You are mine

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย นายชั้นไม่เป็นอะไรหรอกน่า”เฟย์พูดเมื่อถูกเขื่อนจัดการหาไดร์ของพนักงานมาเป่าผม

 

 

 

 

 

“ได้ไงล่ะยัยแสบ ป่วนจนตกน้ำตกท่าแบบนี้เดี๋ยวก็ป่วยกันพอดี”เขื่อนพูดแล้วพลางเป่าผมให้เฟยื

 

 

 

 

 

“แหม บ่นมากอย่างกับผู้หญิง เป็นแม่ชั้นรึไงยะ”เฟย์รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ถ้าได้เธอเป็นลูกนะยัยแสบ ชั้นนะ จะจับตีๆๆๆ แน่ถ้าไม่เลิกดื้อแบบนี้”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

“ลองตีดูสิ ชั้นจะไปแจ้งความแล้วบอกว่ามีแม่ใจโหดทารุณลูกสาวสุดสวย”เฟย์พูด

 

 

 

 

 

 

“สุดสวยงั้หรอยะ นี่แน่ะๆๆ”เขื่อนส่ายหน้าขำกับความเฮี้ยวของเฟย์ก็รีบจี้เอวแกล้งเฟยื โดยที่เฟยื

หัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขเมื่อได้ต่อปากต่อคำกับเขื่อนโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว ฟางนั่งมองภาพที่

เขื่อนกับเฟย์เล่นกันก็ถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถอนหายใจอีกแล้วนะฟาง มีอะไรในใจรึเปล่าเนี่ย”จงเบเดินเอาโกโก้ร้อนมาให้ฟางแล้วถามร่าง

บาง

 

 

 

 

 

“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร ฟางนี่แย่จังเลยนะคะ มาทำงานเสียแบบนี้ น่าอายชะมัด”ฟางพูดแล้วซึมลงไป

 

 

 

 

“ไม่เห็นน่าอายเลย มันเป็นเหตุสุดวิสัยนะ ฟางน่ะน่าสงสารออกต้องตัวเปียกแบบนี้ อย่าคิดมาก

เลย”จงเบพูด

 

 

 

 

 

 

“แต่คุณป๊อปก็ไม่ได้มาดูแลสนใจฟางเหมือนที่คุณเขื่อนมาหาเฟย์”ฟางนึกถึงป๊อปปี้ที่ยืนเฉยเมื่อกี้

ก็ซึมลงไป

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ชั้นเข้าใจความรู้สึกฟางนะ แต่ชั้นก็เข้าใจจุดขืนตรงนั้นของน้องชั้นเหมือนกัน ป๊อปปี้น่ะเป็น

ถึงประธานบริษัทและมีหุ้นส่วนมากมาย มีหน้ามีตาในสังคมมาก ถ้าเกิดป๊อปปี้เลือกไปช่วยฟางเมื่อ

กี้นี้และกับคำครหาและเสียงซุบซิบนินทา คนที่เสียก็จะคือฟางนะ พวกนักข่าวและคนอื่นจะสืบ

ประวัติฟางว่าฟางเป็นใคร ฟางยอมหรอที่จะทำให้ชีวิตของตัวเองไม่มีความสุขแบบนั้นน่ะ ลำพังเรา

เองต้องสู้รบปรบมือทั้งจินนี่ทั้งพิมเลขาอยู่นิ”จงเบพูดตามตรงจากที่สังเกตเห็น

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางเข้าใจตรงนี้ดีค่ะ แต่บางครั้ง คุณป๊อปก็ทำให้ฟางคิดว่าฟางไม่เหมาะกับคุณป๊อปไปทุกอย่าง

แถมยังเหมือนมีบางอย่างที่อยู่ในใจคุณปีอปที่คุณปีอปไม่ยอมเปิดใจให้ฟางเข้าไปในนั้นได้

เลย”ฟางพูดแล้วเศร้า

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ฟาง มานั่งเศร้าอะไรตรงนี้ เดี๋ยวเราต้องกลับไปที่บริษัทอีกนะ”ไปป์เดินเข้ามาหาฟางแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ ต้องไปส่งข่าว ขอโทษนะไปป์ที่เมื่อกี้ให้เราไปสัมภาษณ์เองคนเดียวหมดเลย”ฟางพูดเมื่อ

