"PASSION HOST" (Chanbaek)

21
 
 
            “ตอนนี้หมาป่าหิวแล้ว...”
            “...”
            “ขอกินลูกแกะก่อนนะครับ”
            “อ๊ะ!”
 
            ลิ้นร้อนแหย่ลึกเข้าไปในช่องหู ความเปียกแฉะเปรอะเปื้อนไปทั่วเมื่อเรียวลิ้นไล่วนไปรอบๆ เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบรับจากลูกแกะภายใต้อาณัติ... นิ้วเล็กๆ จิกเข้ากับท่อนแขนแกร่งพร้อมกับกายบางที่สะดุ้งสุดตัวเป็นบางครั้งบางคราว
 
            ใบหน้าคมคายเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ ชานยอลจงใจลากริมฝีปากผ่านกลีบปากที่อบอวลด้วยกลิ่นเชอร์รี่มาจนถึงซอกคอขาว สัมผัสแนบแน่นที่เนื้อคอกับริมฝีปากที่เม้มดูดเนื้อหวานนั่นทำให้เผลอวางมือลงบนแผ่นหลังกว้าง
 
            ต่อให้แบคฮยอนอยากจะปฏิเสธมากเท่าไรแต่ร่างกายกลับไม่ตอบสนองต่อความคิดเลยซักนิด
 
            และในที่สุดแบคฮยอนก็ปล่อยให้หมาป่าเจ้าเล่ห์สร้างรอยกลีบกุหลาบสีแดงเข้มไว้ที่คออีกจนได้...
 
            “เรียกให้มาหา... เพราะจะทำเรื่องแบบนี้กับฉันอย่างงั้นเหรอ ?”
 
            เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาในความมืดเมื่อเสื้อยืดถูกถอดออกไปจนพ้นศีรษะ แบคฮยอนเปลือยกายท่อนบนให้อีกคนได้ไล่สำรวจจนสาแก่ใจก่อนที่แววตาและน้ำเสียงตัดพ้อจะถามออกมาเมื่อใบหน้าของอีกคนกำลังจะลุกล้ำกับร่างกายของเขา
 
            หากแต่คนที่ถูกถามกลับตอบคำถามนั้นด้วยรอยยิ้มจางๆ ชานยอลเลื่อนใบหน้าขึ้นมาจนอยู่ในระดับเดียวกัน แววตาที่เคยเย็นชาในคราแรกกลับถูกกระแสของความรู้สึกบางอย่างปกคลุมจนมองไม่เห็นในสิ่งที่เคยเป็น
 
            มันทั้งเศร้าหมองและแฝงไปด้วยความอาลัยอาวรณ์
 
            มือหนาวางลงบนแก้มนวลเนียนที่เขาชอบเหลือเกินกับในทุกๆ เช้าที่เขาได้กดริมฝีปากลงไปบนนั้นในตอนที่อยู่ด้วยกัน เขาสบตากับคนตัวเล็ก เปิดเปลือยความรู้สึกทุกอย่างผ่านทางสายตาเมื่อเราต่างคนต่างก็สบตากันอยู่อย่างนี้
 
            “บอกฉันซิว่านายไม่เห็นอะไรในตาของฉัน...”
            “...”
            “บอกมาว่านายไม่เห็นความคิดถึงของฉัน... ไม่เห็นว่าฉันกำลังสับสนมากแค่ไหน... บอกฉันซิแบคฮยอน... ว่านายไม่เห็นมันเลย”
            “...”
            “ฉันคิดถึงนายมากขนาดไหน นายไม่เคยรู้ตัวเลยหรือไง...”
 
            เหมือนชานยอลเองก็กำลังตัดพ้อ... ความเศร้าเจือจางขึ้นในบรรยากาศที่ถูกความเงียบเข้ามาแทนที่เมื่อสิ้นเสียงของคนที่เอื้อนเอ่ย
 
            แบคฮยอนวางมือลงบนแก้มสากของอีกคนเบาๆ เช่นกัน ที่เห็นจะแตกต่างก็คงมีเพียงแค่แววตาที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้ทั้งสิ้น...
 
            ชานยอลไม่เคยอ่านใจของแบคฮยอนออกได้เลยซักครั้ง ยกเว้นแต่ความรู้สึกบางอย่างที่แบคฮยอนอยากจะแสดงออกมาให้ได้รับรู้ในด้านของการกระทำหรือคำพูด แต่กับสายตาที่แบคฮยอนใช้จ้องมองมา ปาร์คชานยอลคนนี้กลับไม่เคยอ่านมันออกได้เลยซักครั้ง
 
            “นาย... คิดถึงฉันมั้ยแบคฮยอน”
            “...”
            “ทุกวันนี้ที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน นายคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงนายหรือเปล่า”
            “ชานยอล...”
            “ขอร้องล่ะ...”
 
