My boss เปลี่ยนเจ้านายให้เป็นเจ้าชายของฉัน
PrincessTK
2) ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"พี่ป๊อป รอด้วยยย" ร่างเล็กๆรีบวิ่งลงมาจากบันไดคฤหาสน์หรู เนื่องจากกลัวจะไม่ทันพี่ชายสุดที่รักที่ตั้งท่าจะออกจากบ้านไป
"ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้" ชายหนุ่มรีบบอกให้น้องสาวเดินช้าลง
"พี่ป๊อปจะไปไหน" สาวน้อยจ้องจับผิดพี่ชายที่จะออกจากบ้านในเช้าวันอาทิตย์
"อ่อ..เอ่อ..ก็ไปออฟฟิศงัย"
"โกหก วันนี้วันอาทิตย์ ออฟฟิศที่ไหนเค้าเปิดกัน"
"ก็พี่เปนผู้บริหาร อยากทำตอนไหนก้ทำงัย ทีแก้วอ่ะ ยังออกไปทำงานเลย"
"ไม่เกี่ยว พี่ป๊อปจะไปรับพี่ฟาง ว่าที่คู่หมั้นไปถ่ายเอมวีที่หัวหินใช่มั้ยหล่ะ" สาวน้อยรุกหนักพยายามเค้นความจริงจากปากพี่ชาย
"ระ..รู้ได้งัย" ชายหนุ่มเริ่มติดอ่างที่สาวน้อยรู้ทัน น้องสาวเขานี่ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ
"จะไม่รู้ได้ยังงัย ก็แก้วนี่แหละผู้กำกับ" สาวน้อยยักคิ้วอย่างมีชัย
"โธ่ แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก"
"ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลยพี่ป๊อป พี่ฟางเขายอมให้พี่ไปรับไปส่งแบบนี้ แปลว่าจะหมั้นกันแล้วอ่ะดิ๊" สาวน้อยยิ้มดีใจที่พี่ชายกำลังสมหวังในความรัก
"อะไรๆมั่วแล้ว เราไม่ได้คุยเรื่องนี้กันเลยนะ"
"เอ้า ทำไมหล่ะ ตอนนี้พี่ฟางก็ใจอ่อนยอมรับพี่ป๊อปตั้งเยอะ ลองคุยดูสิ"
"รีบจังเลยนะ ตกลงคู่หมั้นใครกันแน่หืมมม" ป๊อปปี้ยีผมน้องสาวด้วยความหมั่นเขี้ยว
"ก็น้องอยากให้พี่สมหวังงัยคะ ตามตื้อเขามาตั้งสองสามปีแล้ว" สาวน้อยจัดผมตัวเองให้เข้าที
"ไปกันเถอะ ไปรับพี่ฟางกัน สายแล้วรถติดนะ" สาวน้อยลากพี่ชายออกไป
"เดี๊ยวๆ จะไปชุดนี้จริงๆหรอ ไปทำงานนะ" ชายหนุ่มมองน้องสาวในชุดเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวพิมพ์ลายการ์ตูนมิกกี้เมาส์ที่เธอคลั่งไคล้ กับกางเกงยีนส์ขาสั้นสีซีดทันสมัย ชุดธรรมดาที่ดูน่ารักแบบไม่ธรรมดาเมื่ออยู่บนตัวสาวน้อย
"ชุดนี้แหละ ถ่ายที่หัวหินนะ"
"อ่ะๆแล้วแต่" ยังไม่ทันขาดคำป๊อปปี้ ก็มีเสียงคุ้นเคยแทรกมาซะก่อน
"ชุดนี้อะไรเล่า ไปเปลี่ยน" เจ้าของเสียงปรากฎตัวในชุดสบายๆ กางเกงวินเทจสีน้ำตาลอ่อนยาวเท่าเข่ากับเสื้อเชิ๊ตพิมพ์ลายสมอเรือสีครีมขับผิวขาวจัดของเขา
"บอส"
"ไอโมะ" ป๊อปปี้ลอบยิ้มเมื่อเพื่อนซี้ปรากฎตัวถึงที่บ้าน
"มาทำไม" สาวน้อยถามด้วยความแปลกใจ
"มารับคุณงัย ถามแปลกๆ" โทโมะตอบหน้าตาเฉย
"ไม่ต้อง ฉันจะไปกับพี่ป๊อป" สาวน้อยเกาะแขนพี่ชายแน่น
