"PASSION HOST" (Chanbaek)

25
 
 
            “อย่าทำอะไรบ้าๆ นะปาร์คชานยอล! ไอ้คนสารเลว!”
            “คำก็สารเลว สองคำก็สารเลว...”
 
            เสียงทุ้มเอ่ยเรียบนิ่ง แต่แววตากลับวาวโรจน์ขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าคมคายเลื่อนต่ำลงจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่มีกลิ่นแอลกอฮอลล์รินรดบนใบหน้า
 
            “แต่ก็เหมาะสมดีนะ... ที่คนร่านอย่างนาย จะมีผัวสารเลวแบบฉัน (:”
            “นาย... นาย...”
            “ว่ามั้ยล่ะครับ...” ชานยอลเอนเอียงคอแล้วยกคิ้วขึ้น “เมีย... ที่รัก”
            “ม่ายยยยย!! อื้อ!!”
 
            ริมฝีปากเล็กถูกกระแทกแล้วบดจูบร้อนแรงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ดวงตาเรียวรีเบิกตาค้างอย่างตกใจจัดก่อนจะสะดุ้งและร้องอื้ออึงในลำคอเมื่อเขี้ยวคมของคนที่มอบจูบนี้ให้ขบกัดเข้าที่ริมฝีปากจนได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง สัมผัสหยาบโลนที่แบคฮยอนไม่เคยได้รับมาก่อนมันทำให้คนตัวเล็กคิดว่าต้องหาทางเอาตัวรอด แต่คนอย่างชานยอลก็ไม่ใช่คนโง่... และบริเวณที่เขากดให้อีกคนนอนลงก็ไม่มีแจกัน ไม่มีมีดปอกผลไม้ หรืออะไรทั้งนั้นที่จะทำร้ายเขาได้ ดังนั้นตัดทิ้งไปเลยเรื่องที่จะต้องมีการเจ็บตัวเกิดขึ้น
 
            เพราะครั้งนี้คนที่เจ็บจะต้องเป็นแบคฮยอน ไม่ใช่ชานยอลคนนี้...
 
            ร่างบางดิ้นขลุกขลักและพยายามเป็นอย่างมากในการหันหน้าหนีจูบที่ทำให้ขอบปากแสบไปหมด แรงดูดดึงที่กลีบปากล่างกำลังทำให้คนตัวเล็กคิดว่ามันคงบวมเจ่อออกมาจนดูไม่ได้แน่ๆ แต่ก็สุดจะหาทางหนีเมื่อชานยอลทิ้งตัวลงมาทาบทับ แขนทั้งสองข้างถูกปล่อยให้เป็นอิสระแล้วก็จริงแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากการจิกข่วนแผ่นหลังกว้างของคนด้านบน
 
            มือหนาใช้บังคับไม่ให้แบคฮยอนหันหน้าไปทางอื่นได้ ความเจ็บปวดทั้งหมดที่เขาได้รับเมื่อวานนี้ แบคฮยอนจะต้องได้รับมันตอบแทนคืนเช่นเดียวกัน
 
            ชานยอลใช้มือข้างที่ว่างล้วงเข้าไปในเสื้อยืดสีขาวที่ใช้เป็นชุดนอนของแบคฮยอน เขาเลื่อนมือขึ้นจนถึงแผงอกเล็กที่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างแรงก่อนจะใช้นิ้วชี้เขี่ยเบาๆ ที่ตุ่มไตและบดขยี้มันด้วยนิ้วโป้ง
 
            แต่ความปราณีไม่เคยมีในบทลงโทษ...
 
            “อื้ออ!!”
 
