SBYCh On Thailand

หมัดหลุนๆแหวกอากาศจับเปาะเข้ากลางใบหน้าของชายตัวใหญ่ถึงร้อยแปดสิบเข้าอย่างจัง หมัดที่เชื่องช้าในบางจังหวะแต่ก็ใช่ว่าจะหลบได้ง่ายปล่อยออกมาถี่ยิบจากหญิงสาวร่างบอบบาง

วินาทีเดียวกันที่โจรตัวสูงกุมจมูกอย่างเจ็บปวด ท่ากระโดดถีบควงสว่านของยูโดก็ถูกงัดออกมาจบเกมโดยผู้ชนะเป็นเพียงผู้หญิง

ตูมมม...!

สันส้นสูงกระแทกยอดอกหนาจนหักสะบั้น เช่นเดียวกันกับสติของโจรเคราะห์ร้ายดับไปกลางอากาศ ที่สุดแล้วการวิวาทของไบรท์ก็ช่วยให้นางรอดพ้นจากอันตรายมาได้อีกครั้ง

"ไอ้ไก่เอ้ย!" หญิงสาวเค้นเสียงก่อยถุยน้ำลายรดหน้าโจรหมดสติอย่างเหยียดหยาม

ทั้งๆที่เป็นวันหลังปีใหม่แท้ๆ เธอตั้งใจจะเป็นสาวแบบหวานๆ แต่พอมันคันไม้คันมือขึ้นมาสุดท้ายก็หยุดเอาไว้ไม่อยู่

ไบรท์ออกมาเดินห้างตามลำพัง แต่ในขณะอยู่ในลานจอดรถกลับมีโจรเข้ามาปล้นกันเสียดื้อๆ โชคดีที่ผู้หญิงบอบบางอย่างเธอไม่ใช่หมูในอวยให้จับไปเชือดง่ายๆ สุดท้ายผู้ที่น่าสงสารก็ได้กลายเป็นโจรชะตาขาดเสียเอง

วันนี้ไบรท์ตั้งใจจะปลีกตัวออกมาจากเพื่อนๆเพื่อหากิจกรรมที่มันได้รสชาติทำ เจ้าหล่อนเป็นคนประเภทลุยๆ เป็นสาวห้าวที่ดึงความสนใจจากเพศตรงข้ามได้เป็นอย่างดี

ด้วยบุคลิคและวิธีการพูด ทำให้รองจากยิ้มแล้ว ไบรท์ก็พือเป็นเหมือนพี่ใหญ่ที่คอยดูแลคนในกลุ่มอีกเหมือนกัน

ตามซอกซอยตางๆเขตชานเมืองกรุงเทพ ไบรท์ต้องการหาที่เรียนศิลปะป้องกันตัวเพิ่ม ช่วงนี้ป็นช่วงวันหยุดสิบวันของมหาลัยพอดี เท่ากับว่าเวลาว่างทั้งหมดเธอต้องหากิจกรรมทำเพื่อไม่ให้เฉาตายไปซะก่อน

ขณะขับรถสายโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ซิลเวียโทรมา?

"ฮัลโหลซิลเวีย?"

(ฮัลโหลไบรท์ เธออกไปไหนแต่เช้าน่ะ ไม่มีเรียนรึไง?) ปลายสายถามอย่างเป็นห่วง ไบรท์อมยิ้มเล็กน้อย ปกติซิลเวียเป็นคนไม่ค่อยโทรหาใครถ้าไม่ใช่เรื่องงาน นี่แสดงว่าถูกสาวๆพวกนั้นบังคับแน่นอน

"มหาลัยฉันปิดสิบวันนะรู้ยังคะ ฉันออกมาหาอะไรทำข้างนอกน่ะ" ไบรท์ตอบ

(แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน อยู่กับใคร ....โอ๊ยย!) ซิลเวียร้องโวยวายเสียงดัง จากนั้นก็มีเสียงสาวๆที่เหลือแทรกขึ้นมาเป็นลำดับ สุดท้ายผู้ถือสายก็กลายเป็นนักร้องสาว ยิ้ม สุทธิดา (ไบรท์นี่ยิ้มนะ ตอนนี้เธออยู่ไหนน่ะ?)

