You are mine

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง เดี๋ยวไปเอาแกงฮังเลมาอุ่นด้วยนะลูก ยายไปวัดก่อน”ยายศรีเดินมาบอกฟางที่บ้านก่อนจะ
เดินไป
 
 
 
 
 
 
“เห้อ 2อาทิตย์แล้วสินะ”ฟางถอนหายใจแล้วมองไปทางหน้าต่างอีกครั้ง หลังจากที่ปลื้มมาส่งเธอ
ที่บ้าน เธอเองก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด แล้วเผลอหลับไปจนตื่นมาทำงานสายแถมโดนแคทดุอีก จน
เมื่ออาทิตย์ก่อน เธอรู้ว่าต้องไปสัมภาษณ์ป๊อปปี้ที่โรงแรมหรูก่อนที่ป๊อปปี้จะไปดูธุรกิจส่งออกผ้าที่
เวียดนาม เธอกลับชิงลาออกออกมาก่อนเพราะ อาชีพของเธอต้องคลุกคลีกับคนในวงการนี้ ขืน
เธอยังอยู่เธอต้องลืมป๊อปปี้ไม่ได้แน่ๆ สู้ลาออกมาแล้วหนีทุกอย่างมาดีกว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
ก๊อกๆ
 
 
 
 
เสียงเคาะประตูบ้านทำให้ฟางที่เหม่อลอยอยู่นั้นรีบเดินไปเปิดประตู
 
 
 
 
 
 
“หายไปแบบนี้ไม่คิดจะส่งข่าวคราวมาให้กันเลยหรอพี่ฟาง”ไปป์พูดเมื่อฟางเปิดประตูออกมาแล้ว
พบว่าเป็นไปป์
 
 
 
 
 
 
“ไปป์ มาที่นี่ได้ยังไงกันแล้วไม่ไปฝึกงานหรอ”ฟางถามไปป์ด้วยความตกใจ
 
 
 
 
 
 
“ไปป์เค้าเป็นผู้ติดตามชั้นมางานเลี้ยงที่เชียงใหม่ เลยแวะมาหาเธอ”แคทเดินลงจากรถมาแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
“คะ คุณแคท คุณแคทมาที่นี่ได้ยังไงคะ”ฟางตกใจเพราะไม่มีใครรู้ที่อยู่บ้านเชียงใหม่ของเธอเลย
สักคน
 
 
 
 
 
“นี่ คิดว่าคุณแคทเค้าไม่รู้จักโทโมะเลยรึไงเลยจะให้โทโมะนำทางมาหาฟางไม่ได้น่ะ”โทโมะพูด
แล้วลงากรถ
 
 
 
 
 
 
“คืองี้ค่ะคุณฟาง คุณแคทกลับมาจากบาหลีแล้วรู้ว่าคุณฟางยื่นใบลาออกจากไปป์ก็โวยวายใหญ่
เลยแล้วก็ขอให้โทโมะเค้าบอกที่อยู่บ้านต่างจังหวัดของคุณฟางให้คุณแคทค่ะ”แก้วพูดอธิบาย
แทนโทโมะ
 
 
 
 
 
 
“คุณแคทมีอะไรรึเปปล่าคะ ทำไมถึงต้องตามหาฟางจนมาถึงนี่ได้”ฟางถาม
 
 
 
 
 
 
“มีน่ะมีแน่ย่ะ กล้ามากนะฟาง ที่อยากจะเข้าก็เข้า อยากจะออกก็ออกนี่บริษัทชั้นไม่ใช่ห้างนะ”แคท
โวยวาย
 
 
 
 
 