เดินมากับไปป์

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรพี่ สนุกดี ก็จะมีแต่คุณป๊อปอะไรเนี่ยดิ ตอนผมไปสัมภาษณ์แทนพี่นะ จ้องเขม็งเลยนี่กิ๊ก

พี่จะมีเรื่องกับผมมั้ยเนี่ย”ไปป์พูดทำให้ฟางชะงักหันกลับมามองที่ทางออกแล้วเห็นป๊อปปี้เอามือ

ล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วจ้องเธอตาเขม็ง

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีอะไรหรอกไปป์ อย่าคิดมากเลยไปกันเถอะ”ฟางหลบสายตานั้นแล้วเดินกลับไปกับไปป์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม เมื่อกี้ก็อยู่กับพี่จงเบ ตอนกลับก็มีหนุ่มนักศึกษาตามดูแล นักข่าวนั่นเนื้อหอมจริงๆนะคะ

ป๊อป”จินนี่รีบพูดยุป๊อปปี้ทันทีเมื่อมองเห็นว่าชายหนุ่มยืนจ้องมองฟางและไปป์ที่เดินไปด้วยกันไม่

สนใจเขาเลย

 

 

 

 

 

 

 

“เยส ในที่สุดก็เสร็จงานสักที พี่ฟางไปกินข้าวกันๆแถวนี้มีราเม็งเจ้าอร่อยอยู่นะพี่ แล้วนี่ยิ่งพี่ตก

น้ำตกท่ามาแบบนี้ควรจะไปหาอะไรอุ่นๆกินนะ ไปกันๆเดี๋ยวผมถือกระเป๋าให้นะ”เมื่อส่งงานเสร็จถึง

เวลาเลิกงานไปป์ก็ชวนฟางออกมาทานราเม็งร้านใกล้ๆบริษัทของฟางโดยที่เด็กหนุ่มอาสาถือกระ

เป๋าเทคแคร์รุ่นพี่คนนี้อย่างดี

 

 

 

 

 

 

 

‘ไม่ต้องไปไหนกับเด็กหนุ่มนั่นทั้งนั้นแล้วมาหาผมตรงฝั่งตรงข้ามถนนเดี๋ยวนี้’

 

ฟางอ่านข้อความที่ป๊อปปี้ส่งมาให้ก็นิ่งคิดน้อยใจเรื่องเมื่อตอนกลางวันแล้วไม่ตอบก่อนจะเข้าไป

กินข้าวกับไปป์

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณปลื้ม”เมื่อออกมาจากร้านพร้อมกับไปป์ฟางก็ชะงักเมื่อเห็นปลื้มยืนอยู่

 

 

 

 

 

“กลับกันเถอะครับฟาง เจ้านายรออยู่ที่คอนโด”ปลื้มพูดนิ่งๆทำให้ฟางรู้สึกได้ถึงความตึงเครียด

 

 

 

 

 

“พี่ฟาง โอเคนะพี่”ไปป์มองฟางที่นิ่งแล้วเดินตามปลื้มไปเหมือนไม่เต็มใจก็ถามด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกไปป์ เจอกันที่ทำงานวันพรุ่งนี้นะ”ฟางยิ้มให้กับรุ่นน้องก่อนจะเดินขึ้นรถไปที่คอน

โดหรูของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้กล้ามากนะฟาง ที่คุณไม่ตอบข้อความผมแถมยังไม่รับสายอีก”เมื่อเข้ามาในห้องป๊อปปี้ก็เปิด

ฉากว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นฟางก็ขอโทษด้วยแล้วกันค่ะที่ขัดคำสั่งคุณ เพราะวันนี้ฟางเห็นคุณกำลังอยู่กับคุณจินนี่ ฟาง

เลยไม่อยากรบกวน”ฟางถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่งก่อนจะพูดแล้วเดินหนีป๊อปปี้ตรงมากระชาก

แขนอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาชักสีหน้าไม่พอใจกับผมแบบนี้นะฟาง คุณกำลังทำผิด”ป๊อปปี้ดุฟางจะฟางสะดุ้งด้วยความ

กลัว

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าคุณยังอารมณ์ร้อนแบบนี้ ฟางว่าเราอย่าพึ่งคุยกันเลยดีกว่า”ฟางพูดแล้วพยายามแกะตัวเอง

ออกจาการเกาะกุม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาบ่ายเบี่ยงวันนี้คุณทำให้ผมไม่พอใจมากนะฟางทั้งเรื่องที่สนิทสนมกับพี่จงเบ ทั้งไอ้เด็ก

หนุ่มฝึกงานนั่นอีก จนกระทั่งไม่รับสายผม แถมยังกล้าที่จะพยศกับผมอีกแบบนี้”ป๊อปปี้ว่าฟาง

 

 

 

 

 

 

“แล้วต้องให้ฟางทำยังไงคะ วันนี้ฟางตกน้ำแทนที่คุณจะมาดูแลหรือถามฟางสักคำก็ไม่มี มีแต่คุณ

จงเบและก็ไปป์ที่เป็นห่วงและเป็นธุระดูแลฟาง แต่คุณกลับทำเหมือนกับว่าเราไม่รู้จักกันแล้วไป

ควงคุณจินนี่แบบนั้น”ฟางพูดออกมาด้วยความน้อยใจ

 

 

 

 

 

“นี่คุณหึงผมงั้นเรอะฟาง”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆถามฟาง

 

 

 

 

 

 

“ฟางจะไปมีสิทธิ์หึงอะไรคุณละคะ แม้แต่ร่างกายคุณฟางก็ยังไม่มีโอกาสได้สัมผัส ถ้าลองสลับกัน

ฟางไม่ให้คุณสัมผัสร่างกายบ้างคุณจะรู้สึกยังไง”ฟางเหลืออดขึ้นเสียงกับป๊อปปี้แล้วเผลอผลักอก

ชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

“เมื่อกี้คุณขึ้นเสียง ตะคอก แล้วก็ผลักอกผม แบบนี้เป็นทาสควรทำกับเจ้านายงั้นหรอ”ป๊อปปี้พูด

นิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางไม่อยากจะมาพูดเรื่องบ้าๆแบบนี้กับคุณอีกแล้ว คุณป๊อปคะเดือนกว่าๆที่เรารู้จักกันมาคุณคอย

แต่ถามเรื่องของฟางแต่คุณกลับไม่เคยเปิดใจให้ฟางบ้างเลย ทำไมล่ะคะ”ฟางถอนหายใจแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

“ผมบอกแล้วไงว่าด้านมืดของผมมันยังมีอีกเยอะคุณไม่มีทางเข้าใจหรอก”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“งั้นก็ทำให้ชั้นเข้าใจสิคะ แสดงให้เห็นให้ชั้นได้รู้จักตัวตนของคุณ ว่าคุณต้องการที่จะลงโทษชั้น

อีกเท่าไหร่ คุณถึงจะยอมเปิดใจให้กับชั้นบ้าง เอาเลยสิคะ”ฟางที่มองป๊อปปี้ที่ปิดตัวเองแล้วท้อ

ก่อนจะพูดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ งั้นมานี่สิ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินนำฟางไปที่ห้องเล่นของชายหนุ่ม แล้วป๊อปปี้ก็รูดกางเกงของ

ฟางลง

 

 

 

 

 

 

 

“ลงไปนอนทาบกับโต๊ะ แล้วผมจะตีคุณตามโทษที่คุณทำ 1คุณกลอกตาใส่ผม 2คุณขึ้นเสียงใส่

ผม 3คุณผลักอกผม 4คุณขัดคำสั่งผมเรื่องข้อความ5คุณไม่เชื่อฟังคำสั่งผม ซึ่งข้อนี้สำคัญมากใน

สัญญานายและทาส ถ้าทาสไม่ยอมเชื่อฟังเจ้านาย ก็จะต้องถูกลงโทษแบบนี้ ดังนั้นผมจะตีคุณ

