เหมือนจะรัก

เจ้าหน้าที่ตำรวจมาถึงที่เกิดเหตุพร้อมส่งกำลังปิดล้อมไว้หมดเพื่อป้องกันการหลบหนี

"ตอนนี้เจ้าหน้าที่ผิดล้อมไว้หมดแล้ว...ขอให้ทุกคนวางอาวุธแล้วมอบตัวชะ"

ผมกับพี่กัสและพี่เงินจึงตามตำรวจถึงไปข้างบนด้วยเพื่อจะได้ตามหาพี่ไวท์...

.........ณ. มุมหนึ่งของตึก...........

" ไอ้วาทิตย์ตอนนี้ตำรวจมาลากคอมึงเข้าคุกแล้ว...กูว่ามึงไม่รอด......หึ.....หึ.."

"หุบปาก!!! กูว่าทางที่ดีมึงเก็บแรงไว้ให้กูต่อรองกับ....ไอ้นี่หน่อยไหม!!!"

"พ่อ!!!...." 

"ไวท์ลูก...ช่วยพ่อด้วย..."

"ไอ้เลว!!!.."

"เอาสิ..มึงจะด่าจะว่าไรกูก็เชิญเพราะเวลาของมึงพ่อลูกคงไม่มีมากนัก...เชิญร่ำลากันตามสบายนะ..."ไอ้วาทิตย์พูดพร้อมกับพลักพ่อผมมายังที่ที่ผมถุกมัดอยู่...

"ไวท์พ่อขอโทษนะลูก...ขอโทษที่ทำให้เรื่องร้าย ๆ แบบนี้เกิดขึ้น...ถ้าพ่อไม่เห็นแก่ตัวแบบนี้...ลูกก็คงไม่ต้องมาเจอกับเรื่องบ้า ๆ "

"พ่อ...ไวท์ดีใจที่พ่อไม่เป็นอะไร...ไวท์เองก็ต้องขอโทษพ่อด้วยที่ทำให้พ่อไม่สบายใจ...แต่ตอนนี้ เราต้องหาทางออกไปจากที่นี่ก่อน..."

"พ่อ...ตรงทางบันไดด้านหลังพ่อมีทางออก...พ่อหนีไปก่อน..."

"แล้วแกล่ะ...พ่อไม่ต้องห่วง...หากโชคดีพ่อตามตำรวจมาช่วยไวท์ทันทุกอย่างก็จบ."

"แต่...ถ้ามันไม่สำเร็จ...ถ้าแกตา..."

"ผมขอร้องนะพ่อ...เราไม่มีเวลามาก...ผมสัญญาผมจะกลับไปหาพ่อ..."

"แกต้องกลับมาตามที่แกสัญญานะ..." ผมส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้พ่อ...

หลังจากที่พ่่อลงไปได้สักพักไอ้วาทิตย์มันส่งคนมากระชากตัวผมออกไปทันทีหลังจากที่มันรู้ว่าพ่อผมหนีไป...

"ไง...แกเห็นไหมขนาดพ่อแท้ ๆ ของแก ยังไม่ห่วงแกเลย...หึ..หึ.. ชีวิตแกมันช่างน่าสมเพสว่ะ"

เห้ย!!!!ลากมันไปที่รถ...ส่วนไอ้แก่นั้นกูจะไปเช็คบิลกับมันเอง"

หลังจากที่ลงมาตามทางที่ไวท์บอกผมเห็นกำลังตำรวจพร้อมกับ กัส...และตำรวจกำลังเดินขึ้นมา...ผมจึงขอความช่วยเหลือทันที...

"กัส!!!!...."

"คุณลุง!!!" พ่อของพี่ไวท์ตะโกนเรียกผมจากด้านบน...

"คุณตำรวจ.....ช่วยลูกชายผมด้วย...ตอนนี้ไอ้วาทิตย์มันจับตัวลุกชายผมไว้"

"พี่ไวท์!!!!.." 

"เห้ย!!!...ไอ้กัป" ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจที่กัปตันวิ่งขึ้นไปข้างบนทันที่ที่พ่อพี่ไวท์บอก...ผมกับตำรวจจึงตามขึ้นไป โดยให้เงินดูแลพ่อพี่ไวท์....

ตอนนี้ลูกน้องไอ้วาทิตย์มันกำลังพาผมลงไปทางด้านหลัง...ซึ่งมีรถของมีนจอดอยู่...หากผมหาทางหนีตอนนี้.....คงไม่ยากเลยเพราะ....ลูกน้องมันมากันแค่คนเดียว...แต่ปัญหาคือผมจะ...ใช้วิธีไหนดี...

