เหมือนจะรัก

ผ่านไป 1  สัปดาห์แล้ว..สำหรับอาการของพี่ไวท์......ขาข้างขวาของพี่ไวท์....หักเนื่องจากแรงกระแทก...คงต้องใส่เผือกและทำกายภาพบำบัดสักพักหนึ่ง...แต่สิ่งที่น่าเป็นห่วงคือ...สภาพจิตใจของพี่ไวท์...กลับแย่ลง...เนื่องจากกัปตันหายไป...ขาดการติดต่อ...ไม่มาเยี่ยมเลยหลังจากวันนั้น...ผมเองก็พยายามติดต่อ...แล้วแต่ไม่มีใครบอกได้เลยว่ากัปไปอยู่ที่ไหน...

"พี่ไวท์...ทานข้าวหน่อยไหม...เดี๋ยวช่วงบ่ายพี่ก็ต้องทำกายภาพอีก..." เสียงเงินเอ่ยถามหลังจากกลับมาจากซื้อข้าว...

"เงิน..กัปตันไปไหน?...ทำไม่ไม่มาเยี่ยมพี่เลย...กัปอยู่ไหน!!!!" พี่ไวท์มักจะอารมณ์เสียทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องกัปตัน...ซึ่งไม่เป็นผลดีต่อการทำกายภาพเลย...เพราะยิ่งพี่ไวท์อารมณ์เสียมากเท่าไหร่...พี่ไวท์ก็ดื้อไม่ยอมทำกายภาพมากเท่านั้น....ผมจึง...

"กัป....คงไม่โง่พอที่จะอยู่กับคนอารมณ์ร้าย...และไม่รักตัวเองแบบพี่หรอก...พี่ลองคิดดูนะ...พี่ผ่านเรื่องราวต่าง ๆ มามากมายกับแค่เรื่องทำกายภาพบำบัดแค่นี้พี่ยังทำไม่ได้...กัสว่ามันก็สมควรแล้วที่กัปจะทิ้งพี่ไป!!!"

"ไอ้กัส!!!" เสียงเงินเรียกผมเพื่อเตือนสติ...แต่หากผมยอมใจอ่อน..พี่ไวท์ก็จะเหมือนเดิม  คือไม่พยายาม...ไม่รักตัวเอง...แบบนี้...

"กัส....พูดถูกพี่มันโง่...ขนาดเรื่องแค่นี้ยังไม่รักตัวเองและจะมีใครหน้าไหน..มารักไอ้คนขา     เดี้ยง...คนนี้....ขอบใจนะกัสที่เตือนสติคนโง่ให้กลับมาตอกย้ำความโง่ของตัวเองอีกครั้ง"

หลังจากวันนั้นทั้ง..เงิน...กัส..ก็ไม่ได้มาเยี่ยมผมอีกเลย...ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อลืมพวกเค้า...

"ไวท์....ลูกพรุ่งนี้ป๊ากับม๊าต้องไปประชุม....ต่างจังหวัดลูกอยู่คนเดียวได้ไหม" ม๊าพูดพร้อมกับจับมือผม...สายตาแห่งความรักความห่วงหาที่ผมอยากได้จากพ่อและแม่...ตอนนี้ผมได้มันแล้ว...หลังจากเหตุการณ์วันนั้ทุกคนเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น...และคงไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วหากผม...

"ป๊า...หลังจากป๊ากลับมาจากต่างจังหวัดไวท์ขอไปเรียนต่อที่อังกฤษนะครับ"ผมตัดสินใจแล้ว ว่าจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นั้น...อย่างน้อยผมคงไม่ต้องทนคิดถึงใครบางคน...

"จะดีเหรอลูก..ขายังไม่หายดีแบบนี้..."

" ใครบอกว่าไวท์ขาหักละป๊า" ผมพูดพร้อมกับยืนขึ้นและเดินให้ป๊ากับม๊าดู...ท่านทั้งสองตกใจและดีใจในคราวเดียวกัน...

