หวานใจยัยตัวแสบ

----------โปรดใช้จักรยานในการรับชม-------------
อย่างแรกก็ต้องเมมเบอร์ตัวเองใส่โทรศัพท์ของเธอก่อนเมมว่าอะไรดีนะ....เมมว่าเจ้าชายก็แล้วกัน
ส่วนอันดับที่สองก็โทรไปถามเพื่อนของเธอว่าบ้านเธออยู่ไหน ส่วนอันดับสามก็แอดไอดีไลน์ไป
"นี่รุ่นพี่เป็นโรคจิตหรือเปล่า  - -"
ผมมองหน้าของรุ่นน้องที่ชื่อซารุ...พอโทรไปหายัยนี่ยัยนี่ก็รีบมาหาผมทันทียังดีนะที่ยัยนี่ยังอยู่ในมหาลัยอยู่นะ
"ฉันชอบเพื่อนเธอ"
"ห้ะ! =[]="ซารุทำหน้าเหวอ"รุ่นพี่ชอบยัยนั่นจริงดิ"
"ชอบสิ...มากด้วย"
"ถ้าชอบจริงก็รุกเลย"ซารุยิ้มแล้วเอามือตบบ่าผม
ตอนนี้ผมมายืนอยู่หน้าศาลเจ้า...อ่า บ้าน...ไม่สิ...ศาลเจ้านะถูกแล้ว...บ้านของยัยนั่นเป็นศาลเจ้าหรอเนี่ย//ตื่นเต้น
ผมกับซารุยืนกดกริ่งหน้าบ้านของไรองรัวๆจนสักพักก็มีคนวิ่งมาเปิดประตู
"ซารุ...โทรศัพท์ฉันหาย T^T"
"ถ้าโทรศัพท์ละก็...อยู่นี่"ผมยิ้มมุมปากแล้วเอาโทรศัพท์ของเธอมาจูบเบาๆ
"เฮ้ย!!โรคจิต...นี่แกพาโรคจิตมาทำไมวะ"
นี่ผมกลายเป็นโรคจิตไปแล้วสินะ...แต่มันก็ไม่ได้แย่อะไรหรอกนะ
"หมอนี่...รุ่นพี่เขาเป็นคนเจอโทรศัพท์แกนะเว้ย"
"ขอโทรศัพท์คืนด้วยคะ"
"ทำยังไงก่อน"ผมยืนมองไรองที่ทำหน้าบูดใส่ผม...น่าแกล้งชะมัด"ขอมือ"
"ห้ะ?(. .)"ไรองทำหน้างง"ฉันไม่ใช่หมานะคะ = ="
"จะเอามั้ยโทรศัพท์เนี่ย"
"ฮึ้ย!ก็ได้"ไรองทำหน้าหงุดหงิดแล้วเอามือตัวเองวางลงบนมือผม
"น่ารักจังเลยนะโปจิ"
"อุ๊บ!ฮ่าฮ่าๆโปจิ"ซารุเอามือปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นขำ
"ฉันไม่ใช่หมานะคะ >^<"
ผมยิ้มแล้วเอามือลุบหัวของไรองอย่างเอ็นดู...น่ารักจริงๆด้วย
"พี่ชายไปไหนแล้วละ"
"สงสัยงานที่โรงเรียนอนุบาลยังไม่เลิกนะ...ส่วนพ่อก็ไปเที่ยวกับพวกเพื่อนๆ"
"แล้วนี่เธอกินข้าวหรือยังละ"
"ยังไม่ได้กินคะ"
"แล้วทำไมไม่ทำอาหารกินเองละยัยบ๊อง"ซารุพูดพร้อมเอามือโขกหัวไรองเบาๆ
"เเกก็รู้ว่าฉันทำอาหารห่วยขนาดไหน"
"งั้นฉันทำอาหารให้กินเอง"
"รุ่นพี่ทำาหารเป็นด้วยหรอ"ไรองทำหน้าตกใจ
"แน่นอน...ก็ที่บ้านฉันเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นเชียวนะ"ผมยิ้มอย่างร่าเริง"เธอชอบกินอะไรละ"
"ทะ...ทงคัตสึหมู"
ไอ้ท่าทางที่เขินๆอายๆแบบนั้นแม่งโครตจะน่ารักเลยวะ...หลงซะแล้วสิ
   ถูกอย่างที่เธอพูด...เธอทำอาหารไม่เป็นเลยผมให้เธอทอดหมูชุปแป้งทอดเธอก็ทอดจนไหม้ส่วนซุปเต้าเจี้ยวก็ทำซะเค็มจนผมกับซารุต้องช่วยกันทำใหม่
"อร่อย!!"
