Group Love The series ก๊วนใส วัยเลิฟ

จุดเริ่มต้น
 
            
                กริ๊งงงงงงงง!!!
เสียงกริ่งดังเป็นสัญญาณว่าเลิกเรียน นักเรียนต่างทยอยกันลงจากอาคารเพื่อจะกลับห้อง
 
 
“แจม”เฟย์เรียกเพื่อนสาวที่กำลังจะกลับกับพี่
 
“สวัสดีค่ะพี่เนย”เฟย์ยกมือไหว้เนย พี่สาวของแจม
 
“จร้า” เนยขานรับด้วยรอยยิ้ม
 
“ว่าไงแก มีไรเปล่า?”แจมถามด้วยความสงสัย
 
“คือนี่แกกำลังจะกลับเหรอ?”เฟย์ถามเพื่อนสาว
 
“ใช่ พอดีฉันกับพี่มีเรียนพิเศษอยู่อ่ะ”แจมบอก
 
“แหม เทอมใหม่นี่ขยันเลยนะ โอเคๆไม่เป็นไรกะจะชวนไปที่ๆหนึ่ง ไว้วันหลังเนาะ”เฟยืว่าก่อนจะโบกมือบายๆเพื่อนและเดินออกมา
 
“แกะโน้ตต่อดีกว่า”เฟย์ว่าก่อนจะล้วงกระเป๋าเพื่อหาสมุดวิชาดนตรี แต่ปรากฏว่ามันไม่พบ
“สงสัยลืมไว้ที่ห้องดนตรีแน่ๆเลย เฮ้อ....”เฟย์ถอนหายใจก่อนจะตรงไปยังห้องดนตรี
 
 
 
                “ขอบคุณนะเว้ย!!”แก้วกล่าวกับโทโมะขณะมาถึงหน้าโรงเรียน
 
“ขอบคุณไรเหรอ”โทโมะถามด้วยสีหน้างงๆ
 
“ก็เรื่องที่แกช่วยฉันวิชาภาษาไทยไง ตลอดทั้งวันฉันยังไม่ได้ขอบคุณแกเลย”แก้วว่า
 
“เฮ้ย ไม่เป็นไร เรื่องนิดหน่อย”โทโมะว่าพร้อมกับยักคิ้ว
 
“ทำไมแกถึงช่วยฉันวะ?”แก้วสงสัย
 
“ก็......ฉันเป็นเพื่อนแก แล้วแกก็เป็นผู้หญิง ให้ไปยืนกระต่ายขาเดียวไม่ไหวแหง”โทโมะว่า
 
“ดูถูกเกินไปเปล่าห๊ะ! ฉันยืนไหวนะ”แก้วว่า
 
“จ้า ไว้คราวหน้ายืนให้ดูหน่อยนะ”โทโมะว่าพร้อมกับทำเสียงล้อเลียน
 
“เสียใจ ไม่มีครั้งหน้าย่ะ เออ เรื่องเพลงที่ให้ไปหาพรุ่งนี้ต้องได้นะเว้ย ไม่งั้นมีโกรธ และจะไม่คุยด้วยตลอดชาติเลย”แก้วว่า
 
“เออ รู้แล้วน่า ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมแกถึงไม่หาโหลดเองวะ ง่ายกว่าเยอะ”โทโมะถาม
แก้ว
 
“ขี้เกียจ!!”
 
“โอ้โห ตอบได้อย่างถูกใจมากๆ เออ ไว้เดี๋ยวหามาให้ ไปนะเจอกันพรุ่งนี้ บาย”โทโมะว่าก่อนจะขึ้นรถรับส่งนักเรียนไป แก้วโบกมือให้เพื่อนก่อนจะตัดสินใจเดินกลับ
 
ตุบ!!
 
