My boss เปลี่ยนเจ้านายให้เป็นเจ้าชายของฉัน
PrincessTK
4) อาการหวง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ- ก๊อกๆ -
ชายหนุ่มเคาะประตูผู้กำกับสาวสวยอย่างใจเย็น
“ว่างัยคะ อุ๊ยย!” สาวเปรี้ยวที่มาเปิดประตูห้องแทนอมยิ้มอย่างมีเลศนัย เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเป็นคนเคาะประตู
“มีอะไรหรอครับน้องเฟย์ ยิ้มใส่พี่แปลกๆนะ” โทโมะจับหน้าตัวเองอย่างไม่ค่อยมั่นใจ
“เปล่าค่ะ เฟย์แค่แปลกใจเฉยๆ ต้องมารับกันถึงห้องเลยหรอคะ” เฟย์ยิ้มล้อเลียน เธอค่อนข้างมั่นใจว่าประธาน T.M. Groupต้องแอบมีใจให้เพื่อนรักเธอแน่ๆ
“ก้...ผม ชวนแก้วเค้าไปทานอาหารว่างกับเจ้าของโรงแรม ก็เลยมารับนี่งัย แหะๆ” โทโมะยิ้มแก้เก้อ ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องเขิน
“อ้อออ อย่างงี้นี่เอง งั้นเชิญค่ะ” เฟย์พยักหน้ารับแต่รอยยิ้มและแววตาล้อเลียนยังไม่หายไปจากใบหน้าสวยๆ ก่อนจะเดินนำชายหนุ่มเข้าไปในห้อง
“เดี๊ยวเฟย์มานะ ไปหากระเป๋าที่ล๊อบบี้ก่อนเหมือนจะหายไปใบนึง” เฟย์เดินออกจากห้องไปทิ้งให้ชายหนุ่มนั่งรออยู่บนโซฟาคนเดียว
“ยัยเฟย์ มาติดกระดุมหลังให้หน่อยดิ” เสียงใสแต่แอบห้าวของสาวน้อยดังมาจากห้องนอน ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวา อย่างหาความช่วยเหลือ น้องเฟย์นะน้องเฟย์ จะไปหากระเป๋าอะไรตอนนี้
“เร็วๆสิ เข้ามาเลยนะประตูไม่ได้ล๊อค” สาวน้อยยิ่งเร่งชายหนุ่มเหงื่อยิ่งตก แต่ทำงัยได้ในเมื่อเขาคือคนเดียวที่อยู่ในห้องนี้ไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใคร
โทโมะเดินเข้าไปในห้องอย่างประหม่า ในหัวก็จินตนาการโน่นนี่ไปต่างๆนานาตามที่เคยดูในละครกับคุณแม่ ในฉากที่พระเอกจะต้องช่วนางเอกแต่งตัว(พระเอกเราขี้มโนมากข่ะ)
“เห้ย!” สาวน้อยสะดุ้งสุดตัวเมื่อคนที่เข้ามาไม่ใช่เพื่อนซี้แต่เป็นเจ้านายของเธอ
- เพล้ง –
จินตนาการฉากโรแมนติกในหัวพระเอกพังหมดค่า
“ก้ เฟย์ไม่อยู่ไปหากระเป๋า เห้ย คุณใจเย็นๆ” โทโมะรีบแก้ตัวเมื่อสาวน้อยไม่ฟังคำอธิบายแล้วปิดประตูใส่เขาดีที่เขาใช้ตัวบังประตูไว้
“นี่บอส ฉันยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย ออกไปก่อน” สาวน้อยใช้แรงที่มีอยู่น้อยนิดพลักชายหนุ่มออกไป
“เอ้า แล้วใครจะติดกระดุมให้คุณหล่ะ” โทโมะแย้ง
“ไม่ต้องฉันจัดการเองได้” สาวน้อยยังไม่ละความพยายามที่จะพลักชายหนุ่มออกไปจากห้อง
