เหมือนจะรัก

.......3  สัปดาห์ผ่านไป......
"ไวท์...คิมถามได้ไหม่ว่ามีความสุขรึเปล่าตอนนี้?"
"มีสิ...ความสุขตอนนี้คือการได้ช่วยปลายทำร้านนี้ไง..เสร็จแล้วจะได้กลับไปเรียนต่อเร็ว ๆ สักที..." พี่ไวท์หลบตาลงต่ำเพื่อซ่อนความรู้สึก....
"แค่นี้หรอ...ความสุข?..คิมรู้นะว่าคิมอาจจะเพิ่งรุ้จัก อาจจะไม่มีสิทธิ์พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของไวท์...แต่สิ่งหนึ่งที่คิมพูดได้คือ...คิมอยากเห็นไวท์มีความสุข...ความสุขที่มาจากการทำเพื่อตัวเอง...ไม่ใช่ความสุขที่มาจากการกระทำเพื่อคนอื่น..."
"คิม...ไวท์ว่าคิมไปช่วยปลายจัดของข้างในเถอะเดี๋ยวตรงนี้ไวท์จัดการเอง"
"ไวท์...คิมจริงจังนะ...ถ้าไวท์ยังอยู่แบบไม่มีความสุขแบบนี้...บอกตรง ๆ คิมไม่สบายใจ"
"คิม...ชีวิตของคิมตอนนี้กำลังจะสมบูร์แบบนะ...อย่ามาเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่องเลย...เอาเวลาไปทำหน้าที่แฟน...และเตรียมตัวหน้าที่พ่อดีกว่านะ...ส่วนเรื่องนั้น...ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ"
ไวท์...พูดพร้อมกับเดินออกไปด้านนอกเพื่อจัดแต่งซุ้มดอกไม้...ด้านหลังที่สั่นไหวนั้นผมรุ้ดี ไวท์กำลังเจ็บปวด...และหนีหัวใจตัวเอง...วันนี้....กัส เงิน และกัปตัน จะมาเจอกันที่นี่...ผมเองยังไม่รุ้เลยว่า...มันจะทำให้ไวท์เป็นยังไง...ไวท์จะยังยังหลบหัวใจตัวเองอยู่อีกไหม...
 ทำไมเรื่องของกัปตันและกัส เงิน ไใม่เคยออกไปจากหัวเลยนะ...ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมยอมรับว่ารอคอยว่าสักวันหนึ่งพวกเค้าจะกลับมา...แต่มันก็ว่างเปล่า...ดอกไม้กุหลาบขาว ....กัปตันชอบ...และเคยบอกผมว่าอยากจะใช้จัดในงานแต่งของเรา...แต่มันคงไม่มีแล้ว...งานแต่ง...
"โอ๊ย!!!..."
"ไวท์...พอเถอะตรงนี้ปล่อยให้เด็ก ๆ ทำ...เลือดออกเยอะแล้ว..." ใจลอยไปไหนเนี่ย...ไม่ระวังเลย..พี่ไวท์....ตัวร้อนด้วยนิ..." เสียงร้องของไวท์บวกกับเลือดที่ไหลเนื่องจากมีดบาดทำให้ผมต้องวิ่งไปดูด้วยความร้อนรน...
"คิม..." ไวท์เหมือนจะพยายามเรียกชื่อผมแต่ด้วยสภาพร่างกายตอนนี้...ทำให้ร่างบางทรุดลงหมดสติไป..ผมจึงพาไปพักที่ห้อง..."
"คิม...พี่ไวท์เป็นอะไร..."
"ไวท์ไม่สบายนิดหน่อย...ปลายช่วยไปเอายามาให้หน่อย"
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว...ไวท์ยังไม่รู้สึกตัว...ผมจึงโทรเรียกพี่หมอมาดูที่บ้าน...หมอบอกว่าร่างกายอ่อนเพลียมาก...และขาดน้ำ...จึงแนะนำให้นอนพักสักระยะหนึ่งเพื่อให้ร่างกายได้ซ่อมแซม...
เสียงรถด้านนอก...กัปตัน กัส และเงิน คงมาถึงแล้ว...แล้วจะเคีลยกันยัังไงในเมื่อไวท์ไม่สบายแบบนี้...
"คิม...มีแขกมา" เสียงปลายเอ่ยบอกผม...
"อืม...เดี๋ยวปลายไปเตรียมของว่างหน่อยนะ..."
"สวัสดีครับ...พี่คิม" นี่คงเป็นกัปตันสินะ...หน้าขาว ปากแดง แต่ไม่มีเค้าโครงของความสุขเลขเลย...มันคงเหมือนกับพี่ไวท์....
"คิม..นี่เงิน...เพื่อน...ผมเอง" เสียงออกัสแนะนำคนข้างกายซึ่งตอนนี้มองมาที่ผมด้วยสายตาที่เป็นมิตร..
" แล้วพี่ไวท์ละ...ไหนคิมบอกว่าอยู่ที่ร้าน...อ่อ...แล้วตอนนี้ไม่อยู่เหรอ"
"กัส...พี่ไวท์ไม่ค่อยสบายนิดหน่อย...นอนพักอยุ่ด้านบน..."
"ห๊ะ!!!!...ไม่สบาย...ละ..แล้วเป็นอะไรมากไหม?" 
