"PASSION HOST" (Chanbaek)

21

 

 

            “ตอนนี้หมาป่าหิวแล้ว...”

            “...”

            “ขอกินลูกแกะก่อนนะครับ”

            “อ๊ะ!”

 

            ลิ้นร้อนแหย่ลึกเข้าไปในช่องหู ความเปียกแฉะเปรอะเปื้อนไปทั่วเมื่อเรียวลิ้นไล่วนไปรอบๆ เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบรับจากลูกแกะภายใต้อาณัติ... นิ้วเล็กๆ จิกเข้ากับท่อนแขนแกร่งพร้อมกับกายบางที่สะดุ้งสุดตัวเป็นบางครั้งบางคราว

 

            ใบหน้าคมคายเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ ชานยอลจงใจลากริมฝีปากผ่านกลีบปากที่อบอวลด้วยกลิ่นเชอร์รี่มาจนถึงซอกคอขาว สัมผัสแนบแน่นที่เนื้อคอกับริมฝีปากที่เม้มดูดเนื้อหวานนั่นทำให้เผลอวางมือลงบนแผ่นหลังกว้าง

 

            ต่อให้แบคฮยอนอยากจะปฏิเสธมากเท่าไรแต่ร่างกายกลับไม่ตอบสนองต่อความคิดเลยซักนิด

 

            และในที่สุดแบคฮยอนก็ปล่อยให้หมาป่าเจ้าเล่ห์สร้างรอยกลีบกุหลาบสีแดงเข้มไว้ที่คออีกจนได้...

 

            “เรียกให้มาหา... เพราะจะทำเรื่องแบบนี้กับฉันอย่างงั้นเหรอ ?”

 

            เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาในความมืดเมื่อเสื้อยืดถูกถอดออกไปจนพ้นศีรษะ แบคฮยอนเปลือยกายท่อนบนให้อีกคนได้ไล่สำรวจจนสาแก่ใจก่อนที่แววตาและน้ำเสียงตัดพ้อจะถามออกมาเมื่อใบหน้าของอีกคนกำลังจะลุกล้ำกับร่างกายของเขา

 

            หากแต่คนที่ถูกถามกลับตอบคำถามนั้นด้วยรอยยิ้มจางๆ ชานยอลเลื่อนใบหน้าขึ้นมาจนอยู่ในระดับเดียวกัน แววตาที่เคยเย็นชาในคราแรกกลับถูกกระแสของความรู้สึกบางอย่างปกคลุมจนมองไม่เห็นในสิ่งที่เคยเป็น

 

            มันทั้งเศร้าหมองและแฝงไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

 

            มือหนาวางลงบนแก้มนวลเนียนที่เขาชอบเหลือเกินกับในทุกๆ เช้าที่เขาได้กดริมฝีปากลงไปบนนั้นในตอนที่อยู่ด้วยกัน เขาสบตากับคนตัวเล็ก เปิดเปลือยความรู้สึกทุกอย่างผ่านทางสายตาเมื่อเราต่างคนต่างก็สบตากันอยู่อย่างนี้

 

            “บอกฉันซิว่านายไม่เห็นอะไรในตาของฉัน...”

            “...”

            “บอกมาว่านายไม่เห็นความคิดถึงของฉัน... ไม่เห็นว่าฉันกำลังสับสนมากแค่ไหน... บอกฉันซิแบคฮยอน... ว่านายไม่เห็นมันเลย”

            “...”

            “ฉันคิดถึงนายมากขนาดไหน นายไม่เคยรู้ตัวเลยหรือไง...”

 

            เหมือนชานยอลเองก็กำลังตัดพ้อ... ความเศร้าเจือจางขึ้นในบรรยากาศที่ถูกความเงียบเข้ามาแทนที่เมื่อสิ้นเสียงของคนที่เอื้อนเอ่ย

 

            แบคฮยอนวางมือลงบนแก้มสากของอีกคนเบาๆ เช่นกัน ที่เห็นจะแตกต่างก็คงมีเพียงแค่แววตาที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้ทั้งสิ้น...

 

            ชานยอลไม่เคยอ่านใจของแบคฮยอนออกได้เลยซักครั้ง ยกเว้นแต่ความรู้สึกบางอย่างที่แบคฮยอนอยากจะแสดงออกมาให้ได้รับรู้ในด้านของการกระทำหรือคำพูด แต่กับสายตาที่แบคฮยอนใช้จ้องมองมา ปาร์คชานยอลคนนี้กลับไม่เคยอ่านมันออกได้เลยซักครั้ง

 

            “นาย... คิดถึงฉันมั้ยแบคฮยอน”

            “...”

