Love Is..

 

 

 

 

          ชีวิตที่น่าเบื่อ

          เกิดเป็นยัยเฟย์นี่มันมีอะไรโชคร้ายไปกว่านี้มั้ยเนี่ย

 

 

”นายทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะ!” เสียงโหวกเหวกโวยเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วเมื่อทันทีที่หญิงสาวหอบพาร่างกายที่เหนื่อยแสนเหนื่อยกับการทำโปรเจ็คมหาลัยที่ต้องส่งภายในอาทิตย์หน้า แถมต้องมานั่งทำคนเดียว ก็ในเมื่อเพื่อนรักของเธอกำลังโกหกเธอว่าป่วยหนักคงไปช่วยไม่ได้ เธอเลยต้องจำเป็นไปขอความช่วยเหลือจากพี่สาวที่ไม่วันนี้ดันไม่ว่างและหาว่าเธองี่เง่าเอาแต่เที่ยวการงานไม่ทำ มันเลยต้องทำให้เธอทุกร้อนใจกลัวติด F ต้องมานั่งทำงานหัวปั่นขนาดนั้น

 

 

”ยังไงซะ พี่ก็ช่วยไม่ได้” ประโยคที่พี่สาวเธอพูดทิ้งไว้

 

 

ร่างบอบบางจำเป็นต้องหอบของมากมายกลับไปยังหอพักของตัวเอง แต่เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปก็ต้องถึงกับยืนค้างกับภาพบาดตาบาดใจ บอกสิ..ว่ามันไม่จริง

 

ฉันเหนื่อยจนเบลอหรอ

 

หรอ..

 

หึ!

 

 

”หยุดทำเรื่องบาดสีบาดเถลิงในห้องของฉันได้แล้ว”

 

 

”ฟะ..เฟย์” สองร่างที่กำลังคลอเคลียนัวเนียกันบนเตียงขนาดใหญ่รีบผละตัวออกจากกันอย่าง

รวดเร็วด้วยความตกใจหัวใจของสาวน้อยเจ็บแปลบขึ้นมาทันที่ได้เห็นหน้าผู้ชายคนนั้นเข้าอย่างจัง

มันไม่แปลกหรอกที่ใครซักคนเห็นคนรักของตัวเองนอนกับผู้หญิงต่อหน้าต่อตา อีกทั้งผู้หญิงคนนั้น

ก็ไม่ใช่คนอื่นไกลที่ไหน แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง

 

 

รู้สึกเฉยๆ.. ก็ไม่ใช่คนแล้ว

 

 

”ทะ..ทำแบบนี้ทำไม”

   ทำแบบนี้กับฉันทำไม

 

 

”ฟังฉันก่อนนะ”

 

 

”เห็นคาตาขนาดนี้จะให้ฉันฟังข้ออ้างอะไรดีล่ะ”

 

 

”…”

 

 

”ทำไม! นึกคำแก้ตัวไม่ออกหรอ พูดออกมาสิ

อิที่มาลักกินขโมยกินของคนอื่นมีความสุขมากหรือเปล่า”

 

คนที่กำลังระงับอารมณ์โทสะของตัวเองที่มันเหลืออด เดินเข้าไปกระชากแขนเพื่อนรักของตน แต่ทว่าถูกกลับสะบัดออก เพื่อนคนเก่าของเขา สายตาหวานนั่นที่มันเคยเต็มเปลี่ยมไปด้วยความหวังดี ณตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนเป็นสายตาที่ร้ายกาจ ยากเกินจะอธิบาย

 

 

”ใช่! ฉันมีความสุข เขารักฉันและฉันก็เชื่อว่าเขาไม่เคยรักรักเธอ”

 

 

        เพลี๊ยะ!

แรงจากมือบางเหวี่ยงเข้าเต็มหน้าของอีกฝ่ายเมื่อพูดจบ

 

 

”หยุดเดี๋ยวนี้นะเฟย์” เสียงตวาดของผู้ชายที่คุ้นเคยลั่นเข้าใส่

 

 

”หุบปากไปแล้วอย่ามายุ่ง ไอ้ผู้ชายชั่ว”

 

 

”เธอทำไปแล้วจะได้ประโยชน์อะไร”

 

 

”ฉันก็จะให้นายเลือกไงว่า ระหว่าง ฉัน กับ มะ..”

 

 

”ฉันเลือกมีน..”  ยังไม่ทันพูดคนที่มือที่กำลังจิกหัว ฝ่ามือที่กำลังง้างชะงักปล่อยลง

 

 

”นายทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะ!” เสียงตวาดลั่นห้องพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

 

 

”จะให้ฉันเลือกเธอ โดยที่ฉันไม่ได้รักงั้นหรอ”

 

 กี่ปีกันนะที่เรารักกันมา กี่ปีที่กันนะที่ฉันรักเขา เวลาเท่าไหร่กันนะที่เรากัน

       

          เขารักฉันเท่าไหร่กัน หรือว่า..

             ไม่เคยรัก

 

 

”ฮึก..” สุดท้ายแล้วน้ำตาเจ้ากรรมที่อัดอั้นตั้งแต่เริ่มเห็นสิ่งที่บาดหัวใจก็ไหลออกมาเป็นสาย เปรียบสเหมือนมันกำลังล้างดวงตาของคนที่เคยมืดมนตาบอดเพราะความรัก สมองมันอื้อไปหมด

 

 

”ปล่อยมีนซะ อย่าทำตัวให้ฉันสมเพช..”

 

 

”สะ..สมเพช ฮึ..ฮึก”

 

 

”เรื่องของเรา ให้มันจบแค่ตรงนี้เถอะ”

 

 

อะไรกัน.. เขาพูดออกมาได้ยังไง ใบหน้าและที่เย็นชานั่นมาจากไหน

พูดโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร นายนั่นยังมีหัวใจหรือเปล่า

 

 

            ทำไมฉันเจ็บนะ เจ็บเหลือเกิน

         ความรัก.. มันทำได้ขนาดนี้เชียวหรอ

 

 

”ออกไป..ออกไปจากห้องฉันซะ!! ฉันบอกให้ออกไป้!!!” เสียงฝีเท้าก้าวเดินออกไปตามอย่างที่บอก

 

แกร๊ก

 

เมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้น สองร่างของคนทรยศก็หายไปในที่สุด เหลือทิ้งไว้แต่ความเจ็บปวดให้กับผู้หญิงคนนึงที่อ่อนล้าและไม่รู้ว่าจะเข้มแข็งกับเรื่องพรรคนี้ได้เมื่อไหร่ ความคิดหนึ่งแวบมา ไม่รอช้าเขารีบควานหาโทรศัพท์มือถือแล้วกดเบอร์ที่คุ้นเคยต่อสายไป จนปลายสายกดรับ และพูดประโยคหนึ่งออกมา

 

 

 

 

 ”พี่ฟาง เฟย์อยากไปเรียนต่อที่เมืองนอก”

 

 

 

 

ถ้ามันจะหนีอะไรซักอย่างได้

ถ้ามันจะทำให้ลืมอะไรซักอย่าง

ฉัน ก็จะฝืนใจไปอยู่ในที่ๆสบายใจ ดีกว่า..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

--

ถ้าไม่อยากให้ดองฝากเม้นด้วยจิ

อยากอ่านเม้นมากเลยน้ะ