รักได้มั๊ย?

   
''พี่ไม่ไปไม่ได้หรอครับ''เด็กชายตัวเล็กเอ่ยเสียงเศร้าสร้อย พร้อมช้อนตามองร่างสูงในชุดนักเรียน
ที่กำลังจะก้าวขึ้นรถไป ร่างสูงหันมามอง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินเข้าไปหาน้องชาย
สุดที่รักที่ยืนน้ำตารื่นอยู่ มือหนาเอื้อมไปเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบพวงแก้มเนียนใส ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว
เบา ให้ได้ยินกันสองคน
''ตัวเล็ก..ก็บอกแล้วไงครับว่าพี่ต้องไปเรียนที่นั่น พี่สอบชิงทุนได้ตัวเล็กก็รู้ พี่ต้องไปจริงๆ''
''ฮึก..แล้ว..พี่ฮุนจะกลับมา..หาลู่มั๊ย''
เด็กน้อยสะอื้น แล้วเงยหน้าถามผู้เป็นพี่ แววตาเต็มไปด้วยความหวัง ผู้เป็นพี่จึงอดไม่ได้ที่จะโน้มลง
ไปหอมแก้มน้องชายฟอดใหญ่ กลิ่นกายที่คุ้นเคยนั้นทำให้เขาไม่อยากจากไปไหนเลยจริงๆ แต่ใน
เมื่อมันเป็นความต้องการของเขาตั้งแต่แรก ทำให้ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการจากลาครั้งนี้ได้ เขาโน้ม
หน้าลงไปกระซิบที่หูของร่างบาง เพียงแค่เก้าคำเท่านั้น เก้าคำที่ทำให้ผู้เป็นน้องหน้าขึ้นสี
''พี่ จะ กลับ มา หา คน ที่ พี่ รัก''
ฮึก
ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะความฝันเมื่อครู่ ฝันแบบนี้อีกจนได้ ทำยังไงเขาก็ไม่เคยลืมเก้าคำนั้น
ได้เลย แม้เวลาจะผ่านไปนานแล้วก็ตาม ร่างบางยันตัวขึ้น แสงแดดยามเช้าส่องแสงลอดผ่านม่าน
สีครีม ทำให้ห้องดูสว่างมากยิ่งขึ้น ใบหน้าสวยหวานราวเทพธิดานั้นทอประกาย แสงแดดอ่อนๆ
กระทบที่ใบหน้าทำให้ดูเปล่งปลั่งยิ่งขึ้น เขาเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายที่ขาวดุจน้ำนม
พร้อมทั้งพยายามสะบัดเก้าคำที่ยังวนเวียนอยู่ในหู นี่มันก็ผ่านมาห้าปีแล้ว ห้าปี ที่เขาไม่ได้เจอ
พี่ชายที่จากไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เขาเฝ้ารอ รอจนไม่อยากรอ รอจนเหนื่อย ก็ไม่มีวี่แววว่า 
พี่ชายสุดที่รักจะกลับมาหาเขาเลย นี่เขา...ต้องรออีกนานเท่าไหร่ พี่เขาจะรู้มั๊ยว่าปล่อยให้เขารอ
แล้ว รออีก
                                  ''ห้าปีแล้วนะพี่ฮุน...ผมควรจะ...รอพี่ต่อดีมั๊ย''
 
 
 
มันควรเป็นอีกวันที่น่าเบื่อสำหรับเขา แต่ไม่ วันนี้เป็นวันที่เขาจะได้กลับบ้าน กลับไปตามสัญญาที่
ให้ไว้กับคนตัวเล็กเมื่อห้าปีก่อน เขายังจำได้ดีว่าตัวเองพูดอะไร ใช่!เขาหลงรักน้องชา่ยของตัวเอง 
ซึ่งความจริงมันเป็นสิ่งที่ไม่สมควร แต่...แล้วไงล่ะ เขามีสิทธิ์ที่จะรักใครก็ได้ และเขาก็เลือกที่จะ
นักน้องชายคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น ร่างสูงก้มลงมองรูปภาพ ที่มีเด็กผู้ชายหน้าหวามยืนอมยิ้ม
น้อยๆอยู่ พร้อมกับอีกร่างที่ฝังจมูกลงบนพวงแก้มเนียนใสอย่างหมั่นเขี้ยว
                                              ''พี่จะกลับไปหาแล้วนะครับ..คนดีของพี่''
 
 
 