“ไม่ต้องเลยคุณมานี่มา” ด้วยแรงที่มีมากกว่าทำให้เธอแพ้ไปโดยปริยาย ชายหนุ่มจัดการจับสาวน้อยหันหลังแล้วจัดการติดกระดุมให้อย่างใจเย็น ไม่เข้าใจตัวเองว่าจะต้องสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองมากขนาดนี้ ทั้งๆที่แผ่นหลังเนียนสวยแบบนี้ผ่านตาเขามาตั้งไม่รู้กี่คนต่อกี่คนแล้ว (หมายถึงนางแบบ ศิลปินในค่ายหน่ะ พระเอกของเราไม่ใช่คนเจ้าชู้นะค้า)
ตึกๆๆๆๆ
เสียงหัวใจสองดวงที่อยู่ใกล้กันแข่งกันเต้นอย่างไม่มีใครยอมใครในห้องเงียบๆ ทำให้เสียงนั้นมันชัดเจนมากยิ่งขึ้น
“อื้มม เสร็จแล้ว” โทโมะเป่าปากอย่างโล่งอก
“ขอบคุณนะ” สาวน้อยอ้อมแอ้มตอบ
“เอ่อ..งั้นผมไปรอข้างนอกนะ” ชายหนุ่มเอามือล้วงกระเป๋าก่อนจะรีบเดินออกไป
“ใจเย็นๆจริญญญา ห้ามหวั่นไหวเด็ดขาด” สาวน้อยเอามือทาบอกราวกับจะบอกหัวใจตัวเองให้เต้นช้าลงกว่านี้
“เสร็จแล้วไปกันเถอะ” สาวน้อยปิดประตูห้องนอนก่อนจะหันไปหาชายหนุ่มที่จ้องเธอไม่วางตา
“เอ่อ หน้าฉันมีอะไรติดรึเปล่า” สาวน้อยเริ่มประหม่า จับหน้าตัวเองอย่างไม่มั่นใจ
“ห๊ะ!อ่อ เปล่า ไปกันเถอะ” ชายหนุ่มคว้ามือสาวน้อยเดินออกไปด้วยความเคยชิน
“ฉันว่ามันต้องมีซัมติงรองแน่ๆ ไม่ธรรมดาจริงๆคู่นี้” สาวเปรี้ยวที่แอบอยู่หลังประตูยิ้มอย่างมีเลศนัย งานนี้คงได้เห็นเพื่อนเธอสละโสดจริงๆแล้วหล่ะ
“สวัสดีค่ะคุณโทโมะ อ้าวว คุณแก้วมาด้วยหรอคะ เชิญเลยค่ะ เต็มที่นะคะงานนี้พิมเลี้ยงเอง” พิม ทายาทคนโตของโรงแรมแห่งนี้เดินออกมาต้อนรับทั้งคู่ด้วยตัวเอง แถมยังถือวิสาสะคว้าตัวโทโมะมาควงแขนอีกต่างหาก
“ค่ะ” สาวน้อยเบ้ปากกรอกตามองบนด้วยความหมั่นไส้
“มาค่ะคุณโทโมะ เดี๊ยวพิมดูและคุณเองนะคะ” พิมไม่รอฟังคำทัดทานของโทโมะ รีบลากชายหนุ่มเข้าไปข้างในทันที
“เดี้ยวพิมจะดูแลคุณเองนะคะ” สาวน้อยดัดเสียงเลียนแบบท่าทีของพิมมื่อครู่ด้วยความหมั่นไส้สุดตัว ก่อนจะหันไปสนใจกับบรรดาขนมหวานของโปรดของเธอ
“มาค่ะ พิมป้อนนะคะ” หญิงสาวคะยั้นคะยอให้ชายหนุ่มทานขนมเค้กที่อยู่ในมือของเธอ
“เอ่อ ผมว่าผมทานเองดีกว่านะครับ” โทโมะปัดมือเล็กออกอย่างสุภาพก่อนจะหยิบขนมเค้กจากชั้นวางมาทานเอง
“ให้พิมป้อนไม่ได้หรอคะ พิมอยากป้อนคุณโทโมะนี่น่า นะคะให้พิมป้อนนะ” พิมยังคงตื้อไม่เลิก
“ไม่ดีกว่าครับ” โทโมะปฏิเสธ เขาเริ่มชินเสียแล้วกับการที่มีหญิงสาวมากหน้าหลายตามาเสนอตัวให้เขา แต่ก็นั่นแหละผู้หญิงพวกนั้นไม่มีค่าพอให้เขาสนใจหรอก
“ผมว่าผมไปหาแก้วดีกว่า ทิ้งไว้คนเดียวไม่ดีแน่”
“เดี๊ยวพิมจัดคนไปดูแลคุณแก้วเองค่ะ โทโมะคะ โทโมะ ฮึ่ยย กลับมานี่สิคะ”
โทโมะรีบชิ่งออกมาโดยไม่สนเสียงโวยวายของพิมแม้แต่น้อย
“มานี่เลยคุณไม่ต้องกินแล้ว” ชายหนุ่มคว้ามือผู้กำกับสาวที่กำลังตักช๊อคโกแลตเข้าปากอย่างรวดเร็ว