“ขอโทษนะ”แก้วรีบขอโทษคนที่ตนเองถอยไปชน
 
“ไม่ดูทางเลย”ชายหนุ่มว่า
 
“หนอย นายเคนตะกล้าพูดกับผู้หญิงแบบนี้ได้ไงห๊ะ!!”แก้วอารมณ์เสียใส่ เคนตะ เพื่อนร่วมห้องที่เป็นหัวหน้า เขามักจะแกล้งแก้วเสมอ
 
“ผู้หญิงเหรอ.........”เคนตะว่าพร้อมกับพิจารณาแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้า
 
“นายพูดงี้หมายความว่าไงห๊ะ!!”แก้วเริ่มจะโมโห
 
“ก็ไม่รู้สินะ!!”เคนตะพูดอย่างกวนๆก่อนจะเดินออกไป
 
‘หนอยไอ้บ้า ฉันเป็นผู้หญิงนะยะ’แก้วคิด
 
                “กลับก่อนนะเว้ย”ป๊อบบอกเพื่อนก่อนจะเดินตามถนนในโรงเรียนออกมายังประตูรั้วโรงเรียน
 
“นั่นมันป๊อบหนิ”ฟางพูดขึ้นมาเบาๆ ‘เข้าไปทักดีกว่า’ฟางคิดก่อนจะก้าวเท้าไปได้หนึ่งก้าว แต่ก็ต้องหยุดเพราะ.....
 
“แจมครับ จะกลับแล้วเหรอ”ป๊อบเดินเข้าไปทักแจมที่กำลังเดินมากับพี่สาว
 
“ค่ะป๊อบ แล้วป๊อบล่ะคะ”แจมตอบพร้อมถามกลับ
 
“ผมกำลังจะกลับเหมือนกันครับ จะให้ผมเดินไปส่งไหม?”ป๊อบว่า
 
“ไม่เป็นไรค่ะ พอดีแจมกับพี่เนยต้องไปเรียนพิเศษต่อ”แจมว่า
 
“คนอะไร น่ารักแล้วยังขยันอีก”ป๊อบชมแจม
 
“บ้าเหรอคะ แจมไปก่อนนะคะ บายๆค่ะ”แจมว่าพร้อมกับเขินอาย
 
“ครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ คิดถึงผมไว้ล่ะ เดี๋ยวหัวใจของผมจะไปปกป้องแจมเอง”ป๊อบว่าพร้อมทำมือ เลิฟ ตรงไปยังแจม ยิ่งทำให้แจมเขินไปใหญ่
 
‘ทำไมเขานิสัยแบบนี้’ ฟางคิด ตอนนี้เธอรู้สึกว่าหัวใจด้านซ้ายของเธอเจ็บแปล๊บ เธอเดินตรงไปก้มหน้า ไม่สนใจป๊อบที่ยังยืนอยู่ตรงหน้าโรงเรียน
 
“ตัวเอง มาแย้วเหรอ รู้ป่ะเค้ารอตัวเองอยู่นะ”ป๊อบทักฟาง แต่เธอไม่สน ก้มหน้าและเดินต่อไป
 
หมับ!
 
คราวนี้ป๊อบจับแขนเธอไว้
 
“เป็นอะไรไปเหรอตัวเอง”ป๊อบถามด้วยความเป็นห่วง
 
“ถามว่าไม่เป็นอะไรจะดีกว่าไหมป๊อบ!!”ฟางเงยหน้าขึ้นไปตวาดป๊อบก่อนจะพลักเขาล้ม และร้องไห้วิ่งออกไป ป๊อบทำท่าทีลุกขึ้นและกำลังจะวิ่งตามไป
 
“ป๊อบ รอหนมจีนอยู่เหรอคะ”ขนมจีนเดินเข้ามาหาป๊อบ
 
“ครับ”ป๊อบว่าทั้งๆที่สายตายังจ้องมองสาวน้อยที่ร้องไห้และวิ่งออกไปอยู่
 
 
                แอ๋ด
 
เฟย์เปิดประตูห้องดนตรีเข้าไป ก่อนจะมองหาสมุดโน้ตของตัวเอง
 
“มันอยู่ไหนนะ” ด้วยความที่ห้องดนตรีมีไฟสลัวๆเลยทำให้ยากต่อการมองเห็น เธอไล่ดูทุกโต๊ะก็ไม่พบสมุดของตนเลย
 
“หาไอ้นี่อยู่หรือเปล่า”เสียงแข็งๆของชายคนหนึ่งพูดขึ้น เฟย์หันไปตามเสียงเสียงนั้น ซึ่งก็พบกับชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะเปียโนพร้อมกับชูสมุดโน้ตของเธอขึ้นมา
 
‘หล่อ เท่ห์ กริ๊ดดดดดดด ทำไมเขาถึงมีเสน่ห์ขนาดนี้นะ’เฟย์คิดในใจ ทันทีที่เธอเห็นเขา หัวใจมันเต้นรัว
 
