เหมือนจะรัก

ตั้งแต่เห็นหน้ากัสผมก็พูดอะไรไม่ออก...กัสในวันนี้แตกต่างจากเมื่อสองวันก่อนมาก...มันดูเงียบขรึมกว่าดิม...แววตาฉายชัดถึงความเหงา..ยิ่งเวลาที่มันเงียบ ๆ แบบนี้แล้ว...ผมยิ่งทำตัวไม่ถูก  ..........หลังจากปล่อยให้ความเงียบกระจายอยู่บนรถมานาน .....
"มึง...เป็นไงบ้างว่ะ...กู.....หมายถึงมึงโอเคไหม..."
"ก็สบายดี...ไม่เจ็บไม่ไข้..."
คำพูดของกัส...มันฟังดูเย็นชา...และเมื่อผมหันหน้าไปเผิญกับมัน...สิ่งหนึ่งที่ผมไม่ชอบเลยคือ...ความเฉยเมิน...ทั้ง ๆ ที่มันรู้ว่าผมมอง..แต่มันก็ไม่สนใจที่จะหันกลับมา...เอาแต่มองไปข้างหน้า...เหมือนกับที่ตรงนี้ไม่มีผมอยู่...ผมยังมีค่าในสายตามันบ้างไหม?"
"กัส...มึง....อึดอัดเหรอที่กูอยู่ใกล้ ๆ ...มึงคงฝืนใจมากสินะ....กับการที่มีกูอยู่ด้วย...งะ...งั้นกูไม่กวนมึงดีกว่า..." ผมเข้าใจแล้วว่า...สุดท้ายไม่ว่าเราจะห่างกันนานแค่ไหน...มันก็ไม่มีผลต่อความรู้สึกของกัสเลย...การเจอกันวันนี้ผมดีใจมาก...อยากพูด...อยากคุย...อยากถามว่าตลอดเวลาที่ไม่เจอกัน...มันเป็นไงบ้าง...แต่เมื่อมันเแสดงออกชัดเจนว่าไม่ต้องการผม...ผมคงต้องไป...
"เงิน...กูไม่เคยบอกว่าฝืนใจ...ไม่เคยพูดว่าอึดอัด...แต่ถ้าการกระทำของกูทำให้มึงรู้สึกแย่ขนาดนั้น...กูก็ขอโทษด้วยละกัน...มึงรู้ไหมวันที่กูมาเชียงใหม่โดยไม่มีมึงกู...คิดถึงมึงแค่ไหน...กูอยากโทรไปพูดคุยกับมึง...แต่ทุกครั้งที่กูโทรไปมึง...พยายามบ่ายเบี่ยงตลอด...เหมือนกับว่ามึงไม่อยากคุย...กูก็เลยคิดว่า...มึงคงเบื่อกูที่กูเป็นแบบนี้ เบื่อที่กูแคร์ใครไม่เป็น  รำคาญที่กูพูดจาไม่เข้าหู  เราก็ควรจะจบกันแค่นี้...แต่กูก็ทำไม่ได้...เพราะกูรักมึง...มึงได้ยินไหมกูรักมึง!!!!" ผมฟังกัสพูด....ระบายความรู้สึกทุกอย่างออกมา...ถึงกับยิ้มทั้งน้ำตา...ผมดีใจ...ดีใจที่กัสมีความรู้สึกเดียวกับผม...ดีใจที่ความรักที่ผมคิดว่ามันจะผิด...วันนี้ผมรู้แล้วว่า...กัสรักผมแค่ไหน...รู้แล้วว่าภายใต้ท่าทีเย็นชานั้นมีหัวใจของผมซ่อนอยู่...
"กู...ก็รักมึงนะกัส....รักมาก" เงินบอกรักผม...เป็นสิง่ที่ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ยินเพราะ...เงินไม่เคยบอกรัก...แต่มักจะแสดงออกทางการกระทำมากกว่า...แต่วันนี้คำพุดเพียงคำเดียวของมัน...ทำให้หัวใจที่แห้งแล้งของผม กลับมามีชีวิตอีกครั้ง...ผมจึงสวมกอดมันทางด้านหลังเพื่อบอกว่าขอบคุณที่มันรักผม...แค่นั้น...แต่..เงินกลับหันมาจูบผม...วินาทีแรกของการสัมผัสความรักมันมีค่าและงดงามในหัวใจผมเสมอ...
"พะ...พอ..ก่อนเถอะกัส...กูว่ามันไม่เหมาะว่ะ...กลางวันนะเว้ย!"
เงินพูดเตือนสติผมที่ตอนนี้มัน..มีอยู่น้อยนิด..ความจริงหากเงินไม่ขัดผมจะทำมากกว่านี้แต่...ก้เกรงใจมัน...เอาไว้ทุกอย่างเคลียร์แล้ว...ค่อยมาต่อก็ยังไม่สาย..
"'งั้น...เราไปตามหาพี่ไวท์ดีกว่านะ"
หลังจากนั้นผมและกัสเริ่มออกตามหาพี่ไวท์โดยการสอบถามคนอถวนั้น ...แต่ก็ไม่มีใครให้คำตอบได้เลย...จนกระทั่งเวลาผ่านไป...
"เงิน...กูว่าคืนนี้เราคงต้องหาโรงแรมค้างว่ะ"
"ค้างทำไมว่ะ...ก็กลับไปบ้านไม่ดีกว่าเหรอ?"
"แต่มันดึกแล้ว...ก็ไม่อยากขับรถ...เหนื่อยมาทั้งวัน...และตอนนี้กูก็หิวมากๆ"
"เออ ๆ ตามใจมึง..." เสียงโทรศัพท์เงินดัง...ผมจึงรับแทน...
"ฮัลโหล..เงินกำลัง..." ยังไม่ทันที่จะพูดเงินก็คว้าโทรศัพท์ไป
"ฮัลโหลครับ....ได้ๆๆ เดี๋ยวจะติดต่อกลับไปนะครับ...ขอบคุณ"
"ใครว่ะ...แล้ทำไมมึงต้องพูดเพราะ ๆ ด้วย"
"เพื่อนนะ...มันจะมาเชียงใหม่...กูก็เลยให้มันมาค้างที่บ้าน..."
"เพื่อน?คนไหนว่ะ...ไอ้นิก...ไอ้กัน..ไอ้กาน.."
"มึงไม่รู้จักหรอก...เพื่อนของเพื่อนกู"
"เอ่อ...กูไม่ยุ่งก็ได้"
เรื่องกำลังจะดีแล้วแท้ๆ ไม่น่าเลยไอ้เงิน...เรื่องมันกำลังจะดีขึ้นแล้ว ...ยังต้องมาง้อกัสมันอีก...ง้อหน่อยก็ได้ว่ะ...
จบตอนแล้ว อย่าลืมติดตามกันนะค่ะ..วันนี้โมเม้นของคู่ กัส เงิน ล้วน ๆ อิอิ ชอบไม่ชอบยังไงก็คอมเม้นได้ตามสบายเลยค่ะ... แล้วพบกันในตอนต่อไปน่ค่ะ