My boss เปลี่ยนเจ้านายให้เป็นเจ้าชายของฉัน

 
 
          ร่างสูงก้าวลงมาจากรถพอร์ชสปอร์ตเปิดประทุนสีส้มแสบตา มาดนิ่งเป็นธรรมชาติดึงดูดความสนใจของผู้คนแถวนั้นได้เป็นอย่างดี ทั้งบอดีที่ดูแข็งแรงน่าจับจ้องไปทุกส่วน สูทสีดำหรูสุดเนี้ยบ แม้จะมีแว่นเรแบนด์อันใหญ่สวมไว้ก็ไม่สามารถบดบังความหล่อของเขาได้ ชายหนุ่มจัดเนคไทให้เข้าที่พร้อมเช็คความเรียบร้อยของใบหน้าและทรงผมในกระจกรถของตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าบริษัทของตนเองท่ามกลางสายตานับสิบคู่ที่จับจ้องเขามาตั้งแต่ขายาวๆก้าวลงมาจากรถ
 
"สวัสดีค่ะบอส" พนักงานหญิงที่ยืนอยู่ประตูทางเข้ารีบเอ่ยทักทาย
 
"สวัสดีครับทุกคน คุณโฟร์ครับวันนี้ผมมีนัดอะไรรึเปล่า?" ชายหนุ่มเอ่ยทักทายทุกคนก่อนจะหันไปเช็คตารางงานกับเลขาส่วนตัว
 
"มีประชุมฝ่ายคอสตูมตอนแปดโมงเช้า แต่นิตยาสาร KZdiry จะมาสัมภาษณ์ตอนเก้าโมงครึ่ง และคุณภานุจะมาพบหลังเลิกงานค่ะ" เลขาหน้าสวยรายงานอย่างคล่องแคล่ว
 
"อืมม งั้นผมไม่เข้าประชุม คุณช่วยโทรตามคุณภัทรดนัยมาเข้าประชุมแทนผมด้วย ไม่ยอมเข้าบริษัทหลายวันแล้ว ไม่รู้ไปนอนกกสาวอยู่ที่ไหน"
 
"ได้ค่ะ แล้วเรื่องเลขาคนใหม่ของท่านรอง จะเปิดรับเลยมั้ยคะ"
 
"ก็ดีครับ รบกวนด้วย อ้อ บอกคุณภัทรดนัยด้วยว่าห้ามมาสาย และถ้าไม่ยอมมาผมจะเอากระเทยร่างยักษ์มาเป็นเลขามัน" ท่านประธานยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างนึกสนุกก่อนจะเดินขึ้นลิฟต์ไปยังห้องทำงานของตน
 
 
 
"สวัสดีครับพี่ๆนักข่าว เชิญนั่งครับ" ชายหนุ่มกล่าวสวัสดีสื่อมวลชนที่มาขอสัมภาษณ์เขา เจ้าของรางวัล The hottest CEO of the year 3 ปีซ้อน
 
"เราเริ่มกันเลยนะครับ" พิธีกรสุดฮอตหยิบสคริปคำถามออกมาดู
 
"สวัสดีครับและตอนนี้เราก็ได้มาอยู่กับ คุณโทโมะ เจ้าของรางวัล The hottest CEO ของปีนะครับ ก่อนอื่นคุณโทโมะกล่าวทักทายท่านผู้ชมและแนะนำตัวให้พวกเรารู้จักอย่างเป็นทางการหน่อยครับ"
 
"สวัสดีครับ ผมวิศว ไทยานนท์ ชื่อเล่นชื่อโทโมะ อายุ 25 ปี ผู้บริหารบริษัท T.M. Entertainment ครับ"
 
"ชื่อโทโมะ เป็นคนญี่ปุ่นใช่มั้ยครับ"
 
"ลูกครึ่งครับ คุณแม่เป็นคนญี่ปุ่น ส่วนคุณพ่อเป็นคนไทย แต่ไปโตที่อเมริกาพึ่งอยู่ประเทศไทยได้สองสามปีเองครับ เลยพูดไม่ค่อยชัดเท่าไหร่"
 
"เรียกได้ว่าเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่ยังอายุน้อยมากๆเลยนะครับ อยากทราบว่าจุดเริ่มต้นของการเป็นนักธุรกิจสายบันเทิงที่มีความเสี่ยงมากๆแบบนี้คืออะไรครับ"
 
