เหมือนจะรัก

...........ณ.เชียงใหม่.........
"กัปตัน...เดี๋ยวพี่จะต้องไปหาไอ้กัสมันก่อนนะ...แล้วเย็น ๆ พี่จะพาพี่ไวท์มา...ยังไงกัปพักที่บ้านพี่ไปก่อนละกันนะ..."
"พี่เงิน...ผมขอบคุณพี่มาก ๆๆๆๆ ขอบคุณทุก ๆ อย่าง...ที่พี่พยายามทำเพื่อผม..."
"พอล่ะ...กัปพูดขอบคุณพี่จน..ขี้เกียจจะฟังแล้ว..พี่เต็มใจช่วย...ไม่อยากเห็นคนสองคน ต้องจากกันทั้ง ๆ ที่ยังรัก...ตามสบายเลยนะ..อาบน้ำแต่งตัวหล่อ ๆ รอเลย" 
พี่เงินมักจะเป็นแบบนี้เสมอ...หากใครเดือดร้อน...พี่เงินจะเป็นคนแรกที่หยิบยื่นความช่วยเหลือนั้น...นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้พี่กัสรักและไว้ใจพี่เงิน...แต่้าหากเรื่องของผมทำให้พี่กัสกับพี่เงินต้องมีปัญหากัน..ผมคงรู้สึกผิดตลอดชีวิต....
...บ้านป้าววรรณ.... (ป้าของออกัส)
"สวีสดีครับ....ป้าวรรณ..."  ผมยกมือไหว้
"อ้าวเงิน!!!...มาหากัสเหรอ...กัสออกไปที่ไร่ตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ..."
"แล้ว...พี่ไวท์ละครับ...พี่ไวท์ไปด้วยไหม?"
"ไวท์...อยู่ข้างบน..อากาศเย็น..แบบนี้คงไม่ค่อยสบายตัวมั่ง...ป่วยตลอด"
น้ำเสียงและท่าทางของป้าวรรณเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ผมอยากให้พี่ไวท์กลับไปอยู่ กทม...เนื่องจาก ป้าวรรณมักจะพูดจากระทบกระแทก...พี่ไวท์บ่อย ๆ  เวลากัสไม่อยู่..กัสเองก็ไม่เคยรุ้เลยว่าป้าวรรณที่กัสเห็น เป็นเพียงหน้ากากที่ถูกหลอก...เพราะกัสรักและไว้ใจป้าวรรณมาก...มากพอที่จะมองไม่เห็นความผิดปกตินั้น..
 "งั้นผม...ขอขึ้นไปหาพี่ไวท์หน่อยนะครับ...."  ภาพที่อยู่ในห้องกัส ....ทุกอย่างยังคงเรียงรายไปด้วยความอบอุ่น...ภาพที่ผมและกัสแข่งบอลในงานโรงเรียนด้วยกัน...ภาพที่เราสามคนมาเที่ยวดอยด้วยกัน..และอีกหลาย ๆ ภาพที่แสดงให้เห็นถึงมิตรภาพ...ของเราสามคน...        
 "พี่ไวท์...ผมมาแล้ว..พาหัวใจของพี่มาด้วย...พี่จะไปหากัปเลยไหม?" เสียงเงินเรียกสติผมให้กลับมา.. ผมดีใจมากที่เงินมาสักที...ผมเบื่อและไม่สบายใจที่ต้องอยู่ที่นี่....แต่เพื่อความสบายใจ   ของกัส...ผมจึงทน..แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทนได้นานแค่ไหน"
"เงิน!!! พี่ดีใจริง ๆ เงินมาสักที...เบื่อจะแย่.." ฮั่งเปาตะกายให้ผมอุ้ม...มันคงกลัวผมจะทิ้งมันสินะ..
"งั้น...ตืนนี้ไปค้างบ้านผมกัน...ดีไหม?" เงินมองหน้าผม เหมือนกับรู้ว่าคำตอบผม..
"จะดีเหรอ..แล้วจะบอกกัสว่าไง..ถ้ากัสถาม.."
"ผมมีวิธี..พี่ไม่ต้องห่วง..ป่ะ..ไปหาหัวใจของพี่กัน.."
"ตะ..แต่..ไม่บอกกัสก่อนเหรอ..ไปอย่างนี้เดี๋ยวก็โดนโกรธอีก"
"พี่ไวท์...แค่ทำตามที่ผมบอก...นอกนั้นผมจัดการเอง..โอเคไหม..."
