My boss เปลี่ยนเจ้านายให้เป็นเจ้าชายของฉัน

"โอเคมั้ยฟาง" ป๊อปปี้แตะบ่าคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน หลังจากที่เค้ารีบพาฟางออกมาจากตรงนั้น ตรงที่คนที่อยู่ในหัวใจของฟางมาตลอดยืนอยู่กับใครอีกคน

"ป๊อป ทำไม..ทำไมฟางยังลืมเค้าไม่ได้" ฟางน้ำตารื้น มองหน้าป๊อปอย่างรู้สึกผิด ทั้งๆที่ป๊อปปี้คอยดูแลเธอเป็นอย่างดี และรักเธอมากกว่าใครแต่เธอก็ไม่เคยลืมรักแรกที่ฝังใจแม้ว่าเค้าคนนั้นจะไม่เคยเหลียวแลเธอเลยก็ตาม

"ไม่เปนไรนะฟาง อย่าร้องไห้สิ เดี๊ยวไม่สวยนะ" มือใหญ่ที่อบอุ่นเสมอเช็ดน้ำตาบนใบหน้าสวยอย่างแผ่วเบา ทั้งๆที่ในใจเค้าเองก็ร้องไห้ไม่แพ้หญิงสาวเลย

"ฟางไม่น่ารับงานนี้เลย ฟางไม่รู้ว่าเค้าจะมา"

"กลับมั้ยฟาง ไม่ต้องถ่ายมันละ ป๊อปรับผิดชอบเอง" ป๊อปปี้เบือนหน้าหนีใบหน้าสวยที่มีแต่คราบน้ำตา เขาทนไม่ได้จริงๆที่เห็นคนที่เขารักสุดหัวใจร้องไห้โดยเฉพาะเพราะผู้ชายที่ไม่ใช่เขา ที่เจ็บไปกว่านั้นคือ ผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทที่เค้ารักมากที่สุดอีกต่างหาก

"ไม่ได้นะป๊อป ฟางต้องทำงาน ไม่งั้นทั้งน้องแก้วทั้งทีมงานก็เดือดร้อนไปหมด ฟางโอเค ฟางไปแต่งหน้าก่อนนะ" ฟางฝืนยิ้มให้คนตรงหน้าสบายใจ เธอเป็นนักแสดงมืออาชีพ ต่อให้เศร้ากว่านี้อีกสักร้อยเท่าเธอก็จะไม่ยอมทำให้คนอื่นเสียงานโดยเด็ดขาด

"ป๊อปไปส่ง" มือใหญ่ยื่นไปหาหญิงสาวตรงหน้า ฟางลังเลเล็กน้อย แต่ก็เอื้อมมือไปจับมือใหญ่ไว้แน่น

"ขอบคุณนะคะ" แค่คำขอบคุณธรรมดาก็ทำให้ป๊อปปี้ยิ้มออก เหมือนเปนน้ำรดหัวใจที่เหี่ยวเฉาลงเมื่อครู่ ให้สดใสซุ่มชื่นอีกครั้ง

"เล็กน้อยหน่า เพื่อฟาง ป๊อปทำได้มากกว่านั้น" ป๊อปปี้ทำตาหวานใส่

"คนบ้า" ฟางตีไหล่ป๊อปปี้อย่างเขินๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว

"เร่งมือหน่อยนะคะพี่ๆ เดี๊ยวแสงหมด" สาวน้อยเดินคุมงานทั่วกองถ่าย ท่ามกลางแดด ทั้งๆที่เธอมีเพียงชุดกระโปรงไม่มีแขนใส่ไว้เท่านั้น

"โอ๊ย! ร้อนจัง" สาวน้อยบ่นอุบอิบแต่ยังคงทำงานต่อไป

"คุณแก้วไปรอด้านในเถอะครับ ทางนี้พวกเราจัดการได้" ทีมงานเริ่มสงสารสาวน้อยที่เดินสวยท้าแดดไปมาทั่วกองถ่ายมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว

"ได้งัยหล่ะคะ แก้วต้องทำงานนะ" สปีริตการทำงานของเธอสูงยิ่งกว่าใคร แดดแค่นี้ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก ถ้าคนอื่นทำได้จริญญาก็ทำได้

'พรึ่บ!' เสื้อแจ๊กเกตสีดำตัวใหญ่วางอยู่บนไหล่เธออย่างตั้งใจ พร้อมฮู๊ตที่ติดกับเสื้อก็ถูกสวมเข้าที่ศรีษะเธอพอดี

"บอส" สาวน้อยตกใจนิดๆที่มีเสื้อมาวางบนไหล่ แถมคนที่เอามายังเปนบอสอีกต่างหาก

"ใส่ไว้สิ จะได้ไม่โดดแดด"

"ขอบคุณนะ" สาวน้อยงุนงงเล็กน้อยแต่ก็ยอมใส่เสื้อตัวนั้น ด้วยกลิ่นน้ำหอมกับกลิ่นประจำตัวของเจ้าของเสื้อที่เธอคุ้นเคยทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด

"อะไรอ่ะ พูดเพราะๆเหมือนเมื่อกี้ไม่ได้หรอ" ชายหนุ่มได้ทีกระเซ้า

“อะไรของบอสห๊ะ”

“ก็พูดแบบเมื่อกี้งัย....ขอบคุณค่ะ” โทโมะโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหู

"เลิกเล่นได้แล้ว ทำงานไป" สาวน้อยไม่ยอมพูดแล้วเดินหนีไปทำงานต่อ ไอบอสบ้าเอ๊ยย พักนี้เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลยนะ ถึงเธอ

จะห้าวแค่ไหนแต่เธอก็เป็นผู้หญิงสามารถหวั่นไหวกับรอยยิ้มแล้วก็ท่าทางแบบนั้นได้เหมือนกันนะ

"คัต!"

"พี่ฟางคะ พี่เดินออกกล้องอ่ะ" สาวน้อยกรอเสียงลงไปในโทรโข่ง ในใจนึกชื่นชมสปีริตนักแสดงของว่าที่พี่สะใภ้ ขนาดเศร้ายังทำงานต่อได้เปนอย่างดี โชคดีหน่อยที่เปนบทดราม่างานนี้เธอจึงเล่นได้ดีเกินความคาดหมาย

"เอาใหม่นะ เทค2 5 4 3 2 1 แอคชั่น!" การถ่ายทำดำเนินไปเรื่อยๆแทบไม่ติดขัด นักแสดงทั้งสองแสดงได้อย่างสมบทบาท โดยเฉพาะฟางที่สามารถร้องไห้ได้อย่างไม่ต้องบิ๊วอารมณ์

"โอ๊ย!" เสียงร้องอย่างเจ็บปวด พร้อมกับร่างใหญ่ที่ล้มลงกลางกองถ่าย

"คัต! มิณทร์ไปดูกวินเร็วๆ" สาวน้อยตะโกนใส่โทรโข่งอีกครั้ง

"พี่แก้ว คุณกวินเหยียบเศษแก้ว เลือดไหลเต็มเลย รู้สึกข้อเท้าจะพลิกด้วย" มิณทร์ นักศึกษาฝึกงานประจำกองรีบมาแจ้งข่าวร้าย

"รีบพาคุณกวินไปห้องพยาบาลในโรงแรมเดี๊ยวนี้เลย พักกองก่อน"

"เกิดอะไรขึ้น มีใครเปนอะไรมากมั้ย" โทโมะวิ่งเข้ามาไม่ทันอุบัติเหตุเมื่อครู่

"คุณกวินเหยียบเศษแก้ว แล้วก็ข้อเท้าผลิก เอางัยดีอะบอส" สาวน้อยมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด

"ใจเย็นๆสิคุณ" โทโมะพูดทั้งๆที่หน้าเครียดไม่แพ้กัน

"ยังงัยก็ต้องถ่ายให้เสร็จวันนี้นะคะ พรุ่งนี้ฟางมีงานที่กรุงเทพแต่เช้า" มด ผู้จัดการส่วนตัวของฟางรีบแจ้ง

"ก็คงต้องถ่ายวันนี้ เปลี่ยนตัวแสดง"

"นี่บอส พระเอกเอมวีไม่ได้หาซื้อได้ตามเซเว่นอีเลเว่นนะ จริงจังหน่อย" สาวน้อยเหวี่ยงใส่

"ผมก็จริงจัง เราต้องหาพระเอกใหม่ กวินเค้าไม่ขาปกติมาถ่ายให้คุณได้ภายในวันนี้หรอก"

"แล้วจะเปนใครหล่ะ อ๊ะ บอส!!" สาวน้อยจ้องหน้าบอสตาเปนประกาย

"โน ไม่ใช่ผมแน่นอน" ผู้เปนเจ้านายรีบปฎิเสธ

"ฉันก็ไม่ได้หมายถึงบอสซะหน่อย ฉันหาพระเอกของฉันได้แล้ว"

"ใคร?"

"ก้..พี่ป๊อปงัย" สาวน้อยยิ้มอย่างดีใจ

"ทุกคนคะ เดี๊ยวเริ่มถ่ายใหม่เลยนะคะ" สาวน้อยชี้แจงรายละเอียดใหม่ให้ทีมงานอย่างมืออาชีพ และอ้อนวอนกึ่งบังคับให้พี่ชายยอมแสดงแทนพระเอกเอมวีตาน้ำข้าวที่ประสบอุบัติเหตุไปเมื่อครู่

“คัต ผ่านค่า พี่ป๊อปสุดยอดดดดด” สาวน้อยสั่งคัตก่อนจะยกนิ้วโป้งให้พี่ชายอย่างชื่นชม

"ต้องขอบคุณฟางที่ส่งอารมณ์มาดีต่างหากหล่ะ" ป๊อปปี้เกาหัวแก้เก้อ

"แต่ป๊อปเก่งจริงๆนะ ฟางคิดว่าเล่นกับดาราจริงๆซะอีกเนี่ย" ฟางกระเซ้าอย่างร่าเริง แววตาไร้คงามเศร้าหมองอีกต่อไป

"งั้นเราไปเล่นน้ำกันดีกว่าเนอะ นานๆทีพี่ฟางจะว่ามาเที่ยวทะเลกับแก้ว"

"ก็ได้ค่ะ ป่ะป๊อป ไปเล่นน้ำกัน"

สาวน้อยไม่รอช้าวิ่งนำลงทะเลไปก่อนใคร

"ยิ้มแล้ว ไม่เศร้าแล้วนะ" ป๊อปปี้เก็บผมที่ลงมาปรกหน้าให้ฟางอย่างอ่อนโยน

"ค่ะป๊อป" ฟางบีบมือป๊อปปี้เบาๆให้เขามั่นใจว่า ถ้ามีเขาอยู่ เธอจะไม่เศร้าแน่นอน

"แหม น้ำทะเลจะหวานหมดแล้วนะคะ สวีตกันอยู่นั่นแหละ ลงทะเลมาได้แล้ว"

"ค่า" สองเสียงแทบจะพูดพร้อมกันก่อนจะจูงมือลงทะเลไป

"กรี๊ดดด พี่ป๊อปเล่นอะไร ว้าย" สาวน้อยโวยวายเมื่อพี่ชายตัวดียกตัวเธอขึ้นจากน้ำ

"เดี๊ยวก้รู้" ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะขยิบตาส่งสัญญาณให้ฟางหลบไป

'ตุ๊ม!'