“อะไรของบอสเนี่ย” สาวน้อยงงกับการกระทำของผู้เป็นเจ้านายที่หน้าตาตื่นวิ่งโร่มาหาเธอทั้งๆที่พึ่งถูกลูกเจ้าของโรงแรมลากไปไม่นาน
“คุณนั่นแหละไม่ช่วยผมเลย เกือบไม่รอดแล้วมั้ยหล่ะ” ชายหนุ่มทำหน้าดุ
“เอ้า ไม่ชอบหรอ” สาวน้อยตอบกลับอย่างล้อเลียน
“ชอบอะไรเล่า คุณก้รู้ผมไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้”
“อ้าวหรอออออ” สาวน้อยยังล้อเลียนไม่เลิก ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูด
“เรื่องนั้นไว้ก่อนไปเถอะ” เมื่อสายตสคมเหลือบไปเห็นหญิงสาวที่เขาพึ่งหนีมากำลังมองหาเขาอยู่ก็รีบลากสาวน้อยออกไปจากตรงนั้นทันที
“แฮกๆๆ บอส ฉันเหนื่อยแล้ว หยุดวิ่งเดี๊ยวนี้นะ วิ่งมาไกลพอแล้ว” สาวน้อยรีบตะโกนเบรคเจ้านายที่พาเธอวิ่งอย่างลืมตัว
“โทษทีๆ” ชายหนุ่มรีบหยุดแล้วประคองสาวน้อยที่บัดนี้หน้าแดงจัดด้วยความเหนื่อยไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆสระว่ายน้ำของโรงแรม
“ไหวมั้ยคุณ” ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง
“ไหวๆ ฉันโอเค”
ไม่กี่วินาทีต่อมาร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มที่ทั้งคู่คุ้นเคยเป็นอย่างดีก็ค่อยๆเดินมาทางที่ทั้งคู่นั่งอยู่
“อ้าว มาสวีตกันอยู่ที่นี่เองหรอ ไหนพนักงานบอกว่าไปทานอาหารว่างกับเจ้าของโรงแรมไม่ใช่หรอครับเพื่อน” เขื่อน รองประธานบริษัท T.M. Entertainment ลูกพี่ลูกน้องของโทโมะ และเพื่อนสนิทแก้วใจ ที่พึ่งเดินทางมาถึงเอ่ยแซว
“น้อยๆหน่อยไอเขื่อน หายหัวไปตั้งหลายวันยังจะมาปากดี”
“แหม บอส ช่างธุระผมก่อนเถอะ ยังงัยๆสองคนนี้สวีตริมสระน้ำหรอครัช” เขื่อนยังคงเดินหน้าแซวต่อไป
“ลาออกจากรองประธานแล้วไปสมัครเป็นบาริสต้าเลยค่ะ ชงเก่งมาก” สาวน้อยเบ้ปากประชดเพื่อนซี้
“อย่ามาทำเป็นประชดกลบเกลื่อนสิที่รัก” เขื่อนนั่งลงบนขอบเก้าอี้ที่สาวน้อยนั่งอยู่พร้อมโอบไหล่สาวน้อยอย่างถือวิสาสะ
“เห้ยๆ เอามือออก แก้วเค้าเป็นผู้หญิงนะเว้ย เธอนี่ก้อีกคนไอเขื่อนมันเป็นผู้ชาย ไปยอมให้มันแตะเนื้อต้องตัวได้งัย” โทโมะลากเขื่อนมานั่งข้างๆตนแทนด้วยความหงุดหงิด หงุดหงิดอะไรก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง
“อะไรของบอสฮะ เขื่อนก็เพื่อนฉันมะ นิดๆหน่อยๆฉันถือที่ไหน เป็นแบบนี้มาตั้งนาน มามีปัญหาอะไรตอนนี้ หงุดหงิดอะไร”สาวน้อยจ้องหน้าผู้เป็นเจ้านายอย่างไม่ยอมแพ้
“ก็...ก็...” โทโมะอึกอักพูดไม่ออก เพราะเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตนเป็นอะไรทำไมเขาต้องหงุดหงิดเมื่อเขื่อนมาเข้าใกล้แก้วด้วย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“อันแหนะ หึงอ่ะดี๊ ฮะๆ” เขื่อนเขี่ยแก้มโทโมะพลางหัวเราะชอบใจ