"ฉันอยู่บางนาน่ะ แถวๆโรงเรียนราชวินิตฯ พวกเธอไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฉันออกมาเที่ยวเล่นฆ่าเวลาเฉยๆ สักพักก็กลับแล้วล่ะ"

(ก็ดี..พวกฉันแค่เป็นห่วง ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นแค่นี้นะ)

ยิ้มจบสายไปดื้อๆเรียบๆตามสไตล์ของเจ้าตัว

ไบรท์อดขำไม่ได้กับความน่ารักของสาวๆ ตั้งแต่รู้จักกันมา เพื่อนทุกคนน่ารักมาก ทั้งหน้าตาและนิสัยใจคอ หลายคนอาจมองกลุ่มเราว่าเป็นพวกคนรวย หยิ่ง แต่สำหรับพวกเราน่ะ เมดอินไชน่าค่ะขอบอก!

ระหว่างที่รถกำลังเข้าไปในซอยก็มีชายวัยรุ่นห้าหกคนวิ่งไล่ชายหนุ่มคนหนึ่งมาอย่างรวดเร็ว

ชายคนนั้นแต่งตัวค่อนข้างดี เนื้อตัวมีแต่รอยบาดแผลเป็นทางยาวชวหวาดเสียว กลุ่มวัยรุ่นเหล่านั้นมีอาวุธพร้อมครบมือทั้งปืน มีด

มันคงจะดีกว่านี้หากเหตุการณ์ทั้งหมดจะรีบผ่านไป แต่มันไม่เป็นแบบนั้นนะสิ

ชายหนุ่มคนนั้นวิ่งโซเซตรงเข้ามาเกาะรถของไบรท์เอาไว้แน่น ริมฝีปากของเขาแตกกำลังพูดพะงาบๆอย่างอิดโรยเต็มที่

ถ้อยคำที่คล้ายคำว่า ช่วยด้วย พ่นออกมา แต่ไบรท์เป็นเพียงผู้หญิงคนเดียว ขึนลงไปไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต

"ซวยสนิท!" ไบรท์สบถ กลุ่มวัยรุ่นพวกนั้นล้อมรถของเธอไว้หมดแล้ว

"ลงมาจากรถเดี๋ยวนี้!!" ไอ้ตัวใหญ่แหกปากเสียงดัง

ไบรท์พยายามมองซ้ายขวาหาคน แต่นี่มันซอยเดี่ยวเปลี่ยวลึก ใครหน้าไหนมันจะเสนอหน้ามาช่วยวะ

"ฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วย ปล่อยฉันไปเถอะ!" ไบรท์ตะโกนตอบ

เธอพยายามข่มหัวใจที่เต้นรัวให้เป็นปกติ เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรกสำหรับเธอ เพราะงั้นต่อให้สติดีแค่ไหน เมื่อโอกาสรอดที่ริบหรี่มีให้เห็นบ้างก็ไม่อาจคุมสติได้

...อย่าลนลาน... คำเดียวในใจที่ก้องในหัวสมัยเรียนยูโด แต่นี่มันจะไหวเหรอ ปืน มีด โอ้ยยย! น้องไบรท์ตายแน่

"อีนี่หนิ กูบอกให้ลงมา! ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอวะ!!" ไอ้โก๋ชักยัวะ มันง้างเหล็กฟาดใส่ไฟหน้าจนเข้าเต็มแรง

...ไอ้อ้วนเอ้ย!..

"มึงจะลงมาดีๆมั้ย ถ้าไม่ลงกูยิง!" ไอ้โก็ยิ้มเหี้ยมยกปืนไทยประดิษฐิ์จ่อข้างกระจกรถพร้อมเหนี่ยวไก

สุดท้ายภาวะจำยอม ไบรท์ชูสองมือยอมลงจากรถแต่โดยดี

ทันทีที่ร่างบางขาวผ่องลงจากรถ ไบรท์ก็ตกเป็นเหยื่อสายตาของเหล่าวัยรุ่นทันที ริมฝีปากของพวกมันเผยอยิ้มคล้ายกับเด็กได้ของเล่น

"มึงเห็นอะไรมั้ย!?" จิ้มโก๋เค้นเสียง

"ไม่ค่ะ ฉัน...ม ไม่เห็นค่ะ" ไบรท์พยายามไม่จ้องร่างโชกเลือดของชายหนุ่มเคราะห์ร้าย

"หึๆๆ" พวกมันหัวเราะ ก่อนที่ใครคนหนึ่งจะพุ่งเข้ามากระชากผมไบรท์ไปจนเซหงายหลัง "แต่พวกกูเห็นว่ะ ..ถอดเสื้อผ้าออก!"

ไอ้พวกเวร! คิดจะขืนใจกันเลยเรอะ!

