เหมือนจะรัก

"พี่ไวท์!!!!"ผมตกใจมากพี่ไวท์ล้มลงไม่เท่าไหร่ แต่ รอยเลือดที่ริมฝีปากและรอยถลอกที่แขนชัดเจนมาก ผมกะจะเดินไปประคองแต่.... ฟางมาขวางหน้าผม.....ฟางคนเดิมที่ผมรู้จักไม่ใช่คนนี้ ไม่ใช่คนที่มีร้อยยิ้มที่เลือดเย็นและน่ากลัวแบบนี้ หรือ...แท้จริงแล้ว มันคือภาพลวงตาที่เธอแสร้งสร้างมาเพื่อให้ผมตายใจสินะ....ทำไมเรื่องแค่นี่ผมถึงมองไม่ออก   ทำไม...พี่ไวท์ยืนขึ้น...พร้อมกับมองมาที่ผมด้วยความรู้สึกที่ตัดเพ้อ  น้อยใจ  เสียใจ  ความรู้สึกเหล่านั้นมันย้อนกลับมาทำร้ายผมเหมือนผมตายทั้งเป็น....พี่ไวท์กำลังจะเดินออกไปแต่...
"ฟางหวังว่าครั้งนี้เป็นครังสุดท้ายที่ คุณจะทำเรื่องช่ั่ว ๆ อัปมงคล แบบนี้  อย่าคิด่ว่าเรื่องที่คุณทำเลวไว้ ไม่มีใครรู้...เรื่องที่คุณโทรหาให้กัปตันไปหาคุณที่คอนโด... ฟางรู้และเห็นทุกอย่าง เพียงแต่ไม่อยากพูด เพราะเชื่อว่าสักวันคุณจะกลับตัวและรู้ตัวสักที่ว่าสิ่งที่คุณทำ มันน่าขยะแขยงแค่ไหน ฉันให้เวลาคุณมาเยอะแล้ว ถึงเวล..." ฟางพูดไปสะอื้นจนตัวโยง ...อย่างน่าสงสาร ผมได้แต่ยืนมองความเจ็บปวดที่ผมเป็นคนทำมันขึ้นมา คนที่ผมรักทั้งสองคน เค้ากำลังเจ็บปวดเพราะผม ผมมันเลวสิ้นดี...
"โอเค... ทุกอย่างผมรับผิดคนเดียวและสัญญาว่าต่อไปนี้ผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับกัปตันอีก ขอให้เรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่เกิดขึ้นจบลงในวันนี้และหวังว่าคุณคงมีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่ประจานตัวเองว่าเคย เสียของรักให้ผู้ชาย..."
"พี่ไวท์...เจ็บไหม...ผมขอโท..." ผมไม่ทันพูดจบ ฟางพยามยามลากผมออกมาจากตรงนั้น  ทั้งๆ ที่ผมพยายามขัดขืนแล้ว แต่มันเจ็บปวดเกินกว่าจะต้านแรงไหว  รอยยิ้มจาง ๆ รอยน้ำตาที่อ่อล้นออกมาของพี่ไวท์เป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมเห็น...
วันนี้เป็นวันครบรอบ 1 ปี ของผมและกัปตัน ผมมองดอกไม้ และของขวัญที่ตั้งใจจะซื้อไปให้กัป ตอนนี้มันเลือนลาง ด้วยรอยน้ำตาของผม  ความสุขของผมตอนนี้มันกลายเป็นเข็มทิ่มแทงความรักของคนอื่น  แล้วย้อนกลับมาทำร้ายผมด้วยความสูญเสีย  ต่อไปนี้...ไม่มีอีกแล้วรอยยยิ้ม เสียงหัวเราะ  ความสุข ที่ผมเคยสัมผัส ไม่มีอีกแล้วคำรักที่หวานจับใจ.... มีแต่ความทุกข์และรอยน้ำตาที่คอยตอกย้ำความรักโง่ ๆ ของผมสินะ
ณ. คอนโดออกัส
"พี่ไวท์....กัสกลับมาแล้ว พี่ทำอะไรอยู่อะ โทรมาก็ไม่รับสายเลย  เป็นห่วงนะรู้ป่าว"
"กัส....กูว่า แปลก ๆ เหมือนพี่ไวท์ไม่อยู่เลยว่ะ"ความเงียบวังเวง มันทำให้ผมกลัว                ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...
"พี่ไวท์จะออกไปได้ไงว่ะ....ไม่มีกูญแจไม่ใช่เหรอ... หรือพี่ไวท์จะกลับบ้านไปแล้ว...แต่ถ้ากลับไปตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู้สิว่ะ .....เพราะ พ่อ แม่ พี่ไวท์ไปดูงานที่ต่างจังหวัด..... ยังไม่กลับมาเลย  หรือว่า..."
"หรือว่า... อะไร กัส..." ขอ....อย่าให้กัสคิดแบบที่ผมคิดเลยขอ....อย่าให้มันโทรหากัปตันเลยนะ... ผมไม่อยากให้ทุกอย่างมันเลวร้ายและจบแบบนี้
"พี่ไวท์...พี่อยู่ไหนอะ...ห๊ะ!!! อยู่พัทยา...ไปทำไม ...ไปกับใคร"
"กัส...ไม่ต้องห่วงนะ ขอพี่อยู่คนเดียวสักพัก....สัญญาว่าจะไม่ทำตัวงี่เง่า ..... จะโทรหาบ่อย ๆ โอเคไหม..."
"พี่ไวท์...เกิดอะไรขึ้น...พี่ไวท์!!!!!" เสียงสะอื้นร้องไห้ของพี่ไวท์ มันทำให้ผมเดาได้ไม่ยากเลยว่าสาเหตุของความเจ็บปวดในครั้งนี้เป็นเพราะใคร...
มุมหนึ่งของห้อง
"ฮัลโหลกัป...เกิดอะไรขึ้น... พี่ไวท์ไปหากัปรึเปล่า...แล้วตอน..." ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ ไอ้กัสก็คว้ามือถือพร้อมเปิดลำโพง...หลังจากฟังกัปตันพูดเสร็จ ไอ้กัสโมโหมาก และแน่นอน สิ่งแรกที่ผมกลัวก็เกิดขึ้น....
" ทำไมมึงทำแบบนี้..ตอบกูมา!!!"
จบตอนแล้ว  เป็นไงบ้างค่ะ คอมเม้นมาคุยกันบ้างนะค่ะ จะได้นำไปปรับปรุงพัฒนาต่อไป แล้วพบกันในตอนต่อไปนะค่ะ...