" แล้วทำไมตลอดเวลาที่ผ่านมา...หมอถึงบอกกับป๊าและทุกคนว่าไวท์ขาหักละลูก"

"ไวท์เป็นคนขอร้องคุณหมอเอง...ไวท์ต้องการพิสูจน์ว่าถ้าไวท์ไม่เหมือนเดิม ยังจะมีใครที่ยังอยู่ข้าง ๆบ้าง...แต่มันก็...ช่างมันเถอะครับ...เอาเป็นว่าหลังจากพ่อกับม๊ากลับมาแล้ว...ไวท์ขอไปเรียนต่ออยา่งที่บอกนะครับ...."

" ถ้าลูกสบายใจที่จะทำแบบนั้นป๊ากับม๊าคงไม่ขัดหรอก...แล้วนี้ไวท์ได้บอกคนอื่นยังว่าจะไปเรียนต่อ..."

"คงไม่จำเป็นหรอกป๊า...ไวท์จะอยู่หรือจะไป...คงไม่มีใครสนใจหรอก...ป๊ากับม๊าก้อย่าบอกใครนะครับ...ผมไม่อยากให้พวกเค้าต้องมาลำบากกับผมอีก..." 

" งั้นเอาไว้ป๊ากับม๊ากลับมาก่อนละกัน...อ่อ...เมื่อวานคุณคิมกับยัยปลายโทรมาหาเรา...เห็นบอกว่าพรุ่งนี้จะลงมาเยี่ยม..."

" คิมกับปลาย...ใช่สิ...ป๊าบางทีไวท์อาจจะไปอังกฤษพร้อมกับคิมเลยนะ...มีเพื่อนไปคงสนุกกว่าไปคนเดียว"

"แต่ม๊าอยากเจอไวท์ก่อนไปนะลูก..."

"ป๊า...ว่าไว้ให้ป๊ากับม๊ากลับมาก่อนแล้วเราค่อยคุยเรื่องนี้ดีไหม.."

"ไวท์...ไม่รับปากนะครับ...ถ้าคิมกับปลายกำหนดเดินทางกลับก่อนที่ป๊ากับม๊าจะมาไวท์คงต้องคิดอีกที"

"งั้นก็ตามใจลูกละกัน...ป๊ากับม๊าไปก่อนนะลูก...ดูแลตัวเองดีๆ นะ"

" ครับ...ป๊ากับม๊าก็เดินทางดีๆนะครับ"

......รุ่งเช้า......

"พี่ไวท์!!...." ปลายเอ่ยเรียกชื้อผมพร้อมกับสวมกอดด้วยความดีใจ...

" ปลาย...พี่ดีใจที่ได้เจอปลาย...ไหนดูสิ ....คิมดูแลปลายดีรึเปล่า..."  ผมพูดพลางมองดูร่างบางของคนตรงหน้า..

" อ้าว!!..ปลายท้องเหรอเนี่ย...คิมนายนี้มันน้ำยาดีจริง "

" ก็พบกับปลายรักกันเรื่องแบบนี้มันก็ต้องมีกันบ้าง..."

"แล้วนี่พี่ไวท์อยู่คนเดียวเหรอค่ะ...แล้วคนอื่นล่ะ"

"พ่อ..แม่..พี่ท่านไปธุระที่ต่างจังหวัด..."

" ปลายหมายถึงเพื่อน ๆ พี่ไวท์...พี่กัสค่ะ"

"อ่อ...เพื่อน ๆ พี่เค้าไม่ค่อยว่าง...ก็เลยไม่ได้มาเยี่ยม.." เสียงคนตรงหน้าผมตอบกลับมาด้วยความเศร้า...หน้าตาที่หลบลงต่ำทำให้ผมพอจะเดาออก...

"แล้วนี่คิมกับปลาย..จะกลับอังกฤษวันไหน...พี่ว่าจะไปด้วย.."

"ห๊ะ!!!..พี่จะไปสภาพนี้เนี่ยนะ..ปลายว่าไม่ดีหรอก...ลำบากนะพี่..."

"พี่ไวท์...ผมกับปลายเราตั้งใจไว้ว่าจะกลับมาอยู่เมืองไทย...คงไม่กลับไปอังกฤษแล้ว.."

"เหรอ...งั้นไม่เป็นไร...ไว้พี่เดินทางไปคนเดียวก้ได้...ปลายกับคิมละเป็นยังไงบ้าง.."

