เหมือนจะรัก

.....หลังจากเรื่องของพี่ไวท์จบไปแล้วด้วยดี...ผมมีความสุขมากทีุ่่ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม  พี่ไวท์กับกัปตันได้ก้าวผ่านอุปสรรคมาด้วยกันเพราะความรักและเชื่อใจกัน...แต่....ตอนนี้ไอ้แพนด้าหน้าเข้มของผมมัน...งอลผม...ซึ่งผมไม้รุ้เลยว่ามันเป็นอะไร...นับตั้งแต่วันที่ไปหาพี่ไวท์ที่บ้านคิม...ไอ้เงินมันแปลก ๆ ไม่พูด ไม่คุย ไม่กวนผมเหมือนเดิม...มันเป็นอะไร?...

"พี่ไวท์พี่ว่างไหม...คือผมมีเรื่องจะปรึกษาหน่อย.."

"ได้สิ...แต่ขอเป็นพรุ่งนี้ได้ไหมตอนนี้พี่กำลังยุง...ทำกับข้าวให้เหม่งอยู่"

"อ่อ...งั้นผมไปหาพี่ที่บ้านได้ไหม...คือผมใจร้อน..."

"เอางั้นเหรอ...ได้สิ...พี่รอทานข้าวละกันนะ"

...บ้านพี่ไวท์...

"กัป...พี่กัสมา..กัปเบาเสียงทีวีหน่อยสิ..."

"อะไรนะพี่ไวท์พูดดัง ๆ ...กัปไม่ได้ยิน" กัปเอ่ยพร้อมกับเดินตรงมาที่ผมแล้ว...

"จุ๊บ..."

"ไอ้เหม่ง!!...ต่อหน้าพี่กัส...เกรงใจมั่งสิ.."

"หึ..หึ.. สวัสดีครับพี่กัส...มาหาแฟนผมมีอะไร" กับเอ่ยทักทายกัสพร้อมกับโอบเอวผมแล้วนั่งลงข้าง ๆ

" อ่อ..คือ...เงินไม่รุ้เป็นอะไร...มันไม่ยอมพูด...ไม่ยอมรับโทรศัพท์ผม...แถมพยายามหนีหน้าผมตลอด...ตั้งแต่กลับมาจากบ้านคิมวันนั้น..."

"บ้านคิม...อ่อ...มันก็ผ่านมาหลายวันแล้วนะกัส...ทำไมเพิ่งมาปรึกษาล่ะ"

"ก็.....กัสนึกว่าเงินจะมาง้อนิ...ก็ปกติเงินก็ง้อกัสตลอด.."

"แล้วทำไมพี่กัสไม่ง้อพี่เงินบ้างละ...บางที่พี่เงินอาจรอให้พี่ง้อบ้าง"

"นั้นสิ...พี่เห็นด้วยนะ...บางทีเงินก็ไม่ได้ต้องการให้กัสง้อหรอกนะ แค่อยากพิสูจน์ว่ากัสจะทำไงถ้าเงินไม่ง้อ...แต่กัสเล่นปล่อยผ่านมาตั้งหลายวันแบบนี้...มันไม่ดีเลยนะ"

ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยตอบไป เสียงที่ผมคุนเคยดังขึ้นก่อน...

"กัป...พี่ซื้อขนมที่กัปสั่งมาให้แล้....กัส!!" ผมตกใจที่เห็นคนที่ผมไม่อยากเจอที่สุดยืนอยู่ตรงหน้า...อารมณ์ความน้อยใจมันทำให้ผมหันหลังกลับทันที"

"เงิน!!!!..." ผมตะโกนเรียกร่างหนาที่กำลังเดินออกไป..ผมรู้แล้วว่าผมต้องทำยังไง...ผมไม่รอช้าคว้าข้อมือเงินทันที...

"ปล่อย...ปล่อยกู!!!" เงินพูดพร้อมกับพยายามพลักผมแต่เพราะผมรวมเอวมันมากอดมันจึงดิ้นกว่าเดิม...

"เงิน...มึงเป็นไรว่ะ..กูทำไรผิด...เงิน" ผมพูดพร้อมกับจับมือคนตรงหน้ามาคลุมไว้...