"ไอป๊อปมันต้องไปรับว่าที่คู่หมั้นมันไม่ใช่หรอ คุณจะไปเป็นก้างขวางคอเขาทำไม" โทโมะพยายามหว่านล้อมให้เธอไปกับเขา
"ฉันก็มีรถ"
"ไปกับโทโมะเถอะ มันไกลขับรถคนเดียวอันตรายนะ" ป๊อปปี้ช่วยเสริม
"จะทิ้งน้องหรอห๊ะ ไอพี่หมีทรพี"
"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้ไปเปลี่ยนชุดก่อนไป"
"ไม่เปลี่ยน ชุดไหนฉันก็ทำงานให้บอสได้หน่าาาา"
"ไปเปลี่ยน!" โทโมะเสียงเข้มขึ้น
"ไม่!" สาวน้อยยืนยันคำเดิม
"ได้เลยยยย" โทโมะอุ้มสาวน้อยขึ้น
"เห้ย!บอส ทำอะไร ปล่อยน้าาาา" สาวน้อยดิ้นพล่าน
"อย่าดิ้นสิ เดี๊ยวตก" ร่างสูงพยายามทรงตัว
"เห้ยๆ น้องฉัน แกจะทำอะไร" ป๊อปปี้รีบปราม
"ไม่ต้องห่วง ไปรับว่าที่คู่หมั้นแกเถอะ น้องแกฉันดูแลเอง" โทโมะขยิบตาให้เพื่อนซี้
"โอเค เจอกันที่หัวหิน" ป๊อปปี้อมยิ้มแล้วโบกมือลา
"อ้ายยยย พี่ป๊อปห้ามไปน้าาาา" มือเล็กคว้าชายเสื้อพี่ชายไว้ได้ทัน
"นี่คุณขัดขวางคนรักกันมันบาปนะ" ชายหนุ่มแกะมือสาวน้อยออกจากชายเสื้อเพื่อนรัก
"บั้ยบายนะน้องรักกก" ชายหนุ่มโบกมือลาไม่สนเสียงโวยวายของสาวน้อย ป๊อปปี้ยิ้มร่าในที่สุดคำถามที่ค้างคาใจเขามานานก็ได้คำตอบแล้ว ไอเพื่อนตัวดีของเขาหลงเสน่ห์น้องสาวตัวแสบของเขาแล้วแน่ๆ
"เห้ย!บอส ทำอะไรฮะ ออกมาเลย" สาวน้อยรีบพุ่งเข้าไปหาชายหนุ่มที่กำลังรื้อตู้เสื้อผ้าเธออย่างถือวิสาสะ
"เอ้า!เอาไปเปลี่ยนซะ" ชายหนุ่มยัดชุดที่อยู่เกือบลึกที่สุดของตู้ไว้ในมือสาวน้อยตรงหน้า
"ไม่!"
"ไปเปลี่ยน!"
"ไม่โว้ยยย!"
"หึ!" ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะย่างสามขุมเข้าไปหาสาวน้อยที่เถอยหนีอย่างประหม่าจนชนผนังห้อง
"บะ..บอส จะทำอะไร" สาวน้อยเริ่มเสียงสั่น ชายหนุ่มตรงหน้าอยู่ใกล้เธอมากเกินไปแล้ว
"จะไปเปลี่ยนดีๆ หรือให้ผมไปเปลี่ยนให้" ชายหนุ่มโน้มหน้าลงไปใกล้กว่าเดิมจนจมูกทั้งคู่เกือบจะชนกัน
"ปะ..เปลี่ยนก็ได้" สาวน้อยตั้งสติได้ก็รีบเข้าห้องน้ำไปทันที
"ยัยตัวแสบเอ๊ย" หัวใจขนาดเท่ากำปั้นกำลังเต้นรัวและเร็วผิดปกติ ชายหนุ่มเอามือไปแตะบริเวณหัวใจราวกับจะทำให้มันเต้นช้าลง พยายามปฏิเสธความต้องการของหัวใจตัวเอง ให้ตายเถอะ เจ้าของฉายาคาสโนวาหน้าใสจะมาพลาดท่าตกหลุมรักยัยตัวแสบแบบนี้ได้ยังงัย
"เสร็จแล้ว" สาวน้อยเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดกระโปรงสุดน่ารักสไตล์วินเทจสีขาวสั้นเท่าเข่าที่พี่ชายซื้อให้เมื่อหลายเดือนก่อน
"อืมม น่ารัก" ชายหนุ่มหลุดปาก ร่างเล็กๆที่นานๆทีจะแต่งตัวน่ารักให้เขาได้เห็นแต่ทุกครั้งก็ทำให้เขาแทบจะละสายตาไปไหนไม่ได้เลย
