เหมือนจะรัก

"ไอ้กัส กูว่า ยังไงวันนี้พี่ไวท์คงกลับบ้านไม่ไหวหรอกว่ะ  เอาไงดีว่ะ" ผมลอบมองสีหน้ากัสที่ฉายแววความกังวล สับสน ปนเครียด  ผมรู้ว่ามันแคร์พี่ไวท์มาก  เป็นห่วงพี่ไวท์มาก เพราะอะไร...

"เงิน... คือกูว่าจะพาพี่ไวท์ไปค้างที่คอนโด  มึง...ว่าดีไหม" ผมเป็นห่วง  ไม่อยากเห็นความเจ็บปวดของพี่ไวท์อีก ไม่อยากมองรอยยิ้มที่ฝืนยิ้มทั้งนำตา ไม่อยากเห็นรอยเลือดที่ต้องแลกมาด้วยความเสียใจอีก  สิ่งหนึ่งที่ผมต้องการตอนนี้คือ จัดการกับคนต้นเรื่องก่อน  แต่ผมต้องทำคนเดียว ไม่อยากใครรู้โดยเฉพาะพี่ไว์ท กับไอ้เงิน...

....คอนโดออกัส...

1  สัปดาห์ผ่านไป  อาการป่วยและข้อมือของพี่ไวท์ดีขึ้นมาก แต่สิ่งหนึ่งที่หายไปคือ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะและความสุข แม้ว่าผมกับไอ้เงินจะพยายามทำอย่างไร พี่ไวท์ก็ตอบรับเพียงแค่พยักหน้า หรือรอยยิ้มบาง ๆ เท่านั้น ....

"พี่ไวท์เดี่ยวกัสกับเงินจะไปซื้อของหน่อย พี่เอาอะไรไหม?"

"ไปเถอะ พี่ไม่เอาไรหรอก... กัสกับเงินจะเวาะเที่ยวที่ไหนบ้างก็ได้นะ พี่อยู่คนเดียวได้"

"ไปนานไม่ได้หรอกพี่ เพราะพรุ่งนี้ผมกับเงินจะต้องไปถ่ายแบบที่ชลบุรี อีก อ่อ.. ผมยังไม่ได้บอกพี่เลย พรุ่งนี้พี่อยู่คนเดียวได้นะ ผมไปถ่ายตอนเช้าแล้วกลับตอนเย็น" ผมไม่อยากปล่อยให้พี่ไวท์อยู่คนเดียวเลย  ไม่ใช่เพราะผมไม่ไว้ใจ เพียงแต่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก....

"แหม...พี่โตแล้วนะ อยู่คนเดียวได้สบายมาก" พี่ไวท์ตอบ พร้อมกับรอยยิ้ม เพื่อแสดงให้เห็นว่าโอเค แต่ผมรู้ดี  พี่ไวท์กลัวความเหงา ไม่ชอบอยู่คนเดียว  บางครั้งตอนกลางคือ พี่ไวท์มักจะร้องไห้ทั้ง ๆ ที่ปิดตาเสมอ รอยน้ำตามักจะฝากไว้บนหมอนสีขาว...

"งั้นผมกับเงินไปก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็น ๆ จะซื้อกับข้าวมาเลย "

" ครับ..." ผมตกใจเมื่องเงินเดินเข้ามาพร้อมกับยื่นบางอย่างให้ และกระชิบอย่างเบาที่สุดว่า

" อะ... กุญเจห้องออกัสนะพี่ผมแอบไปปั้มไว้" ผมมองหน้าเงินเพื่อบอกผ่านสายตาว่าขอบคุณ ขอบคุณที่เงินรุ้ว่าผมอยากไปหาใคร...อยากเจอใคร และอยากทำอะไรมากที่สุด... ขอบคุณจริง ๆ

"เฮ้ย!!ไอ้เงิน เร็วดิว่ะ ช้าเดี๋ยวรถติดอีก" เสียงออกกัสตะโกนเรียกเงินทำเอาผมและเงินสะดุ้ง

" เออ ... กูก็จะไปอยู่เนี่ย เรียกชะดัง ตกใจหมด" 

"ขอบใจนะเงิน ขอบใจมาก ๆๆๆ" ไม่มีคำพูดใดออกจากปากเงิน มีเพียงรอยยิ้มที่บอกว่า ไม่เป็นไร

กัปตัน จะเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม และที่สำคัญน้องยังไหวไหมกับทุกอย่าง ผมเป็นห่วงจริง ๆ อยากเจอ.... อยากกอด.... อยากจับหัวเหม่ง ๆ ที่ผมชอบลูบบ่อย ๆ เวลากัปไม่สบายใจหรือเครียด  พี่กำลังจะไปหานะ...รอพี่นะคนดี...