ไบรท์กุมชายเสื้อตัวเองแน่น ตอนนี้หญิงสาวเข้าใจเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นอย่างดีแล้ว เธอกำลังจากกลายเป็นเหยื่ออารมณ์ของพวกมัน

"วันนี้มึงไม่รอดแน่" ไอ้โก๋ยิ้มหื่นกามก่อนพวกมันจะรุมทึ้งเสื้อผ้าของเธอ

ไบรท์พยายามปัดป้องตัว แต่เพราะถูกจับให้นอนคว่ำจึงทำได้แค่ให้พวกมันสนุกมากขึ้น "คิดว่าทำแบบนี้แล้วมันถูกรึไง! ปล่อยนะ!"

พวกมันไม่ฟัง เอาแต่รุมฉีกเสื้อผ้าของไบรท์กันหน้าตั้ง

ไม่รู้ว่าเธอตาฝาดหรือว่าอะไรหรอกนะ แต่ตอนนี้เธอเห็นผู้ชายที่นอนเจ็บกระตุกขึ้นมาซัดไอ้พวกโก๋ให้พ้นไปจากตัวเธอ

ไม่นานไบรท์ก็เริ่มขยับตัวได้ หญิงสาวลอบยิ้ม โอกาศแก้แค้นของเธอมาถึงแล้ว

ปังๆ...!

ลูกตะกั่วฝังเขากลางลำตัวของชายหนุ่ม เขากลายเป็นโล่รับกระสุนแทนไบรท์ที่เพิ่งยืนหยัดขึ้นมาได้

"ขอบใจพี่ชาย" หญิงสาวเอ่ย นางให้สายตาอำมหิตจ้องเขม็งเหล่าจิ้กโก๋พร้อมหักนิ้ว "จบโชว์นี้เอาไว้ฉันจะพาไปหาหมอนะ"

พูดจบหญิงสาวก็ทะยานร่างเข้าหาพวกนักเลงก่อนเหวี่ยงหมัดเข้าเสยยอดอกของพวกมัน

เปรี้ยง..!

เสียงหมัดดังสนั่นเมื่อกระทบเนื้อ หมัดพิฆาตที่ผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีสะบั้นใส่กลางอกของวัยรุ่นจิ้กโก๋ไม่ยัง ไม่ว่าใครที่โดนดอกนี้เข้าไปก็ถึงกับทรุดลงไปนอนกองกับพื้นเลยทีเดียว

ไม่ใช่ว้าไบรท์จะเอาแต่โจมตีเขาได้ฝ่ายเดียว ทุกครั้งที่หลบคมมีด เนื้อตัวของเธอก็โดนกรีดเป็นแผลยาวหลายสิบแห่งเหมือนกัน

"ฆ่ามันสิโว้ย! กะอีแค่ผู้หญิงคนเดียว.." โก๋ร่างใหญ่พูดได้เพียงเท่านั้น หมัดหลุนๆของไบรท์ก็กระแทกเข้าระเบิดปลายคางของมันไปหนึ่งตูม

...มันหลับสนิทกลางอากาศค้างเติ่งอยู่อย่างนั้น

หญิงสาวพ่นลมร้อนออกจากปาก แขนทั้งสองบิดเกร็งพร้อมสวนกลับใส่วัยรุ่นเลือดร้อนพวกนั้นอย่างเมามัน หมัดที่ไม่มีท่าทางอะไรมีรึที่จะมาสู้นักยูโดอย่างเธอไแ

ชั่วไม่กี่อึดใจผ่านไป เหล่าวัยรุ่นทั้งหมดก็ถูกซัดเด็ดดวงหมอบแต้ไปเป็นที่เรียบร้อย

ไบรท์วิ่งเข้ามาพยุ่งชายหนุ่มตัวปัญหาขึ้นรถไปอย่างรู้งาน

"หนักจัง" ไบรท์บ่นปนหอบ

"ขอบใจ.." ชายหนุ่มพึมพำ แต่เล่นเอาไบรท์ตาโตเป็นไข่ห่าน "ไม่ต้องตกใจ ฉันใส่เสื้อกันกระสุนมา"

"ใครว่าตกใจล่ะ ...คุณนี่ดวงดีนะที่รอด แต่ฉันดวงซวยที่มาเจอคุณ"

ไบร์เหน็บเขา ถึงจะเป็นพวกชอบลุย แต่แบบนี้มันออกจะเกินตัวไปหน่อยสำหรับเธอ โชคยังดีที่ความรู้ยังคืนครูไปไม่หมด ไม่อย่างนั้นล่ะแกเอ๊ยยย!

"อย่าคิดว่าฉันจะใจดีกับคุณนะ บอกไว้ก่อน พอคุณหายดีแล้วฉันจะทบต้นทบดอกให้หมดเลย"

ไบรท์ทำแก้มป่อง ชายหนุ่มเพียงแค่อมยิ้มไว้บางๆ