" อ่อ...ผมอยากสูบบุหรี่หน่อย...คุณพอจะมีไหม...ถึงยังไงผมก็จะตายแล้ว...ขอแค่นี้คุณคงไม่ใจร้าย..หรอกใช่ไหม"

"เอา ๆ ได้...กูให้มึงสูบก็ได้...แต่มึงอย่าตุกติกนะโว้ย!!"

" หลังจากมันยื่นบุหรีให้ผม..ผมจุดแล้วอาศัยจังหวะที่มันมองสบตาผม...ใช้บุหรี่จี้ลงไปที่ตามันหนึ่งข้าง...มันร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด...ผมจึงวิ่งไปที่รถแล้ว...ขับรถออกไปทันทีแต่...เสียงรถทำให้โจรมันกรูกันเข้ามาพร้อมกับยิงไปที่รถหลายนัดทำให้รถเสียงการทรงตัวผมจึงหักหลบทำให้รถชนเข้ากับต้นไม้อย่างแรง...ผมรู้สึกเจ็บที่ขามาก...แรงกระแทรกจากด้านหน้ารถทำให้ผมรู้สึกเคว้งไปหมด...

เสียงรถชนทางด้านล่างทำให้ตำรวจวิ่งลงไปจับโจรนั้นได้ทั้งหมด แม้กระทั่งไอ้วาทิตย์เองก็ถูกจับ...แต่

"5555 สะใจเว้ย!!! อย่างน้อยลูกมึงก็ตายสมใจกู...โดยที่กูไม่ต้องลงมือเลย...                   กูดีใจกับมึงจริง ๆ" เสียงตะโกนอย่างสะใจของมันทำให้พ่อพี่ไวท์ถึงกับทรุดลงไปด้วยความเสียใจ...

"มึง...พูดอะไร...ไม่จริงใช่ไหม!!!" พี่กัสเข้าไปกระชากคอไอ้วาทิตย์ด้วยความโกรธ...

"จริงไม่จริงมึงก็ลองไปดูที่รถสิ...ไปดูให้เห็นกับตาว่าไอ้เด็กบ้านั้นตายรึยัง"

"พี่ไวท์!!!!..." ผมพยายามเข้าไปที่รถแต่เจ้าหน้าที่หน่วยกูภัยห้ามไม่ให้ผมเข้าไป...ร่างที่นอนอยู่บนเปลคนเจ็บ....ตรงหน้าผมทำให้ผมกลัว...พี่กัสกับพี่เงินกอดปลอบผม

"พี่ไวท์ต้องปลอดภัย...ใช่ไหมพี่กัส...พี่เงินตอบผมสิ"

ความเงียบที่ครอบคลุมบรรยากาศรอบตัวผมตอนนี้...มันหดหู่...ผมได้แต่นั่งรอที่ห้นาห้องฉุดเฉินด้วยความหวัง...

"หมอขอคุยกับครอบครัวคนไข้หน่อยนะครับ..."

เสียงหมอเปิดประ๖ูพร้อมเอ่ยบอกพ่อและแม่พี่ไวท์ให้เข้าไปคุญกับหมอเป็นการส่วนตัว...ทำไมต้องคุยกับเฉพาะคนในครอบครัว...ทำไม???

"พี่กัส...ทำไมหมอต้องคุยกับคนในครอบครัวล่ะ...มันมีอะไรร้ายแรงรึเปล่า...พี่กัส" ผมกระตุกแขนเพื่อบอกว่าผมต้องการคำตอบ...

"พี่ว่าเรารอแม่พี่ไวท์ออกมาก่อนแล้วค่อยถามดีไหม...อย่าเพิ่งคิดไรมากเลย" เสียงพี่เงินเอ่ยบอกผมให้ผมใจเย็น ๆ

หากผมต้องสูญเสียพี่ไวท์ไปจริง ๆ มันก็คงเป็นเพราะกรรมของผมเอง..ที่มีรักแต่ไม่เชื่อใจในคนรัก จนทำพให้เกิดเรื่องแบบนี้...ผมผ่านมาเรื่องเสี่ยงตายมาเยอะจน...ผมเคยคติดว่าความรักสำหรับผมคงไม่มีจริง...

จบตอน........เหลือตอนสุดท้ายแล้ว ยังไงตามต่อไปนะค่ะ..ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมา...^^