รักที่ไม่เคยได้รับ

“ ฟางตื่นมาทานข้าวได้แล้วครับ ดึกแล้ว ” สาวหน้าหวานขยี้ตาก่อนจะลุกขึ้นนั่ง




“ หายเจ็บแล้วใช่ไหม จะให้พี่บอกแม่บ้านยกข้าวขึ้นมาข้างบนไหมหรือเราจะลงไปทานข้างล่าง ”




“ ไปทานข้างล่างดีกว่าค่ะ เดี๋ยวฟางขอไปอาบน้ำแปปนึงนะ ” ธนันต์ธรญ์ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงเธอยังเจ็บบริเวณอยู่




“ มาเดี๋ยวพี่ไปส่ง ” วิศวะรีบเข้ามาอุ้มร่างบอบร่างของภรรยาสาว




“ ว๊ายยยยย พี่โทโมะเดี๋ยวก่อน ” เธอร้องตกใจเธอลืมว่าเธอไม่ได้ใส่อะไรเลยตั้งแต่เสร็จกิจกามเมื่อเช้า




“ ไม่ต้องอายพี่หรอก สำรวจมาหมดทุกซอกทุกมุมแล้ว ”




“ บ้า จะหื่นไปถึงไหนเนี่ย ไม่ยักรู้ว่าพี่จะเป็นคนแบบนี่ ”




“ ก็เป็นแบบนี่เฉพาะกับภรรยาคนนี่เท่านั้นแหละ รู้ตัวไหมว่าเราสวยไปทั้งตัวเลย ” ธนันต์ธรญ์รีบเอามือปิดส่วนต่างๆของร่างกาย คนมองก็ได้หัวเราะและแกล้งเธอต่อ




“ แค่มาส่งนะคะ เสร็จแล้วออกไป ” เธอรีบไล่เขาออกจากห้องน้ำเมื่อมาส่งถึงอ่างอาบน้ำ




“ อ้าว นึกว่าจะให้อาบให้ ไปก็ได้แต่ถ้าเดินออกไปไม่ไหวเรียกสามีนะ ” วิศวะทำหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินออกไป ธนันต์ธรญ์ได้แต่สายหัวไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้ยิ่งนับวันยิ่งหื่นขึ้นเรื่อยๆ




“ ออกไปปปปปปสิ ”




“ ไปก็ได้ว่ะ ”





ธนันต์ธรญ์รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงไปหาสามีที่รอเธออยู่ข้างล่าง




“ ว้าว ภรรยาใครเนี่ยสวยจัง แต่ใส่ชุดเดิมอีกแล้ว ใช่สิพี่ยังไม่พาฟางไปเอาชุดที่บ้านเลยนิ ” ธนันต์ธรญ์ยิ้มให้เขาก่อนจะเดินไปหาที่จริงแล้วเธอไปเอาชุดที่บ้านมาแล้ว ชุดดีๆที่ใส่ออกงานได้ก็มีแค่สองสามชุด ส่วนชุดใส่อยู่บ้านก็มีแทบจะนับได้ เธอไม่ค่อยซื้อเสื้อผ้าถ้ามันยังใส่ได้ก็ใส่เพราะเธอต้องเก็บตังไว้ใช้เผื่อฉุกเฉิน ส่วนชุดที่แม่เลี้ยงให้พอก็ใส่ออกงานเสร็จแม่เลี้ยงเธอก็เอาคืนไปหมด




“ ทานข้าวกันเถอะค่ะ ”




“ ฟาง พี่จะพาออกไปทานข้างนอก ไปกันเถอะ ”




























“ ไอ้ป๊อปกูว่ามึงกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวกูไปส่ง ”




“ ไอ้บอมมึงบอกมันหน่อยสิ ดื่มตั้งแต่เช้า ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้ มันเป็นอะไรมึงรู้ไหม ”




“ ผู้หญิงทิ้ง ”




“ ก็แค่ผู้หญิงทิ้ง ห๊ะ!!! ไอ้ป๊อปเนี่ยนะโดนทิ้งปกติเห็นแต่มันฟันแล้วทิ้งคนนี้ยังไม่ได้ละสิ ” เพื่อนสมัยเรียนมหาลัยของภาณุคุณกัน




“ มึงรู้ป่ะไอ้บอม ผู้หญิงคนนั้นใคร ทำเพื่อนเราได้ขนาดนี้ ”




“ น้องฟาง ”




“ อ่อ กูก็ว่าตอนนั้นไอ้ป๊อปมันหายไปนานที่แท้ไปจีบสาว สมน้ำหน้ากูบอกแล้วว่าคบใครให้คบคนเดียว ”




“ พวกมึงหยุด กูรู้ว่ากูโง่แต่อย่ามาตอกย้ำกู เจ็บโว้ยกินเหล้าแล้วก็ไม่ลืมเจ็บ กูจะทำยังไงดี ฟางทิ้งกูแล้ว ” ภาณุระบายอารมณ์ก่อนจะดื่มต่ออีกหลายแก้ว