            ชานยอลคนนี้ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังแสดงความอ่อนแอออกไปมากขนาดไหน ขอบตาของเขาร้อนผ่าวเมื่อความรู้สึกของเขาเหมือนเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ร่ำร้องเรียกหาความรู้สึกจากคนบางคนที่สำคัญต่อเขา... และเขาก็ปรารถนาเพียงแต่จะได้เป็นคนสำคัญของแบคฮยอนเช่นกัน
 
             ใช่... มันคงจะเป็นแบบนั้น... ตอนนี้ปาร์คชานยอลพ่ายแพ้ต่อตนเองเป็นที่เรียบร้อย
 
            “แบบนี้มันไม่เหมาะกับนายเลยนะชานยอล”
            “ฉันคงเป็นแบบนี้แค่กับนายคนเดียวเท่านั้น” มือหนาเลื่อนขึ้นวางลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนแล้วลูบมันเบาๆ “น่าสมเพชชะมัด เดือนของโฮสต์คลับอย่างฉันกลับต้องมาอ้อนวอนผู้ชายหน้าซื่อๆ อย่างนาย”
            “ปากดีอีกแล้วนะ!”
            “ฉันไม่เคยดีแต่ปากนายก็รู้”
            “หึ...”
            “ฉันไม่ได้กลับไปทำงานที่โฮสต์คลับเลย... ตั้งแต่ตอนที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันจนถึงทุกวันนี้”
            “ทำไมล่ะ ?”
            “เพราะฉันไม่อยากให้ใครเข้ามาแทนที่นายอีกแล้วไง” ชานยอลทาบทับตัวลงมา ใช้ท่อนบนที่ว่างเปล่าเช่นเดียวกันกกกอดร่างบางเอาไว้จนแนบชิด “อยากกอดนายแค่คนเดียว แบบนี้”
 
            เมื่อได้ยินแบบนั้นกลีบปากบางก็แย้มยิ้มออกมาซึ่งแน่นอนว่าชานยอลคงไม่มีทางได้เห็นเมื่อใบหน้าคมคายนั่นซุกอยู่กับซอกคอของเขา แววตาที่เก็บซ่อนความรู้สึกได้อย่างแนบเนียนในคราแรกกลับแวววับด้วยความคิดอะไรบางอย่างก่อนจะกลับมาเป็นอย่างเดิมเมื่อชานยอลเลื่อนใบหน้าขึ้นแล้วมอบจุมพิตให้
 
            ริมฝีปากของเราประกบกันแนบสนิท ไร้ซึ่งช่องว่างให้อากาศได้แทรกเข้าไป ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากเมื่ออีกคนเผยอกลีบปากออกเป็นการเชื้อเชิญ... แบคฮยอนกำลังยื่นมือออกมาวางลงบนมือของเขาที่ขอให้คนตัวเล็กได้เต้นรำด้วยกันในค่ำคืนนี้ มือหนาเลื่อนต่ำดึงรั้งขอบกางเกงขาสั้นและชั้นในก่อนจะผละริมฝีปากออกเพื่อถอดปราการทั้งสองชิ้นสุดท้ายออกไปให้พ้นทาง
 
            ชานยอลเหมือนคนกระหาย... เขาเหมือนต้นไม้ที่วางอยู่ตรงระเบียงห้องที่ขาดน้ำและเหี่ยวเฉาลงไปทุกวัน แต่เมื่อได้พบเจอกับแบคฮยอน เขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองกลับมามีชีวิตอีกครั้งเมื่อได้พบกับสิ่งที่เขาต้องการ
 
            เขาไม่อยากเสียเวลาหยอกเย้ากับร่างกายบอบบางที่แสนยั่วยวนของคนที่นอนอยู่เหมือนอย่างทุกครั้ง ยิ่งเขาสบตากับแบคฮยอนเขาก็ยิ่งสูญเสียการควบคุม
 
            “อย่ามองฉันแบบนั้น”
            “มองแบบไหน ?”
            “มองแบบที่นายกำลังมองอยู่ มันกำลังทำให้ฉันไม่อยากทน...”
            “งั้น...” จู่ๆ แบคฮยอนก็ลุกขึ้นจากเตียง มือเรียววางลงบนแผงอกแกร่งแล้วออกแรงดันจนอีกคนล้มลงไปนอนกับเตียง “ก็ไม่ต้องทนซิ”
            “...!!!”
            “ทำให้ฉันเป็นของนาย... ตอนนี้เลยก็ได้”
 