            เล็บยาวจิกเข้ากับเนื้อขาวที่หน้าอกอย่างแรงและลากลงต่ำลงจนถึงหน้าท้อง ความเจ็บแสบแล่นขึ้นสมองจนน้ำตาไหลพรากออกมาในที่สุด ของเหลวสีแดงซึ่งเกิดจากบาดแผลเปรอะเปื้อนเสื้อยืดสีขาวเพียงเล็กน้อยเมื่อมันแค่ออกมาตามรอยแยกของผิวหนังไม่ใช่การใช้มีดกรีดเนื้อจนแผลเหวอะหวะ และชานยอลก็แค่อยากสร้างความเจ็บแสบไว้เพื่อให้หวนระลึกถึงกันตอนที่น้ำโดนแผลหรือส่องกระจกแล้วเห็นร่องรอย
 
            แต่มันก็ไม่ยืนยาว เพราะเขาไม่ได้ทำให้มันสาหัสถึงขนาดเกิดเป็นแผลเป็นได้
 
            จะมีก็แต่แบคฮยอนเท่านั้นที่สร้างบาดแผลให้กับเขา บาดแผลที่เหมือนกับโดนมีดเล่มใหญ่กรีดลงที่หัวใจจนเลือดมากมายหลั่งรินออกมาไม่ขาดสาย บาดแผลที่ไม่มีวันจะเป็นแผลเป็น แต่เป็นแผลเล็กๆ ที่แบคฮยอนลงมือกระทำให้เขาต้องตายในที่สุด... และมันจะดีถ้าหากว่าเขาต้องตายไปโดยปราศจากความทุกข์ทรมาน
 
            แต่ที่สุดก็ไม่ใช่... เขายังไม่ตาย ยังหายใจ แต่ก็ต้องมีชีวิตอยู่กับแผลเล็กๆ ที่ทำให้เขาปางตายทุกครั้งที่ลืมตามองโลกเบื้องหน้าแล้วรับรู้ว่าตัวเองยังต้องหายใจเพื่อใช้ชีวิตต่อไปในความทรมานอย่างแสนสาหัส
 
            และถ้าเขาจะต้องจมอยู่กับความเฮงซวยของชีวิตเพียงคนเดียวมันคงไม่แฟร์...
 
            “ปล่อย!! ฉันบอกให้ปล่อยไง! ฮือออ”
            “ไม่ร้องซิครับคนดีของชานยอล...”
            “ฮึก... ฮึก...”
            “ก็แค่อยากสอนให้รู้บ้าง...”
            “ฮือออ...”
            “ว่าความเจ็บมันเป็นยังไง”
 
            เสื้อยืดตัวขาวถูกฉีกกระชากอย่างไม่ปราณีจนรู้สึกเจ็บแสบผิวที่โดนเนื้อผ้าบาด เรือนร่างบางขึ้นสีแดงระเรื่อทั้งยังสะอื้นจนตัวโยน แก้วตาใสฉ่ำน้ำสั่นระริกอย่างน่าสงสาร แต่ถ้าคิดจะเรียกร้องให้เขาหยุด บอกได้เลยว่าไม่มีวัน ความเจ็บปวดที่แบคฮยอนสร้างมันให้กับเขา เขาจะต้องเอาคืนให้สาสม...
 
            ในเมื่อรักกันไม่ได้ ก็เกลียดกันให้ตาย... สมการก็มีเพียงเท่านี้
 
            ริมฝีปากเลื่อนลงต่ำจนถึงหน้าอกก่อนที่ลิ้นร้อนจะเลียวนรอบฐานแต่งแต้มสีน้ำตาลอ่อนที่ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างเม็ดทับทิมที่สวยงามและน่าเชยชิม แต่ความอ่อนโยนเหมือนอย่างทุกครั้งที่ผ่านมามันไม่มีอีกแล้วเมื่อฟันคมกัดเข้าที่ยอดอกเข้าอย่างแรงจนคนตัวเล็กร้องลั่นห้องและเมื่อสร้างความเจ็บปวดจนพอใจเขาก็แลบลิ้นเชยชิมรสชาติของของเหลวสีแดงสดที่ซึมตามบาดแผลที่เขาเป็นคนสร้างเอาไว้
 
