เหมือนจะรัก

ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับการปรากฎร์ว่าของ....

"พ...พี่เงิน/เงิน" เสียงผมและพี่ไหวประสานเสียงกันมองคนตรงหน้าอย่างตื่นตระหนกกับการ   ปรากฎร์ตัวของพี่เงิน ไม่ทันที่จะเอ่ย อะไรพี่เงินพูดอย่างรีบร้อนว่า...

"กัปตัน รีบกลับไปก่่อนเลยนะ ไอ้กัสกำลังขึ้นมาแล้วเนี่ย พี่พยายามโทรมาบอกเรา แต่โทรศัพท์ดันอยู่ที่ไอ้กัสชะงั้น  รีบกลับไปก่อนที่กัสจะมา เร็ว ๆ ออกทางหลัง  ส่ว่นพรุ่งนี้พี่จะโทรบอกเราละกันว่าเข้ามาช่วงไหน ไปสิ..."

"กัปกลับบ้านไปก่อนนะครับ พรุ่งนี้เราก็เจอกันอีก... ทั้งวัน" ผมไม่รอช้า  รีบเข้าไปจูบเบา ๆ อย่างอ่อนโยน พี่ไวท์เหมือนจะตกใจแต่ยิ้มออกมาอย่างเขินอาย... เสร็จแล้วผมจึงเดินกลับทางหลังคอนโด....

" นึกว่าความจะแตกชะแล้ว...."เสียงเงินพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งใจที่ทุกอย่าง...ยังคงเป็นความลับ  แต่หากสักวันหนึ่ง ความลับถูกเปิดเผย ผมไม่อยากคิดเลยว่ามันจะเลวร้ายแค่ไหน ยิ่งกัสเป็นประเภทที่ไม่ชอบการปกปิด ปิดบัง เรื่องอะไรแบบนี้ด้วยแล้ว ไมว่าใครก็เอาไม่อยู่...แม้กระทั่งผม...

" แล้วทำไมกลับเร็วละ" ผมมองหน้าเงินพร้อมกับอดยิ้มไม่ได้ในความทะเล้นของคนตรงหน้า เมื่อเห็นว่าเงินลอบมองมาด้วยสายตาที่บอกว่า เรารอดตายแล้ว..... 

 " ก็ไอ้กัสมันเป็นห่วง....กลัวพี่จะหิว.... มันก็เลยรีบกลับ"ผมตอบออกไปพร้อมกับสายตาที่จ้องมองพี่ไวท์อย่างซึ่ง ๆ หน้า  ผมดีใจที่อย่างน้อยวันนี้พี่ไวท์มีรอยยิ้ม มีความสุข ถึงแม้ว่ามันจะเป็นระยะช่วงเวลาที่สั้น แต่ ผมรู้ดี นั้นคือเวลาแห่งการอคอยที่คุ่มค่า....

"ไง ไอ้เงิน ไหนบอกท้องเสีย เป็นไงว่ะ กูเห็น ยืนยิ้มอยู่เนี่ย" เสียงออกัสพูดประชดผม เพราะว่าไรหรอกครับ เพราะผมให้กัสถือของทั้งหมด ซึ่งคาดคะเนแล้วคงหนักมาก ๆๆๆๆ ...

" แหม ทำเป็นบ่นนะมึง กูถือทั้งวันยังไม่บ่นสักคำ มึงแค่ถือขึ้นมาคอนโดแค่เนี่ย  บ่นเหมือนตาแก่เลยนะมึง หึ หึ"

"พี่ไวท์ หิวยัง ป่ะ ทำอาหารกินกันดีกว่าเนอะ"

"เงินกับกัสไปพักเถอะ เดี๋ยวพี่ทำเอง ว่าแต่ กัสกับเงินอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า"

"ผมขอสลัดละกันนะพี่ไวท์ ช่วงนี้อ้วนละ  เดี๋ยวไม่หล่อ  5555"

"ไอ้เงิน...แล้วใครบอกว่ามึงหล่อว่ะ  กูว่าคนคนนั้นคงกินหญ้าเป็นอาหารว่ะ  เห็นแพนด้าหล่อ หล่อตรงไหน  55555"

"อะ..ไอ้กัส มึงกล้าว่ากู มึงมานี่เลยมา"  

เสียงกัสกับเงินหยอกล้อกันไปมาอย่างสนุกสนาน  ผมดีใจครับที่มองเห็นความสุข รอยยิ้มของพวกมัน... นานแค่ไหนแล้วที่บรรยากาศความสุข  ความอบอุ่น  แบบนี้หายไป ตั้งแต่....