“ฟางขอโทษค่ะคุณแคท แต่ฟางคิดว่า ฟางคงไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้ เพราะฟางคงจะตัดเรื่องส่วน
ตัวออกจากเรื่องงานไม่ด้ ถ้าฟางยังเจอเค้าอยู่แบบนั้น”ฟางพูดแล้วซึมลงไปเมื่อคิดถึงป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“เรื่องคุณภาณุสินะ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น ชั้นรู้เรื่องจากไปป์และก็ทุกคนแล้วล่ะ และอีกอย่างถ้า
ชั้นไม่ถามเรื่องนี้ ชั้นก็รู้อยู่ดีเพราะอย่าลืมว่าชั้นเป็นใคร บก.ของนิตยสารKZเชียวนะ เรื่องวงใน
พวกนี้ชั้นรู้ล่ะน่า แล้วไงยะ เลิกกันแล้วจะหนีหน้ากันไปตลอดชีวิตเลยรึไง หน้าที่การงานเธอเลยนะ
และอีกอย่างงานน่ะมันหาได้ง่ายาๆซะที่ไหนล่ะ คิดซะบ้าง นี่ใบลาออก ชั้นยังไม่ได้เซ็น เท่ากับว่า
มันเป็นโมฆะ ชั้นไม่ให้เธอออก”แคทว่ายาวเหยียดก่อนจะเดินเข้าไปหลบแดดในบ้านฟาง
 
 
 
 
 
 
“เอาน่าพี่ฟาง คุณแคทเค้าคงชอบพี่ล่ะมั้งเลยไม่ชอบให้ออกเอางี้สิ เดี๋ยวผมจะกันท่าคุณภาณุให้
แล้วกันถ้าเกิดไปทำข่าวแล้วต้องเจอเค้าอ่ะ ต่างคนต่างอยู่ทำเป็นไม่เห็นกันแล้วกัน”ไปป์พูดแล้ว
ยิ้มแป้น
 
 
 
 
 
 
“ฟางหายมาแบบนี้โทโมะเป็นห่วงแย่เลยนะรู้มั้ย”โทโมะเดินมานั่งข้างๆฟางแล้วพูดทำให้แก้วซึม
แล้วเดินไปอีกทาง
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ฟางเองก็ไม่ได้ไปไหน แค่แวะมาหายายศรี มาพักสักพักก่อนจะเริ่มหางาน
ใหม่”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
“แม้ฟางจะเลิกกับพี่ป๊อปแล้ว แต่ฟางไม่ต้องห่วงนะคะ ยังมีอีกคนที่คอยเป็นห่วงฟางอยู่”แก้วพูด
แล้วมองไปที่โทโมะ
 
 
 
 
 
 
“แน่ล่ะค่ะ เป็นเพื่อนกันมานานแล้ว ไม่ห่วงก็แปลก”ฟางรู้ความหมายที่แก้วต้องการจะสื่อดีก่อนจะ
พูดออกมา
 
 
 
 
 
 
“เห้อ แม้ฟางจะโสดอีกครั้งแต่สุดท้ายยังไงโทโมะก็เป็นได้แค่เพื่อนสินะ”โทโมะพูดแล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
“โทโมะ ฟางว่าโทโมะเศร้าได้ไม่นานหรอกน่า เพราะมีใครคนนึงเค้าแอบมองโทโมะอยู่นะ”ฟางที่
เห็นท่าทางของแก้วที่คอยดูแลโทโมะตั้งแต่แขนใส่เฝือกจนใกล้จะถอดออกแล้ว ก็แอบยิ้มเพราะผู้
หญิงดูผู้หญิงด้วยกันก็รู้ว่าแก้วคิดยังไง
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ จริงสิๆ แก้วไปเอาฮังเลมาดีกว่า เมื่อกี้ยายศรีบอกให้ไปเอาเมื่อกี้ๆ”แก้วได้ยินก็รีบเปลี่ยน
ประเด็นแล้วเดินไป
 
 
 
 
 
 
“เค้าอยู่คนละชั้นกับโทโมะนะฟาง ถึงเวลาก็ต้องไป”โทโมะพูดแล้วมองไปทางแก้วที่วิ่งออกไป
 
 
 
 
 
 
“เอ้า ของแบบนี้ไม่ลองแล้วจะรู้หรอโทโมะว่ามันเป็นยังไง”ฟางยิ้มออกมาแล้วพูดให้กำลังใจชาย
หนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอาล่ะ ถึงห้องแล้ว พรุ่งนี้อย่าลืมไปทำงานด้วยล่ะ”แคทที่มาส่งฟางที่ห้องเช่าฟาง ซึ่งเป็นที่พัก
หลังใหม่หลังจากที่ฟางลาออกจากงานในครั้งแรก ฟางก็ได้ย้ายออกจากบ้านเช่าเช่นกัน
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ พี่ฟางพรุ่งนี้ตอนเลิกงานพี่ฟางไปงานแสดงภาพถ่ายของไปป์ด้วยนะพี่ ที่มออ่ะ พอดีพ่อแม่
ไปป์เค้ามาไม่ได้แล้วผมก็สนิทกับพี่ที่ทำงานแค่คนเดียว พี่ไปด้วยนะ”ไปป์พูดแล้วยื่นการ์ดเชิญไป
งานแสดงภาพถ่ายของไปป์
 