"ฮะๆๆ" ป๊อปปี้หัวเราะอย่างสะใจ

"ป๊อปอ่ะ แกล้งน้องอีกแล้ว" ฟางหัวเราะเบาๆก่อนจะช่วยสาวน้อยขึ้นมา

"เล่นแบบนี้ใช่มั้ย ได้เลยย" สาวน้อยได้ทีกระโดดขึ้นหลังพี่ชายแล้วกดลงน้ำ

'พรวด'

ชายหนุ่มพยายามขึ้นจากน้ำแต่บังเอิญไปอยู่ตรงที่ฟางยืนอยู่พอดีทำให้เมื่อเขาโผล่ขึ้นเหนือน้ำหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงสามเซน

"อุ๊บส์" สาวน้อยเอายิ้มทะเล้นอย่างล้อเลียน

"เอ่อ..โทดที" ป๊อปปี้ที่ได้สติรีบผละตัวออกทันที

"มะ..ไม่เปนไร"

ทั้งสามเล่นน้ำกันต่อ ผลัดกันแกล้งกันไปมา ลืมความเศร้าความกังวลของตัวเองไปสนิท

"ว้าย" สาวน้อยร้องตกใจเมื่อมีมือปริศนามาดึงขาเธอไว้ไม่ให้ว่ายตามพี่ชายและฟางไป

"แอบมาเล่นน้ำอยู่นี่เอง" เจ้าของมือแสดงตัว

"บอส! พี่ป๊อปช่วยด้วยยย" สาวน้อยเรียกหาพี่ชายที่กำลังว่ายกลับมาหาเธอ พร้อมกับฟาง

"แกล้งน้องฉันอีกแล้วนะ"

"ก็น้องแกน่าแกล้งนี่หน่า ฮะๆ เนอะๆฟาง" ชายหนุ่มหันไปถามความเห็นหญิงสาว

"เอ่อ..ใช่มั้ง" ฟางดูตกใจเล็กน้อยที่ชายหนุ่มเอ่ยถามตน

"เอ้อใช่ ตอนสี่โมงมีปาร์ตี้นะ ไอป๊อปมาด้วย ฟางมาด้วยนะ"

"ปาร์ตี้อะไรหน่ะ ถ่ายยังไม่เสร็จเลย เหลือซีนที่กรุงเทพอีกนะ"

"ก็ผมอยากจัดอ่ะ" ชายหนุ่มตอบกวนๆ ใครจะไปพูดกันเล่าว่าอยากเห็นเธอแต่งตัวสวยๆน่ารักๆในงานปาร์ตี้หน่ะ

"แล้วแต่ละกัน เรื่องกินฟรีฉันชอบ"

"กินมากๆระวังจะอ้วน หาแฟนยากนะ" ป๊อปปี้แกล้งแซว

“ที่น้องแก้วไม่มีแฟนเพราะป๊อปนั่นแหละ กันน้องอยู่ได้” ฟางได้ทีบ่นป๊อปปี้ พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ

"ไม่เกี่ยวเลยนะ" ป๊อปปี้รีบปฎิเสธ

"เกี่ยวเต็มๆ ป๊อปคอยขวางคอยกันอยู่เรื่อย น้องโตแล้วนะ ปล่อยๆไปบ้างเถอะ"

"โห ฟางอ่ะ" ป๊อปปี้ยกธงขาวยอมแพ้ เพราะเรื่องที่เธอพูดไม่ได้เกินจริงเลยแม้แต่น้อย

"ขึ้นเถอะ แดดแรงเดี๊ยวไม่สบาย" โทโมะพูดก่อนจะพาสาวน้อยขึ้นจากทะเล

“โห ไม่เอาอ่ะ นานๆทีจะได้มา” สาวน้อยงอแงไม่ยอมขึ้น

“ไปเหอะ เดี๊ยวพรุ่งนี้เช้าให้มาเล่นใหม่ ยกเจ๊ทสกีให้เล่นเลยเอ้า” โทโมะยื่นข้อเสนอ

“พูดจริงนะ พูดแล้วห้ามคืนคำ”