 
“ชะ....ใช่”เธอว่า ก่อนที่ชายคนนั้นจะลุกแล้วเดินมาตรงหน้าเธอ
 
“เพลงสนุกดีนะ”เขาว่าเรียบๆก่อนจะยื่นสมุดเพลงมาตรงหน้าเฟย์จำได้ว่าชายคนนี้เป็นรุ่นพี่
 
“พี่ชื่ออะ?”เฟย์ถามอย่างตรงๆ
 
“มีอะไร”เขายังคงกล่าวเสียงแข็ง พร้อมกับเดินไปเก็บของที่โต๊ะเปียโน
 
“หนูรู้สึกคุ้นตาพี่ หนูอยากรู้ว่าพี่........ชื่ออะไร?”ชายหนุ่มเก็บกระเป๋าเสร็จก็หันมามองหน้าเฟย์ทีหนึ่ง แล้วก็หยิบกระเป๋าขึ้นสะพายแล้วเดินตรงเลยเธอไปยังประตู
 
“หนูชื่อเฟย์นะ!!”เฟย์ตะโกนตามหลังไป ชายหนุ่มเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูก่อนจะพูดขึ้นว่า
 
“ฉัน....เขื่อน”เขาพูดโดยไม่หันมา ก่อนจะเดินออกไป เฟย์ยิ้มอย่างดีใจเมื่อได้ยินเขาตอบมา
 
“พี่เขื่อนๆๆๆๆๆๆๆ”เฟย์กอดสมุดโน้ตพร้อมกับกระโดดอย่างดีใจ ‘เขาเล่นเพลงอะไรไปบ้างนะ’เฟย์คิดก่อนจะเปิดสมุดโน๊ตดู ปรากฏว่าตัวโน๊ตที่อาจารย์ให้มาถูกแกะหมดเรียบร้อยแล้ว ‘นี่เขาทำให้ฉันอย่างงั้นเหรอ กริ๊ดดดดด ไม่ส่งครูแล้ว’
 
 
                วันรุ่งขึ้น
 
ณ โรงเรียน หลังจากเข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จ
 
“วิชาแรกวิชาไรอ่ะแก”แก้วถามโทโมะ
 
“อังกฤษ”โทโมะตอบ
 
“เออดีๆชอบๆ”แก้วดีใจ
 
“มีวิชาเดียวนี่แหละ ที่แกชอบอ่ะ”โทโวะว่าให้แก้ว
 
“ชิ คนมันเก่ง”แก้วว่าก่อนที่โทโมะจะวิ่งไล่จับแก้ว ซึ่งทั้งสองกำลังวิ่งขึ้นห้อง
 
“แกรู้ไหมว่าสองคนนั้นน่ะเขาเหมือนเป็นแฟนกันเลย”มดคุยกับเพื่อนสาว ซึ่งทั้งสองยืนตรงระเบียงมองแก้วกับโทโมะวิ่งเล่นกัน
 
“ไม่ใช่หรอกมด พวกเขาน่ะคิดกันแค่เพื่อน!!”โฟร์ประชด
 
“ดูนั่นสิ พ่อหนุ่มเจ้าเสน่ห์ห้องเรากำลังไล่ตามยัยเฉิ่มนั่นอีกแล้วอ่ะ”มดว่าพร้อมกับชี้ไปตรงป๊อบกับฟาง
 
“ยัยนั่นก็ทำเป็นเล่นตัว ฮึ สวยก็ไม่สวย เออ ในเฟสนางนะ โพสต์ว่า อย่าให้ความหวังอย่างงี้อ่ะ”โฟร์ว่า
 
“จริงเหรอแก”มดทำหน้าเหลือเชื่อ
 
“ไม่เชื่อแกดูนะนี่”ว่าแล้วโฟร์ก็เปิดเฟสให้มดดู
 
“จริงด้วยแก มั่นใจมากกกกก”มดว่า แล้วสายตาของโฟร์ก็ไปสะดุดกับแจ้งเตือนในเฟสตน
 
………….‘วันนี้เป็นวันเกิดของ ธ’ธาม ไท คร๊าปป๋ม’...............
 