"กู...กู..เป็นแค่เพื่อนมึง...ไม่ใช่คนรักของมึงไม่ใช่เหรอ...มึงไม่จำเป็นต้องแคร์กูหรอกนะ...ขะ...ขอเวลากู....ทำใจหน่อย...เพราะกู....ไม่ได้คิดกับมึงแค่เพื่อน"

" เงิน!..ถ้าเงินโกรธ...กัสเรื่องที่กัส....แนะนำไปกับคิมว่าเงิน...คือเพื่อน...กัสขอโทษนะ...เงินรู้ไหมกัสรัก....เงินแบบเพื่อน...ที่รักมากกว่าคำว่าเพื่อน......มันคือความรู้สึกดี ๆ ที่กัสให้เงิน...และมีไว้เพื่อเงินคนเดียว...คำนิยาม....ของกัสอาจไม่เหมือนใครแต่มัน.....คือคำคำเดียวที่กัสใช้มันกับเงิน...คนสุดท้ายนะ" ที่แท้เงินก็น้อยใจผมเรื่องนี้จริง ๆ ผมมักบอกคนอื่นว่าเงินคือเพื่อน...เพราะผมหวงมัน...อย่างน้อยถ้าทุกคนรู้ว่าเงินคือเพื่อมผมไม่ใช่แฟน มันก็ทำให้ผมสบายใจมากกว่าจะไปบอกว่าเงินคือแฟน...เพราะถ้าเกิดเพื่อนผมคนไหนสนใจเงินขึ้นมา...ผมคงทนไม่ได้เพราะผม....ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้มัน...ไม่อยากให้ใครคุยกับมัน...และไม่อยากให้มันยิ้มหวานกับใคร...ผมจึงมักจะใช้คำคำนี้เพื่อปกปิดสถานะ...แต่ผมไม่รู้เลยว่ามันทำให้เงินเสียใจ...และน้อยใจผมแบบนี้...

"กัส..ถ้าคำว่าเพื่อนของมึง.... คือคนที่ยอมให้มึงพาขึ้นเตียงได้...ยอมให้มึงด่า...ยอมให้มึงงอล...ยอมง้อเวลาหึง...เพื่อนแบบกู....มึงรัก...และต้องการจริง ๆ เหรอ"

"กูรักมึง...เพราะมึงรักกู...ไม่ได้รักเพราะเหตุผลอย่างอื่น...แค่นี้ชัดเจนพอไหมสำหรับความรักของกู..บางครั้งกูงอลมึง...กูเหวี่ยงใส่มึง...แต่กูก็เป็นกับมึงคนเดียว...เพราะกุรู้ว่าไม่ว่ากูจะเป็นยังไงมึงก็ง้อกูอยู่ดี...กูมีความสุขเวลามึงง้อ...ชอบใจเวลามึงด่า...และอยากกอดมึงเวลามึงน้อยใจแบบนี้...."  กัสพูดพร้อมกับเดินมากอดผมจากทางด้านหลัง....สัมผัสจากการกอดมี่อัดแน่ไปด้วยความรัก...ความห่วงหา...ผมได้มันกลับคืนมาแล้ว...

"ขอบคุณ...ขอบคุณที่มึงรักกู...และยอมให้กูใช้หัวใจดวงเดียวกับมึง...กูรักมึงนะกัส" ผมกอดมันตอบ...ต่อไปนี้ผมจะไม่งี่เง่าอีกแล้ว...ผมจะเชื่อในตัวกัสและมั่นใจในความรู้สึกของเราให้มากกว่านี้...

"นี่เราต้องยืนดูเค้าง้อกัน...อีกนานไหมเนี่ย" เสียงกัปตันเอ่ยเสียงดัง...พร้อมกับส่งสายตาขำ ๆ มายังผมกับกัสที่กอดกัน...

" ขอบใจกัปกับพี่ไวท์มากนะที่ทำให้เราสองคนเข้าใจกัน..."

" พี่ไวท์ผมเบื่อที่จะดูฉากรักของคนอื่นแล้ว...เราไปสร้างวิมานรักของเราบ้างดีไหม" กัปตันพูดพร้อมกับอุ้มพี่ไวท์ไปข้างบน...

...........ความรักไม่ว่าจะเกิดขึ้นในสถานะใดมันงดงามและมีค่าเสมอในตัวของมัน........

....จบแล้ว...ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันนะค่ะ...ไว้เจอกันในเรื่องใหม่...เร็วนี้แน่นอนค่ะ....รักคนอ่านทุกคนนะค่ะ^^...