My boss เจ้านายขามีรักมาเสริฟ

My boss เจ้านายขามีรักมาเสริฟ
 

 
Intro

 
 
 
 ++++ประเทศญี่ปุ่น++++
            “โทโมะลูกต้องไปดูตัวที่ไทยอยู่ภายใต้การควบคุมของแม่”
เสียงของชายวัยสูงอายุบอกลูกชายแกนบังคับ
“ไม่ ผมไม่อยากไป ทำไมไม่ให้เคนอิจิไป!!!” ชายหนุ่มปฏิเสธเสียงแข็ง
“ไม่ต้องมาพาลพี่เขา แกนั่นแหละที่ต้องไป”
“ผมไม่อยากคบกับใครทั้งนั้น เคนอิจิเป็นพี่ชาย เขานั่นแหละต้องไป”
“พี่แกต้องช่วยธุรกิจของฉัน จะเป็นเขาหรือแกมันก็เหมือนกัน”
“ไม่ ผมไม่ไป”
“ยังไงแกก็ต้องไป ถ้าแกไม่ไปก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่อ!!”
คราวนี้พ่อของเขาตวาดลั่น  ชายหนุ่มจึงต้องจำยอม เขาไม่เข้าใจพ่อจริงๆ โทโมะเป็นลูกคนที่ 2 เขามีพี่ชายชื่อ เคนอิจิ ทั้งสองเป็นลูกครึ่ง ไทย-ญี่ปุ่น พ่อเป็นคนญี่ปุ่นส่วนแม่เป็นคนไทย
            เสื้อผ้าถูกเก็บลงกระเป๋าอย่างเป็นระเบียบโดยวางไว้ตรงหน้าบ้านหลังโตสไตล์ญี่ปุ่นก่อนจะมีรถเบนซ์สีดำเคลื่อนตัวออกมารับโทโมะ ชายหนุ่มจำต้องขึ้นไปบนรถเพื่อตรงไปยังสนามบิน เพื่อไปยังไทย
“ไปก่อนนะครับพ่อ ไปนะ พี่”โทโมะบอกลาทุกคนก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป
ตลอดเส้นทางชายหนุ่มอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่อยากถูกบังคับให้ไปดูตัว
 
++++ประเทศไทย++++
            ห้างสรรพสินค้า xxxx
-ผงโกโก้
-ครีมเลมอน
-แป้ง
-สตอว์เบอร์รี่
-วิปครีม
-องุ่น
-ครีมเทียม
-ไข่ไก่
-นม
“ครบแล้ว!!” เฮ้อในที่สุดก็ครบสักที ฉันชื่อฟาง ตอนนี้กำลังมาซื้อของให้ทางร้านเค้ก&กาแฟ ที่ฉันทำงาน ฉันเป็นพนักงานเสริฟและมีหน้าที่มาซื้อของ ตอนนี้ได้ครบแล้วฉันก็ต้องรีบกลับร้าน
 “ขอเค้กสตรอว์เบอร์รี่อาบครีมที่นึงค่ะ”
“ได้ค่ะ เชิญนั่งรอเลยนะคะ”พอร้านเปิดไปได้สักพักก็มีลูกค้าทยอยกันเข้ามา
“ สตรอว์เบอร์รี่อาบครีม ที่นึง ละก็ ช๊อกโกแล็ตอบไอน้ำด้วยนะ”
ไม่ต้องสงสัยค่ะว่านี่มันร้านเค้กหรือร้านเสริมสวย ชื่อทั้งหมดเป็นชื่อเมนูของร้านเราค่ะ ร้านเรามีพนักงานทั้งหมด 4 คน
“ขอ ซุปเปอร์เลมอน ฮันนี่ นะคะ”
“ค่า^^”
            กริ๊ง!
เสียงกระดิ่งที่ประตู ดังบอกสัญญาณว่ามีลูกค้าเข้ามา ฉันหันไปมองทางประตูก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่งผมลอนสวยเป็นระเบียบสวมแว่นสีน้ำตาล แต่งตัวเซ็กซี่มาพร้อมกับรองเท้าสีแดง เธอเดินมาที่เคาน์เตอร์พร้อมกับถอดแว่นออก เธอสวยมากตากลมโตชวนให้มีเสน่ห์ถ้าเทียบกับฉันแล้วฉันหมองไปเลยอ่ะ
“มีเมนูไหนน่าสนใจบ้าง ที่เป็นแบบ High class อ่ะ”
“เอาเป็นประเภทอะไรดีคะ ช็อกโกแล็ต วานิลา สตอว์เบอร์รี่ หรืออะไรดี”
“ที่มีช็อกโกแล็ตก็ได้ ผู้ชายเขาชอบกัน”
“งั้นเอาเป็น ช็อกโก้ลาวาสตอว์เบอร์รี่ นะคะผู้หญิงก็ทานได้ผู้ชายก็ทานอร่อย”ฉันแนะนำให้
“เอาตามนั้น เดี๋ยวถ้ามีผู้ชายเข้ามานั่งสักพักให้เอาไปเสริฟนะ”
“ได้ค่ะ”
เมื่อเธอสั่งเสร็จก็เดินไปนั่งโต๊ะตรงกลางร้าน สงสัยมาเดทกันแน่ๆเลย อิจฉาจังอยากมีโมเม้นต์นี้กับเขามั่งจัง
กริ๊ง!!
ฉันหันไปมองที่ประตูพบกับผู้ชายผิวขาวสวมแว่นตาสีชาเข้ามา ก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะของผู้หญิงคนเมื่อกี้ ว้าว!มาแล้วเหรอ ดูแล้วคงจะน่าตาดีเหมาะสมกันจริงๆ ส่วนเรื่องเค้กเหลือแต่การตกแต่งเท่านั้น
 
