รักได้มั๊ย?

               ...นี่น่ะหรอ คือ ความรู้สึกที่เรียกว่า ''คิดถึง'' ผมไม่ได้สัมผัสมันมานานแล้ว...

ลู่ห่านทำอะไรไม่ได้เลย ไม่ได้เลยจริงๆ เขาอยากจะผลักร่างสูงออกห่างแล้ววิ่งขึ้นห้องไปให้รู้แล้ว

รู้รอด เพราะอะไรน่ะหรอ...เพราะตอนนี้เขากำลังเขินมากๆน่ะสิ ตั้งแต่เมื่อเช้าที่พี่ชายของเขากลับ

มา ร่างสูงก็เอาแต่มองเขา ไม่ว่าจะทำอะไร ก็จะมีร่างสูงตามไปด้ว่งยเสมอ เช่นตอนนี้

                        ''ทำไมทำหน้ามุ่ยอย่างนั้นล่ะครับคนดีของพี่''

ร่างสูงนังลงข้างๆเขาแล้วดึงพวงแก้มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว ทำเอาเขาเหวอไปในทันที อะไรกัน ตอนนี้

เขาโตแล้วนะ โตพอที่จะไม่มานั่งเล่นเป็นเด็กๆแบบนี้อีก แต่ที่เขายอมก็เพราะคนข้างๆเขาคือพี่ชาย

แท้ๆ

                              ''พี่ฮุนเลิกดึงแก้มลู่ได้แล้ว...เดี๋ยวเป็นรอย''

                                 ''ก็บอกมาก่อนสิว่าเป็นอะไร...ถ้าไม่บอกพี่จะทำเหมือนตอนเด็กๆ''

พรึ่บ

ร่างบางรีบลุกขึ้นทันที หน้าที่แดงอยู่แล้ว ตอนนี้แดงเข้าไปอีก ก็ตอนเด็กๆเซฮุนชอบ จุ๊บปากเขา

กอดเขา หอมเขา แล้วก็ชอบขึ้นคร่อมเขาบ่อยๆ ตอนเด็กร่างบางนึกว่ามันเป็นเรื่องสนุก เลยชอบ

ให้ผู้พี่ทำบ่อยๆ แต่ตอนนี้...มันไม่เหมือนเดิมแล้ว เขาโตพอที่จะรู้แล้วว่า สิ่งที่ผู้ชายตรงหน้าทำ

ทั้งหมดคือ การลวนลาม

                                   ''บอกก็ได้...''

                                            ''.........''

                                        ''คือ...''

                                          ''........''

                                        ''ลู่เขิน''

....................................................................................................................

ไม่มีผู้ใดเม้น ไม่มีผู้ใดโหวตก็เอาไปแค่นี้แหละค่ะ #สะบัดบ๊อบใส่ #รองเท้าแตะปลิวผ่านหน้า