"โทโมะชอบด้านการบันเทิงมาตั้งแต่เรียนไฮสคูลที่อเมริกาแล้วครับ เลยเรียนต่อคณะนิเทศศาสตร์ที่นิวยอร์ก ช่วงนั้นก็เกิดความคิดที่จะเปิดบริษัทเองเลยเรียนต่อปริญญาโทด้านบริหารเลยครับ แต่ถ้าพูดถึงเรื่องประสบความสำเร็จ โทโมะว่ายังหรอกครับ นี่แค่เริ่มต้น"
 
"เรียกได้ว่าเป็นโปรไฟล์ที่หรูเริ่ดมากๆครับ มาต่อกันที่การบริหารงานดีกว่าครับ คุณโทโมะบริหารยังงัยถึงสามารถทำลายสถิติแทบทุกสถิติของทั้งวงการธุรกิจและวงการบันเทิง จนก้าวขึ้นสู่บริษัทบันเทิงอันดับหนึ่งของประเทศในเวลาสองปีครับ"
 
"ผมก็ตั้งใจทำงาน เรียนรู้จากประสบการ์ณ พยายามเก็บทุกรายละเอียด ให้ความสำคัญกับทุกงาน และผมมีผู้ช่วยคนสำคัญครับ"
 
"คนสำคัญเลยหรอครับ น่าสนใจมากๆ พอจะบอกได้มั้ยครับว่าเขาเป็นใคร"
 
"เธอเป็นน้องสาวของเพื่อนสนิทผมหน่ะครับ เธอชอบงานด้านนี้เหมือนกัน เธอมาช่วยงานผมทันทีที่เรียนจบเลยครับ ผลงานของเธอสร้างรายได้ให้บริษัทเยอะมากเลยครับ"
 
"พูดขนาดนี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก น้องแก้ว จริญญา ผู้กำกับสาวสวยที่เป็นที่จับตามองใช่มั้ยครับ"
 
"ใช่ครับ ผลงานของเธอสร้างชื่อให้บริษัทตลอดเลย"
 
"มาต่อกันที่เรื่องหัวใจกันบ้าง ทำงานหนักขนาดนี้มีคนดูแลรึเปล่าครับ"
 
"ฮะๆไม่มีหรอกครับ" โทโมะตอบขำๆ แต่ภาพของคนที่กล่าวถึงเมื่อครู่กลับลอยเข้ามาในความคิดของเขา
 
"ตอบสมกับที่เขาลือกันว่าคุณเป็นคาสโนวาหน้าหวานเลยนะครับ"
 
"ผมแค่เฟรนลี่ต่างหากหล่ะครับ" โทโมะยิ้มหวานใส่กล้อง
 
"แหม อย่ายิ้มแบบนั้นสิครับ ผู้ชมทางบ้านได้ละลายอยู่หน้าจอทีวีพอดี เอาหล่ะครับมาต่อกันที่สเปคสาวบ้างดีกว่า คุณโทโมะชอบผู้หญิงแบบไหนครับ"
 
"ผมชอบผู้หญิงห้าวๆครับ น่ารักดี คงแกล้งกันไปกวนกันมาทั้งวัน มีสีสันดีครับ" โทโมะตอบยิ้มๆ ภาพของคนคนเดิมยังไม่ออกไปจากความคิด
 
"เอาหล่ะครับ วันนี้ขอบคุณมากที่ให้เกรียติให้เราได้สัมภาษณ์นะครับ"
 
"ยินดีครับ"
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"คุณโฟร์ครับขอช๊อกโกแลตรเย็นด้วยนะครับ" โทโมะเอ่ยปากสั่งของโปรดจากเลขาหน้าห้องก่อนจะหมุนตัวเข้าห้องทำงาน หลังจากสัมภาษณ์เสร็จเขาก็กลับไปทำงานตามเดิม ร่างสูงอดยิ้มไม้ได้เมื่อนึกถึงกลิ่นหอมและรสชาดหวานนุ่มละมุนที่ปลายลิ้นของช๊อกโกแลตที่ส่งตรงมาจากเบลเยี่ยม
 
 
'ปึก!'
 
