รักนะ ไอบี้ของผม

ตอนที่ 2
หลังจากที่ผมไล่ไอ้น้องชายสุด stupid ของผมไปแล้ว มันก็ไปทันทีเลยล่ะครับ -.-  ส่วนผมลงมาจากรถแท็กซี่ที่มันขโมยมาจากไหนก็ไม่รู้
ผมเดินเข้ามาในสวน เดินเข้ามาเรื่อยๆแต่ก็ยังไม่เห็นลูกอมเลย เธออยู่ไหนกันนะ
ผมเดินจนมาถึงลานน้ำพุที่อยู่กลางสวนเลย อ๊ะ! นั่นไงลูกอมเธอกำลังยืนอยู่กับใครกันนะ! ผู้ชายด้วย ได้ข่าวว่าเธอไม่มีพี่ชายหรือน้องชายนี่! แล้วไอ้คนนั้นมันเป็นใคร?!  แล้วนั่น! จู๋จี๋จับไม้จับมือกันอีก ไม่ได้ผมไม่ยอม!!!
ผมเดินตรงเข้าไปหาสองคนนั้นทันที นี่มันหยามกันชัดๆ!!!!!!
"ลูกอม..."   ผมเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะหันหน้ามาประจันหน้ากับผม "เธอ..."
"แบคฮยอน คือฉัน..."
"นี่ใครหรอลูกอม ._."  
ยังมีหน้ามาถามอีก ก็แฟนยัยนี่ไง -_-
"เอ่อ..."
"บอกความจริงฉันมา!!!"  ผมเข้าไปจับข้อมือของลูกอมและจับมันไว้แน่นทำให้เธอต้องร้องโอดโอยออกมา
"โอ๊ย! แบคฮยอนฉันเจ็บ!"
"บอกความจริงฉันมาก่อน!!!"
"นี่นาย"  ไอ้ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆลูกอมเข้ามาและพยายามที่จะแกะมือผมออกจากลูกอม "ค่อยๆพูดกันก็ได้"
"อย่ามายุ่งเรื่องของผัวเมีย!"  ผมสบัดข้อมือไอ้หมอนี่ออก ทำให้มันเซเกือบล้มลงไปในน้ำพุแล้ว  "หมอนี่นี่ใคร?!"
"ฟะ..แฟนใหม่ฉัน..."
"...."   คำตอบของเธอทำให้ผมอยากตายตรงนี้เลย..
หน้าผมชาไปหมด เหมือนโดนมีดแหลมมาแทงที่หัวใจสักหนึ่งพันเล่ม...
นี่มันอะไรกัน?!...
"พอใจนายแล้วนะแบคฮยอน ฉันขอโทษ! นายคิดว่าจะให้ฉันทนกับแม่ของนายที่เหม็นขี้หน้าฉันหรือไง?!"
"ลูกอม...."
"ต่างคนต่างไปเถอะแบคฮยอน..."
"...."
"ลาก่อน..."
เธอพูดก่อนที่จะสบัดมือผมออกและเดินออกไปช่วยไอ้หมอนี่ที่โดนผมสบัดข้อมือจนเซไป..
อืม มันจบแล้ว ความสัมพันธ์ที่ผ่านมาสองปี มันจางหายไปหมดแล้ว....
 
ผมวิ่งมาจากตรงนั้นทันที น้ำใสๆที่ตามันค่อยๆไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ผมไม่แคร์สายตาใครทั้งนั้นอ่ะ ผมน่าจะเชื่อคำเตือนของไอ้วีแล้วแท้ๆ T^T 
ผมวิ่งออกมาด้านหน้าของสวน ที่ไอ้วีมันมามาส่งผม ก่อนที่จะหารถเพื่อที่จะกลับบ้าน แต่มันก็ไม่มีรถออกมาสักคัน นี่มันก็ยังไม่เย็นนี่นาแล้วทำไมถึงไม่ค่อยมีรถนะ -^-
ผมหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าเป้สีดำที่ผมสะพายมาด้วย และกดเบอร์ไอ้วีทันที ไม่นานมันก็รับสาย
"ฮัลโหลไอ้วี ฮึก.."
(เฮ้ย! ไอ้พี่แบคเป็นไร)
"ฉันโดนลูกอมบอกเลิก ㅠ ㅠ"
(ผมเตือนพี่แล้วหนิ-3- ร้องไห้ใช่ไหม?)
"สะอื้นขนาดนี้ไม่ร้องมั้ง"
(แล้วตอนนี้อยู่ไหน เดี๋ยวผมไปรับ)
"หน้าสวน"
(โอเค อีกห้านาทีเจอกัน)
ผมกดตัดสายไอ้วีทันที ก่อนที่จะไปหาม้าหินนั่งเพราะตอนนี้ขามันไม่มีแรงแล้ว -^-
บรื้น~ (เสียงรถจอด(?) )
เห? นี่มันผ่านไปแค่สองนาทีเองนะ (นับด้วยหรอ -?- ::ไรท์) 
ผมมองรถที่มาจอดตรงหน้าผมตั้งแต่หัวจรดล้อ (?)
นี่มันไม่ใช่รถไอ้วีนี่ รถแท็กซี่ที่มันกำลังขับก็ไม่ใช่! แล้วรถใคร O.o 
ผมลุกขึ้นและไปส่องที่กระจกหน้ารถ ผมยังไม่ทันจะส่อง กระจกหน้าด้านข้างคนขับก็เปิดซะแล้ว -.-
"นายชื่อแบคฮยอนหรือเปล่า"
"ชะ...ใช่ มีอะไรหรือเปล่า ^^;"
"แม่นายให้ฉันมารับ ขึ้นมาสิ"
"แม่หรอ?"  ผมทำหน้างง  "ดะ...เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่รู้จักนายเลยนะ!"
"เดี๋ยวก็รู้จักเองล่ะน่า ขึ้นมาเถอะ"
"แต่ฉันบอกให้น้องชายมารับแล้ว -3-"
"บอกให้ขึ้นมา!"   เพราะเสียงอันต่ำของเค้า ทำให้ผมต้องจงใจขึ้นไป ผมนั่งเบาะหลังครับ เพราะถ้านั่งเบาะด้านข้างคนขับไอ้ผู้ชายคนนี้อาจจะจี้ผมแล้วเอาเงินไปก็ได้ ใครจะรู้ -3-
หมอนี่จมูกเป็นสัน ผิวขาว (นิดนึง) หน้าตาก็หล่อใช้ได้ และอีกอย่างที่น่าตลก...
หูเค้านี่ไง...
กางจนเป็นไม้กางเขนแล้ว ฮ่าๆๆๆ~
"ยิ้มอะไร -?-"
"เปล่านี่ ออกรถไปเถอะ"
"นี่นายไม่อยากรู้จักฉันหรือไง"
"ไม่อ่ะ ไม่ต้องบอกก็รู้"  ผมทำหน้ากวนใส่เค้า เพราะตอนนี้เค้าหันหน้ามาหาผม "ชื่อนายหูกางไง :P"
"ว่าไงนะ!!!!"
"ล้าาาาา~"
ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่ แกล้งคนนี่มันก็สนุกเหมือนกันแฮะ >3<