            มือเล็กเลื่อนไปปลดตะขอแล้วรูดซิปกางเกงยีนส์ลงก่อนจะดึงมันลงมาพร้อมกับบ๊อกเซอร์และชั้นในที่ชานยอลสวมใส่ ร่างบางค่อยๆ ขยับตัวแทรกเข้าไปจนอยู่ตรงกลางระหว่างขาทั้งสองข้าง สายตาที่เปลี่ยนไปของแบคฮยอนที่ชานยอลไม่เคยเห็นมาก่อนถึงกับทำให้ลืมตัวแล้วเผลอกลืนก้อนน้ำลายไปอึกใหญ่
 
            แบคฮยอนวางมือลงบนส่วนแข็งขืนที่ถูกปลุกปั้นขึ้นตามอารมณ์ และมือเล็กก็ขยับรูดขึ้นลงเนิบนาบพร้อมกับใบหน้าที่เคลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ จนกระทั่งกลีบปากสีสวยกดจูบลงบนปลายมนทู่
 
            ชานยอลสะท้านสุดกายเมื่อเรียวลิ้นเล็กแลบเลียที่ส่วนปลายแล้วตวัดวนไปรอบๆ ส่วนมือเล็กก็ยังคงชักรูดอยู่ในจังหวะเดิมก่อนที่ริมฝีปากจะเผยอกว้างแล้วรับส่วนนั้นเข้าไปจนเต็มปากเต็มคำ
 
            “อ่า...” เสียงทุ้มครางประสานกับเสียงดูดจ๊วบจ๊าบอย่างเด็กน้อยดูดเลียไอติม
 
            ความใหญ่โตของท่อนเอ็นร้อนนั้นมันทำให้แบคฮยอนสุดจะดันทุรังที่จะอมมันเข้าไปจนมิด และสุดท้ายเขาก็ฝืนเข้าไปได้ไม่สุด
 
            ชานยอลวางมือทั้งสองข้างลงบนศีรษะเล็กแล้วคอยควบคุมจังหวะให้และแบคฮยอนก็ไม่มีท่าทีขัดขืนใดๆ นอกจากยอมให้อีกฝ่ายจับศีรษะของตนขึ้นลงเป็นจังหวะ โพรงปากรูดรั้งขึ้นลงๆ บ้างก็แกล้งใช้ฟันครูดไปกับเอ็นเนื้อ
 
            แบคฮยอนซ้อนตาขึ้นไปทางด้านบนถึงได้เห็นว่าในตอนนี้ชานยอลเองก็กำลังมองมาทางเขาเช่นเดียวกัน... เขาดึงมือทั้งสองข้างของชานยอลออกไปก่อนจะรูดริมฝีปากขึ้นจนสุดแล้วใช้ปลายลิ้นบดขยี้กับส่วนหัวอีกครั้งจนน้ำสีใสเยิ้มออกมาให้ได้เชยชิม
 
            “หมาป่า... หมดสภาพเลยนะ” พูดน้ำเสียงปนขำพร้อมกับยกมือเล็กขึ้นเช็ดคราบน้ำลายที่เปรอะเปื้อนขอบปาก
 
            โฮสต์หนุ่มกระชากแขนทั้งสองข้างของแบคฮยอนโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างบางถูกพลิกให้ลงไปนอนอยู่เบื้องล่างแทนส่วนแขนก็ถูกรวบเอาไว้ด้วยมือหนาเพียงมือเดียวของชานยอลที่ตรึงแขนของเขาไว้เหนือศีรษะ
 
            “แล้วลูกแกะจะได้รู้... ว่าเวลาที่หมาป่าโดนดูถูกน่ะ มันจะทำอะไรต่อไป”
 
            ชานยอลจัดการชันขาทั้งสองข้างของแบคฮยอนขึ้น เขามองเรือนร่างเปลือยเปล่าอีกครั้งและเริ่มรู้สึกว่าตัวเองสวมบทหมาป่าได้เป็นอย่างดี ซึ่งอาจจะรวมถึงสัญชาตญาณเวลาที่จะตะครุบเหยื่อในเวลาหิว...
 
            “อะ... อึก!”
 