 
เสียงแก้วช๊อคโกแลตเย็นกระทบกับโต๊ะทำงานของเขาอย่างไม่เกรงใจดับมโนภาพของเขาแทบจะในทันที ไม่ต้องเงยหน้ามองก็รู้ว่าใครนอกจากน้ำหอมกลิ่น cool fresh ที่เขาชอบลอยติดจมูกโด่งอย่างคุ้นเคยแล้วท่าทีแบบนี้มีเธอคนเดียวที่กล้าทำ
 
"นี่ วางดีๆไม่ได้หรืองัยฮะจริญญา"
 
"เป็น แต่ไม่ทำ ฉันไม่ได้มีหน้าทีเสริฟช๊อกโกแลตให้บอสนะ เอาเข้ามาให้ก็ดีแค่ไหนแล้ว" สาวน้อยเถียงกลับอย่างไม่เกรงกลัว
 
"งั้นผมเปลี่ยนใจ ไม่กินแล้ว คุณเอาไปเก็บที" โทโมะยักคิ้วอย่างท้าทาย
 
"นี่บอสฉันเป็นผู้กำกับระดับร้อยล้านนะ ไม่ใช่แม่บ้าน ใช้งานให้ถูกตำแหน่งด้วย" สาวน้อยเอามือเท้าโต๊ะอย่างอดทนกับท่าทีกวนประสาทของผู้เป็นเจ้านาย
 
"ก็ถูกแล้วงัย ผมเป็นเจ้านาย คุณเป็นลูกน้อง" โทโมะพูดกวนๆ
 
"บอส ฉันไม่ได้มีความอดทนมากนะ ถ้ายังไม่เลิกยิ้มแบบนี้ช๊อคโกแลตได้ลอยไปอยู่บนหัวบอสแน่ๆ" สาวน้อยกำมือแน่น หน้าเหวี่ยงจัดด้วยความอารมณ์เสีย
 
"ถ้าคุณไม่ทำผมก็จะไม่สนใจเอกสารที่คุณเอามาเลย และถ้าคุณราดช๊อกโกแลตใส่ผมเอกสารนี่จะอยู่ในถังขยะทันที" ชายหนุ่มฉวยทีเผลอ หยิบเอกสารในมือเล็กมาถือไว้เองอย่างถือวิสาสะ
 
"ฮึ่ย" สาวน้อยหมดหนทางจำใจเอาแก้วไปเก็บ
 
"ฮะๆยัยตัวแสบ" โทโมะส่ายหัวพลางหัวเราะกับหน้าเหวี่ยงๆของสาวน้อยที่เดินสะบัดก้นออกไปเมื่อครู่ ทั้งๆที่เขาควรจะโกรธที่ผู้หญิงตัวเล็กๆมายืนเหวี่ยงใส่เขาแต่กลับอยากกวนประสาท อยากหาเรื่อง อยากเอาชนะเธออยู่ร่ำไป ตลอดปีกว่าๆที่ต้องทำงานด้วยกัน การชวนเธอทะเลาะ แหย่ให้เธอเหวี่ย ได้กวนประสาทเธอกลายเป็นความสุขอย่างหนึ่งในชีวิตประจำวันของเขาไปแล้ว ยิ่งเวลาที่เขาชนะสาวมั่นคนสวยจากบอสตันได้ เขาก็อารมณ์ดีไปทั้งวัน
 
 
"อืม ผมอ่านจบแล้ว โปรเจคคุณน่าสนใจมากนะ แต่มันต้องใช้งบเยอะ ผมขอเวลาตัดสินใจหน่อยแล้วกัน"
 
"นี่บอส อย่าเยอะจะอนุมัติไม่อนุมัติก็พูดมา"
 
"ใจเย็นๆสิครับจริญญา งบสองล้านนะครับ ผมต้องตัดสินใจดีๆ"
 
"เร็วๆแล้วกัน จะได้ดำเดินการต่อ" สาวน้อยลุกจากเก้าอี้เตรียมเดินออกจากห้อง
 
"แต่บางทีถ้ามีคนไปนั่งทานอาหารกลางวันด้วย ผมก็อาจจะตัดสินใจได้เร็วขึ้นนะ" ผู้เป็นเจ้านายทำเนียนชวนไปทานข้าว
 
"ไม่เปนไรค่ะ ฉันรอได้ เห็นหน้าบอสแล้วฉันกินไม่ลง" สาวน้อยยิ้มหวานแต่แฝงไปด้วยความกวนประสาทก่อนจะเดินเชิดออกจากห้องไป
 
"เกือบแล้วมั้ยหล่ะ" ท่าทีกวนประสาทแบบเด็กของเธอทำเอาชายหนุ่มไม่สามารถหุบยิ้มได้เลย
 
 
 
 
 
 
"ไอโมะ"
 
"....."
 
