SBYCh On Thailand

ไม่รู้วันนี้จะหัวเราหรือร้องไห้ดีสำหรับน้องยิ้ม สุทธิดา ก็วันนี้เป็นวันที่สาวเจ้าเข้าเรียนสายเป็นวันแรก ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์มากเลยทีเดียว ที่จริงนางตื่นนอนตั้งแต่ตีห้า ออกเดินทางตั้งแต่หกโมงเช้า เพราะโดนบังคับให้นั่งกินอาหารกับเฟรย เจ้าหล่อนจึงเข้าเรียนคาบเก้าโมงเลทไปเก้าโมงครึ่ง

ที่นั่งสำหรับคนมาช้าคือหลังห้อง ยิ้มกับเฟรยได้นั่งติดกันอยู่สองคน ใบหน้าที่บูดบึ้งอยู่แล้ว เมื่อเจอกับเรื่องปวดหัวแบบนี้ก็ยิ่งเบ้หน้าหนักเข้าไปอีก

"คุณทำให้ฉันเข้าเรียนสาย" ยิ้มตำหนิ

สิ่งที่เด็กเรียนอย่างเธอเกลียดมากที่สุดมีอยู่สองอย่าง นั่นคือการไม่ตรงต่อเวลาและเด็กหลังห้อง เพราะถูกสั่งสอนมาตั้งแต่เด็กว่าการเรียนต้องมาเป็นอันดับแรก ดังนั้นแม้ว่าจะมีงานร้องเพลงเข้ามา แต่สุดท้ายหลังเลิกงานเธอก็ต้องติวกับตัวเองเพื่อความแม่น นับเป็นข้อดีและข้อเสียในเวลาเดียวกัน เพราเหตุนั้นทำให้เจ้าหล่อนกลายเป็นพวกหัวกะทิที่ค่อนข้างเย็นชา

เฟรยยิ้มแล้วตอบ "แต่ผมก็สายเป็นเพื่อนคุณนะ ไม่ได้สายคนเดียวสักหน่อย"

ชายหนุ่มพึมพำ "เอาแต่เงียบ กลัวพิกุลจะร่วงรึไงนะ" เขาจ้องมองยิ้มอย่างไม่วางตา

นักร้องสาวในลุคที่ดูเรียบง่าย ใบหน้าขาวเนียนรูปไข่นั้นดูสวยงามทุกครั้งที่มอง ความสวยงามจัดเสร็จสรรพบนใบหน้าและเรือนร่างของหญิงสาวทำให้คมมองแทบลืมหายใจ

ถึงจะสวยตรงสเปค แต่ไอ้ที่เงียบๆไม่พํดไม่จากับใครแถมชอบมองตำหนิคนอื่นแบบนี้ นี่สเปคของเขาประหลาดมากเลยใช่มั้ยเนี่ย?

"รู้ว่าสวย ไม่ต้องมองมาก" ยิ้มหันมายักคิ้วใส่เขาแบบกวนๆ

เฟรยถึงกับยิ้มกว้าง เพราะสาวเงียบเป็นสาวกวนแบบนี้ เขาไม่เคยเห็น!

"รู้ยัง อาจารย์จะให้พวกเราตั้งชมรมนักศึกษาขึ้นมาเองล่ะ เพื่อเป็นการเสริมสร้างอีคิวให้กับเพื่อนๆพี่น้องนิสิตมหาลัยเรา..." เสียงใสเจื้อยแจ้วของพิกเก็ตดังพอที่จะให้หมู่คณะบัญชีปีสองกลุ่มเล็กๆได้ยินกัน

นี่คือเวลาพักเที่ยง บรรดานิสิตต่างคณะพากันลงมาฝากท้องไว้กับร้านค้าในมหาลัย ยิ้มไม่ค่อยอยากจะบอกเลยว่าอาหารของมหาลัยรสชาติห่วยมาก แต่ถูกดี นี่ล่ะคงจะเป็นสาเหตบ่งบอกว่าทำไมโรงอาหารในมหาลัยถึงได้ร้างคนขนาดนี้

กลุ่มนักศึกษาขนาดกลางประกอบด้วยนิสิตปีสองจากคณะบัญชีนั่งจับกลุ่มล้อมวงกันถกเถียงเรื่องงานกิจกรรมชมรมของมหาลัยที่กำลังจะถึงนี้