“พูดจริงๆ ไปเถอะ” สาวน้อยยอมให้เจ้านายลากไปง่ายๆเพราะกำลังตื่นเต้นกับเจ๊ทสกีรุ่นล่าสุดที่เจ้านายมีไว้ในครอบครอง แต่ไม่ยอมให้เธอแตะเลยสักครั้ง

"เราขึ้นกันเลยมะ เอ่อ..ฟาง" ป๊อปปี้หันกลับมาเอ่ยชวนหญิงสาวบ้างแต่กลับเจอใบหน้าสวยที่เปื้อนรอยน้ำตา

"ฟาง..ไม่ร้องสิ" ป๊อปปี้เช็ดน้ำตาให้ฟางอย่างอ่อนโยนทั้งๆที่ในใจเขาก็กำลังร้องไห้อยู่ แต่ฟางกลับปัดมือเขาทิ้งอย่างไม่ใยดี

"ฟาง!" ป๊อปปี้มองหญิงสาวตรงหน้าที่มองมาที่เขาด้วยสายตาเย็นชาแบบที่เขาไม่เคยเห็น

"เค้าใช่มั้ยคะ คนที่ป๊อปไว้ใจให้ดูแลน้องแก้ว"

"ครับ" ป๊อปปี้รับคำอย่างงงๆ

"ทั้งๆที่ป๊อปก็รู้อยู่แก่ใจว่าเค้าคือคนที่ฟางรัก ป๊อปทำแบบนี้ทำไม ฮือๆ" ฟางผลักป๊อปปี้ทั้งน้ำตา นี่หรอคือคนที่คอยอยู่เคียงข้างเธอ ดูแลปกป้องเธอมาตลอด เป็นผู้ชายคนเดียวที่ไว้ใจ แต่เค้ากลับหักหลังเธอด้วยวิธีที่เธอไม่อาจทำใจยอมรับมันได้

"ฟางใจเย็นๆนะ ฟางเข้าใจป๊อปผิดแล้ว" ชายหนุ่มทั้งตกใจทั้งงงกับท่าทีของหญิงสาว

"ไม่ต้องแก้ตัวหรอก ฟางผิดหวังในตัวป๊อปที่สุดเลย" ฟางปาดน้ำตาแล้วเดินขึ้นจากทะเลด้วยหัวใจที่แหลกสลาย ทั้งผู้ชายที่เปนรักแรกและรักเดียวที่เคยปฎิเสธเธอกลับเข้ามาในชีวิตเธออีกครั้ง และดูจะมีใจให้ใครอีกคน แถมผู้ชายที่เธอไว้ใจมากที่สุดยังสนับสนุนทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าเธอไม่เคยลืมเค้าแม้แต่วินาทีเดียว

“กูทำอะไรผิดวะ!!!!” ป๊อปปี้ตีน้ำทะเลรอบตัวอย่างหัวเสีย ทั้งๆที่เค้าทำเพื่อเธอมาตลอดแต่เธอกลับไม่เคยเห็นคุณค่า แถมยังผลักไสไล่ส่งเค้าอีก ความพยายามที่เค้าทำมาสองปีนี่ไม่ได้มีความหมายสำหรับเธอเลย เค้าไม่เคยได้เข้าไปอยู่ในหัวใจเธอแม้แต่น้อย ไม่ใช่เค้าดีไม่พอ แต่หัวใจเธอมันมีไว้สำหรับ โทโมะ คนเดียวเท่านั้น

“พี่ป๊อปป!! ทำอะไร ขึ้นมาเดี๊ยวนี้นะ” เสียงแหลมซ่อนเปรี้ยวดังขึ้นด้วยความตกใจก่อนจะรีบวิ่งลงทะเลไปหาชายหนุ่ม

“เฟย์...” ชายหนุ่มเอ่ยชื่อสาวเปรี้ยวที่เดินเข้ามาหาเบาๆ

“ก็เฟย์หน่ะสิ พี่ป๊อปเป็นอะไรรึเปล่าคะ” เฟย์แตะบ่าพี่ชายของเพื่อนซี้ด้วยความสงสัย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบแววตาคู่สวยที่อบอุ่นเสมอ แต่ตอนนี้กลับมีแต่ความเศร้าหมอง