ทั้งหมด5ทีและคุณก็ต้องนับด้วยทุกครั้งที่ผมตีคุณ”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆทำให้ฟางรู้สึกหวั่นใจ นี่เขาจะตี

เธอจริงหรือ เขาเห็นเธอเป็นทาสเหมือนเดิมจริงๆสินะ

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

ชายหนุ่มฟาดลงไปที่ก้นสวยของฟางครั้งแรกทำให้ฟางสะดุ้งโหยง

 

 

 

 

 

“นับสิฟาง ผมบอกให้นับ”ป๊อปปี้เอ็ดใส่เสียงดังจนฟางสะดุ้งอีกครั้ง

 

 

 

“1”ฟางเงียบสักพักก่อนจะพูดออกมา

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

ครั้งที่2ชายหนุ่มได้ฟาดลงมาอีกครั้งจนฟางต้องกัดฟัน

 

 

 

 

 

“2”ฟางพูดออกมาและพยายามหายใจเพื่อไม่ให้น้ำตาตัวเองไหลออกมา หรือว่านี่คือความสุขของ

เขาที่ได้ทรมานเธอ

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

ป๊อปปี้นิ่งก่อนจะฟาดลงอีกครั้ง คราวนี้ชายหนุ่มเริ่มสังเกตเห็นร่างบางตัวเริ่มสั่น

 

 

 

 

 

 

“3”ฟางพูดออกมาทั้งน้ำตา ตอนนี้เธอเจ็บแต่ไม่ได้เจ็บที่เขาฟาดเธอ แต่เธอรู้สึกเจ็บที่หัวใจตัวเอง

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้แม้จะได้ยินเสียงร้องไห้ของฟางแต่เขาก็ยังฟาดลงไปที่ก้นเธอ

 

 

 

 

“4”ฟางทั้งร้องไห้ทั้งร้องออกมา ตอนนี้ใจของเธอเริ่มรู้สึกว่ามันเกินพอแล้ว หัวใจของเธอตอนนี้สั่ง

ให้เกลียดเขา เกลียดการกระทำที่โหดร้ายแบบนี้ อีกครั้งเดียวเท่านั้น ครั้งเดียวเท่านั้น

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

ครั้งสุดท้ายที่ดูเหมือนว่าป๊อปปี้จะชั่งใจในการฟาดอยู่พักหนึ่งแล้วฟาดลงไป

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาจับชั้น”เมื่อครั้งที่5จบลง ชายหนุ่มก็รีบเอาผ้าคลุมร่างบางและประคองกอดแต่ฟางกลับ

สะบัดตัวออกไป

 

 

 

 

 

 

“นี่คือสิ่งที่ตัวคุณต้องการจริงๆใช่มั้ยคะ คุณต้องการเห็นชั้นในสภาพแบบนี้ใช่มั้ยคะ”ฟางพูดทั้ง

น้ำตาแล้วสบตาป๊อปปี้ ชายหนุ่มจ้องมองเธอนิ่งด้วยสายตาที่เธอยากจะเดาว่าเขารู้สึกผิดรึเปล่า

เมื่อไม่ได้คำตอบ ฟางก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องนอน

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ”ทันทีที่เข้ามาในห้องนอนส่วนตัวของเธอ ฟางก็ทรุดตัวเองร้องไห้ลงกับเตียงนอน นี่คือ

ความจริงสินะ เขาแค่เห็นเธอเป็นแค่ที่รองรับอารมณ์เท่านั้นสินะ เธอมีค่าแค่ทำให้เขามีความสุข

เท่านั้นสินะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าร้องเลยนะฟาง ผมขอโทษ คุณอย่าเกลียดผมเลยนะ”เสียงเหมือนมีใครคนหนึ่งเข้ามาในห้อง

แล้วหย่อนตัวนั่งลงข้างทีเธอนอน ป๊อปปี้โน้มตัวเข้าหาฟางแล้วกระซิบลงข้างหูของฟาง ยิ่งทำให้

ฟางน้ำตาไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

“มันก็คือความผิดของฟางเองล่ะค่ะที่เลือกที่จะให้คุณลงโทษฟางแบบนี้”ฟางค่อยๆลุกขึ้นแล้วนั่ง