"พี่ไวท์...มาเดี๋ยวกัสช่วยนะ อย่าไปฟังแพนด้าบ่นเลย  เสียดายขี้หู เปล่า  5555 "

"กัสกับเงินน่ารักดีนะ... ขอบคุณ  ขอบคุณที่อยุ่เคียงข้างกัน ค่อยดูแล ช่วยเหลือ และเป็นกำลังใจให้กันตลอดมา พี่ดีใจจริง ๆ ที่ได้รู้จักพวกนาย ดีใจที่มีพวกนายเข้ามาในชีวิต..."

"พวกผมก็รักพี่นะ อยากเห็นพี่มีความสุข มีรอยยิ้ม และเสียงหัวเรา่ะ  เพื่อความสุขของพี่แล้วพวกผม ยอมทุกอย่าง  สัญญานะว่าจะไม่ทิ้งกัน ไม่ว่าจะเกิดไรขึ้น จะไม่มีวันที่พวกเราจะปล่อยมือกันแน่นอน ผมสัญญา"

เช้าวันใหม่...

"กัสกับเงินไปทำงานก่อนนะ เดี๋ยวกลับมาตอนเย็นจะพาไปเปลี่ยนบรรยากาศทานข้าวนอกบ้านกัน....พี่อยู่ได้นะ"

"ได้สิ...ไม่ต้องห่วงหรอก .... กัสกับเงินรีบไปเถอะเดี๋ยวสาย"

"ผมไปละนะพี่ไวท์ ผมยังไม่ได้โทรหากัปเลย  พี่ไวท์โทรบอกเองละกัน...ขอให้...มีความสุขมาก ๆ นะครับ"  เงินพูดกระชิบให้ผมได้ยิน พร้อมกับชูมือสู้ ๆ เป็นกำลังใจ  วันนี้ผมกับกัปจะได้เจอกันแล้ว  เอาไงดี ไปหากัปที่บ้านดีกว่าเซอร์ไพรส์แบบนี้ ....กัปคงชอบ...แต่ก่อนไปแวะซื้อของฝากก่อนละกัน....

ห้าง The one

" กัป... อันนี้หอมไหม ..... ช่วยฟางเลือกหน่อยสิ"  เสียงฟางเรียกผมให้ไปช่วยเลือกออกอีกแล้ว  วันนี้ผมคงไม่ได้ไปหาพี่ไวท์ เพราะที่บ้านจะมีปาร์ตี้ ฉลองครอบครอบ 2 ปีของผม กับฟาง ซึ่งฟางเพิ่งบอกผมเมื่อวานตอนเย็นหลังกลับมาจากคอนโดพี่กัส...

"ก็หอมดี... แต่กัปว่ากลิ่นมันแรงไปหน่อย  ลองกลิ่นนี้ดูไหม"

"กลิ่นนี้หอมเหรอ  กัปเคยซื้อให้ใครรึเปล่า ถึงได้รู้ว่าหอมอะ"

"ปะ... เปล่า  จะซื้อให้ใครละ ก็มีฟางคนเดียว"

"อ่อ... ขอโทษครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ... ขอโทษเหมือนกันที่ไม่ทันระวัง เผลอเดินซนคุณชะงั้น"

"พะ...พี่ไวท์!!!!!" เสียงคุ้นเคยทำให้ผมหันไปตามต้นเสียง ....แต่นั้นคือสิ่งที่ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นมากที่สุด...แต่มันก็เกิดขึ้นอีกจนผมอยากจะหายไปจากตรงนี้....ผมกลายเป็นคนที่ทำร้ายความรู้สึกของคนที่ผมรัก..... ซำ้รอยเดิมอีกแล้ว

"กัป.....รู้จักเค้าเหรอค่ะเนี่ย...ใครเหรอ...เพื่อนรึเปล่า หรือรุ่นพี่"

"ระ...รุ่นพี่นะครับฟาง" นั้นสินะ..... เป็นแค่รุ่นพี่มาตลอด .....ความรักที่กัปมีให้คงมีค่าแค่นี้ ไม่ว่าความรักของผมจะมากมายแค่ไหน ก็คงไม่มากพอที่จะทำให้กัปหันมารักผม...