"หือ บอสว่าอะไรนะ" สาวน้อยถามเพื่อความมั่นใจ
"อ่อ ป่าวๆ ไปกันเถอะ" ชายหนุ่มเดินนำออกไป ทิ้งสาวน้อยให้ยืนหน้าแดงอยู่คนเดียว ที่เขาชมว่าเธอน่ารักหน่ะ เธอได้ยินเต็มสองหูเลย
"ที่จริงฉันขับรถไปเองก็ได้นะ ไม่ต้องรบกวนบอสหรอก" สาวน้อยบ่นอุบอิบขณะที่ตนเองนั่งเปนตุ๊กตาหน้ารถพอร์ชคันงามเป็นที่เรียบร้อย
"ไปเองได้ แต่กดโทรศัพท์ไม่หยุดเนี่ยนะ พรุ่งนี้จะถึงหัวหินมั้ยแม่คุณ"
"ไลน์ด่าไอพี่ตัวดีอยู่ เพราะบอสนั่นแหละไม่ต้องบ่นเลย"
"คร้าบๆ" ชายหนุ่มขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงด้วยจึงยอมยกธงขาว ก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้ๆสาวน้อย
"บอส!ทำอะไร" สาวน้อยสะดุ้ง เพราะทันทีที่เงยหน้าจากไอโฟนคู่ใจ ใบหน้าหวานๆของผู้เป็นเจ้านายก็อยู่ห่างจากหน้าของเธอไม่ถึงคืบ
"ก็..คาดเซฟตี้เบลท์ให้งัย" ชายหนุ่มตอบพร้อมกดล๊อคเซฟตี้เบลท์ให้
"ขอบคุณนะ" สาวน้อยรู้สึกถึงใบหน้าร้อนผ่าวผิดปกติก็รีบหันหน้าเข้าหน้าต่างไม่ให้เจ้านายเห็นว่าตนเขินจนหน้าแดงขนาดไหน
'Rrrr'
Poppy calling
เสียงริงโทนจากโทรศัพท์ชายหนุ่มดังขึ้นแทรกเสียงเพลงจากวิทยุบนรถที่ชายหนุ่มเปิดทำลายความเงียบ
"ฮัลโหล" ชายหนุ่มเสียบบลูทูทแล้วตอบเพื่อนรัก
(แหม่ อารมณ์ดีเชียวนะ เอาน้องฉันออกจากบ้านได้ยัง) ป๊อปปี้อ้อล้อเพื่อนซี้
"อยู่มอเตอร์เวย์แล้วครับคุณเพื่อน เป็นผู้อำนวยการสร้างหรอครับเดือดร้อนจังเลย"
(บังเอิญว่สน้องสาวฉันก็อยู่บนรถแกงัย เลยต้องเดือดร้อน)
"ฉันไม่โยนน้องแกทิ้งข้างทางหรอกหน่า ไม่ต้องห่วง"
(เรื่องนั้นฉันไม่กลัวหรอกหน่า แต่แกไม่ได้ทำอะไรเกินเลยน้องฉันใช่มั้ย) ป๊อปปี้ถามเพื่อความสบายใจ ไม่ใช่ไม่ไว้ใจเพื่อนรักและน้องสาว แต่ขึ้นชื่อว่าผู้ชายคนเป็นพี่ก็ต้องห่วงมากเป็นธรรมดา
"ห๊ะ อ่อ... ก็.. ป่าวๆ ไม่ได้ทำไร" ชายหนุ่มอึกอักเล็กน้อย
(ก็ดีแล้ว ขับรถดีๆ เจอกันที่หัวหิน บายยย)
ป๊อปปี้กดตัดสายพลางยิ้มกริ่มจนหญิงสาวที่นั่งมาด้วยสงสัย
"อะไรหรอคะป๊อป จับคู่ให้น้องแก้วหรอ" ฟาง ว่าที่คู่หมั้นสาวสวย ที่เปนถึงซุปเปอร์สตาร์ของเมืองไทยเอ่ยถาม
"ป่าวนะ แค่เปิดโอกาสนิดๆหน่อยๆ ให้ใครบางคนรู้หัวใจตัวเองก็เท่านั้นแหละคร้าบบ" ป๊อปปี้รีบแก้ตัว
"หืมม อะไรยังงัยคะ น้องแก้วไปชอบใคร หรือใครมาชอบน้องแก้ว" ฟางถามอย่างตื่นเต้น เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาสาวน้อยจากบอสตันที่เธอรู้จักยังไม่มีหนุ่มคนไหนมานั่งในใจเธอเลยสักคน