            แบคฮยอนปากคอสั่นเมื่ออวัยวะแข็งขืนสอดแทรกเข้ามาภายในช่องทางที่ยังไม่ได้รับการเปิดทางแต่อย่างใดทั้งสิ้น... ชานยอลก้มลงมองส่วนนั้นที่ค่อยๆ ถูกกลืนกินไปทีละน้อย ความคับแน่นของแบคฮยอนทำให้เขาต้องแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่อยู่ดีๆ ก็แห้งผากขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
 
            เหมือนกับแบคฮยอนเป็นเชื้อเพลิงอย่างดี ที่พร้อมจะทำให้ไฟอย่างเขาปะทุขึ้นมาได้ง่ายๆ หากว่าได้อยู่ใกล้กัน
 
            หากแต่จังหวะเซ็กส์ที่แบคฮยอนคิดว่าชานยอลจะกระหน่ำทำอย่างไม่ปราณีเหมือนอย่างทุกครั้งกลับแปรเปลี่ยน ส่วนล่างถูกแช่ค้างเอาไว้อย่างนั้นไม่มีการขยับเขยื้อนใดๆ ทั้งสิ้น รวมถึงมือทั้งสองข้างที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระและมือหนาก็สอดประสานเข้ากับนิ้วทั้งห้าของแบคฮยอน
 
            เป็นอีกครั้งที่เราสบตากันในความมืด แต่ครั้งนี้มีอะไรที่เปลี่ยนไปจากเดิม...
 
            คือหัวใจของแบคฮยอนที่มันเต้นเร่าอย่างรุนแรงจนรู้สึกเจ็บปวดในความรู้สึก
 
            มันเป็นความคิดเพียงวูบหนึ่งที่เข้ามาในสมอง คอยตอกย้ำชัดเจนว่าความรู้สึกที่
กำลังก่อตัวขึ้นมันอาจจะเป็นเครื่องทำร้ายทั้งเขาและชานยอล
 
            ร่างสูงเริ่มขยับตัวช้าๆ เมื่อความอ่อนนุ่มลดแรงตอดรัดกว่าตอนแรกจนสามารถขยับเข้าออกได้ เนื้อกับเนื้อเสียดสีกันจนรู้สึกแสบไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครคิดจะเอ่ยปากขอให้หยุด เวลาแบบนี้เขาไม่อยากให้มันต้องเสียบรรยากาศเพียงเพราะความคิดของเขา
 
            ชานยอลลูบมือไปทั่วแผ่นอกขาวอย่างแผ่วเบา ความหลงไหลที่ฉายชัดในแววตาของโฮสต์หนุ่มยิ่งทำให้ความรู้สึกของเขามันดิ่งลง... มันดิ่งจนเขาแทบจะหมดอารมณ์ในการทำเรื่องอย่างว่า แต่เมื่อชานยอลสวนกายเข้าออกเร็วขึ้นเขาก็หมดแรงที่จะต้านทานและหัวสมองของเขาก็ว่างเปล่าโดยเฉียบพลัน
 
            แบคฮยอนถูกพลิกตัวให้ขึ้นไปนั่งคร่อมอยู่ทางด้านบนเรือนกายแกร่ง ชานยอลดึงมือของแบคฮยอนให้วางลงบนแผงอกกว้างและวางซ้อนไว้ทางด้านหลังก่อนจะลากมันลงไปถึงหน้าท้องที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยกล้ามเนื้อตามแบบฉบับของคนที่ออกกำลังกาย
 
            มือหนาประคองเอวบางไว้แล้วเป็นคนที่คอยควบคุมจังหวะการทำรักในครั้งนี้ แบคฮยอนขย่มตัวขึ้นลงอย่างเนิบนาบในคราแรกที่ไม่คุ้นชิน แต่เมื่ออารมณ์ถูกเติมเชื้อเพลิงเขากลับดึงมือหนาออกแล้วเป็นฝ่ายกำหนดจังหวะด้วยตนเอง
 
            เสียงครางกับเสียงเนื้อกระทบกันดังกึกก้องไปทั่วห้อง แต่กลับสวนทางกับความรู้สึกของแบคฮยอนที่มันอื้ออึงไปหมด
 
            ครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งอื่นๆ... เซ็กส์ของเขากับชานยอลในตอนนี้มันปะปนกับความรู้สึกมากมายจนเขาไม่สามารถหลอกตัวเองให้มีความสุขไปกับมันได้เลย
แม้แต่นิดเดียว...
 
 
-PASSION HOST-
 
 
 
 
89%
 
 
 
 
กลับไปอ่านต่อที่เว็บ http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1293838&chapter=21 นะคะ