เหมือนจะรัก

...1 เดือนผ่านไป...
"ป๊า..ไวท์เบื่อ...เมื่อไหร่ป๊าจะยอมให้ไวท์ออกไปชะที..." ผมบ่นกะป๊าทุกวันเนื่องจากเบื่อที่ต้องอยู่แต่ในห้องแคบๆแบบนี้...
"แกไม่ต้องพูดมากเลยนะ...เล่นหายหัวไปจนลืมบ้านลืมช่องแถมกลับมาสร้างเรื่องอีก...แล้วฉันจะไว้ใจแกได้ไง...ห๊ะ!!!"
"ป๊า...ไวท์รู้นะว่าป๊าพยายามพลักดันไวท์ให้ไปยุ่งกับคนของป๊า..น้องปลายลูกสาวเพื่อนป๊า...ไวท์ไม่ต้องการ...และจะไม่มีวันทำตามใจป๊าด้วย..."
"เพี๊ยะ!!!...แกอย่ามาอวดดี..แล้วจำเอาไว้แกมีหน้าที่แค่ทำตามคำสั่งฉัน..." รอยนิ้วมือที่ปรากฎร์อยู่บนใบหน้าผม...ไม่ได้ทำให้ผมเจ็บเลยมันชาจน...ผมไม่รู้สึกแล้ว..
" คุณหนูทานข้าวก่อนนะค่ะป้าเอาข้าวมาให้...ของโปรดหนูทั้งนั้นเลยดูสิ..." 
" ขอบคุณมากนะครับป้าหวาน...ป้าไวท์เบื่อ...อยากออกไปข้างนอกป้าพาไวท์ไปเดินเล่นหน่อยนะป้า..."
"คุณหนู...คุณผู้ชายย้ำกับทุกคนว่าไม่ให้ใครช่วยคุณหนู...ป้าเองก็อยากจะช่วยนะ...แต่"
"ป๊า...ผมขอร้อง...ป้าก็รู้ว่าป๊ากับม๊าเปลี่ยนไปมาก...ป๊าไม่เคยดูแลผมเลยตั้งแต่หันมาทำธุรกิจร่วมกับ นายวาทิตย์นั้น...ป้ารู้ไหม...ว่ามันไม่เคยจริงใจ...มันทำดีกับป๊าเพื่อต้องการผลประโยชน์เท่านั้น.."
"คุณหนู!!!...รู้ได้ยังไงค่ะ"
"ไวท์แอบได้ยินมันคุยโทรศัพท์..มันบอกว่ามันจะพยายามเอาทุกอย่างที่เป็นของคุณพ่อมาเป็นของมันให้ได้...ป้าหวานถ้าป้าช่วยผม...ผมจะได้หาวิธีเปิดโปงความเลวของมันไงครับ..."
"แล้วจะให้ป้าช่วยยังค่ะ..."
"ป้าหวานแค่พาผมออกไปจากที่นี่...แล้วป้าก็รว่มมือกับผมกำจัดไอ้คนชั่วนั่น.."
"แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนละค่ะคุณหนู...หรือว่าจะไปอยู่บ้านป้าก่อนดีไหม...รับรองไม่มีใครตามเจอ.."
"ป้า...ผมขอบคุณป้ามาก...ขอบคุณที่เลี้ยงดูผมมา...ขอบคุณที่รักผม.."
"งั้นเราเริ่มแผนกันเลยค่ะ"
หลังจากนั้นผมก็อาศัยจังหวะที่ทุกคนเผลอกระโดดลงท้ายรถกระบะ..ซึ่งได้ผลไม่มีใครสงสัยหรือ...จำผิดได้เลย
ความจริงผมอยากเจอกัปตัน...อยากไปหาเงินกับกัส...แต่เรื่องนายวาทิตย์นั้น...ผมไม่อยากให้ใครเข้ามาเลี่ยง...ด้วยเพราะมันคงอันตรายเกินไป...
ณ.คอนโดออกกัส....
"พี่เงิน...พี่กัส...เมื่อไหร่ผมจะได้เจอพี่ไวท์...ผมอยากรุ้ว่าตอนนี้พี่ไวท์เป็นไงบ้าง"
"ไอ้กัป...ใจเย็นๆดิว่ะ...กุกับกัสก็ติดตามสืบเรื่องมาตลอด...แต่บ้านพี่ไวท์มีเวรยามคุมกัน
หนาแน่่นแบบนั้น...ยากที่เราจะเข้าถึงว่ะ"
"กัปไม่ต้องห่วง...พรุ่งนี้พี่จะไปบ้านพี่ไวท์เอง..."
"จริงเหรอพี่กัส...พี่ไม่ได้ล้อผมเล่นใช่ไหม..."
"เออ...ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด...กูสัญญาพรุ่งนี้มึงได้เจอพี่ไวท์แน่..."
...รุ่งเช้า....
"สวัสดีครับ...คุณแม่...ผมมาหาไวท์...ผมเอ่ยทักแม่พี่ไวท์ที่ตอนนี้เหมือนจะกังวลเรื่องอะไรบางอย่าง...
"อ่อ...นั่งก่อนสิจ๊ะกัส..."
"แล้วนี่ทำไมบ้านดูเงียบจังละครับ...พี่ไวท์อยู่ไหมครับ..." บรรยากาศภายในบ้านตอนนี้มันเงียบๆแปลกๆ เหมือนกับทุกุคนตกอยู่ในอารมณ์ความกลัว...ความผิดหวัง...
"กัส...ไวท์หนีออกจากบ้านไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว...แม่คงเป็นแม่ที่แย่มาก..ดูแลลูกคนเดียวไม่ได้..." เสียงแม่พี่ไวท์สะอื้นร้องไห้อย่างน่าสงสาร...แต่ถ้าเอาตามเนื้อแล้วผมว่าบางที่การที่พี่ไวท์หนีไปแบบนี้คงจะเป็นผลดีต่อผมก็ได้...
"กัสว่าแม่ใจเย็นๆนะครับ....เดี๋ยวกัสจะช่วยหาอีกแรง...ถ้าเจอกัสจะโทรบอกคุณแม่ทันทีเลย..."
"จริงนะลูก...กัสจะช่วยตามหาพี่ไวท์จริงๆเหรอลูก...แม่ขอบใจมากนะ...ถ้ากัสเจออย่าลืมโทรบอกแม่นะลูก.."
"ครับ...งั้นกัสขอตัวก่อนนะครับ...ถ้าได้เรื่องยังไงกัสจะโทรบอกนะครับ"
พี่ไวท์หายตัวไปจากบ้าน...มีเหตุผลอะไรที่พี่ไวท์ต้อทำแบบนั้น..จะคิดว่าพี่ไวท์อยากเจอพวกผม...มันก็เหมือนจะไม่ใช่...เพราะถ้าอยากเจอจริง...แค่โทรไปหาผมก็มาหาได้แล้ว...เว้นแต่จะไม่ใช่เรื่องนี้...
จบตอนนแล้ววว...ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างแต่จะพยายามอัพบ่อยๆนะค่ะ....ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม...
อย่าลืมมาลุ้นกันต่อนะค่ะเรื่องราวกำลังวุ่นวายสับสน....แล้วพบกันค่ะ^^