            มือเล็กยกขึ้นปิดปากของตัวเองเอาไว้แน่นเมื่อสัมผัสร้อนชื้นนั่นเลียบนเรือนกายของเขาอย่างอ่อนโยนและเชื่องช้าหลังจากที่ต้องพบเจอกับความเจ็บหฤหรรษ์มาก่อนหน้านี้ น้ำตายังคงรินไหลไม่ขาดสาย ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความเจ็บที่ร่างกายหรือเกิดขึ้นจากอะไรกันแน่ แต่เขาสับสนเหลือเกินกับสิ่งที่ชานยอลกำลังทำให้ในตอนนี้
 
            ทั้งรุนแรงจนน่าหวาดกลัวแต่ก็ยังคงปลอบประโลมด้วยความอ่อนโยนราวกับเป็นคนละคน
 
            “ฮือ... ฮึก!”
            ขอบกางเกงนอนสีฟ้าอ่อนถูกถอดออกไปพร้อมกับชั้นในอย่างเชื่องช้า และก็เหมือนหัวใจของเขาถูกควักออกไปจากร่างกายด้วยเช่นกันเมื่อริมฝีปากร้อนเข้าครอบครองแก่นกายเล็กจนหมดสิ้น
 
            “อึก...”
 
            ฟันซี่เล็กกัดเข้ากับมือของตัวเองอย่างแรงเพื่อเก็บเสียงครางที่น่าอายเอาไว้ในลำคอ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าร่างกายมันตอบสนองออกไปตามความต้องการของชานยอล
 
            เรือนกายบางบิดพลิ้วอย่างซ่านเสียว ยิ่งอีกฝ่ายยกขาเรียวทั้งสองข้างของเขาขึ้นไปพาดไว้บนบ่าแล้วเขาก็รู้สึกเหมือนถูกฉุดลงไปในหลุมลึกที่ยากจะปีนขึ้นมา
 
            ริมฝีปากทำหน้าที่ได้ดีอย่างถึงอกถึงใจเหลือเกิน... ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้เขาคงจะต้องแพ้ทางตัวเองอีกแน่ๆ แต่ก่อนที่เขาจะได้หลุดเสียงอะไรออกไปชานยอลก็เอื้อมมือมาดึงมือของเขาออกแล้วย้ายมันไปวางไว้บนกลุ่มก้อนผมสีดำสนิทของเจ้าตัว ความร้องแรงในนัยน์ตาของชานยอลถูกมองมาทางเขา และเพียงไม่นานร่างสูงก็หยิบยื่นความทรมานมาให้อีกระรอก
 
            “อะ... อ๊ะ!”
 
            “ปล่อยมันออกมาซิแบคฮยอน...” ปลายนิ้วนวดคลึงกับช่องทางสีหวานพลางแสยะยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าที่แสนจะทรมานกับสัมผัสที่มอบให้ “เสียงครางของนาย... ฉันอยากฟังมันเสมอนะคนดี”
 
            สิ้นประโยคนั้นชานยอลก็ดึงมือกลับไปเพื่อจัดการกับซิปกางเกงยีนส์ที่ใส่เอาไว้ ร่างสูงถอดมันอย่างคล่องแคล่วเพราะไม่นานนักช่วงล่างของอีกคนก็เปลือยเปล่า ท่อนเอ็นแข็งชูชันจนน่าอายสำหรับคนที่มอง แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนั้นเลยซักนิด
 
            ชานยอลเลื่อนตัวขึ้นไปแล้วใช้มือกดตรึงแขนของเขาไว้กับพื้นกระเบื้องที่เย็นเฉียบ แก้วตาสั่นระริกอีกครั้งเมื่อส่วนที่แข็งตัวค่อยๆ แทรกเข้ามาในช่องทางที่ยังไม่ได้รับการช่วยเหลือก่อนหน้านี้ทั้งสิ้น ความเจ็บปวดเกิดขึ้นเป็นริ้วทั้งต่อจิตใจและร่างกายจนน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย เขากัดริมฝีปากตัวเองเพื่อเก็บกลืนเสียงทั้งหมดลงไปในลำคอจนรู้สึกเจ็บไปหมด
 
            และเมื่อเข้ามาในตัวของเขาจนสุดชานยอลก็ไม่รีรอที่จะกระแทกกระทั้นเข้าออกอย่างแรงโดยที่ไม่ให้เวลาในการได้ปรับตัว
 
            “ฮืออ... เจ็บ... เจ็บ...”
 
