วิวาห์รักลวง

2อาทิตย์ต่อมา

พิมที่ตอนนี้กำลังตกที่นั่งลำบาก เมื่อน้องชายของเธอได้หายตัวไปติดต่อกลับมาอีกเลย ส่วนป๊อปปี้ที่ตัดความสัมพันธ์กับเธอไปจนเธอนึกแค้นชายหนุ่มที่ไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ

ครืด... ครืด...

เสียงโทรศัทพ์เครื่องบางของพิมสั่นขึ้นเป็นระยะๆ ทำให้เธอต้องหยิบขึ้นมาดูเบอร์ แต่เธอต้องขมวดคิ้วเมื่อเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์แปลกเธอจึงลังเลที่จะรับสาย

ครืด... ครืด...

เสียงโทรศัทพ์สั่นขึ้นอีกครั้ง ก่อนเธอจะตัดสินใจกดรับสายนั้น

"ฮัลโหล..."พิมกรอกเสียงลงไปทันที

[ทำอะไรอยู่? ทำไมรับสายช้าแท้ล่ะพี่พิม?]พิชชี่ถาม เมื่อพี่สาวของเขายอมรับสายเขาสักที

"พิชชี่เหรอ? นี่แกอยู่ไหน? ทำไมเงียบหายไปแบบนี้ แกรู้ไหมว่าป๊อปปี้ขอเลิกกับฉันแล้ว..."

[ขอโทษ ผมกบดานอยู่นี่ แล้วทำไมไอ้ป๊อปถึงขอเลิกกับพี่ได้ล่ะ?]

"เรื่องมันยาวตอนนี้แกช่วยฉันก่อนได้ไหม?"

[พี่จะให้ผมไปช่วยเรื่องอะไรอีกล่ะ? ตอนนี้ผมหนีตำรวจอยู่นะพี่พิม]

"แกจะไม่ช่วยฉันเหรอไอ้พิช! ฉันกำลังเดือดร้อนอยู่นะ!"

[เหอะ! พี่คิดว่าตัวเองเดือดร้อนแค่คนเดียวหรือไง ผมก็เดือร้อนเหมือนกันนะ เพราะช่วยพี่นั่นแหละผมถึงต้องหนีตำรวจหัวซุกหัวซุนอย่างนี้นี่ไง!]

"ไอ้พิช!"

[เหอะ! จะให้ช่วยอะไรก็รีบพูดมาดีกว่า ผมไม่อยากทะเลาะกับพี่นักหรอกนะ]

"แกช่วยจัดการนังฟางให้หน่อยสิ มันแย่งป๊อปและทุกอย่างไปจากฉัน!"

[ก็ได้ เมื่อไหร่ล่ะ?]

"เร็วที่สุด!"

บ้านจิระคุณ...

ป๊อปปี้พาฟางทานอาหารเย็นที่บ้าน เพราะคุณหญิงจารุวรรณบอกให้เขาพาเธอมา เนื่องจากป๊อปปี้ไม่ยอมให้ฟางทำงานและไปไหนเพียงลำพัง

"ทีตอนให้แต่งทำตัวเหมือนเด็กถูกขัดใจ..."คุณหญิงจารุวรรณพึมพร่ำเบาๆ เมื่อลูกชายตักอาหารให้ฟางอย่างเอาใจ

"แล้วนี่เมื่อไหร่จะมีหลานให้แม่อุ้มสักทีล่ะ?"คำถามของคุณหญิงจารุวรรณ ทำให้ฟางกับป๊อปปี้หน้าแดงทันที

"เอ่อ คือ..."ป๊อปปี้อ่ำอึ้งไม่รู้จะตอบกับมารดาของเขาว่าอย่างไรดี

"คืออะไรตาป๊อป? เรากับหนูฟางแต่งงานกันมานานแล้วนะ ไม่คิดจะมีหลานมาให้แม่อุ้มบ้างหรือไง?"

"พี่ป๊อปคงยังไม่พร้อมหรอกค่ะคุณแม่... ใช่ไหมค่ะพี่ป๊อป?"ฟางพูดกับคุณหญิง ก่อนจะหันมาถามชายหนุ่มที่ยังนั่งทำหน้าเครียดอยู่

"คือ..."ป๊อปปี้ยังคงอ่ำอึ้ง คิดหนักกับคำถามของหญิงสาว

ไม่ใช่ว่าเขาไม่พร้อม แต่เขายังไม่มั่นใจว่าเขารักเธอหรือเปล่า... เขาไม่อยากเอาลูกมาผูกมัดเธอกับเขาเท่านั้นเอง...

ที่บ้าน...

ฟางเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นป๊อปปี้ยังนั่งทำหน้าเครียดอยู่ เธอจึงเดินมานั่งข้างๆ เขา

"พี่ป๊อปไม่ต้องคิดมากนะ พร้อมเมื่อไหร่เราค่อยมีลูกกันก็ได้นี่ค่ะ"ฟางเอ่ยออกมา เพื่อให้ป๊อปปี้เลิกคิดเรื่องนี้ได้แล้ว

ป๊อปปี้หันมายิ้มให้ฟาง ก่อนจะคว้าเอวบางของฟางให้มานั่งบนตักแกร่งของเขาแล้วกดริมฝีปากลงปากบางมือหนาลูบไล้ไปมาทั่วแผ่นหลังบาง ก่อนจะดันร่างบางให้นอนราบกับเตียงนุ่ม

มือหนาเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเขาและเธอจนไม่เหลืออะไรติดกายสักชิ้น

ปากหยักเลื่อนลงต่ำมาที่อกอวบแล้วบีบเคล้นเบาๆ สร้างความเสี่ยวซ่านให้กับร่างบาง นิ้วเรียวจิกผ้าปูที่นอนแน่นเพื่อระบายความเสี่ยวซ่านที่เกิดขึ้น

"อะ อืม..."เสียงหวานครางเบาๆ เมื่อชายหนุ่มส่องใส่ความเป็นชายเข้ามาทีเดียวจนสุด ก่อนสะโพกสอบจะขยับเข้าออกอย่างช้าๆ

"อ่าห์..."เสียงทุ้มคำรามลั่น เมื่อภายในบีบรัดตัวตนของเขาอย่างแรง

สะโพกสอบอัดกระแทกขึ้นเรื่อยๆ เมื่อรับรู้ว่าร่างบางใกล้ถึงจุดหมายแล้ว

"อ่าห์!/กรี๊ด!"เสียงครางที่ดังลั่น กายสาวกระตุกถี่อย่างแรง ก่อนที่สายธารขุ่นจะหลั่งรินเข้าสู่กายสาวทุกหยาดหยด

ป๊อปปี้ค่อยๆ ถอดถอนตัวตนออกมาช้าๆ แล้วล้มตัวนอนลงข้างๆ ฟางที่หลับไปแล้ว ก่อนที่เขาจะดึงร่างบางมากอดไว้แน่นแล้วห่มผ้าให้เธอกับเขา

'รอพี่ก่อนนะฟาง...'ป๊อปปี้คิดในใจ ก่อนจะผล็อยหลับตามร่างบางไป

--------------------------------------------

มาแล้วๆๆ

ฝากเม้น ฝากติดตามกันด้วยนะค่ะรีดเดอร์