เหมือนจะรัก

วินาทีที่เห็นกัปตัน...ความรู้สึกมันอธิบายไม่ถูกทั้ง ......ดีใจ....ตกใจ...แปลกใจ....ทุกอย่างมันกระทันหันเกินไปจนผม...คิดไม่ออกว่าควรทำยังไงดี...
"ฟาง...เดี๋ยวพี่ไปเอาเค้กมาเพิ่มละกันนะ...เดี๋ยวกัสกับโอ๊ตมาจะได้กินเลย" ผมตัดสินใจหาข้ออ้างกลับเข้าไปในร้าน..หากจะให้ผมอยู่เผชิญหน้ากัปตอนนี้...ผมยังไม่พร้อม...
"งั้น...เดียวฟางไปช่วยนะ" 
"อ้าว!!!กัป...ยืนทำไรอยู่...ตามพี่ไวท์เข้าไปสิ..." เสียงฟางพูดพร้อมดันหลังผมให้เข้าไปในร้าน..
" ขอบคุณนะฟาง...ขอบคุณ..." เสียงกัปตันที่เอ่ยคำขอบคุณนั้น..ทำให้ฉันอดยิ้มไม่ได้
"ฟางช่วยได้เทา่นี้...นอกนั้น...กัปต้องทำให้สำเร็จนะรู้ไหม?..ฟางอยากเห็นกัปมีความสุข..." 
ฟาง...เหมือนนางฟ้าที่ชุบชีวิตของผมขึ้นมาใหม่...ชีวิตก่อนหน้านี้ไม่เคยมีเลยที่ผมจะยิ้ม...หัวเราะ...ได้เต็มที่สักครั้ง...จนวันนี้หัวใจของผมมันกลับมา...มีชีวิตอีกครั้ง....
"ฟาง... ช่วยหยิบสตอเบอรรี่ในตู้เย็นให้หน่อย..."  เสียงพี่ไวท์ที่ตอนนี้คงนึกว่าคนที่เข้ามาคือฟาง 
ยังไม่ทันที่ผมจะยื่นสตอเบอรี่ให้  เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้น...ผมจึงหลบหลังเคาน์เตอร์เพื่อรอดูสถานการณ์ ....ผมอยากรู้ว่า...โอ๊ต...คือใคร?
"พี่ไวท์...ครับ...โอ๊ตกลับมาแล้ว...คิดถึงจัง..." ผมสวมกอดพี่ไวท์ด้วยความคิดถึง...กอดพี่ไวท์ที่ไรผมอบอุ่น...และรู้สึกดีจริง ๆ และคงดีไม่น้อยถ้าผมมีพี่ชายสักคนแบบ...พี่ไวท์สักคน
"แหม...กำลังบ่นถึงอยู่พอดี...แล้วเป็นไงบ้างเรา...เหนื่อยไหม?...แล้วพี่กัสล่ะ...ไม่ได้กลับมาพร้อมกันเหรอ?" ผมพูดพลางกระชับอ้อมกอด แล้วจับหัวโอ๊ต โยกเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู....
"พี่กัสอยู่ในงานแล้ว..โน่นอ่ะ...กำลังหยอกล้อกับเจ้าตัวเล็กอยู่...พี่กัสอารมณ์ดี...อะไรก็ดีไปหมดเนอะ..." สายตาผมตอนนี้ไม่ได้สนใจงานวันเกิดเลยสนใจแต่หน้าใครบางคน....แต่ต้องตกใจเมื่อเห็นกัปตันกำลังมองมาที่ผมกับโอ๊ตอย่างเอาเรื่อง...
"กัปตัน!!!..มะ...มาตั้งแต่เมื่อไหร่..."
"ก็นานพอที่จะเห็นพี่ไวท์กอดกับเด็กกะโปโลนั้น!!!" กัปตันพูดพร้อมกลับมากระชากโอ๊ตอย่างแรงจนทำให้โอ๊ตชนกระแทกเข้ากับกำแพงร้านอย่างจัง
" โอ๊ย!!!" เสียงผู้ชายคนนั้นน่ากลัว...จนผมไม่กล้าที่จะสบตา...ผมรู้สึกตัวอีกทีตอนที่หลังกระแทกกำแพงอย่างแรงทำให้ผมจุกและเจ็บไปหมด
" โอ๊ต!!!..เป็นไงบ้าง..." เสียงโอ๊ตร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดนั้นทำให้ผมตกใจ...
"นายทำบ้าอะไร!!!..ออกไป...จากร้านเดี๋ยวนี้!!!..." ผมพูดออกไปด้วยความโมโหที่กัปตันทำรุนแรงขนาดนี้...แถมโอ๊ตต้องมาเจ็บตัวอีก...
"หึ..หึ..เด็กกะโปโลคนนี้..คงสำคัญสำหรับพี่มากสินะ.."ภาพพี่ไวท์ที่กำลังโอบกอดเด็กกะโปโลนั้น...ทำให้ผมควบคุมอารมณ์ไม่อยู่จริง ๆ ....สายตาแห่งความรัก...ความห่วงใย...นั้น...ผมหวงมัน...จนไม่อยากให้ใครมาแทนที่..ที่ผมเคยอยู่...แต่ผมคงลืมไปว่า...มันจบลงแล้ว...พี่ไวท์คงลืมมันไปแล้ว...
"อ้าว!!กัปตัน...ทำไมมานานจัง...ไหนบอกเข้าห้องน้ำ" เสียงฟางดังขึ้นท่ามกลางความตึงเครียด...
"โอ๊ต..เป็นอะไร...ไม่สบายเหรอพี่ไวท์?" ความจริงฉันตามกัปตันเข้ามา...และเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง...เห็นร่องรอยความเสียใจของกัป...เห็นอารมณ์ความห่วงหาของพี่ไวท์ที่...พยายามปกปิดมันไว้...จึงตัดสินใจช่วยอีกครั้ง...เพราะไม่อยากให้ทั้งสองต้องมาผิดใจกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องแคนี้...
"อืม...โอ๊ตไม่ค่อยสบาย...งั้นพี่ขอตัวพาไปพักผ่อนก่อนนะ..แล้วเดี๋ยวจะลงมาใหม่" ผมพูดพร้อมกับประคองโอ๊ตที่ตอนนี้งอตัวด้วยความจุกจากแรงประแทก...ผมพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด...เพราะไม่ยากทำลายบรรยากาศงานวันเกิด..
"กัป...กำลังเข้าใจผิดนะ...โอ๊ตไม่ใช่แฟนพี่ไวท์...ไม่ใช่คนสำคัญ...พี่ไวท์ยังไม่มีใคร...ยังรอกัปอยู่เชื่อฟางสิ..."
"กัปดูออกว่า..พี่ไวท์รักและห่วงใย เด็กนั้นแค่ไหน...ความจริงเรื่องของกัปกับพี่ไวท์มันก็จบลงไปตั้งนานแล้ว...มันคงไม่มีความหมายสำหรับพี่ไวท์แล้ว.. ฝากบอก...ปังปอนด์ด้วยนะครับว่า..กัปต้องกลับก่อน...ยังไงเดี๋ยวพรุ่งนี้จะเวาะไปหาที่บ้านะครับ..."
ตอนนี้คงปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไปสักพักก่อน...เชื่อเสมอว่าหากหัวใจสองตัวมั่งคงพอสักวัน...มันจะกลับมาในที่ที่เคยอยู่เสมอ...