            เขาได้แต่ร้องบอกออกไปทั้งน้ำตา แต่ราชสีห์ในคราบหมาป่ากลับไม่ยอมเบาลงแม้แต่น้อย เล็บยาวจิกเข้ากับฝ่ามือตัวเองจนรู้สึกเจ็บปวดไปหมด ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นรังแต่จะสร้างความทรมานให้กับตัวเองทั้งสิ้น ไม่มีซักนิดสำหรับความสุขในกามารมณ์อย่างที่เคย... ไม่มีเลยแม้แต่ร่องรอยความปรารถนาที่เคยเกิดขึ้นระหว่างเขากับชานยอล
 
            ไม่เหลือเลยในช่วงเวลานี้ และอาจจะตลอดไป...
 
            “อย่ากลั้นมันเอาไว้ซิ...” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยกระซิบข้างหูพร้อมกับลิ้นร้อนที่แลบเลียเบาๆ จนขนลุกชัน “เสียงครางของนายน่ะ ปล่อยมันออกมา...”
            “ฮือออ...”
            “ฉันบอกให้ครางออกมาไงเล่า!!”
            “โอ๊ยย!!”
 
            ความรู้สึกมึนงงประสานกับความปวดร้าวที่เกิดขึ้นบริเวณท้ายทอยทำให้น้ำตายิ่งพรั่งพรูออกมา เขาหอบหายใจอย่างคนใกล้ตายเต็มทีแต่คนด้านบนกลับไม่ยอมอ่อนข้อให้แม้แต่น้อย ความใหญ่โตของชานยอลยังคงมอบความทรมานให้กับเขาอย่างไม่รู้จักพอ ซ้ำยังกระชากผมที่ท้ายทอยจนศีรษะเขากระแทกเข้ากับพื้นกระเบื้องอีกครั้ง
 
            ทำไม... ถึงได้ใจร้ายกันขนาดนี้
 
            อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ที่หลงเหลือจากเมื่อคืนยังคงหลงเหลือและแล่นพล่านในกระแสเลือด ชานยอลถึงได้ขาดสติได้มากถึงขนาดนี้ ร่างสูงขาดทั้งจิตใต้สำนึกที่ดีและความรู้สึกเก่าๆ ที่เหือดหายไปจากหัวใจจนแทบจะหมดสิ้น
 
            แต่จะโทษชานยอลก็คงไม่ได้ ในเมื่อเขาเองก็เป็นคนที่ทำให้ชานยอลเป็นแบบนี้... โทษใครไม่ได้ทั้งนั้นนอกจากเขา
 
            “ครางหวานๆ ให้ฉันได้ฟังหน่อยซิที่รัก...”
            “...”     
            “ฉันรักนายนะแบคฮยอน”
            “ฮึก!”
            “รักนาย... มากกว่าอะไรทั้งหมด”
 
            ริมฝีปากร้อนหยอกเอินกับกลีบปากสีหวานอย่างเอาอกเอาใจ น้ำเสียงทุ้มเอ่ยเสียงสั่นพร้อมทั้งแววตาที่สั่นไหวไม่แพ้กัน แต่แบคฮยอนคงไม่มีวันจะได้เห็นมันอีก... ความอ่อนแอทั้งหมดที่กัดกินหัวใจ ชานยอลขอสลัดมันทิ้งไปตั้งแต่วินาทีนี้!
 
            “แต่นายมันร่าน... มีผัวแล้วแต่ก็ยังหน้าด้านกลับไปหาของเก่า!”
            “อะ...!”
            “จำใส่สมองนายเอาไว้ว่านายจะไม่มีวันลืมฉัน...”
            “อ๊ะ... อ๊ะ...”
            “จงอินจะไม่มีวันได้เห็นหน้าของนายในเวลาแบบนี้... ไม่มีวัน”
 
 
 
95%
 
     กลับไปเม้นท์และอ่านต่อได้ที่ http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1293838&chapter=25