My boss เจ้านายขามีรักมาเสริฟ

ความอับอาย

      “นี่นังหนู” จู่ๆคุณยายคนหนึ่งก็เรียกฉันขณะที่นั่งคิดเรื่องไอ้บ้านั่น ตอนนี้ก็เย็นแล้วด้วย เมื่อเช้าดีนะที่เจ้าของร้านเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ไม่งั้นฉันถูกไล่ออกแล้ว

“คะ คุณยายต้องการอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันถามด้วยความใส่ใจ

“ยายจะมาสั่งเค้กช๊อกโกแล็ตให้หลานน่ะจ๊ะ ที่นี่มีบริการส่งถึงที่หรือเปล่าจ๊ะ” คุณยายบอก เออ..ที่จริงมันก็ไม่มีหรอกนะ

“มีค่ะ วันนี้เป็นโปรโมรชั่นพิเศษค่ะ” เดี๋ยวฉันอาสาไปส่งก็ได้ พนักงานดีเด่นค่ะ จะเข้าชิงโบนัส

“อ่อ งั้นช่วยกรุณาเอาเค้กช๊อกโกแล็ต โกโก้ เขียนหน้าว่า ‘Happy Birthday to โมะจัง’ แล้วไปส่งตามที่อยู่นี่ด้วยนะคะ”คุณยายบอกพร้อมกับยื่นกระดาษแผนที่มาให้

“ค่ะ”

             ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านสไตล์ยุโรป ซึ่งเป็นบ้านของหลานของคุณยายที่มาสั่งเค้ก

“ติ๊งต่อง” ฉันเลื่อนมือไปกดออดหน้าบ้าน สักพักก็มีคนวิ่งออกมาเปิดประตูให้ เป็นผู้ชายแต่งตัวคล้ายกับชุดคนใช้

“ออ สงสัยเป็นเพื่อนคุณโทโมะสินะครับ เชิญครับ เข้ามาๆ”ลุงคนนั้นพูดพร้อมกับผายมือเชิญ

“เออ...ขอโทษนะคะ ฉันเป็น...” ฉันกำลังจะพูดต่อ

“เร็วสิครับ ทุกคนกำลังรอเค้กอยู่เลย”เขาพูดขัด แล้วดึงแขนฉันเข้าไป เอ้ย ฉันกำลังจะบอกว่าเป็นแค่คนส่งเค้กเท่านั้น  ตอนนี้ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับฉันที่ถือเค้กเข้าไป ทุกๆสายตามองมาทางฉัน เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน

“สุขสันต์วันเกิดค่ะ คุณโมะจัง” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มออกมา

“คุณยาย....” ฉันกำลังจะบอกว่าคุณยายของคุณฝากมาจู่ๆก็มีเรื่องซะก่อน

“ยัยแพศยาหนิ คุณแม่ยัยนั่นไงคะที่โทโมะจูบกับมันคาหน้าคาตามดอ่ะค่ะ!!!” เฮ้ย! นั่นมันยัยไฮโวเมื่อเช้าหนิ

“แหมที่รัก เอาเค้กมาเซอร์ไพร์ซผมก็ไม่บอก ” ไอ้บ้านั่นที่ขโมยจูบฉันหนิ ที่แท้เป็นหมอนี่หรอกเหรอ

“โทโมะ นี่ลูกคบกับยัยนั่นเหรอ”คราวนี้หญิงที่น่าจะเป็นแม่ไม่พูดเปล่า ยังชี้มาที่ฉันด้วย แล้วฉันเงียบทำไมวะ?? เออนั่นดิ

“ใช่ครับ” ไม่ใช่สักหน่อย

 “คือ ฉันเป็น...”

“หุบปาก!!” เอ้า กำลังจะบอกก็โดนยัยมดนั่นตวาดซะงั้น

“ผมไม่ได้รักคุณ มด”นายนั่นปฏิเสธเสียงแข็ง

“โทโมะ!!”แม่ของเขาตวาดลูกชาย นี่ไม่อายแขกกันหรือไงห๊ะ

“ก็ผมมีแฟนแล้ว”

“นี่คุณไม่เลือกมดใช่ไหมคะ” นี่ฉันกลายเป็นตัวทำลายใช่ไหมคะ

“ใช่!” เขาพูดทั้งๆไม่หันหน้ามองผู้หญิงเลย

“เหอะ! แล้วคุณจะเสียใจ” ผู้หญิงคนนั้นพูดก่อนจะเดินออกมาและหยุดตรงที่ฉันยืน ฉันเป็นใบ้อยู่เหรอเนิ๊ย

“เพราะแก เพราะแก นังแพศยา” แพศยาอีกแล้วเหรอ พูดจบยัยนั่น(ขอเรียกอย่างนี้ดีกว่า)ก็กระชากเค้กออกจากมือฉัน แล้วเอาโป๊ะหน้าฉันเต็มเลย ช๊อกโกแล็ตทั้งนั้นนะยะ แล้วฉันก็ล้มลง ยัยนั่นก็เดินออกไปตอนนี้ฉันน่าอายที่สุด