"แน่นอน"ผมยิ้มอย่างมีชัย"อร่อยมั้ยไรอง"
"ของพี่ชายอร่อยกว่า...เชอะ =,.="
นี่เธอยังโกรธผมอยุ่อีกหรอแต่ก็...น่ารักดี
"อ๊ะ!!รุ่นพี่ ไรอง ฉันกลับบ้านก่อนนะแม่โทรตาม"ซารุรีบวิ่งไปหน้าประตู"ฝากล้างจานด้วยนะรุ่นพี่"
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!! เหลือแค่เราสองคนแล้วสินะ...จะว่ายังไงดีละหัวใจเต้นแรงมากเลย
"ถ้าทำอะไรฉันอีกฉันเตะรุ่นพี่แน่ = ="
''ไม่ทำหรอกน่า''ผมยิ้มแล้วล้างจานต่อส่วนเธอก็เดินหายไป...คงไปดูทีวีละมั้ง
"แย่แล้ว!!"
ไรองวิ่งมาหาผมด้วยหน้าตาที่แตกตื่น...มีอะไรหรือเปล่านะ?
"พายุเข้า...พี่ชายติดฝนอยู่ที่โรงเรียนส่วนพ่อคงอยู่บ้านเพื่อน"
จริงด้วย...ฝนข้างนอกตกแรงมากเลยเฮะ
"งั้นฉันต้องอยู่บ้านเธอแล้วละ...ก็ฝนตกหนักนี่นา เธอคงไม่ใจร้ายไล่ฉันกลับหรอกนะ"
"ตอนนี้ยังไม่ไล่...แต่ถ้ารุ่นพี่ทำตัวรุ่มร่ามฉันไล่กลับจริงๆแน่"
"ใจร้ายจังนะ"
"ขอบคุณที่ล้างจานให้นะ...ไปดูทีวีกันเถอะ"
ตอนนี้ผมนั่งดูทีวีอยู่กับไรองแต่เธอคงกลัวผมมากเธอนั่งห่างผมตั้งเยอะ...ต้องรุกสินะ ผมยิ้มแล้วกระเถิบไปนั่งติดกับเธอ
"ใกล้ไปแล้ว"ไรองโวยวายแล้วเอามือดันหน้าผม
เปรี้ยงงงง!!
เสียงฟ้าร้องดังสนั่นไปทั่วและไฟทั้งบ้านก็ดับลง...ชิบ!มืดชะมัด
"รุ่นพี่...ยังไม่ตายใช่มั้ย''
"เออ..ยังไม่ตาย"
ผมยิ้มแล้วเอามือไปจับมือของเธอไว้...แปลกเฮะที่เธอไม่สะบัดมือออก สงสัยจะกลัว
เสียงฟ้าร้องเริ่มจางหายไปและเหลือแค่เสียงฝนตกแรงๆแค่นั้นความมืดและความหนาวปกคลุมไปทั่วบริเวณแต่ทำไมนะทำไมผมกลับไม่รู้สึกเหงาเลย
"ไรอง''
"อะไรคะ"
"ฉัน...ฉัน''ผมพูดอึกอัก"ฉันชอบเธ---"
เสียงผมถูกดูดไปพร้อมกับเสียงฟ้าร้องจนได้//ร้องไห้
"รุ่นพี่พูดว่าอะไรนะคะ''
เอาว่ะ!โอกาสพูดไม่ได้มีแค่ครั้งเดียว...ถ้าชอบใครก็ควรบอกไปตรงๆสินะ
"ฉันชอบเธอ"
พอผมพูดออกไปไฟทั้งบ้านก็ติดขึ้นมาทันที...ไรองมองหน้าผมอย่างตกใจแล้วก็หน้าแดงจัด
"อย่ามาล้อเล่นกันสิ"
"ไม่ได้ล้อเล่น"
ผมพูดแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอเธอทำหน้าตกใจแล้วหลับตาปี๊...ส่วนผมก็จูบหน้าผากเธอเบาๆ
"ต่อให้เธปฎิเสธฉันกี่ครั้งฉันก็จะบอกชอบเธอเรื่อยๆจนกว่าเธอจะใจอ่อน"
"อึ้ก =///="
ผมยิ้มบางๆแล้วลุกจากโซฟาแล้วเดินไปที่ประตูบ้านของเธอ...ฝนซาแล้วสินะ
"รีบๆชอบฉันได้แล้ว"
ตึกตัก ตึกตัก พูดแบบนั้นออกไปได้ไงเนี่ย...แต่ว่าก็รู้สึกดีที่ได้พูดออกไปซักทีละนะ
                             ---รอผมขโมยหัวใจคุณได้เลย---