“มาแล้วเหรอคะคุณ โทโมะ”
“ขอโทษนะครับที่ทำให้รอ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่นานเลย คุณนี่ดูดีจริงๆนะคะ ฉันเห็นรูปคุณจากคุณแม่ของคุณฉันเริ่มชอบคุณตั้งแต่ตอนที่เห็นเลยไม่นึกว่า ตัวจริงจะดูดีขนาดนี้”
“ขอโทษนะครับ ผมไม่อยากคบกับคุณ”
“อะไรนะคะ! โทโมะ เราต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว”
“ผมไม่สน” ชายหนุ่มเบียนหน้ามองไปอีกทาง
 “ไหนคุณลองบอกเหตุผลของคุณมาสิ ว่าทำไมคุณถึงไม่อยากคบกับฉัน”
“................”
“มาแล้วค่ะ เค้กอร่อยๆ” ฟางเดินถือเค้กเข้ามาเสริฟซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ชายหนุ่มถอดแว่นออก
“คุณ!!!”ฟางพูดขึ้นพร้อมกับหันไปจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างโกรธ
“ใช่ผมเอง ขอโทษนะผมโดนบังคับให้ดูตัว”ชายหนุ่มว่า
“ดูตัว!!นี่มันเรื่องอะไร แล้วคุณ....อุ๊บ! OxO” ฟางต้องเงียบไปเมื่อชายหนุ่มดึงตัวเธอเข้าไปจูบ
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”หญิงสาวคนนั้นทนดูไม่ได้ จึงกริ๊ดออกมา
“ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณ นี่แฟนของผม ที่ผมไม่อยากคบกับคุณเพราะผมมีเจ้าของอยู่แล้วคุณคงไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นมือที่สามของความรักคนอื่นใช่ไหม” ชายหนุ่มหันไปพูดกับหญิงสาวคนนั้น
“แพศยา!!”
เพี๊ยะ!!
หน้าของฟางหันไปตามแรงตบจากมือผู้หญิงคนนั้น
“แล้วได้เห็นดีแน่ ”ว่าแล้วผู้หญิงคนนั้นก็รีบเดินออกไปจากร้าน
 
“ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณ นี่แฟนของผม ที่ผมไม่อยากคบกับคุณเพราะผมมีเจ้าของอยู่แล้วคุณคงไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นมือที่สามของความรักคนอื่นใช่ไหม” นี่มันเรื่องอะไร กริ๊ด!!แล้วไอ้หมอนี่มาจูบฉันได้ไงแถมฉันยังเหยียบเท้าฉันตอนที่เอาเค้กวางอีก แล้วทำไมฉันไม่พูดอะไร
“แพศยา!!”
เพี๊ยะ!!
โอ๊ย! ยัยไฮโซนั่นฟาดมือลงมาบนแก้มซ้ายของฉัน แถมตบด้วยอ่ะ เอาทั้งถีบ ทั้งต่อย เลยไหม
“แล้วได้เห็นดีแน่ ”และแล้วก็ทิ้งคำพูดไว้แล้วรีบเดินออกจากร้าน
“ขอโทษ ที่ดึงเธอเข้ายุ่ง”
นายหน้าขาวนี่กล่าว
“มันหายไหมล่ะ ฉันทั้งโดนนายฉวยโอกาส โดนด่า โดนตบ โดนเหยียบเท้า ทั้งที่นายเป็นใครก็ไม่รู้”
ฉันว่าให้ไอ้หมอนั่นอย่างโมโห ฉันเสียหายนะ
 
“ก็บอกว่าขอโทษ อ่ะนี่ค่าเค้ก” เขาควักเอาแบงค์ห้าพันออกมาวางก่อนจะสวมแว่นตาเดินออกไป กริ๊ดดดดดดดดดดดด หน้าตาเฉยเนี๊ยนะ ไอ้บ้า คิดว่าจูบเป็นเรื่องง่ายมากหรือไงยะถึงจูบใครก็ได้อย่างนี้ฉันไม่เคยจูบใครด้วย แต่ดันโดนไอ้นั่นจูบเนี๊ยนะ ไอ้บ้า!!!
 
Ross: ฟิคชั่นเรื่องนี้นำเอาฉากบางฉากจากฟิคชั่นของพี่สาวมาดัดแปลงเป็นของตนเอง แต่รับรองไม่เหมือนแน่นอน ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะฮัฟ^^