You are mine

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะฟาง นี่โฟร์มาหาฟางตั้งแต่วันที่เราไปซุปเปอร์กันทำไมฟางไม่บอกผม”ป๊อปปี้รีบพูด

 

 

 

 

“ก็ตอนนั้นฟางไม่รู้นี่คะว่าเธอคือใคร ฟางก็นึกว่าเธอจำคนผิด จนกระทั่งเมื่อกี้ในห้องน้ำ”ฟางพูด

 

 

 

 

“จริงสิ ในห้องน้ำ นี่โฟร์ทำอะไรฟางรึเปล่า ฟางเจ็บตรงไหนมั้ย”ป๊อปปี้รีบถาม

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ ฟางไม่ป็นไร โชคดีที่คุณเข้ามาได้ทัน”ฟางพูแล้วยิ้มให้ป๊อปปี้

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

ชายหนุ่มดึงฟางไปกอดแน่นทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ผมกลัวฟาง ผมกลัวว่าคุณจะเป็นอะไรไป เรากลับกันเถอะนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วพาฟางขึ้นรถปลื้มไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้โห ปลื้มนี่ใครทำกับรถแบบนี้อ่ะ หยั่งกะคนโรคจิตเลย”วันต่อมาปลื้มต้องไปทำเรื่องซ่อมรถ

ฟางกับเฟย์ก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

“คนที่ทำก็แอบโรคจิตนิดนึงล่ะน่า เอาล่ะขอเอกสารหน่อย”ปลื้มพูด

 

 

 

 

 

“งั้นก็บอกมาก่อนสิว่าใครทำแบบนี้ นี่รถคุณภาณุซื้อให้ยัยฟางนั่นใช่มั้ย ชั้นได้ยินคุณพิมเม้าท์กับ

พนักงานที่นี่นะว่ายัยนั่นน่ ใช้มารยาออดอ้อนให้คุณภาณุซื้อโน่นซื้อนี่ให้บ่อยๆ”เฟย์ได้ทีก็รีบเม้าท์

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“เท่าที่ผมจำได้ ฟางไม่เคยอ้อนผมให้ซื้ออะไรนะ มีแต่ผมซื้อเอง”ป๊อปปี้ขึ้นลิฟท์มาได้ยินเข้าก็พูด

ขึ้น

 

 

 

 

 

 

“คะ คุณภาณุ”เฟย์ชะงักรีบหันไปแล้วอึ้งเมื่อเห็นป๊อปปี้ขึ้นลิฟท์มากับเขื่อนและได้ยินเรื่องทั้งหมด

 

 

 

 

 

 

“บางทีเรื่องส่วนตัวของผม พนักงานที่นี่ไม่จำเป็นต้องมารับรู้หมดก็ได้นะ แล้วยิ่งเป็นลูกน้องนินทา

เจ้านายแบบนี้เนี่ยใครมาได้ยินเค้ามองว่ายังไง ส่วนคุณเฟย์ ถ้าคุณยังอยากให้ผมเซ็นผ่านละก็

เลิกยุ่งเรื่องของผม”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

“เห็นมั้ยจ้ะน้องเฟย์ พี่บอกแล้วว่าอย่ายุ่งเรื่องเจ้านายๆ”พิมเดินมาได้ยินเข้าก็รีบโบ้ยความผิดให้เฟย์

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยแสบไปไหนน่ะ เดี๋ยวผมมานะพี่”เขื่อนตกใจเมื่อเห็นเฟย์วิ่งหนีไปก็รีบวิ่งตาม

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาตามชั้น นี่สะใจนายมากสินะที่เห็นชั้นเป็นแบบนี้”เฟย์วิ่งมาที่บันไดหนีไปแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้จะมาเยาะเย้ย ร้องไห้อีกแล้วนะยัยแสบ คงเสียใจมากสินะที่ถูกพี่ป๊อปดุ”เขื่อนพูดแล้วยื่นผ้า

เช็ดหน้าให้เฟย์ที่ร้องไห้

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ได้ร้องไห้เพราะเรื่องคุณภาณุหรอก แต่ชั้นเจ็บใจที่ยัยพิมเลขานั่นโบ้ยความผิดให้ชั้น ว่าชั้น

เป็นคนเม้าท์เรื่องนี้ทั้งๆที่ตัวเองเป็นปล่อยข่าวทั้งหมดแท้ๆ”เฟย์พูด

 

 

 

 

“ก็เธอเม้าท์จริงนี่นา โอ๊ย”เขื่อนพูดไม่ทันจบก็ถูกเฟย์ฟาดเข้า

 