            “ทุกวันนี้ที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน นายคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงนายหรือเปล่า”

            “ชานยอล...”

            “ขอร้องล่ะ...”

 

            ชานยอลคนนี้ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังแสดงความอ่อนแอออกไปมากขนาดไหน ขอบตาของเขาร้อนผ่าวเมื่อความรู้สึกของเขาเหมือนเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ร่ำร้องเรียกหาความรู้สึกจากคนบางคนที่สำคัญต่อเขา... และเขาก็ปรารถนาเพียงแต่จะได้เป็นคนสำคัญของแบคฮยอนเช่นกัน

 

             ใช่... มันคงจะเป็นแบบนั้น... ตอนนี้ปาร์คชานยอลพ่ายแพ้ต่อตนเองเป็นที่เรียบร้อย

 

            “แบบนี้มันไม่เหมาะกับนายเลยนะชานยอล”

            “ฉันคงเป็นแบบนี้แค่กับนายคนเดียวเท่านั้น” มือหนาเลื่อนขึ้นวางลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนแล้วลูบมันเบาๆ “น่าสมเพชชะมัด เดือนของโฮสต์คลับอย่างฉันกลับต้องมาอ้อนวอนผู้ชายหน้าซื่อๆ อย่างนาย”

            “ปากดีอีกแล้วนะ!”

            “ฉันไม่เคยดีแต่ปากนายก็รู้”

            “หึ...”

            “ฉันไม่ได้กลับไปทำงานที่โฮสต์คลับเลย... ตั้งแต่ตอนที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันจนถึงทุกวันนี้”

            “ทำไมล่ะ ?”

            “เพราะฉันไม่อยากให้ใครเข้ามาแทนที่นายอีกแล้วไง” ชานยอลทาบทับตัวลงมา ใช้ท่อนบนที่ว่างเปล่าเช่นเดียวกันกกกอดร่างบางเอาไว้จนแนบชิด “อยากกอดนายแค่คนเดียว แบบนี้”

 

            เมื่อได้ยินแบบนั้นกลีบปากบางก็แย้มยิ้มออกมาซึ่งแน่นอนว่าชานยอลคงไม่มีทางได้เห็นเมื่อใบหน้าคมคายนั่นซุกอยู่กับซอกคอของเขา แววตาที่เก็บซ่อนความรู้สึกได้อย่างแนบเนียนในคราแรกกลับแวววับด้วยความคิดอะไรบางอย่างก่อนจะกลับมาเป็นอย่างเดิมเมื่อชานยอลเลื่อนใบหน้าขึ้นแล้วมอบจุมพิตให้

 

            ริมฝีปากของเราประกบกันแนบสนิท ไร้ซึ่งช่องว่างให้อากาศได้แทรกเข้าไป ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากเมื่ออีกคนเผยอกลีบปากออกเป็นการเชื้อเชิญ... แบคฮยอนกำลังยื่นมือออกมาวางลงบนมือของเขาที่ขอให้คนตัวเล็กได้เต้นรำด้วยกันในค่ำคืนนี้ มือหนาเลื่อนต่ำดึงรั้งขอบกางเกงขาสั้นและชั้นในก่อนจะผละริมฝีปากออกเพื่อถอดปราการทั้งสองชิ้นสุดท้ายออกไปให้พ้นทาง

 

            ชานยอลเหมือนคนกระหาย... เขาเหมือนต้นไม้ที่วางอยู่ตรงระเบียงห้องที่ขาดน้ำและเหี่ยวเฉาลงไปทุกวัน แต่เมื่อได้พบเจอกับแบคฮยอน เขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองกลับมามีชีวิตอีกครั้งเมื่อได้พบกับสิ่งที่เขาต้องการ

 

            เขาไม่อยากเสียเวลาหยอกเย้ากับร่างกายบอบบางที่แสนยั่วยวนของคนที่นอนอยู่เหมือนอย่างทุกครั้ง ยิ่งเขาสบตากับแบคฮยอนเขาก็ยิ่งสูญเสียการควบคุม

 

            “อย่ามองฉันแบบนั้น”

            “มองแบบไหน ?”

            “มองแบบที่นายกำลังมองอยู่ มันกำลังทำให้ฉันไม่อยากทน...”

            “งั้น...” จู่ๆ แบคฮยอนก็ลุกขึ้นจากเตียง มือเรียววางลงบนแผงอกแกร่งแล้วออกแรงดันจนอีกคนล้มลงไปนอนกับเตียง “ก็ไม่ต้องทนซิ”

            “...!!!”

