Love Is..

 
 
 
 
          ชีวิตที่น่าเบื่อ
          เกิดเป็นยัยเฟย์นี่มันมีอะไรโชคร้ายไปกว่านี้มั้ยเนี่ย
 
 
”นายทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะ!” เสียงโหวกเหวกโวยเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วเมื่อทันทีที่หญิงสาวหอบพาร่างกายที่เหนื่อยแสนเหนื่อยกับการทำโปรเจ็คมหาลัยที่ต้องส่งภายในอาทิตย์หน้า แถมต้องมานั่งทำคนเดียว ก็ในเมื่อเพื่อนรักของเธอกำลังโกหกเธอว่าป่วยหนักคงไปช่วยไม่ได้ เธอเลยต้องจำเป็นไปขอความช่วยเหลือจากพี่สาวที่ไม่วันนี้ดันไม่ว่างและหาว่าเธองี่เง่าเอาแต่เที่ยวการงานไม่ทำ มันเลยต้องทำให้เธอทุกร้อนใจกลัวติด F ต้องมานั่งทำงานหัวปั่นขนาดนั้น
 
 
”ยังไงซะ พี่ก็ช่วยไม่ได้” ประโยคที่พี่สาวเธอพูดทิ้งไว้
 
 
ร่างบอบบางจำเป็นต้องหอบของมากมายกลับไปยังหอพักของตัวเอง แต่เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปก็ต้องถึงกับยืนค้างกับภาพบาดตาบาดใจ บอกสิ..ว่ามันไม่จริง
 
ฉันเหนื่อยจนเบลอหรอ
 
หรอ..
 
หึ!
 
 
”หยุดทำเรื่องบาดสีบาดเถลิงในห้องของฉันได้แล้ว”
 
 
”ฟะ..เฟย์” สองร่างที่กำลังคลอเคลียนัวเนียกันบนเตียงขนาดใหญ่รีบผละตัวออกจากกันอย่าง
รวดเร็วด้วยความตกใจหัวใจของสาวน้อยเจ็บแปลบขึ้นมาทันที่ได้เห็นหน้าผู้ชายคนนั้นเข้าอย่างจัง
มันไม่แปลกหรอกที่ใครซักคนเห็นคนรักของตัวเองนอนกับผู้หญิงต่อหน้าต่อตา อีกทั้งผู้หญิงคนนั้น
ก็ไม่ใช่คนอื่นไกลที่ไหน แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง
 
 
รู้สึกเฉยๆ.. ก็ไม่ใช่คนแล้ว
 
 
”ทะ..ทำแบบนี้ทำไม”
   ทำแบบนี้กับฉันทำไม
 
 
”ฟังฉันก่อนนะ”
 
 
”เห็นคาตาขนาดนี้จะให้ฉันฟังข้ออ้างอะไรดีล่ะ”
 
 
”…”
 
 
”ทำไม! นึกคำแก้ตัวไม่ออกหรอ พูดออกมาสิ
อิที่มาลักกินขโมยกินของคนอื่นมีความสุขมากหรือเปล่า”
 
คนที่กำลังระงับอารมณ์โทสะของตัวเองที่มันเหลืออด เดินเข้าไปกระชากแขนเพื่อนรักของตน แต่ทว่าถูกกลับสะบัดออก เพื่อนคนเก่าของเขา สายตาหวานนั่นที่มันเคยเต็มเปลี่ยมไปด้วยความหวังดี ณตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนเป็นสายตาที่ร้ายกาจ ยากเกินจะอธิบาย
 
 
”ใช่! ฉันมีความสุข เขารักฉันและฉันก็เชื่อว่าเขาไม่เคยรักรักเธอ”
 
 
        เพลี๊ยะ!
แรงจากมือบางเหวี่ยงเข้าเต็มหน้าของอีกฝ่ายเมื่อพูดจบ
 
 
”หยุดเดี๋ยวนี้นะเฟย์” เสียงตวาดของผู้ชายที่คุ้นเคยลั่นเข้าใส่
 
 
”หุบปากไปแล้วอย่ามายุ่ง ไอ้ผู้ชายชั่ว”
 
 
”เธอทำไปแล้วจะได้ประโยชน์อะไร”
 
 
”ฉันก็จะให้นายเลือกไงว่า ระหว่าง ฉัน กับ มะ..”
 
 
”ฉันเลือกมีน..”  ยังไม่ทันพูดคนที่มือที่กำลังจิกหัว ฝ่ามือที่กำลังง้างชะงักปล่อยลง
 
 
”นายทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะ!” เสียงตวาดลั่นห้องพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
 
 
”จะให้ฉันเลือกเธอ โดยที่ฉันไม่ได้รักงั้นหรอ”
 
 กี่ปีกันนะที่เรารักกันมา กี่ปีที่กันนะที่ฉันรักเขา เวลาเท่าไหร่กันนะที่เรากัน
       
          เขารักฉันเท่าไหร่กัน หรือว่า..
             ไม่เคยรัก
 
 
”ฮึก..” สุดท้ายแล้วน้ำตาเจ้ากรรมที่อัดอั้นตั้งแต่เริ่มเห็นสิ่งที่บาดหัวใจก็ไหลออกมาเป็นสาย เปรียบสเหมือนมันกำลังล้างดวงตาของคนที่เคยมืดมนตาบอดเพราะความรัก สมองมันอื้อไปหมด
 
 
”ปล่อยมีนซะ อย่าทำตัวให้ฉันสมเพช..”
 
 
”สะ..สมเพช ฮึ..ฮึก”
 
 
”เรื่องของเรา ให้มันจบแค่ตรงนี้เถอะ”
 
 
อะไรกัน.. เขาพูดออกมาได้ยังไง ใบหน้าและที่เย็นชานั่นมาจากไหน
พูดโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร นายนั่นยังมีหัวใจหรือเปล่า
 
 
            ทำไมฉันเจ็บนะ เจ็บเหลือเกิน
         ความรัก.. มันทำได้ขนาดนี้เชียวหรอ
 
 
”ออกไป..ออกไปจากห้องฉันซะ!! ฉันบอกให้ออกไป้!!!” เสียงฝีเท้าก้าวเดินออกไปตามอย่างที่บอก
 
แกร๊ก
 
เมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้น สองร่างของคนทรยศก็หายไปในที่สุด เหลือทิ้งไว้แต่ความเจ็บปวดให้กับผู้หญิงคนนึงที่อ่อนล้าและไม่รู้ว่าจะเข้มแข็งกับเรื่องพรรคนี้ได้เมื่อไหร่ ความคิดหนึ่งแวบมา ไม่รอช้าเขารีบควานหาโทรศัพท์มือถือแล้วกดเบอร์ที่คุ้นเคยต่อสายไป จนปลายสายกดรับ และพูดประโยคหนึ่งออกมา
 
 
 
 
 ”พี่ฟาง เฟย์อยากไปเรียนต่อที่เมืองนอก”
 
 
 
 
ถ้ามันจะหนีอะไรซักอย่างได้
ถ้ามันจะทำให้ลืมอะไรซักอย่าง
ฉัน ก็จะฝืนใจไปอยู่ในที่ๆสบายใจ ดีกว่า..
 
 
 
 

 
 
 
 
 
 
 
 
--
ถ้าไม่อยากให้ดองฝากเม้นด้วยจิ
อยากอ่านเม้นมากเลยน้ะ