 

 

 

 

“ก็ชั้นไม่รู้นี่นา ชั้นไม่ใช่คนปล่อยข่าวนะ ยัยพิมนั่นต่างหากล่ะ”เฟย์หน้างอแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“รู้น่า ชั้นอยู่ที่นี่มานานก่อนเธอจะมาอีก ชั้นรู้ว่าพิมเป็นคนยังไง ยัยนั่นชอบพี่ป๊อปมากตั้งแต่เริ่มเป็น

เด็กฝึกงานเหมือนกับเธอนั่นล่ะ แล้วนี่คงจะเจ็บใจมากที่พี่ป๊อปประกาศออกสื่อไปซะอย่าง

งั้น”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

“ชั้นตัดใจจากคุณภาณุแล้วจริงๆนะ แต่เมื่อกี้มันอดที่จะร้องไห้ไม่ได้นี่”เฟบ์พูดแล้วปาดน้ำตา

 

 

 

 

 

“โอ๋ๆ ไม่เอาไม่ร้องนะ เดี๋ยวไม่สวยหรอก”เขื่อนพูดแล้วดันหัวของเฟย์มาซบไหล่ตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ซื้อของไม่จำเป็นต้องเอาราคาแพงก็ได้นี่ครับ ราคาถูกๆก็มี”โทโมะพูดเมื่อเดินมาซื้อของใช้ใน

บ้านกับแก้ว

 

 

 

 

 

 

“ได้ไงล่ะโทโมะ ของถูกแต่ไม่มีคุณภาพใช้สักพักก็พังแบบนั้นไม่ไหวๆ สู้ซื้อราคาแพงๆทีเดียวดี

กว่า”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“แต่ว่าผมต้องเก็บตังค์สำรองไว้ใช้ซื้อของอย่างอื่นด้วยนี่ครับ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวแก้วออกให้”แก้วเห็นว่าโทโมะมีปัญหาเรื่องเงินก็อาสา

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอาครับ คุณแก้วเป็นผู้หญิงไม่ควรที่จะมาออกเงินให้ผู้ชายแบบนี้บ่อยๆนะ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“เอ้า จะไปซีเรียสอะไรล่ะคะแก้วไม่ได้เลี้ยงคุณหมดสักหน่อย อะไรที่แก้วช่วยได้ก็ช่วยไป”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“แต่ผมว่ามันไม่โอเคนะคุณแก้ว ผมเป็นผู้ชายแล้วผมก็ไม่อยากให้คุณมาเสียเงินแบบนี้โดยใช่เหตุ

มันดูเหมือนผมไม่ใช่ลูกผู้ชายพอ แล้วเกาะชายกระโปรงผู้หญิง”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“นี่คงคิดมากเรื่องคิดมากเรื่องที่เฮยพูดใช่มั้ย โทโมะอย่าซีเรียสสิ”แก้วพูดแล้วขำติดตลก

 

 

 

 

 

 

“คุณแก้ว ถ้าเรื่องการดูแลใครสักคนน่ะ ผมจริงจัง แล้วผมก็ไม่อยากให้พี่ชายของคุณมาดูถูกว่าผม

ไม่ศักยภาพพอที่จะดูแลคุณ ผมต้องทำงานเก็บเงินเพื่อดูแลคุณให้ได้”โทโมะพูดนิ่งๆ

 

 

 

 

 

“พูดแบบนี้ แก้วก็เขินสิคะ แก้วเชื่อค่ะว่าโทโมะทำได้และแก้วก็จะอยู่ข้างๆโทโมะเอง”แก้วพูด

 

 

 

 

“ครับ ขอบคุณนะครับที่อยู่ข้างกัน”โทโมะพูดแล้วกุมมือแก้วไว้และยิ้มให้กัน

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ นี่ถึงกับเอาน้องชั้นมาใช้งานเดินดูใช้ตัวเองงั้นหรอ”ทีเจที่แอบสะกดรอบตามแก้วโทโมะมา

เห็นภาพก็บ่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้ทั้งวันผมได้ยินจากไปป์มาว่าคุณไม่ได้ทานอะไรเลยหรอครับ ทานอะไรหน่อยสิ”ป๊อปปี้พูด

เมื่อมารับฟางตอนเย็น

 

 

 

 

 

 

“ฟางทานอะไรไม่ลงหรอกค่ะวันนี้ และอีกอย่างคุณเองก็ให้ฟางอยู่แต่ในออฟฟิศนี่”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“เอ้า ก็ผมเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณนะฟาง ถ้าโฟร์อาศัยช่วงที่คุณอยู่คนเดียวมาทำร้ายคุณ