"โทโมะ"
 
"หาาา ห๊ะๆ มีไร"
 
"ฉันเรียกแกตั้งหลายรอบ เป็นอะไร เพ้ออะไรอยู่ครับคุณผู้บริหาร" ป๊อปปี้ หรือ ภานุ จิระคุณ พี่ชายบุญธรรมของแก้วใจ ว่าที่ประธานสายการบิน Holy angle airline เพื่อนสนิทของโทโมะ
 
"เปล๊าาา เพ้ออะไร แค่เหม่อๆ คิดเรื่องงาน" โทโมะรีบแก้ตัว
 
"ทำงานหนักไปมั้งแกเนี่ย แล้วน้องสาวฉันเป็นงัยมั่ง"
 
"ก็ดีสวยดี เห้ย ไม่ใช่ฉันหมายถึงดี ทำงานเก่งมาก แกก็เห็นนี่ผลงานน้องแก รายได้ล่าสุดอยู่ที่สี่ร้อยล้านแล้วนะ" โทโมะกลับคำพูดแทบไม่ทัน
 
"แกไม่ได้ชอบน้องฉันใช่มั้ย" ป๊อปปี้จับผิดท่าทีพิรุธของเพื่อนซี้
 
"บ้าาา แสบขนาดนั้น เมื่อกลางวันน้องแกเกือบเอาช๊อคโกแลตเย็นราดหัวฉันอยู่แล้ว"
 
"ฉันไม่เชื่อแกหรอก ฉันสังเกตมาตั้งแต่เด็กๆล้ะ ตั้งท่าหาเรื่องกันตั้งแต่อยู่ไฮสคูล แต่พอลับหลังฉันแกก้แอบไปบังคับให้ยัยแก้วไปเป็นนางแบบให้ พอน้องเรียนจบแกก็รีบมาจองตัวให้มาทำงานกับแก แกไม่รู้ตัวสินะว่าเวลาพูดถึงน้องสาวฉันแล้วแกยิ้มทุกที เมื่อกี้แกยังยิ้มเลย และเมื่อกี้ที่เพ้อๆหน่ะ คิดถึงน้องฉันใช่มั้ยหล่ะ" ป๊อปปี้ร่ายยาว
 
"ไอบ้าาาา ไม่ขนาดนั้น" โทโมะแก้ตัวแต่ในหัวกลับมีหน้าของสาวน้อยลอยขึ้นมา มนุษย์คนเดียวที่กล้าเถียงเขาฉอดๆ วีนใส่เขาทั้งๆที่ตัวเองเปนลูกน้อง เหวี่ยงใส่ทั้งๆที่บางทีตัวเองนั่นแหละเป็นฝ่ายผิด ยิ้มกวนประสาทใส่เขาได้แทบทุกเวลา แม้ว่าเขาจะชอบรอยยิ้มหวานๆของเธอมากกว่า แต่เขากลับชอบเวลาได้กวนประสาทเธอ ชอบมองหน้าเธอตอนเหวี่ยงใส่เขา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะในท่าทีไร้เดียงสาเป็นเด็กของเธอ เผลอยิ้มบ่อยๆเวลาแอบมอง ยอมง้อเวลาเธองอน ทั้งๆที่คนอย่าวิศวไม่เคยง้อใคร เปนห่วงทุกทีเวลาเธอไม่สบาย คิดถึงเวลาที่เธอไม่อยู่ใกล้ๆ หงุดหงิดทุกครั้งที่มีใครมาใกล้เธอ เขาไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันคืออะไร รู้แค่ว่าจะให้เขาทำอะไรก็ได้เพื่อให้เห็นเธอยิ้มอยู่ใกล้ๆเขาแบบนี้ไปตลอด
 
 
 
 
 
"เมื่อไหร่จะรู้ตัวนะไอโมะเอ๊ย" ป๊อปปี้ที่นั่งมองเพื่อนซี้ที่กลับไปอยู่ในภวังค์อดพูดขึ้นมาไม่ได้ จะให้ช่วยมันก็ดูจะเกินหน้าที่เพื่อนที่แสนดีและพี่ชายคนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าน้องสาวคิดยังงัย ถึงเพื่อนตัวเองจะเพอร์เฟคหาที่ติไม่ได้ และอยากได้มาเป็นน้องเขยมากแค่ไหน แต่ก็ต้องตามใจน้องสาวอยู่ดีพี่ชายและอย่างเขามีหน้าที่เฝ้าติดตามสถานการณ์ห่างๆอย่างห่วงๆ เพราะลำพังชีวิตรักของตัวเองก็ยังเอาตัวไม่รอด
 
 
 

เรื่องเก่าพึ่งจบไป แต่งเรื่องใหม่ต่อเนอะ
จะพยายามอัพบ่อยๆน้าาาา
TK forever