“เดี๋ยวจ้า หนูมดๆ”แม่ของไอ้นั่นวิ่งตามไป

“เอาละครับ บรรดาแขกทุกๆคน เชิญกลับไปก่อนนะครับ วันนี้เลิกแค่นี้ครับ” นายโมะจังนั่นประกาศจนทำให้แขกที่มาทยอยกันกลับจนหมด และตอนที่แต่ละคนเดินสวนฉันออกไปต่างก็พากันมองฉันด้วยสายตาประมาณว่า ฉันเป็นคนที่แย่มาก มาทำลายงานวันเกิดจนที่สุดนายโมะจังนั่นก็เดินเข้ามาหาฉันขณะที่ฉันกำลังปาดเค้กออกจากหน้า เฮ้อ...อุตส่าห์ตั้งใจทำ

“เป็นไงบ้าง”เขาถามมา

“โคตรแย่ เพราะนาย นายคนเดียว โอ๊ย!วันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของฉันวะ”ตอนนี้กลายเป็นฉันที่โวยวาย

“หยุดพูดได้แล้ว ไปล้างหน้าก่อนป่ะ ฉันมีอะไรจะคุยด้วย”เขาว่า

ในขณะที่ฉันลุกขึ้นยืนและแล้วนายโมะจังก็เอามือมาปาดเค้กตรงแก้มของฉันเข้าปากเขา

“อืม...อร่อยนี่ ของโปรดซะด้วย”เขาพูดออกมาด้วยสีหน้ายียวน

             “ฉันก้มล้างหน้าตัวเอง เพราะนายนี่คนเดียวที่ทำให้ฉันต้องโดนทำร้าย ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า คอยดูนะฉันจะแจ้งตำรวจข้อหาลวนลาม

“อ้าว มาแล้วเหรอ” เขานั่งอยู่บนโซฟา ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขาดูดีมาก  แค่ภายนอกอ่ะนะ

“มีไรก็ว่ามา แล้วไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก”

“เกรงว่าจะไม่ได้ เพราะเธอต้องช่วยฉันเรื่องหนีการจับคู่”นายนั่นว่า ไม่มีทางย่ะ

“ไม่มีทาง!!!”ฉันปฏิเสธอย่างหนักแน่น

“ก็ได้ งั้นผมจะไปก่อกวนคุณที่ร้านทุกวัน”หึ!ไม่กลัวหรอกย่ะ

“ฉันจะแจ้งตำรวจ”ฉันว่า

“ผมจะเอาวีดีโอจากกล้องวงจรไปให้พ่อแม่คุณดู และบอกพวกเขาว่า คุณมาทำลายงานวันเกิดของผมและทำให้แฟนกันเขาเลิกกัน” เฮือก!!

“แม่ฉันไม่มีทางเชื่อนาย”

“แต่ฉันมีวีดีโอ ลองคิดดูว่าพ่อแม่เธอจะเชื่อใครมากกว่ากัน” นายนั่นว่าก่อนจะลุกจากโซฟาแล้วมาเดินวนตัวฉัน

“คิดดูสิ ถ้าพ่อแม่เธอเชื่อฉัน เขาก็จะผิดหวังในตัวลูกสาวมาก ถึงขั้นร้องห่มร้องไห้แล้วถ้าคุณต้องการแบบนั้นก็ตามใจ” นายโมะจังพูดขึ้นก่อนจะทำท่าเดินออกไป คือ เอาเข้าจริงๆฉันก็ไม่อยากให้พ่อแม่รู้เรื่องนี้หรอก มันค่อนข้างไร้สาระ หนอยไอ้บ้านี่เล่นมัดมือชกเลยเหรอ

“ฉันต้องทำยังไง”ฉันว่าไป ไม่มีทางเลือกแล้ว

“ก็แค่มาเป็นแฟนฉันต่อหน้าแม่ฉัน”

“ฉันไม่ยอมไปนอน อยู่กิน ที่บ้านนายโดยมีแม่นายควบคุมหรอกนะ”

“ใครว่าจะให้ไปล่ะ บ้านหลังนี้เป็นของแม่ฉัน ฉันมีบ้านอีกหลังอยู่แถวๆทางออกเมือง เป็นบ้านส่วนตัวและฉันก็ไม่ยอมให้เธอมาแตะต้องตัวฉันหรอก ตอนที่แม่มาเธอเป็นแฟนฉัน แต่พอตอนปกติเธอจะต้องเป็นคนใช้ให้ฉัน”

“อะไรนะ!!!คนใช้เหรอ มันจะมากไปละนะฉันก็มีการมีงานอยู่ไม่ยอมไปเสียเวลากับนายหรอก”

“ใครบอกว่าเสียเวลา ฉันมีเงินเดือนให้ สองเท่าของงานปัจจุบันของเธอเลยอ่ะ ตกลงว่าไง” คนใช้เหรอ....สองเท่า....ยังดีกว่าไปใกล้ชิดกับไอ้โมะจังจอมบ้านั่น

“ก็ได้”

“งั้นไป ไปเก็บของ”

“วันนี้เลยเหรอ!!!” นี่ฉันต้องไปทำอะไรบ้าๆเสี่ยงฝ่ามือฝ่าเท้าอะไรนั่นจริงๆใช่ไหมเนี๊ย!!!

Ross: อ่าน/เม้นต์ กันวันละนิดจิตแจ่มใส ^^ ติดตามด้วยนาฮัฟ