"ด้วยอำนาจของหัวหน้าสายชั้น ฉันพิกเก็ตจึงขอให้เพื่อนๆช่วยกันคิดคอนเซปว่าเราควรจะก่อตั้งชมรมอะไรขึ้นมาดี" พิกเก็ตเน้นคำว่าหัวหน้าห้องเป็นพิเศษ

"ทำไมเราต้องสร้างชมรมใหม่ล่ะพิกเก็ต ในเมื่อมหาลัยเราก็มีชมรมออกตั้งเยอะแยะ?" เพื่อนสาวคนนึงถามขึ้น

"ก็เพราะปีนี้มีการยุบชมรมที่ไม่มีผลงานออกไปถึงสิบสองชมรมไง ทำให้ชมรมในมหาลัยเราเหลืออยู่แค่ไม่กี่ชมรมเท่านั้น เราซึ่งเป็นนิสิตปีสอง ก็ได้รับหน้าที่ให้ตั้งชมรมที่เกี่ยวกับสาธารณะประโยชน์มา จึงต้องร่วมมือร่วมใจกันคิด เข้าใจมั้ย?" พิกเก็ตตอบ นางเป็นสาวมั่นที่มีสไตล์การแต่งตัวไม่แพ้เซเลฟหรือคนดังใดๆเลย

"ถ้าอย่างนั้นคณะอื่นก็โดนด้วยสิ?"

"ถูกต้อง เรื่องนี้ไม่ใช่แค่คณะเราที่ต้องรับผิดชอบ แต่ปีสองทุกคณะต้องตั้งชมรมของตัวเองขึ้นมาโดยมีข้อแม้ว่าจะต้องเป็นชมรมที่มีส่วนร่วมกับสังคม"

"งั้น ..คณะอื่นเขาสร้างชมรมก็เสร็จแล้วเหรอ?" นักศึกษาชายถาม

"บางคณะเท่านั้น เพราะงี้ไงฉันถึงได้นัดเพื่อนๆมาหารือกันเรื่องนี้ เราจะก่อตั้งชมรมกัน"

ยิ้มมองความเป็นไปของเพื่อนๆคณะเดียวกันอย่างเบื่อหน่าย ทำแบบนี้มันจะได้ประโยชน์อะไร การควบคุมที่หย่อนยานเกินไป คือปล่อยให้ทุกคนคุยกันเองแบบสบายๆอย่างนี้ ทั้งปีกไม่มีวันได้หรอกชมรมน่ะ

ยิ้มเบ้หน้า เธอไม่ถูกใจการทำงานไม่เป็นทีมแบบนี้เอาซะเลย

"เห็นเอาแต่ทำหน้าเบี้ยวมาตั้งแต่อยู่ในห้องแล้ว ปวดท้องรึไงฮึ?" เฟรยสะกิด เขาแอบสังเกตุสีหน้าของหญิงสาวมาตลอดเลยอดไม่ได้ที่จะถาม

"เปล่า ไม่มีอะไร" ยิ้มตอบหน้าตาย

"เห้อออออ" ชายหนุ่มแกล้งบิดขี้เกียจเพื่อหวังโอบไหล่บาง "คนไทยนี่นะ เขาบอกเป็นคนชอบโกหกทั้งๆที่ความหมายเขาต่างออกไปอีกอย่าง"

"คุณกำลังจะสื่ออะไร?"

"ทำอะไรอยู่ เปล่า?นอนอยู่ ทำอะไรอยู่ ไม่ได้ทำไร? กินข้าว" เขาตอบอมยิ้มมุนปากน้อยนึง "มีอะไรก็คุยกับผมได้ เผื่อช่วยได้ เราเพื่อนกันนะ"

"มโนรีเปล่า?" ยิ้มตอกกลับ

เฟรยหัวเราะในลำคอก่อนจะลุกเข้าไปแจมกับเพื่อนๆช่วยกันคิดชื่อชมรมกันหน้าเครียด ทิ้งให้ยิ้มต้องนั่งมองดูเพื่อนๆเล่นสนุกกันจนเริ่มเรียนคาบบ่าย

ยังไงวันนี้มันก็ไม่รุ่งอยู่แล้วน่า...

จบบาตรห้า