 
“วันนี้..........วันเกิดพี่ธามไทหนิ!!!!! ฉันพลาดไปได้ไง!!!!”โฟร์อุทานออกมาอย่างดัง
 
“ธามไท ที่เป็นหนุ่มหล่ออันดับ 1 ของโรงเรียนเราอ่ะนะ”มดว่า
 
“ใช่!!! ดูนั่นสิ!!”โฟร์ชี้ไปยังลานหญ้ากลางสนาม ซึ่งมีป้ายประกาศว่า ‘บูธให้ของขวัญ ธามไท’
 
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดด ฉันไม่ยอม ยัยมด!!ลาเรียนให้ฉันด้วยนะ ฉันจะไปซื้อของขวัญพี่ธามไท”โฟร์สั่งเพื่อนสาวก่อนจะวิ่งลงบันไดไป
 
“โอ้เพื่อนฉัน” มดพูดตามหลัง
 
 
                “^[]^”
 
 
“แกเป็นอะไรน่ะยัยเฟย์”แจมถามเพื่อนสาวที่ดูร่าเริงผิดปกติ
 
“ก็ฉันกำลังมีความสุขน่ะสิ”เฟย์ว่าพร้อมกับยิ้ม
 
“แน่ๆๆๆ แอบปิ๊งใครอยู่ห๊ะ!!”แจมว่า
 
“เปล่า”เฟย์ว่าอย่างเขินอาย
 
“อย่าให้รู้น้า”แจมแซว
 
 
                พักเที่ยง
 
นักเรียนหญิงส่วนมากต่างพากันรีบเอาของขวัญไปให้ธามไท แต่ฟางนั่งทำงานต่อจนเสร็จแล้วค่อยออกจากห้องเป็นคนสุดท้าย แต่ก็พบกับป๊อบดักรอหน้าห้อง
 
“ป๊อบ!!!”ฟางพูดอย่างตกใจและกำลังจะหันกลับเข้าห้องแต่ป๊อบดึงแขนฟางออกมาก่อนจะเอามือสองข้างดันประตูทั้งสองด้าน ซึ่งฟางอยู่ระหว่างกลางแขนทั้งสอง
 
“เมื่อวาน ตัวเองร้องไห้ทำไม”จากเสียงที่เคยสดใส ร่าเริง แต่ตอนนี้กลับจริงจัง
 
“ปะ.....เปล่า สักหน่อย”ฟางหลบตา
 
“เค้าขอโทษนะ ที่ทำให้ตัวเองร้องไห้”ป๊อบว่าด้วยแววตาที่จริงจัง
 
“ก็........บอกว่าเปล่าร้อง”ฟางยังปฏิเสธเสียงแข็ง
 
“เค้าแคร์ ความรู้สึกตัวเองนะ”ป๊อบว่า
 
“แคร์เหรอ ถ้าป๊อบแคร์ทำไมป๊อบทำแบบนี้ล่ะ ป๊อบให้ความหวังเราทำไม ถ้าป๊อบยังไล่ให้ความหวังคนอื่นไปทั่ว ทั้งพี่ขนมจีน แจม และใครอีกก็ไม่รู้”คราวนี้ฟางเงยหน้าขึ้นมาพูด น้ำตาเริ่มจะใหลอีกครั้ง
 
“.........”
 
“เห็นไหม ป๊อบเงียบ ป๊อบบอกเราไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นนะพอเหอะ”ฟางว่าและกำลังดันแขนป๊อบลงและจะเดินไป ป๊อบจับไหล่ของฟางและดึงหันหน้ามาหาตน ก่อนจะประทับริมฝีปากลงไป
 

 
(ฟิคชั่นเรื่องนี้มี 12 ตอน และจะมีซีซั่น 2 ต่อ)
ตัวอย่างตอนต่อไป
>>> “ป๊อบนายทำแบบนี้ทำไม”ฟางสะบัดตัวจากอ้อมกอดป๊อบ
“เค้ารักตัวเองนะฟาง”ป๊อบกล่าว / “ป๊อบ เรามีอะไรจะบอก”
“อะไรเหรอแจม”
“เราชอบนาย” ว่าแล้วแจมก็โน้มตัวขึ้นไปจูบป๊อบ ซึ่งเป็นขณะเดียวกับฟางเดินมาพอดี
>>> “แก้ว”โทโมะวิ่งไล่เพื่อนสาว แก้วหยุดก่อนจะหันมาแล้วตบหน้าโทโมะ
เพี๊ยะ!!!
>>> “เธอมันน่าขยะแขยง!!!” เขื่อนผลักเฟย์ที่กำลังร้องไห้ล้มลง