“ฮึก เฟย์” ชายหนุ่มโถมตัวกอดคนตรงหน้าอย่างลืมตัว ตอนนี้เค้าไม่ได้สนใจเลยว่าคนคนนั้นเป็นใคร เค้าเพียงแต่ต้องการที่พึ่ง

“พี่ป๊อป...” สาวแก้มบุ๋มตกใจไม่น้อยที่จู่ๆชายหนุ่มที่เธอหลงรักข้างเดียวมาตลอดกอดเธอไว้แน่น

เธอเองก็ไม่ต่างจากเพื่อนซี้เท่าไหร่ เธอจบจากโรงเรียนหญิงล้วน และเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยคณะที่ไม่มีผู้ชายมากนัก ตั้งแต่เล็กจนโตผู้ชายที่เธอสนิทและไว้ใจเพียงคนเดียวนั่นก็คือ ป๊อปปี้ ผู้ชายแสนเพอร์เฟคที่กลายเป็นผู้ชายในฝันของเธอตั้งแต่แรกเจอ ท่าทีแสนดีที่เขาปฎิบัติต่อเธอ รอยยิ้มมีเสน่ห์ที่ปรากฎบนใบหน้า แววตาที่แสนอบอุ่นดึงดูดให้คนนไร้ประสบการ์ณรักอย่างเธอตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ แต่ก็ต้องเก็บไว้แค่ในใจเพราะหนุ่มที่เธอหมายปองดันมีเจ้าของอยู่แล้ว

“ใจเย็นๆนะ เฟย์อยู่ตรงนี้” เฟย์ที่ตั้งสติได้แล้ว ปลอบชายหนุ่มเบาๆ จนเค้าเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ฟัง

“เห้อออ รักของผู้ใหญ่นี่มันปวดหัวชะมัดเลยยย”

"พอเฟย์รักใครจริงๆสักคน แล้วเฟย์จะเข้าใจ"

"ทำไมจะไม่เข้าใจ เฟย์หน่ะยิ่งกว่าพี่ป๊อปอีก รักเค้ามาตั้งนาน นอกจากเค้าจะไม่รู้ตัวแล้ว เค้ายังมีเจ้าของแล้วอีกต่างหาก พี่ป๊อปยังได้ดูแลเค้า แต่เฟย์แทบจะไม่มีโอกาสนั้นเลย" เฟย์พรั่งพรูออกมา ใช้แววตาสื่อความหมายให้ชายหนุ่มเข้าใจว่าคนคนนั้นคือเขานั่นแหละ

"ผู้ชายคนนั้นโชคดีจังเลยเนอะ ที่มีผู้หญิงสวยๆอย่างเฟย์ไปชอบ แต่ดันโง่ไม่รู้ตัวอีก"

"ใช่ โง่ โง่มากๆด้วย" เฟย์อมยิ้ม

"แล้วเรามาคนเดียวหรอ"

"ใช่ค่ะ"

"อืม มาทะเลคนเดียว นี่หนีร้อนหรือว่าหนีรักมาหล่ะ"

"หนีอะไรหล่ะ เฟย์แค่ตกงานเลยเที่ยวเล่นเรื่อยเปื่อยหน่ะ" เฟย์บอกเหนือยๆ เพราะบริษัทที่เธอทำอยู่ขาดทุนไปมากทำให้ต้องจัดระบบใหม่ส่งผลให้พนักงานอายุน้อยแต่เงินเดือนสูงลิ่วโดนรีไทร์ออกอย่างน่าเสียดาย

"ไม่เปนไรนะ เดี๊ยวพี่ช่วยหางานให้" ป๊อปปี้กลายเปนฝ่ายปลอบเฟย์ซะเอง

"ขอบคุณนะคะ" เฟย์เริ่มยิ้มออก จริงๆแล้วความสามารถระดับเธอหางานได้สบายมาก แต่เธอแค่เสียความรู้สึกมากๆเพราะไม่คิดว่าคนอย่างเธอจะถูกสั่งให้ออก