"ก็สบายดีค่ะ...ปลายว่าจะหาร้านเล็ก ๆ ธุรกิจสักหน่อย"

เสียงโทรศัพท์คิมดัง...คิมจึงขอตัวไปคุยบอกระเบียง"

"สวัสดีครับ...ผมคิมพูดครับ" 

"อ่อ...ุคุณคิมใช่ไหมครับ...ผมออกัส..เพื่อนพี่ไวท์...ผมได้เบอร์คุณจากพ่อพี่ไวท์..."

" ออกัส...อ่อครับ คุณมีอะไรรึเปล่า" หลังจากนั้นเพื่อนพี่ไวท์ก็เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้ฟัง...ซึ่งเหตุผลที่ทำไปทั้งหมดเพื่อไวท์ทั้งนั้น...แต่ดูเหมือนไวท์จะเข้าใจเหตุผลคนละด้านกับผม..ทุกอย่างจึงกลายเป็นแบบนี้..

" งั้นผมพอจะช่วยอะไรพวกคุณได้บ้าง...คือพี่ไวท์บอกผมว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศ.."

" ผมทราบจะคุณพ่อพี่ไวท์แล้ว...เพราะอย่างนี้ผมจึงอยากให้คุณถ่วงเวลาให้พี่ไวท์อยู่เมืองไทย...ถึงเดือนกุมภาพันธ์ได้ไหม"

"โห!!!..เดือนกุมภาพันธ์...มันอีกตั้งเดือนหนึ่งนะแล้วจะให้ผม...เอาเหตุผลอะไรมาอ้างล่ะ"

"คุณคิม...ผมขอร้อง...ถ้าคุณอยากเห็นพี่ไวท์มีความสุข...คุณต้องทำ" 

หลังจากปลายสายวางไปแล้ว...ผมยังคิดไม่ตกเลยว่าจะหาข้ออ้างอะไรให้มันดูสมเหตุสมผล...เพราะระยะเวลาหนึ่งเดือน..มันนานพอที่จะทำให้พี่ไวท์กลับไปใช้ชีวิตในเมืองนอกได้สบายกว่าที่จะทนอยู่เมืองไทย...

"คิมปลายปรึกษากับพี่ไวท์แล้วว่าเราจะเปิดร้าน บ้านเค้ก ด้วยกัน..."

"เหรองั้นก็ดีสิ...แต่ปลายไม่มีประสบการณ์การทำธุรกิจ...มันจะแย่เอานะ"

"มีพี่ไวท์เป็นหุ้นส่วนใหญ่ทั้งคน...พี่ไวท์คงไม่ปล่อยให้ร้านล่มหรอก.ใช่ไหมค่ะ"

"แต่พี่ไวท์จะต้องไปเรียนต่อไม่ใช่เหรอ...รบกวนเปล่าๆ"

"ไม่รบกวนหรอก...พี่ค่อยไปหลังจากร้ายเสร็จแล้วก็ได้...คงอีกสักครึ่งเดือน"

"ครึ่งเดือน!!!.."

"ใช่ครึ่งเดือน...มันก็มากพอที่ปลายจะเรียนรู้เกี่ยวกับธุรกิจแล้วนะ...หรือแกว่ามันนานไป  คิม"

"เปล่า ๆ  คือคิมกังวลว่ากว่าจะตกแต่งร้านเสร็จ...กว่าจะให้ปลายเรียนรู้เกี่ยวกับสูตรขนมอีก...มันน้อยไปไหม"

"ตะ..แต่..ปลายก็เรีย.."

"ปลายจะมัวเกรงใจพี่ไวท์ทำไม...มีคนให้คำปรึกษาโดยไม่คิดเงินแบบนี้ต้องใช้กันให้คุ้มหน่อย"

ผมรีบพูดขัดปลายขึ้นมาทันทีเพราะความจริงปลายกับผลเราไปเรียนธุรกิจและ้เรียนทำขนมกันแล้ว...เพียงแต่ผมต้องทำตามคำขอร้องของออกัส...ผมจึงต้องทำแบบนี้..ไวท์ก็ช่วยผมให้มีความสุขแล้ว...คงถึงเวลาที่ผมต้องตอบแทนเค้าบ้าง...

.........จบตอนแล้ว...ใกล้จบเต็มที่แล้ว ยังไงรอลุ้นกันต่อด้วยนะค่ะ^^