"แก้วน่ะหรอ จะไปชอบใคร รายนั้นหน่ะไม่รู้หรอกว่ารักคืออะไร" ป๊อปปี้พูดขำๆ
"ก้ต้องโทษป๊อปนั่นแหละ ใครมาจีบน้องก็ขวางไปซะหมด ขนาดน้องหนีไปเรียนที่บอสตันยังหาสายสืบไปกันแทน พี่ชายหวงขนาดนี้น้องแก้วจะกล้าไปชอบใครได้งัย" ฟางใส่เป็นชุด
"โห ฟางอ่ะ ก็ป๊อปอยากให้น้องเจอคนดีๆนี่หน่า ใครจะโชคดีเหมือนฟางหล่ะ มีคนดีๆอยู่กับตัว แต่ไม่ยอมรักสักที" ป๊อปปี้ตัดพ้อ
"ป๊อป.." ฟางเรียกชื่อชายหนุ่มด้วยความรู้สึกผิด
"ล้อเล่นหน่าฟาง ป๊อปบอกแล้วงัยว่าป๊อปรอได้" ป๊อปปี้หันไปยิ้มให้ฟาง ให้เธฮมั่นใจ
"ฟางขอโทษนะ" ฟางรู้สึกผิดอย่างแรงที่ไม่สามารถเปิดใจรับชายหนุ่มเข้าไปในตอนนี้ได้ ทั้งๆที่เขาก็เพรียบพร้อมและดีกับเธอมากๆ แต่ด้วยบาดแผลที่ฝังลึกในหัวใจทำให้เธอไม่กล้ารักใครอีกเลย
"เปลี่ยนเรื่องดีกว่า คนนั้นเป็นใครหรอที่อยู่กับน้องแก้ว" ฟางปรับเสียงให้ร่าเริงขึ้น
"เอ่อ...เพื่อนป๊อปเอง" ป๊อปปี้พยายามเลี่ยงที่จะเอ่ยชื่อชายหนุ่ม
"คนไหนหรอ ต้องเป็นคนดีมากๆแน่เลย ป๊อปเลยไว้ใจให้ดูแลน้องแก้ว เพื่อนป๊อปคนนั้นโชคดีจัง ใครหรอ ฟางรู้จักมั้ย"
"รู้จักมั้ง เดี๊ยวถึงที่ก็รู้เอง" ป๊อปปี้รู้สึกพลาดอย่างแรงที่ให้เพื่อนซี้รับน้องสาวออกไปด้วย
"วู้ๆ วันนี้น้องแก้วแต่งตัวน่ารักจังเลยยย"
"ทุกคนวันนี้ผู้กำกับเราเป็นสาวแล้วเว้ยยย"
"น้องแก้ววันนี้แต่งตัวน่ารักจังเลยย"
และอีกสารพัดคำชมและเสียงแซวจากทีมงานที่มาถึงก่อนหน้า ทำเอาสาวน้อยเขิน
"เพราะบอสคนเดียวเลย ฮึ่ย!" สาวน้อยได้แต่หลบอยู่หลังผู้เป็นเจ้านาย
"จะหลบทำไมเล่าา" ชายหนุ่มหัวเราเบาๆ
"ก็คนมันเขินนี่" สาวน้อยตอบเบาๆ
"ฮะ เขิน? สาวมั่นจากบอสตันอย่างคุณเนี่ยนะเขิน ฮะๆๆ" ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆด้วยความเอ็นดู
"ขำอะไรหือ เพราะบอสนั่นแหละ"
"มานี่มา" ผู้เปนเจ้านายดึงตัวผู้กำกับสาวมายืนข้างๆพลางทำเนียนโอบไหล่เดินไปพร้อมกันอย่างร่าเริง
"อะไรของบอสเนี่ยยย" สาวน้อยพยายามดึงมือปลาหมึกออกจากไหล่แต่ก็ไม่เป็นผล
"เอ้า ผมก็เดินเปนเพื่อนคุณงัย จะได้ไม่เขิน" โทโมะยิ้มให้อย่างน่ารัก
"ไม่ต้องเลยบอส ไปทำงานของบอสเถอะ ฉันจะได้ทำงานของฉันบ้าง"
"หวั่นไหวอ่ะดิ" ชายหนุ่มโน้มตัวลงมากระซิบ
"หวั่นไหวบ้าอะไรเล่า เลิกเล่นได้แล้ว" สาวน้อยผลักเจ้านายออก เขาอยู่ใกล้เธอมากไปแล้ว หัวใจดวงน้อยๆของเธอเริ่มจะต้านทานไว้ไม่อยู่แล้วนะ
"เอ้า มองอะไรกัน ทำงานสิคะ เดี๊ยวไล่ออกยกกองเลยนี่!!" สาวน้อยหันไปเหวี่ยงใส่ทีมงานที่จ้องมาที่เธอและบอสเป็นตาเดียวแก้เขิน