'กริ๊งๆๆ กริ๊ง' เสียงออดหน้าห้องพักดังขึ้นรัวๆส่งผลให้เจ้าของห้องที่นอนอ่านหนังสืออย่างสบายใจต้องรีบไปเปิดประตู

"กดไร้มารยาทแบบนี้ต้องเปนอีบอสแน่ๆ"สาวน้อยบ่นอย่างหัวเสีย

'แอ๊ด~'

"มีอะไรบอส"

"ผมมาหาคุณนี่ต้องมีอะไรด้วยหรอ" ชายหนุ่มถามกวนๆ

"ไม่มีอะไรก็กลับไปป่ะ" สาวน้อยทำท่าจะปิดประตู

"อ๊ะ เดี๊ยวสิ คือมาช่วยผมเลือกชุดหน่อยสิ"

"ห๊ะ เลือกชุด แฟชั่นตัวพ่ออย่างคุณมาให้ฉันช่วยเลือกเนี่ยนะ"

"แล้วได้มั้ยหล่ะ"

"โนว บอสคะ ฉันเปนผู้กำกับ ไม่ใช่เลขาส่วนตัวของบอสนะ จะได้มาสั่งโน่นนี่ตามใจชอบหน่ะ"

"อย่าใจร้ายสิคุณ ถ้าผมเลือกได้ ผมไม่ขอให้คุณช่วยหรอก" โทโมะส่งสายตาอ้อนวอน

"ก็ได้ๆ ไปสิ" สาวน้อยยอมแพ้ เดินออกไปพร้อมชายหนุ่ม

"ยัยแก้ววว" ยังไม่ทันพ้นขอบประตูเสียงแหลมของเฟย์ก็หยุดเธอไว้ก่อน

"อ้าวยัยเฟย์กว่าจะมานะ เดินเหล่หนุ่มอยู่ที่หาดล่ะสิ" สาวน้อยทักเพื่อนซี้

"นี่ไม่เจอกันเปนอาทิตย์ อุสาตมาหาถึงนี่ แกทักฉันแบบนี้หรอยะ" เฟย์ใช้กระเป๋าสะพายฟาดที่ไหล่เพื่อนซี้เบาๆด้วยความหมั่นใส้

"ยัยบ้า ไปรอในห้องไป เดี๊ยวฉันไปทำธุระแป๊ป" สาวน้อยเปิดประตูให้เฟย์เข้าไป

"แล้วรีบเข้ามานะคะที่รัก" เฟย์พูดพลางโน้มตัวสาวน้อยมาจูบที่ซอกคอโทโมะที่เห็นเหตุการ์ณทั้งหมดก็ตะลึงกับภาพที่เห็น

"ค่ะ" สาวน้อยรับคำพลางยิ้มอย่งทะเล้น ชายหนุ่มเก็บความสงสัยไว้ในใจก่อนที่จะพาสาวน้อยไปห้องของตัวเองที่ห่างออกไปแค่ห้องเดียว

"ผมต้องไปทานอาหารว่างกับเจ้าของโรงแรมอ่ะ คุณว่าตัวไหนดี ไม่ได้เตรียมชุดพบแขกมาเลย"

"อืม ตัวนี้ดีมั้ยน้า" สาวน้อยหยิบเสื้อผ้าในตู้มาเทียบกับตัวชายหนุ่มตัวแล้วตัวเล่า

"หรือตัวนี้" สาวน้อยหยิบกางเกงขายาวเพียงตัวเดียวออกมา พร้อมกับเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าและเนคไทสีขาว

"เดี๊ยวคุณไปยืมสูทพี่ป๊อปมาแล้วกัน รายนั้นมีติดรถไว้ตลอด" สาวน้อยวางเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ให้บนมือของชายหนุ่ม

"ยิ้มอะไร"