“พูดอะไร ฉันจะไปหึงทำไม บ้า” ชายหนุ่มพยายามปฏิเสธ
“แล้วแต้ ไม่ยอมรับก้แล้วแต่”
“ดูเพื่อนคุณสิ เป็นอะไรก็ไม่รู้” เมื่อหมดทางต่อกรกับลูกพี่ลูกน้องตัวแสบ ชายหนุ่มเลยหันไปหาเรื่องสาวน้อยแทน
“เอ้า ญาติคุณนั่นแหละ เลี้ยงกันมายังงัย” สาวน้อยเถียงกลับทันควัน
“นี่คุณเถียงผมหรอ”
“เออ มีไรมะ”
“โอเค้ เล่นแบบนี้ใช่มั้ย”
“นี่บอสหาเรื่องฉันก่อนนะ”
“(&^$”#&^*()*+(*^*”
“@#^%&*()+*_(**”
“@#$%^&*”
“)(*&^%$%^&*()”
เขื่อนมองทั้งคู่เถียงกันแล้วอดยิ้มไม่ได้ เขานึกภาพเกือบไม่ออกเลยจริงๆว่าถ้าสองคนนี้รักกันขึ้นมาจริงๆตามที่เขาเที่ยวชงเที่ยวจิ้นมาหลายปีมันจะเป็นอย่างไร
ช่างเป็นมวยที่ถูกคู่จริงๆเลย คุณว่ามั้ย?
อีกด้านหนึ่งของโรงแรม
น้ำใสๆไหลออกมาจากนัยตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยที่คนทั้งประเทศคลั่งไคล้ แต่อย่างไรก็ตามต่อให้
เธอโด่งดังไปทั่วฟ้าเมืองไทย ไม่ว่าใครก็รู้จักและชื่นชอบเธอ คงจะมีอยู่เพียงคนเดียวที่เธอไม่เคย
แม้จะอยู่ในสายตาเขาเลยด้วยซ้ำไปแถมยังเอาความสนใจทั้งหมดเบนไปให้ผู้กำกับสาวสายที่คอย
ต่อล้อต่อเถียงกับเขาอยู่ตลอดโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ เท่านั้นยังไม่พอ ฟ้ายังกลั่นแกล้งให้คน
คนนั้นเป็นคนเดียวที่อยู่ในใจของเธอมาตลอด เมื่อรักนี้ไม่ได้มีแค่คนสองคน ยังงัยๆก็ต้องเมีใครคน
นึงต้องเจ็บ ซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมาคนคนนั้นก็เป็นเธอมาโดยตลอด เธอต้องยินยอมรับความเจ็บ
ปวด เก็บความรักที่เขาไม่อาจรับไปได้ไว้อย่างอกตรมมานานหลายปีโดยที่เธอไม่เต็มใจ พอกันที
กับความเจ็บปวด พอกันที่กับน้ำตา ในเมื่อเป็นนางเอกแสนดีแล้วเขาไม่เคยเห็นค่า ในเมื่อ
หัวใจมันร้องเรียกหาแต่เขา คงถึงเวลาที่เธอจะลุกขึ้นสู้เพื่อหัวใจของเธอบ้างแล้ว ฟางปาดน้ำตา
ของตนอย่างลวกๆ แววตาเศร้าสุดใจเปลี่ยนเป็นแววตาแห่งการเอาชนะ สนามรักสนามรักในครั้งนี้
เธอจะต้องไม่เป็นผู้แพ้อีกต่อไป
"แล้วมาดูกัน ว่าเธอกับฉัน ใครมันจะแน่กว่ากัน"
ง๊าาาาาา เค้ามาแล้ว
กราบขอโทษแฟนคลับพี่ฟางทุกท่านล่วงหน้านะคะ
ที่ให้พี่ฟางรับบทร้าย (เพื่อความสนุกน้าาาาา)
ไม่โกรธกันเนอะ อิอิ
เจอกันแชปหน้าค่ะ
Ps1 เม้นติชม แสดงความเห็นได้ตามสบายนะคะ รออ่านอยู่นะ เม้นกันมาเยอะๆน้าาาา
Ps2 ทุกเม้นของรีดเดอร์คือกำลังใจของไรท์เตอร์ค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