"งั้นดีเลยค่ะ ..... วันนี้ที่บ้านกัปมีงานปาร์ตี้ฉลองครอบรอบ 2 ปี ของเรา.... และพวกเรามีข่าวดีจะบอกด้วยนะค่ะ"

"ข่าวดี..อะไรเหรอครับ"

"ก็...หลังจากที่กัปกับฟางเรียนจบ ม.6 เราก็จะหมั้นกัน และก็จะ...... แต่งงานกันทันทีหลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัย...ใช่ไหมค่ะกัป" 

" หมั้น...และแต่งงาน ...งะ..งั้นพี่ยินดีล่วงหน้าเลยละกันนะ..... เพราะคงไม่สะดวกที่จะไปหรอก ยังไงก็ขอให้โชคดี.... มีความสุข.... นะครับ" ผมไม่รุ้เลยว่าสีหน้าและท่าทางของผมตอนตอบไปเป็นยังไง....รู้เพียงแต่ว่า....อยากให้ทุกอย่างที่ผมได้ยิน ได้เจอ ......เป็นเพียงแค่ความฝัน  แต่มันคือความจริง...... ความจริงที่ผมต้องยอมรับ..... ว่าความรักของผมมันจบลงแล้ว...น้ำตาแห่งความเจ็บปวด..... มันยังคงไหลออกมา เพื่อชดเชยให้กับความรักที่ไม่มีจริงของผม...

"พี่ไวท์!!!!" เสียงกัปตันยังคงดังก้องอยู่ในอากาศ.... สีหน้าและความเจ็บปวด ความสับสน  ร้อนรน ในเสียงทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะหันกลับไป....

"พี่ไวท์.... ทุกอย่างที่ฟางพูด.... กัปไม่รู้เรื่องเลยนะ ....กัปยอมรับว่างานฉลองปาร์ตี้มีจริง แต่งานหมั้นและงานแต่งที่ฟางพูด.... ผมไม่รู้เลยนะครับ ว่ามันจะเกิดขึ้น ทุกอย่างเป็นความต้องการของผู้ใหญ่... ไม่เกี่ยวกับผม...พี่ผมขอร้องอย่าทิ้งกันไปแบบนี้...ผมจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีพี่...ผมจะ..." พี่ไวท์เดินมากอดผมและฝืนยิ้มทั้งน้ำตาพร้อมกับพุดว่า...

" ทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้มันคือความจริงที่เราต้องยอมรับ.... ว่าความรักของเรามันผิด และเราไม่ควรที่จะรั้งมันไว้ด้วยความเห็นแก่ตัว  .....กัปยังเด็ก.... ยังมีอนาคตที่ดี ๆ รออยู่ ....  แต่ไม่ต้องห่วงเลยนะ ....เรื่องของเรายังคงเป็นความลับ....พี่ยังยืนอยู่ที่เดิมที่ที่มีหัวใจของกัปอยู่ เพียงแต่มันคงไกลเกินกว่าที่พี่จะเอื้อมถึง...

"ไม่นะ พี่ไวท์ ทุกอย่างต้องเหมือนเดิม... ความรักของผมต้องมีพี่อยู่ด้วย.... มีหัวใจดวงเดียวเดิมที่ทำให้เรามีความสุขไง ทุกอย่างในชีวิตของผม มีพี่อยู่ด้วยเสมอนะ...และจะคงอยู่ตลอดไ..."

"เพี๊ยะ!!!!"ไม่ทันที่ผมจะพูดจบ เสียงฝ่ามือกระทบลงบนหน้าพี่ไวท์พร้อมกับพลักอย่างแรง เป็นผลให้พี่ไวท์ล้มลง

 "ฟาง"

จบตอนที่ 3 ปแล้ว เป็นไงบ้างค่ะ อย่าลืมคอมเม้น นะค่ะ รอตอนที่ 4 เร็ว ๆ นี้แน่นอนค่ะ