มองป๊อปปี้ก่อนจะตอบ

 

 

 

 

 

 

“คุณอย่าไปจากผมได้มั้ยฟาง ผมไม่ต้องการให้คุณไปจากผม”ป๊อปปี้พูดออกมาแล้วมองฟางที่

กลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้

 

 

 

 

 

 

“ฟางเองก็ไม่อยากไปจากคุณเช่นกันค่ะคุณป๊อป เพราะฟางเองรู้สึกว่า ตัวเองเริ่มตกหลุมรักคุณเข้า

แล้ว”ฟางสารภาพความในใจออกมา แวบหนึ่ง ป๊อปปี้เงยหน้าสบตากับฟางด้วยสายตาที่ตกใจกับ

สิ่งที่ได้ยิน

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ฟาง คุณรักผมไม่ได้ เพราะคุณทำให้ผมมีความสุขไม่ได้”ป๊อปปี้พูดออกมาแล้วซึมลงไป

 

 

 

 

 

 

“สิ่งที่คุณมีความสุขคือการทรมานฟางสินะคะ”ฟางปล่อยโฮออกมาทันทีที่ได้ยินคำพูดป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะฟาง ผมเคยบอกคุณแล้ว ผมคือคนไม่มีหัวใจ และไม่ใช่คนดีพอที่คุณจะรักผม

ได้”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นชั้นก็ขอให้คุณออกไปจากห้องนี้ เดี๋ยวนี้ ชั้นอยากอยู่คนเดียว”ฟางพูดออกมาแล้วขอให้ป๊อปปี้

ออกไป ชายหนุ่มองร่างบางที่ร้องไห้บนเตียงแล้วสั่งเขาก็จำเป็นต้องเดินออกไป ฟางร้องไห้อีก

ครั้งเมื่อชายหนุ่มปากเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เป็นของทุกอย่างที่คุณเคยให้ชั้น ชั้นวางไว้ตรงนี้นะคะ”ฟางที่จัดการแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้ว

หยิบโน้ตยุ้ค มือถือและกุญแจรถที่ป๊อปปี้เคยให้ไว้วาง แล้วมองกล่องโมเดลเครื่องบินที่เธอตั้งใจ

จะให้เขาไว้ระลึกถึงตอนที่มีความสุขด้วยกันที่ชียงใหม่ ฟางแอบวางมันข้างๆข้าวของที่ต้องคืน

ป๊อปปี้ ไม่มีอีกแล้วสินะต่อจากนี้

 

 

 

 

“เดี๋ยวผมให้ปลื้มขับรถไปส่งคุณที่บ้านแล้วกัน”ป๊อปปี้ที่นั่งตรงโซฟาไม่สบตาฟางแล้วพูด เมื่อฟาง

ได้ยินคำสั่งลาของป๊อปปี้ครั้งสุดท้ายที่ไม่คิดแม้แต่จะไปส่งเธอก็รีบหันหลังเดินออกไปจากห้อง

แล้วเข้าลิฟท์ไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าเข้ามาใกล้ ตอนนี้เรื่องของคุณกับชั้น เราจบกันแล้ว ลาก่อนค่ะ”ฟางสั่งป๊อปปี้

เสียงแข็งเมื่อกำลังกดลิฟท์แล้วชายหนุ่มเดินดุ่มๆเข้ามาหมายจะเข้าไปในลิฟท์กับเธอ

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้จ้องมองร่างบางที่ยืนอยู่ในลิฟท์ด้วยสายตาที่เศร้าลงไปก่อนจะพูดออกมา

 

 

 

 

 

“ลาก่อนค่ะ ป๊อปปี้”ฟางสบตาชายหนุ่มครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดลิฟท์ลง

 

 

 

 

 

 

ตอนนี้อาจจะทำร้ายจิตใจรีดเดอร์หลายคน ซึ่งไรเตอร์สารภาพว่าทำใจลำบากมากในตอนนี้ แต่จำเป็นต้องพิม สัญญาเลยว่า ตอนต่อไปไม่มีทำร้ายนางเอกอีกแล้ว

 

 

 

อย่าหายไปไหนน้า