“ ง่ายๆ ก็ทำเหมือนที่มึงเคยทำ หาผู้หญิงใหม่เดี๋ยวกูหาให้เลยตอนนี้ เอาไหม ”




“ ไม่ กูต้องการฟางคนเดียว ”




“ แต่ เธอ แต่ง งาน แล้ว มี สามี แล้ว มึง เข้า ใจ ไหม ห่ะ ”




“ โครม ” ภาณุลุกขึ้นแล้วแตะเก้าอี้จนคนในร้านหันมากัน




“ กูไม่เข้าใจ ”




“ ไอ้บอมกูว่ามึงพามันกลับบ้านเถอะ ก่อนจะไปมีเรื่องกับคนในร้าน ” บอมรีบเข้าไปพยุงร่างของเพื่อนที่เดินแทบจะไม่ไหว




“ ไอ้บอม กูไม่กลับ มึงปล่อย ” ภาณุสะบัดตัวออกจากเพื่อนที่พยุงเขามาจนร่างเซไปอีกทาง




“ โอ๊ย ” ภาณุเดินชนผู้หญิงคนนึงจนเกือบล้ม




“ ขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ มันเมามาก ”




“ ไม่เป็นไรค่ะ ” น้ำเสียงหวานที่ภาณุไม่ได้ยินมาเกือบเดือนทำให้เขาสร่างเมา




“ ฟาง ”




“ พี่ป๊อป ” ร่างบางรีบเดินหนีเมื่อรู้ว่าคนที่ชนเธอคือใคร




“ ฟางคุยกับพี่ก่อน พี่ขอโทษ ” ภาณุรีบวิ่งไปคว้าแขนเธอไว้ทันพอดี




“ มันสายไปแล้วค่ะ ตอนนี้ฟางแต่งงานแล้ว พี่เลิกยุ่งกับฟางเถอะ ”




“ ไม่พี่ไม่ปล่อย ฟางโดนบังคับแต่งงานใช่ไหม บอกพี่สิ ” โชคดีที่ตรงนั่นเป็นที่อับคนเลยไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน




“ ฟางเต็มใจแต่งงาน พี่ปล่อยฟางเถอะ ”




“ ไม่ปล่อย พี่รักฟาง รักมาก พี่ยอมได้ทุกอย่าง ” น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างกลั่นไม่อยู่ เธอยอมรับว่าเธอยังรักเขาอยู่ถ้าเธอยังไม่แต่งงานเธอคงให้อภัยเขาไปแล้ว แต่ที่เธอต้องทำแบบนี้เพราะเธอมีสามีแล้วเธอต้องทำให้เขาเลิกยุ่งกับเธอ




“ พี่ขอโทษ ” ภาณุทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าผู้หญิงที่เขามอบหัวใจให้ ตอนนี้เขายอมทำได้ทุกอย่างที่จะได้เธอกลับคืนมาแม้แต่การแย่งภรรยาคนอื่น




“ พี่ป๊อปลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ฟางให้อภัยพี่แล้ว ”




“ จริงหรอฟาง พี่ดีใจที่สุดเลย แล้วนี่แต่งงานเพื่อประชดพี่ใช่ไหม ” เมื่อได้ยินคำว่าให้อภัยภาณุกระโดดกอดด้วยความดีใจ




“ ฟางแต่งงานจริงๆ ตอนนี้ฟางไม่ได้โกรธพี่ป๊อปแล้ว เรายังเป็นพี่น้องกันได้ ” ถึงเธอจะยังรักเขาอยู่แต่เธอก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมกับเขาไม่ได้เพราะตอนนี้เธอแต่งงานแล้วเธอไม่ใช่สาวบริสุทธิ์แล้ว ผู้หญิงทุกคนไม่มีใครอยากแต่งงานหลายๆครั้งทุกคนอยากมีเจ้างานแต่งแค่ครั้งเดียวเจ้าบ่าวแค่คนเดียวและเธอเชื่อว่าวิศวะจะทำให้เธอรักได้ไม่ยาก




“ พี่ไม่สน พี่ยอมรับได้ทุกอย่าง แค่ฟางบอกว่ารักพี่ก็พอแล้ว ” ธนันต์ธรญ์แกะมือภาณุที่กอดเธอไว้ออก




“ ฟางทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ ”




“ พี่รอฟางได้เสมอนะ ”




“ พี่ป๊อปตัดใจจากฟาเถอะ ฟางไม่ดีพอที่พี่จะรอหรอก ” เธอพูดแล้วรีบวิ่งออกไปนอกร้านให้เร็วที่สุด ให้เขาตามมาไม่ทัน ไปให้ไกลๆ มือบางทั้งสองข้างเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย ทำไหมชีวิตเธอถึงเป็นแบบนี้สวรรค์กลันแกล้งเธอตั้งแต่เด็กจนโต