                                ''ลู่ห่านวันนี้ไม่ต้องไปเรียนลูก...อยู่รอรับแขกกับแม่ก่อน''
หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยบอกลูกชายที่เดินหน้าหงอยลงมา ดูก็รู้ว่าคงหงุดหงิดที่ไม่ได้ไปเรียน
โอลู่ห่าน...ลูกชายคนเล็กของตระกูลโอที่ทำกิจการขายน้ำมันข้ามชาติ และเป็นฝาแฝดกับพี่ชายคน
โตอย่าง โอเซฮุน...ลูกชายคนโต ที่วันนี้จะกลับมาหลังจากเรียนจบไฮสคูล เพื่อมาต่อมหาลัยที่
เกาหลี ซึ่งเป็นประเทศบ้านเกิด แต่...จะให้บอกลูกชายคนเล็กเลยก็กลัวจะไม่เซอร์ไพส์ เธอจึง
ต้องแกล้งขอให้ลูกคนเล็กที่บ้าเรียนอย่างลู่ห่าน ให้อยู่บ้าน แหม..เธออยากเห็นหน้าตาตอนเจ้า
ตัวยุ่งทั้งสองมาเจอกันจริงๆ ไม่รู้ว่าหน้าตาง้ำงอจะเปลี่ยนไปแค่ไหน แต่แค่คิด รอยยิ้มก็ผุดขึ้นมา
บนใบหน้า
                            ''แขกที่ไหนเหรอครับแม่ ที่ผมจะต้องอยู่เจอ''
ลู่ห่านถามด้วยความสงสัย เพราะมองดูจากสีหน้าของผู้เป็นแม่แล้ว สัญชาติญาณของเขาก็ได้
บอกว่า คนๆนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่  หญิงสาวไม่ตอบ ปล่อยให้ลูกชายสงสัยต่อไป คอยดูเถอะ
ถ้ามาแล้วจะตกใจ
                              ''แม่ครับ.....ทำไมอ่ะ..ผมอยากไปเรียนนะ''
                              ''ลู่ห่าน...อยู่ บ้าน รอ รับ แขก กับ แม่''
                               ''แต่...''
                               ''ลู่ห่าน!''
                              ''ครับ..แม่''
ในที่สุดลู่ห่านก็ต้องยอมแพ้ เพราะผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าคือแม่ของเขา เฮ้อ...ไม่เคยขัดใจเเม่ได้
เลย บรรยากาศบนโต๊ะอาหารดูอึมครึม เพราะคนลูกที่จงใจประชดแม่โดยการนั่งเฉยๆจนคุณชายโอ
ผู้เป็นพ่อ เดินมาร่วมโต๊ะด้วยแล้วเห็นท่าทางแปลกๆของลูกชายก็อดถามไม่ได้
                                   ''เสี่ยวลู่..ทำไมทำหน้าตาอย่างนั้นล่ะลูก''
                                       ''แม่ไม่ให้ผมไปเรียนครับพ่อ''
พอได้ยินดังนั้น เสียงหัวเราะก็หลุดออกมาจากปากคนเป็นพ่อ หึ...ร้ายนักนะ คุณหญิงของเขาเนี่ย
ที่ใช้วิธีนี้กับลูก
                                      ''คุณขำอะไรคะเนี่ย ดูสิหน้าลู่ห่านงอกว่าเดิมอีก''
                                   ''แหมคุณหญิงก็...ถึงกับต้องบังคับลูกเลยหรอ''
                                     ''ใช่ครับพ่อ แม่น่ะ...''
พูดยังไม่ทันจบประโยค คนรับใช้ในบ้านก็เดินมากระซิบกระซาบกับผู้เป็นพ่อ ชายวัยกลางคนพยัก
หน้ายิ้มๆ ก่อนจะมองมาที่ลู่ห่านที่นั่งมองอยู่ก่อนแล้วอย่างมีเลศนัย
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาจนหยุดอยู่ที่ด้านหลังของร่างบาง คงจะเป็นแขกของพ่อสินะ เขาค่อยๆหัน
กลับไปมอง ก็พบกับใบหน้าที่คุ้นเคยกำลังจ้องมองมาที่เขา ลู่ห่านค้าง นี่เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหม 
คนที่เขาารอคอยมาตลอด ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ลู่ห่านยันตัวขึ้นจากเก้าอี้ิ แล้วเอื้อมมือไปแตะที่
แก้มของชายหนุ่มตรงหน้าเบาๆ พร้อมกับเอ่ยชื่อเสียงแผ่ว
                                       ''พี่ฮุน...''
...................................................................................................................
สวีดัส เอ้ย!สวัสดีตอน5ทุ่ม 555+ฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งฮุนฮาน คอมเม้นด้วยนะครัช