 
 
 
 
 
“แค่นี้เอง ได้สิ เดี๋ยวพี่ไปให้นะ แล้วเจอกันจ้า”ฟางยิ้มออกมาก่อนจะไปส่งไปป์และแคทชั้นล่ง
 
 
 
 
 
 
 
ก๊อกๆ
 
 
 
 
 
เมื่อฟางเข้ามาในห้องแล้วชะงักเมื่อยังมีเสียงเคาะประตู
 
 
 
 
 
 
“ปลื้ม รู้ได้ยังไงคะว่าฟางอยู่ที่นี่”เมื่อฟางเปิดประตูออกมาแล้วอึ้งเมื่อเห็นปลื้มยืนถือช่อดอก
กุหลาบอยู่หน้าห้อง
 
 
 
 
 
 
“เรื่องของคุณฟางไม่มีอะไรที่เจ้านายจะไม่รู้ นี่เป็นดอกไม้แสดงความยินดีจากเจ้านายครับ”ปลื้ม
พูดแล้วยื่นช่อดอกไม้ให้
 
 
 
 
 
 
‘กุหลาบขาวช่อนี้แทนความยินดีจากผมที่มีให้คุณในวันที่คุณได้กลับมาทำงานที่KZอีกครั้ง และขอบคุณสำหรับโมเดลเครื่องบินที่คุณให้มา ผมต่อมันเสร็จแล้วมันเด่นเป็นสง่าบนโต๊ะทำงานผมเลย’
 
ฟางอ่านการ์ดที่แนบมาแล้วอึ้ง พลางมองช่อดอกไม้และการ์ดสลับกัน เขาเคยบอกว่าเขาโรแมน
ติกไม่เป็น เขาไม่เคยส่งช่อดอกไม้ให้ใครเลยสักครั้งนิ
 
 
 
 
 
 
“ส่วนนี่เป็นมือถือของคุณ เจ้านายบอกว่า แม้คุณจะคืนข้าวของให้กับเจ้านายแต่มือถือเครื่องนี้เค้า
ขอไว้เครื่องนึงอย่างน้อยก็ให้ฟางได้ใช้ติดต่องาน แล้ววันพรุ่งนี้เจ้านายจะมารับฟางนะครับ”ปลื้ม
พูดจบก็ยัดมือถือใส่มืออีกข้างของฟางแล้วรีบเดินออกไปโดยฟางไม่ทันจะทักท้วงอะไรเลย ฟาง
มองช่อดอกไม้อีกครั้งอย่างไม่ค่อยเชื่อตัวเองสักเท่าไหร่ ก่อนที่จะเดินไปที่ถังขยะ ก็ทิ้งไม่ลง
เพราะช่อดอกไม้สวยมาเหลือเกิน เลยตัดสินใจเลือกไปใส่แจกันไว้ดีกว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
‘ดอกไม้ที่ผมส่งไปให้คุณ หวังว่าคุณคงชอบ’
 
 
 
ขณะที่ฟางจัดดอกไม้ใส่กันอยู่ข้อความจากป๊อปปี้ก็ดังขึ้น
 
 
 
 
‘ขอบคุณนะคะสำหรับดอกไม้’
 
 
 
 
ฟางพิมตอบสั้นๆแล้วทำทีเป็นไม่สนใจชายหนุ่มอีก
 
 
 
 
 
‘ผมรู้สึกได้ว่า แค่การตอบมันก็เย็นชามากสำหรับผมแล้ว ฟางอย่าทำแบบนี้ได้มั้ย ลำพัง2อาทิตย์ที่
ผ่านมาผมติดต่อคุณไม่ได้ก็ลำบากจะแย่แล้ว การที่รับรู้เรื่องราวการเคลื่อนไหวของคุณแต่ไม่
สามารถเข้าไปหาคุณได้มันทรมานนะ’
 
 
 