....เงินดูมั่นใจ...และเจ้าเล่ห์มากๆ ท่าทางและคำพูดของเงินทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะเลย...
"ฮัลโหล...กัส .... คืนนี้กูค้างที่บ้านมึงนะ...กูว่าจะทำอาหารกินที่บ้านมึงเลย...งั้นเดี๋ยวกูพาพี่ไวท์ไซื้อของละกัน...แล้วเจอกันตอนเย็นนะเว้ย!!!"
"เฮ๊ย!!!...ไอ้เงินเดี่ยวดิว่ะ..อย่าพึ่งวาง..ไอ้เงิน...ดู๊ด ๆๆๆๆ" หากเงินคิดจะทำอะไร..ก็จะทำเลย  ไม่มีคำว่ารอ..แต่วันนี้มาแปลก...จะทำกับข้าว...ไม่เป็นไร...อย่างน้อยพี่ไวท์อยู่ด้วย...ผมสบายใจล่ะ...
"เป็นไงแผนของผม...ใช้ได้ไหม?".....พี่ไวท์มองหน้าผมพร้อมกับยิ้มบาง ๆ ให้กับแผนการของผม...
"พี่...ขอพาฮั่งเปาไปด้วยได้ไหม?"
"ได้สิ...กัปคงคิดถึงมันเหมือนกัน...เห็นบ่นถึงประจำ"
หลังจากนั้นเงินก็พาผมไปเจอกัปตัน...เจอหัวใจของผม...แต่ไม่ทันที่จะถึง...กัสขับรถสวนทางมาพอดี..ผมกับเงินนี้ตกใจมากๆ แต่ก็พยายามทำตัวปกติ....
"ไอ้เงิน...กูว่าไม่ต้องทำหรอกกับข้าวอ่ะ...ไปกินข้าวข้างนอกกันดีกว่า"
"กู...กูว่ามึงกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่าไหม...เหนื่อยมาทั้งวัน.."
"งั้นมึง...ก็ขับรถกลับไปรอกูที่บ้านแล้ว ออกมาพร้อมกัน...ดีไหม?"
"แต่...กูขี้เกียจขับรถวนไปมานี่หว่า...เอางี้มึงกลับไปอาบน้ำ...แล้วเดี๋ยวกูกับพี่ไวท์ล่วงหน้าไปก่อน..ดีไหมว่ะ.."
"เงิน...มึงเป็นไรว่ะ...ทำยังกะมีความลับกับกู...มึงแปลก ๆ "
"แปลก ๆ ตรงไหน.... มึงอย่าคิดมากดิ..."
"มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึง...ปิดบังไรกู...มึงเหี้ยว่ะ...ไม่ไว้ใจกู...โกหกกู...มึงทำแบบนี้ทำไมว่ะ"
เสียงออกัสทำให้ผมกับพี่ไวท์มองหน้ากันอย่างตกตะลึง กัสรู้ได้ไง...รู้ตอนไหน...
เอาไงดี...ถึงปล่อยให้เป็นแบบนี้ ทั้ง ผม พี่ไวท์ และกัปตัน คงเจอระเบิดลูกใหญ่หล่นใส่แน่ ๆ โดยเฉพาะกัปตัน..ผมจึง...
"เออ..กูยอมรับว่ากูผิด...แต่กูมีเหตุผลนะเว้ย...มึงจะให้กูทำเป็นเฉยกับเรื่องแบบนี้...กูทำไม่ลง...ถ้ามึงจะโกรธกูเพราะเรื่องแค่นี้...กูขอโทษละกัน..." เอาว่ะลองแผนนี้ดู...ทั้ง ๆ ที่ผมก็ยังไม่แน่ใจหรอกว่า กัสจะรู้เรื่องอะไรมา...แต่ผมมั่นใจว่าไม่ใช่เรื่องพี่ไวท์แน่นอน...ขอพิสูจน์สักหน่อยว่ามันเรื่องอะไร...ผมพูดจบพร้อมกับออกรถไปอย่างรวดเร็ว...
อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะค่ะ กัสรู้เรื่องอะไรมา..และจะใช่เรื่องไวท์ หรือไม่ เงินจะสามารถทำภาระกิจสำเร็จหรือไม่...มาลุ้นกันพร้อม ๆ กัน เร็ว ๆ นี้นะค่่ะ