ล่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“ฟางรู้ค่ะ ว่าคุณห่วง เอ๊ะ คุณป๊อปคะนี่ม่ใช่ทางกลับที่พักฟางนี่”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

“คืออย่างงี้ครับ มะรืนนี้จะมีงานประมูลการกุศลที่บ้านของผม และคุณแม่ก็อยากให้คุณไปงานนั้น

ด้วย ดังนั้น ผมเลยจะให้คุณไปลองชุดและซ้อมเต้นรำด้วยกัน ผมน่ะให้ช่างมารอให้คุณลองชุดที่

คอนโดผมแล้วล่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“แต่ว่า ฟางไม่ไปจะดีกว่านะคะ มันจะดูตลกแน่ๆ”ฟางรีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีแต่นะฟาง นี่โบว์ พี่จงเบ พ่แม่ผม เค้าอยากเจอคุณจะตาย เค้าชอบคุณนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะ

พาฟางเข้ามาในห้องของตัวเอง แล้วให้พนักงานที่เขาสั่งเอาชุดมาให้ฟางลองชุดไปหลายชุด

 

 

 

 

 

“เอ่ ชุดนี้ชุดสุดท้ายแล้ว ฟางดูตลกมั้ยคะ”ฟางออกมาจากห้องชั้นบนแล้วพูดกับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“คุณสวยมากเลยฟาง เหมือนกับนางฟ้าน้อยๆของผม”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะเดินมาโอบเอวฟางที่อยู่ใน

ชุดราตรีผูกคอสีเทาเมทาลิกประมาณเข่า ที่ขับกับผิวขาวเนียนให้ดูน่ามอง

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกเราจอตัวนะคะคุณภาณุ”พนักงานพูดก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวผมสวมรองเท้าให้นะฟาง แล้วเราไปเต้นรำด้วยกัน”ป๊อปปี้พูดแล้วดันตัวฟางนั่งลงกับเก้าอี้

ก่อนจะหยิบรองเท้าส้นสูงสีเงินประกายบรรจงสวมให้ฟางอย่างอ่อนโยน จนฟางเปลอยิ้มออกมากับ

การกระทำป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ แต่ว่าฟางเต้นรำไม่เป็นนะคะคุณป๊อป”ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้เดินไปเปิดเพลงแจ้สจังหวะช้าๆ

 

 

 

 

 

 

 

“คุณเต้นไม่เป็น ผมก็ก็สอนให้ไง ไม่อยากหรอก จังหวะช้าๆ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะโค้งเชิญฟางมา

เต้นรำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย ขอโทษค่ะคุณป๊อป”ฟางพูดเมื่อก้าวไปตามจังหวะแล้วเหยียบเท้าป๊อปปี้เข้า

 

 

 

 

 

 

“ว้าย”ฟางต้องร้องเมื่อถึงเวลาหมุนแล้วเธอสะดุดรองเท้าตัวเองทำให้ตกอยู่ในอ้อมกอดป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“อื้ออ”ฟางร้องครางออกมาเมื่อถูกป๊อปปี้ก้มลงขโมยจูบ

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวลองอีกทีนะ”ป๊อปปี้ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วเต้นไปกับฟางจนฟางเริ่มเต้นคล่อง

 

 

 

 

 

 

“เก่งมากเลยนะที่รัก”ป๊อปปี้ที่โอบฟางจากด้านหลังแล้วเต้นไปตามจังหวะเพลงก็กระซิบข้างหู

 

 

 

 

 

 

“เพราะมีครูสอนเต้นรำเก่งนี่คะ เลยเต้นเป็นเร็ว”ฟางยิ้มก่อนจะพลิกตัวออกจากอ้อมกอดแล้วเต้น

ไปตามจังหวะของตัวเองแล้วโยกไปมาอย่างสนุกสนาน จนป๊อปปี้หลุดยิ้มไปตามรอยยิ้มที่เป็น

ธรรมชาติของฟาง

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะคะคุณป๊อป”ฟางถูกป๊อปปี้อุ้มแล้วหมุนกลางอากาศก็หัวเราะ ก่อนจะถูกชายหนุ่มค่อยๆ

วางลงที่พื้นเหมือนเดิม ฟางยิ้มนิดนึงก่อนจะเขย่งหอมแก้มป๊อปปี้แทนคำขอบคุณ

 

 

 

 

 

 

ความรักของแต่ละคู่กำลังจะก่อตัว เอ จะมีอุปสรรคอะไรอีกมั้ยน้ออ

 

 

ต้องติดตามมมมมม