 
ป๊อปปี้ส่งข้อความกลับมาทำให้ฟางอึ้ง นี่2อาทิตย์ ที่ผ่านมาก เขาเองก็รับรู้เรื่องราวของเธอ
ทั้งหมดเลยงั้นหรอ
 
 
 
 
 
‘แล้วคุณจะมารับรู้เรื่องราวของชั้นทำไมคะ เราเลิกกันแล้ว’
 
 
 
 
ฟางพิมกลับข้อความให้ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
‘ผมรู้ว่าเราเลิกกันแล้วก็จริง แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้นิ เพื่อนกันไปทานข้าวด้วยกันได้ งั้นพรุ่งนี้ผม
ไปรับคุณไปทานข้าวด้วยกันนะฟาง ยัยโบว์กับแม่ถามถึงคุณใหญ่เลย’
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ส่งข้อความกลับมาทำให้ฟางเหวอที่เขามัดมือชกแบบนี้
 
 
 
 
 
 
‘ไม่ได้ค่ะ พรุ่งนี้ฟางมีนักแล้ว ฟางต้องไปงานแสดงภาพถ่ายของน้องไปป์ที่มหาลัยน้องเค้า ฟาง
ไม่ว่างไปกับคุณหรอกค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ’
 
 
 
 
ฟางส่งข้อความกลับไปหาป๊อปปี้แล้วส่ายหน้าเบาๆ
 
 
 
 
 
 
‘อะไรนะ ไปงานภาพถ่ายเด็กนั่น ญาติก็ไม่ใช่ไปทำไมกัน ไม่รู้ล่ะ พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปทานข้าวให้
ได้ เอาอย่างงี้ พรุ่งนี้ผมจะไปงานแสดงภาพถ่ายเด็กนั่นกับคุณ’
 
 
 
 
ป๊อปปี้รีบส่งข้อความกลับมาทันที
 
 
 
 
 
‘แต่-เรา-เลิก-กัน-แล้ว’
 
 
 
ฟางเหวอกับความอารมณ์ร้อนผ่านข้อความของป๊อปปี้ก็รีบส่งข้อความกลับ
 
 
 
 
‘แต่-เรา-เป็น-เพื่อน-กัน-นี่’
 
 
 
 
ป๊อปปี้ไม่รอช้าที่จะส่งข้อความกลับมาให้ฟางอีกครั้ง
 
 
 
 
 
‘คุณนี่เป็นคุณชายเอาแต่ใจซะจริงๆ’
 
 
 
ฟางถอนหายใจเบาๆก่อนจะส่งข้อความกลับไป
 
 
 
 
 
‘ก็ผมคือภาณุนี่ครับ ไม่รู้ล่ะฟาง พรุ่งนี้ถ้าผมบอกจะไปกับคุณผมก็ต้องไปกับคุณ แล้วหลังจากนั้น
เราจะไปทานข้าวกัน เพราะผมนัดพ่อครัวชาวญี่ปุ่นไว้แล้ว คนนี้ฝีมือระดับต้นๆคุณคงชอบ’
 
 
 
 
ป๊อปปี้ส่งข้อความกลับมา
 
 
 
 
 
‘นี่เอาใจชั้นหรอคะ’
 
 
 
ฟางส่งข้อความถามเพราะเธอชอบทานอาการญี่ปุ่นมาก
 
 
 
 
 
‘เปล่า ไม่ได้เอาใจแต่ผมง้อคุณ เอาล่ะรีบนอนได้แล้ว’
 
 
 
 
ป๊อปปี้ส่งข้อความกลับมาอีกครั้งทำให้ฟางอึ้ง
 
 
 
 
 
 
“คนบ้า คุณจะมาไม้ไหนอีกนะคุณป๊อป”ฟางมองข้อความสุดท้ายที่ป๊อปปี้ส่งมาแล้วพูดกับตัวเอง
 
 
 
 
 
ผ่านไปแค่2อาทิตย์ก็ทนไม่ไหวต้องส่งดอกไม้มาหาเลยนะ
 
 
มาดูว่าฟางจะหายงอนรึเปล่าน้อ เมื่อเจ้าตัวเล่นบอกไปตรงๆว่ามาง้อแบบนี้
 
 
 
อัพติดกันหน่อยนะ เพราะวันนี้ไรเตอร์ฟินกามิติดมันมา5555555