รักสามเศร้า...เราสามคน (FP)

"ฮัลโหลฟาง" เสียงของป๊อปปี้ที่โทรศัพท์หาใครบางคน "เมื่อวานคุณติดประชุมเหรอ"

"ใช่ครับ ขอโทษจริงๆนะ พอดีเขาประชุมกระทันหันจริงๆ"ป๊อปปี้พูดแก้ตัว

"แล้วทำไมคุณถึงไม่โทรมาหาฉัน"ฟางเริ่มทำเสียงเข้มขึ้น "คือ..."

"ตอบมาสิ!!!"ฟางตวาดเสียงใส่โทรศัพท์ "คุณก็เคยไม่โทรหาผมตอนที่คุณติดธุระนะ คุณก็โกหกผมว่าจะโทรแต่ก็ไม่"

"คุณใช้คำว่าโกหกเหรอ ของฉันมันครั้งเดียว แล้วตอนที่คุณไปต่างประเทศ คุณไม่โทรหาฉันเลยสามเดือน แม้แต่ข้อความสักนิดก็ไม่มี ฉันยังไม่เคยใช้คำว่าโกหกกับคุณเลยนะ ถ้าคุยกันไม่ได้ก็เลิกกันเถอะ" ฟางพูดและวางสายไป ป๊อปปี้ได้แต่กุมขมับตัวเอง

สถานที่ ที่จะช่วยให้เค้าหายเครียดได้มีแค่ที่เดียวนั่นคือผับ เป็นสถานที่ ที่เค้าไปบ่อยที่สุด

ระหว่างที่ป๊อปปี้เดินเข้าไปนั้น รู้สึกได้ว่าตนเองไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า

"ขอโทษครับ"

"ขอโทษ เช่นกันค่ะ"

"คือ ถ้าไม่รังเกียจ คุณจะมานั่งที่โต๊ะกับผมได้มั้ยครับ"

"ได้สิค่ะ" เฟย์ตอบกลับ และเดินตามป๊อปปี้เข้าไป

"คุณคิดยังไงกับความรักครับ เอ่อ..."

"เฟย์ค่ะ"

"ชื่อคุณคุ้นๆ กับชื่อแฟนผมเลยนะครับ"

"ค่ะ..แล้วคุณชื่ออะไรค่ะ"

"ป๊อปปี้ ครับผม เรียกป๊อปเฉยๆ ก็ได้นะครับ"

"ค่ะ สำหรับฉันความรักบางทีก็เหมือนสมการที่ว่า 1+1 = 0 เหมือนที่คุณเป็นอยู่ตอนนี้ไงค่ะ"

"คือ คนสองคนรักกันมาก แต่ยังไงก็ต้องเลิกกันยังงั้นเหรอครับ"

"ใช่ค่ะ แต่ไม่ต้องคิดมากนะคะยังไงคุณก็ต้องใช้ชีวิตต่อไป"เฟย์พูดและตบบ่าของป๊อปปี้สองสามที

  ฟางที่ขังตัวเองอยู่ในห้องตั้งแต่เช้าจนถึงตอนเย็น ฟางยังคงนั่งดูกรอบรูปของเธอและป๊อปปี้

"ฉันไม่น่า ไม่น่ารักนายเลย ป๊อป..." ฟางคว่ำกรอบรูปลงและนำสิ่งของทุกอย่างที่ป๊อปเคยให้เอาไปทิ้งให้หมด แม้แต่เบอร์ของป๊อปปี้ ก็ต้องลบทิ้ง

"ฉันคงจะคาดหวังกับนายมากเกินไปสินะ....ป๊อป"

-----------------------------------------------------------------------------------

                                              The end