            “ทำให้ฉันเป็นของนาย... ตอนนี้เลยก็ได้”

 

            มือเล็กเลื่อนไปปลดตะขอแล้วรูดซิปกางเกงยีนส์ลงก่อนจะดึงมันลงมาพร้อมกับบ๊อกเซอร์และชั้นในที่ชานยอลสวมใส่ ร่างบางค่อยๆ ขยับตัวแทรกเข้าไปจนอยู่ตรงกลางระหว่างขาทั้งสองข้าง สายตาที่เปลี่ยนไปของแบคฮยอนที่ชานยอลไม่เคยเห็นมาก่อนถึงกับทำให้ลืมตัวแล้วเผลอกลืนก้อนน้ำลายไปอึกใหญ่

 

            แบคฮยอนวางมือลงบนส่วนแข็งขืนที่ถูกปลุกปั้นขึ้นตามอารมณ์ และมือเล็กก็ขยับรูดขึ้นลงเนิบนาบพร้อมกับใบหน้าที่เคลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ จนกระทั่งกลีบปากสีสวยกดจูบลงบนปลายมนทู่

 

            ชานยอลสะท้านสุดกายเมื่อเรียวลิ้นเล็กแลบเลียที่ส่วนปลายแล้วตวัดวนไปรอบๆ ส่วนมือเล็กก็ยังคงชักรูดอยู่ในจังหวะเดิมก่อนที่ริมฝีปากจะเผยอกว้างแล้วรับส่วนนั้นเข้าไปจนเต็มปากเต็มคำ

 

            “อ่า...” เสียงทุ้มครางประสานกับเสียงดูดจ๊วบจ๊าบอย่างเด็กน้อยดูดเลียไอติม

 

            ความใหญ่โตของท่อนเอ็นร้อนนั้นมันทำให้แบคฮยอนสุดจะดันทุรังที่จะอมมันเข้าไปจนมิด และสุดท้ายเขาก็ฝืนเข้าไปได้ไม่สุด

 

            ชานยอลวางมือทั้งสองข้างลงบนศีรษะเล็กแล้วคอยควบคุมจังหวะให้และแบคฮยอนก็ไม่มีท่าทีขัดขืนใดๆ นอกจากยอมให้อีกฝ่ายจับศีรษะของตนขึ้นลงเป็นจังหวะ โพรงปากรูดรั้งขึ้นลงๆ บ้างก็แกล้งใช้ฟันครูดไปกับเอ็นเนื้อ

 

            แบคฮยอนซ้อนตาขึ้นไปทางด้านบนถึงได้เห็นว่าในตอนนี้ชานยอลเองก็กำลังมองมาทางเขาเช่นเดียวกัน... เขาดึงมือทั้งสองข้างของชานยอลออกไปก่อนจะรูดริมฝีปากขึ้นจนสุดแล้วใช้ปลายลิ้นบดขยี้กับส่วนหัวอีกครั้งจนน้ำสีใสเยิ้มออกมาให้ได้เชยชิม

 

            “หมาป่า... หมดสภาพเลยนะ” พูดน้ำเสียงปนขำพร้อมกับยกมือเล็กขึ้นเช็ดคราบน้ำลายที่เปรอะเปื้อนขอบปาก

 

            โฮสต์หนุ่มกระชากแขนทั้งสองข้างของแบคฮยอนโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างบางถูกพลิกให้ลงไปนอนอยู่เบื้องล่างแทนส่วนแขนก็ถูกรวบเอาไว้ด้วยมือหนาเพียงมือเดียวของชานยอลที่ตรึงแขนของเขาไว้เหนือศีรษะ

 

            “แล้วลูกแกะจะได้รู้... ว่าเวลาที่หมาป่าโดนดูถูกน่ะ มันจะทำอะไรต่อไป”

 

            ชานยอลจัดการชันขาทั้งสองข้างของแบคฮยอนขึ้น เขามองเรือนร่างเปลือยเปล่าอีกครั้งและเริ่มรู้สึกว่าตัวเองสวมบทหมาป่าได้เป็นอย่างดี ซึ่งอาจจะรวมถึงสัญชาตญาณเวลาที่จะตะครุบเหยื่อในเวลาหิว...

 

            “อะ... อึก!”