" หมอบอกว่าพักผ่อนน้อยและร่างการอ่อนเพลียเนื่องจากขาดน้ำ....คงต้องให้พักสักระยะหนึ่ง"
"งั้น...กัปขอไปเยี่ยมพี่ไวท์ข้างบนได้ไหม"
"ได้สิ...ห้องอยู่ทางด้านซ้ายมือ..ห้องที่สามนะ"
"ครับ...ขอบคุณ"
ร่างที่นอนอย่างสงบด้วยลมหายใจที่สม่ำเสมอนั้น...ทำให้ผมแทบจะคว้ามากอดด้วยความคิดถึง...ให้สมกับที่ผมอยากสัมผัสอ้อมกอดนี้
"วันนี้ผมอุสาห์ดีใจที่จะได้เจอพี่ไวท์...จะได้มาเคลียเรื่องที่ผมหายไป...ความจริงผมไม่ได้หายไปไหนเลยนะ...ผมไปหาพี่ที่โรงพยาบาลทุกวันเพียงแต่ไม่ได้เข้าไปเยี่ยม...ผมแค่ไม่อยากให้พี่อารมณ์เสียเวลาเจอผม...แต่วันนี้ผมกลับมาแล้วนะ...กลับมาพร้อมกับความคิดถึง..." ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปประสานเพื่อให้พี่ไวท์ได้รู้ว่าผมกลับมาแล้ว...
"อ่อ..ขอโทษนะค่ะ...ปลายขออนุญาตเช็ดตัวให้พี่ไวท์หน่อย"
"ผมขอเช็ดให้พี่ไวท์เองได้ไหมครับ...คือ...ผมอยากทำอะไรให้พี่ไวท์บ้าง"
"ถ้าไม่รบกวนเกินไป...ก็ได้ค่ะ"
"ขอบคุณครับ"
ร่างบางที่ร้อนและมีรอยบาดเจ็บที่มือนั้นทำให้ผมหดหู่...ผมจึงร้องไห้ออกมาด้วยความสงสาร...ทุกครั้งที่ผมไม่สบาย...พี่ไวท์จะเป็นคนทำทุกอย่างให้ผม...แต่วันนี้ผมได้ทำมันเพื่อตอบแทนบ้าง...แต่มันช่างอึดอัดเหลือเกิน...ผมอยากให้ร่างตรงหน้าผมตอนนี้ตอบสนองบ้าง...อย่างน้อยผมจะได้รู้ว่า...พี่ไวท์รับรู้ถึงการกลับมาของผม...ผมขอร้องนะพี่...หลังจากเช็ดตัวและสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว...ผมนั่งมองหน้าพี่ไวท์จนเผลอหลับไป...
....สามวันผ่านไป....
สามวันผ่านไปพี่ไวท์ยังไม่มีอาการตอบสนองเลย...ผมอาสาเป็นคนดูแลและเฝ้าพี่ไวท์เอง...เพราะอยากให้ผมเป็นคนแรกที่พี่ไวท์ตื่นขึ้นมาแล้วเจอผม...
"โอ๊ย!!!..."
"พี่ไวท์!!!..พี่ฟื้นแล้ว...เป็นไงบ้าง...เจ็บตรงไหนไหม" ทันที่ผมได้ยินเสียพี่ไวท์ผมแทบจะกระโดดด้วยความดีใจ...
"กะ...กัปตัน!!!...." พี่ไวท์เรียกชื่อผมพร้อมกับยิ้มออกมาทั้งน้ำตา...
" หากนี้คือความฝัน...ขอให้กัปอยู่กัปพี่แบบนี้ต่อไปได้ไหม...อย่าหนีพี่ไปอีกเลยนะ..." พี่ไวท์คว้าร่างผมไปกอด...และมอบจูบแห่งความคิดถึงนั้น...ผมจึงจูบตอบ...แต่
"กะ..กัป..นี่พี่ไม่ได้ฝันไป..ปล่อย...ปล่อยสิ" พี่ไวท์เหมือนจะรู้ตัวว่าไม่ได้ฝันไป.....จากจูบของผม...จึงพยามพลักผมออก...
"พี่..อย่าพยายามหนีหัวใจตัวเองเลยนะ...ผมกลับมาแล้ว...กลับมาหาหัวใจของเราไง...สัญญานะต่อไปนี้...ผมจะไม่ไปไหน...จะอยู่กับพี่...สัญญา" ผมพูดพลางกระชับอ้อมกอด...เหมือนพี่ไวท์จะยิ้มแต่แกล้งหนึ้งบึงมากกว่า...ผมจึง..
"นี่แน่...ผมคิดถึงพี่..." ผมกดจูบลงไปทำโทษคนตรงหน้าที่ตอนนี้หน้าบึงอยู่ ทั้ง ๆ ที่แววตานั้นกลับสดใส...พร้อมรอยยิ้ม...ผมได้มันกลับมาแล้ว...รอยยิ้มแห่งความสุขของผม...
"กัป....ใจร้าย...ทิ้งพี่ไป...รู้ไหมพี่คิดถึงเราที่สุด...สัญญา...แล้วอย่าคืนคำนะ.."
" สัญญา....ด้วยสิ่งนี้ดีกว่า..." กัปพูดพร้อมกับมองผมด้วยสายตาเหมือนจะกลืนกินผมชะงั้น...ผมเองก็ต้องการมัน...แต่ถ้าจะให้บอกไปคงไม่ดี...ผมจึปล่อยให้กัปทำหน้าที่นั้นด้วยความเต็มใจ... ความรักครั้งสุดท้ายของผมกลับมาแล้ว....กลับมาในวันที่ผมต้องการมันมากที่สุด...เพราะวันนี้คือวันเกิดผม....
ตอนของ กต วว จบแล้วววว^^  แต่มีตอนพิเศษของกัส กับเงิน เป็นของแถมด้วยน้าาาาา....รออ่านกันไหม....รับรองฟินไม่แพ้คู่หลักเลย ...^^