"ก๊อกๆๆๆ" เสียงเคาะประตู ดังขึ้น ใครมา?

"พี่ไวท์!!!!" เสียงกัปตันเรียกผมด้วยความดีใจ  พร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่อาย ผมถึงกับเชเมื่อกัปกอดผมแน่น  อ้อมกอดที่ผมอยากสัมผัส  ความอบอุ่นที่ผมโหยหา   ตอนนี้ผมได้สัมผัสแล้ว... มันคุ้มค่ากับการรอคอย ตลอด 1 สัปดาห์ จริง ๆ

"กะ...กัปตัน!!!"พี่ไวท์ถึงกับยิ้มออกมาทั้งน้ำตา เมื่อเห็นว่าผมได้มายืนอยู่ตรงหน้า ความรัก ความคิดถึง ความห่วงใย  มันสื่ออกมาด้วยกอดที่ผมและพี่ไวท์มีให้กัน ผมกระซับออ้อมกอดให้แน่นขึ้น เพื่อให้รู้ว่าผมคิดถึงต้องการอ้อมกอดแค่ไหน....

"พี่ไวท์...วันนี้ผมดีใจมากที่พี่เงินโทรบอกว่าพี่กัสจะออกไปข่างนอก ผะ...ผม พยายามมาหาพี่หลายครั้งแล้ว ตะ...แต่ พี่กัสไม่ให้ผมขึ้นมาหาพี่เลย พี่รู้ไหม ตั้งแต่วันนั้นผมนอนไม่หลับ... กังวล เครียด และคิดถึงพี่มากแค่ไหน รู้ไหมว่าผมต้องอดทนต่อความรู้สึกผิด ภาพรอยเลือดและสายตาแห่งความเจ็บปวดของพี่มันยังติดตาผมอยู่จนทุกวันนี้ .....ผมขอโทษนะ.... ขอโทษสำหรับทุกอย่...."ผมไม่ได้ฟังแล้วว่ากัปพูดอะไรเพราะเพียงแค่เพียงประโยคเดียวที่กัปพูดออกมาทำให้ผมยิ้มและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน ผมดีใจที่อย่างน้อย ความรักที่ผมมี ไม่ได้ไร้ค่า ดีใจที่กัปรู้สึกแบบที่ผมรู้สึก ดีใจที่หัวใจสองดวงของเราหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวกัน.... ถึงแม้ว่าสุดท้ายมันจะจบไม่สมบูรณ์ก็ตาม...

"กัป ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว  พี่เข้าใจและไม่โกรธเลยสำหรับทุกอย่างที่เกิดขึ้น กัปไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว...ไม่มีประโยชน์อะไรเราต้องไปนึกถึงมันอีก ขอแค่้เวลานี้มีพี่มีกัปตัน อยู่ด้วยกัน แค่นี้ มันเพียงพอแล้ว....

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...

"ผมสัญญานะ สัญญาว่าต่อไปนี้จะมาหาพี่ทุกครั้งที่พี่กัสไม่อยู่ จะไม่ทำให้พี่ร้องให้ เสียใจอีก สัญญา...." ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ" ผมและพี่ไวท์หันหน้ามองกันด้วยความตกใจ และในเสี่ยววินาทีนั้นประตูก็ถูกเปิดพร้อมกับ.....

^^ จบตอนที่สองแล้วเป็นยังไงบ้างค่ะ สนุกไหม เม้นและติชมกันได้เลยนะค่ะ เพื่อเป็นกำลังใจในการเขียนครั้งต่อไป คำติชมทุกคำ จะนำไปปรับปรุงและพัฒนาผลงานให้ดีขึ้น^^ และเตรียมพบกับเรื่องราว ตอนที่ 3 ตอน  หรือรักเป็นแค่ฝัน