 

            แบคฮยอนปากคอสั่นเมื่ออวัยวะแข็งขืนสอดแทรกเข้ามาภายในช่องทางที่ยังไม่ได้รับการเปิดทางแต่อย่างใดทั้งสิ้น... ชานยอลก้มลงมองส่วนนั้นที่ค่อยๆ ถูกกลืนกินไปทีละน้อย ความคับแน่นของแบคฮยอนทำให้เขาต้องแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่อยู่ดีๆ ก็แห้งผากขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

 

            เหมือนกับแบคฮยอนเป็นเชื้อเพลิงอย่างดี ที่พร้อมจะทำให้ไฟอย่างเขาปะทุขึ้นมาได้ง่ายๆ หากว่าได้อยู่ใกล้กัน

 

            หากแต่จังหวะเซ็กส์ที่แบคฮยอนคิดว่าชานยอลจะกระหน่ำทำอย่างไม่ปราณีเหมือนอย่างทุกครั้งกลับแปรเปลี่ยน ส่วนล่างถูกแช่ค้างเอาไว้อย่างนั้นไม่มีการขยับเขยื้อนใดๆ ทั้งสิ้น รวมถึงมือทั้งสองข้างที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระและมือหนาก็สอดประสานเข้ากับนิ้วทั้งห้าของแบคฮยอน

 

            เป็นอีกครั้งที่เราสบตากันในความมืด แต่ครั้งนี้มีอะไรที่เปลี่ยนไปจากเดิม...

 

            คือหัวใจของแบคฮยอนที่มันเต้นเร่าอย่างรุนแรงจนรู้สึกเจ็บปวดในความรู้สึก

 

            มันเป็นความคิดเพียงวูบหนึ่งที่เข้ามาในสมอง คอยตอกย้ำชัดเจนว่าความรู้สึกที่

กำลังก่อตัวขึ้นมันอาจจะเป็นเครื่องทำร้ายทั้งเขาและชานยอล

 

            ร่างสูงเริ่มขยับตัวช้าๆ เมื่อความอ่อนนุ่มลดแรงตอดรัดกว่าตอนแรกจนสามารถขยับเข้าออกได้ เนื้อกับเนื้อเสียดสีกันจนรู้สึกแสบไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครคิดจะเอ่ยปากขอให้หยุด เวลาแบบนี้เขาไม่อยากให้มันต้องเสียบรรยากาศเพียงเพราะความคิดของเขา

 

            ชานยอลลูบมือไปทั่วแผ่นอกขาวอย่างแผ่วเบา ความหลงไหลที่ฉายชัดในแววตาของโฮสต์หนุ่มยิ่งทำให้ความรู้สึกของเขามันดิ่งลง... มันดิ่งจนเขาแทบจะหมดอารมณ์ในการทำเรื่องอย่างว่า แต่เมื่อชานยอลสวนกายเข้าออกเร็วขึ้นเขาก็หมดแรงที่จะต้านทานและหัวสมองของเขาก็ว่างเปล่าโดยเฉียบพลัน

 

            แบคฮยอนถูกพลิกตัวให้ขึ้นไปนั่งคร่อมอยู่ทางด้านบนเรือนกายแกร่ง ชานยอลดึงมือของแบคฮยอนให้วางลงบนแผงอกกว้างและวางซ้อนไว้ทางด้านหลังก่อนจะลากมันลงไปถึงหน้าท้องที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยกล้ามเนื้อตามแบบฉบับของคนที่ออกกำลังกาย

 

            มือหนาประคองเอวบางไว้แล้วเป็นคนที่คอยควบคุมจังหวะการทำรักในครั้งนี้ แบคฮยอนขย่มตัวขึ้นลงอย่างเนิบนาบในคราแรกที่ไม่คุ้นชิน แต่เมื่ออารมณ์ถูกเติมเชื้อเพลิงเขากลับดึงมือหนาออกแล้วเป็นฝ่ายกำหนดจังหวะด้วยตนเอง

 

            เสียงครางกับเสียงเนื้อกระทบกันดังกึกก้องไปทั่วห้อง แต่กลับสวนทางกับความรู้สึกของแบคฮยอนที่มันอื้ออึงไปหมด

 

            ครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งอื่นๆ... เซ็กส์ของเขากับชานยอลในตอนนี้มันปะปนกับความรู้สึกมากมายจนเขาไม่สามารถหลอกตัวเองให้มีความสุขไปกับมันได้เลย

แม้แต่นิดเดียว...

 

 

-PASSION HOST-

 

 

 

 

89%

 

 

 

 

กลับไปอ่านต่อที่เว็บ http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1293838&chapter=21 นะคะ