"เปล่า แค่กำลังคิดว่าคุณเหมือนภรรยาที่กำลังเตรียมเสื้อผ้าให้สามีหน่ะ" โทโมะแกล้งหยอดให้สาวน้อยเขิน

"ภรรยาบ้าอะไรหล่ะ! ไปแต่งตัวเลยไป้" สาวน้อยหน้าแดงรีบไล่ชายหนุ่มเข้าห้องน้ำ

"ครับคุณภรรยา ฮะๆ" โทโมะหัวเราะชอบใจก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

"ไอบอสบ้า!" สาวน้อยจับแก้มตัวเองที่ร้อนผ่าวๆผิดปกติ ไม่นะ ไม่ได้นะจริญญา เธอจะมาหวั่นไหวกับคำกะล่อนของเค้าไม่ได้

"อ่ะคุณ" โทโมะที่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วยื่นเยคไทให้สาวน้อย

"อยู่นิ่งๆสิ" สาวน้อยบ่นอุบอิบขณะผูกเนคไทให้ชายหนุ่ม

"ฮิฮิ เหมือนภรรยาจริงๆด้วย" โทโมะหัวเราะคิกคัก

"ตลกมากป่ะ!" สาวน้อยดึงเนคไทอย่างแรงจนติดคอเจ้านายด้วยความหมั่นไส้

"โอ๊ย! พอๆ ผมล้อเล่นๆ" ชายหนุ่มยอมอยู่นิ่งๆให้คนตรงหน้าผูกเนคไทให้

"อ่ะเสร็จแล้ว" สาวน้อยยิ้มใฟ้ผลงานการผูกเนคไทที่เรียบร้อยไร้ที่ติของตัวเอง

"ขอบคุณนะครับ คุณภรรยะ..โอ๊ยย ผมเจ็บนะ" โทโมะร้องด้วยความเจ็บเมื่อมือน้อยหยิกแขนแข็งแรงด้วยความหมั่นไส้ปนเขิน

อาย

"เลิกพูดจาบ้าๆได้แล้ว"

"คร้าบๆ คุณก็ไปแต่งตัวซะ เดี๊ยวบ่ายสองผมไปรับที่ห้อง"

"ห๊ะ!ทำไมอ่ะ"

"ก้...คุณต้องไปกับผมงัย"

"ไม่ไป" สาวน้อยปฎิเสธเสียงแข็ง

"ไม่ไปจริงหรอ บุปเฟ่ต์ขนมหวานนานาชาติเลยนะ ทั้งขนมเค้ก บราวนี่ ฟองดู โหย แค่คิดก้ฟินแล้ว"

"โอเคๆ ฉันไปก็ได้ สงสารบอสที่ต้องไปคนเดียวหรอก" สาวน้อยกลืนน้ำลายด้วยความอยากกิน

"โอเค แล้วเจอกัน" โทโมะเปิดประตูห้องให้สาวน้อยเดินออกไป

"หัวใจผมเต้นแรงเพราะคุณอีกแล้วนะ ยัยตัวแสบ" โทโมะเอามือทาบอกราวกับจะบอกให้มันเต้นช้าลงกว่านี้ ถึงช่วงนี้จะมีอาการแบบนี้บ่อยๆ โดยเฉพาะตอนอยู่ใกล้ๆสาวน้อย แต่เค้าก็ยังไม่ชินซะที

แหะๆ ขอโทษนะที่หายไปนาน นานมากกกก

จำกันได้มั้ย5555 ซอรี่จีจีนะ เค้าติดสอบ ล้ะก้แบบจะพยายามอัพหลายรอบล้ะ

แต่มันเด้งออกทุกทีเลยง่าาาา ยังงัยก็ฝากติดตามเรื่องนี้ด้วยนะค้าาาาาาา

ปล. เรื่องนี้เข้มข้นซับซ้อนกว่าที่คุณคิดนะจะบอกให้ อิอิ

#เจอกันแชปหน้าค่ะ