"คร้าบๆ" ทีมงานพากันหัวเราะคิกคักกับท่าทีเหวี่ยงกลบเกลื่อนความเขินของผู้กำกับคนสวย
"กินอะไรมั้ย ผมไปหามาให้"
"ไม่เปนไรค่ะ" สาวน้อยตอบ ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักเพราะกำลังอ่านสคริปไลน์ถ่ายอยู่
"ห๊ะ เมื่อกี้คุณพูด ค่ะ กับผมหรอ"
"อะไรของบอสเนี่ย"
"ป่าวๆ ต่อไปพูดเพราะๆแบบนี้นะ ผมชอบ" ชายหนุ่มกระซิบเบาๆ
"เห้ย!ทำไร" ป๊อปปี้และฟางที่พึ่งมาถึงเห็นฉากที่ชายหนุ่มก้มลงงกระซิบสาวน้อยพอดี
"ห๊ะ ป่าวๆ คุยกันเฉยๆ"
"ช่ายๆ คุยกันนิดหน่อย ไม่มีอะไร"
ทั้งคู่เด้งตัวออกจากกันอัติโนมัติ และรีบอธิบายให้พี่ชายจอมหวงน้องสาวฟัง
"แล้วไป"
"อ๊ะ พี่ฟางยืนตรงนั้นทำไมคะ มาหลบแดดเร็วๆ" สาวน้อยหันไปเรียกว่าที่พี่สะใภ้ที่ยืนค้างอยู่ที่เดิมให้เข้ามาในร่ม
"อ่อ..จ่ะๆ" ฟางที่ยังคงอึ้งไม่หาย ฉากที่ทั้งสองใกล้ชิดกันยังคงติดตาเธอไม่ไปไหน
"ไปนั่งที่อื่นมั้ยฟาง ตรงนี้เดี๊ยวพี่มดหาไม่เจอ" ป๊อปปี้เห็นท่าไม่ดีก็รีบชวนฟางออกไป
"ก้ดีนะ งั้นพี่ไปนะ" ฟางหันมาบอกสาวน้อยก่อนจะเดินตามป๊อปปี้ไป
"บอส พี่ฟางแปลกๆเนอะว่ามั้ย" สาวน้อยหันไปถามความเห็น แต่ก็เจอกับสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเจ้านาย
"ก็ไม่มั้ง ปกตินี่" โทโมะพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
"นี่ ฉันว่ามันแปลกๆ บอสรู้ใช่มั้ย เมื่อกี้หน้าบอสไม่ปกติเลยนะ" สาวน้อยรู้สึกได้ถึงความสัมพันที่ไม่ปกติของเจ้านายและว่าที่พี่สะใภ้
"ผมเล่าให้คุณฟังแล้วคุณอย่าบอกใครนะ"
"อื้อ"
"คือ ผมกับฟางเรียนไฮสคูลที่เดียวกัน แล้วฟางเขามาชอบผม แต่ผมไม่ได้ชอบเค้า วันนึงเขามาสารภาพรักกับผม แต่ผมก็รับรักเค้าไม่ได้ พอวันต่อมาผมก็ไปเรียนต่อที่อเมริกา โดยที่ฟางไม่รู้เรื่อง ผมรู้มาจากเพื่อนๆว่าฟางเสียใจมาก ร้องไห้อยู่เป็นเดือนๆ เงียบซึมไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อน ผมก็รู้สึกผิดเลยไม่ติดต่อหาเขาอีกเลย ต่อมาก็เห็นฟางในทีวี จากเด็กผู้หญิงธรรมดาที่ผมไม่คิดจะมองกลายเป็นซุปตาร์ที่ทุกคนชื่นชอบ ผมก็เปนแฟนคลับฟางนะ แต่ผมรักเธอไม่ได้จริงๆ แล้วผมก็มารู้ว่าฟางจะหมั้นกับพี่ชายคุณ ผมก็นึกดีใจ คิดว่าฟางลืมผมได้แล้ว แต่เหตุการณ์เมื่อกี้ ฟางยังไม่ลืมผมแน่ๆเลย" ชายหนุ่มเล่าอย่างรู้สึกผิด สาวน้อยที่พึ่งรู้เรื่องก็ถึงกับอึ้ง ที่ฟางไม่ยอมรับรักพี่ชายเธอก็เพราะมีโทโมะอยู่เต็มหัวใจนี่เอง
ออกดราม่าหน่อยๆแหะงานนี้
ติดตามรักสี่เศร้าเราสี่คนกันด้วยน้าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
