รักนะ ไอบี้ของผม

ตอนที่ 2

หลังจากที่ผมไล่ไอ้น้องชายสุด stupid ของผมไปแล้ว มันก็ไปทันทีเลยล่ะครับ -.-  ส่วนผมลงมาจากรถแท็กซี่ที่มันขโมยมาจากไหนก็ไม่รู้

ผมเดินเข้ามาในสวน เดินเข้ามาเรื่อยๆแต่ก็ยังไม่เห็นลูกอมเลย เธออยู่ไหนกันนะ

ผมเดินจนมาถึงลานน้ำพุที่อยู่กลางสวนเลย อ๊ะ! นั่นไงลูกอมเธอกำลังยืนอยู่กับใครกันนะ! ผู้ชายด้วย ได้ข่าวว่าเธอไม่มีพี่ชายหรือน้องชายนี่! แล้วไอ้คนนั้นมันเป็นใคร?!  แล้วนั่น! จู๋จี๋จับไม้จับมือกันอีก ไม่ได้ผมไม่ยอม!!!

ผมเดินตรงเข้าไปหาสองคนนั้นทันที นี่มันหยามกันชัดๆ!!!!!!

"ลูกอม..."   ผมเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะหันหน้ามาประจันหน้ากับผม "เธอ..."

"แบคฮยอน คือฉัน..."

"นี่ใครหรอลูกอม ._."  

ยังมีหน้ามาถามอีก ก็แฟนยัยนี่ไง -_-

"เอ่อ..."

"บอกความจริงฉันมา!!!"  ผมเข้าไปจับข้อมือของลูกอมและจับมันไว้แน่นทำให้เธอต้องร้องโอดโอยออกมา

"โอ๊ย! แบคฮยอนฉันเจ็บ!"

"บอกความจริงฉันมาก่อน!!!"

"นี่นาย"  ไอ้ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆลูกอมเข้ามาและพยายามที่จะแกะมือผมออกจากลูกอม "ค่อยๆพูดกันก็ได้"

"อย่ามายุ่งเรื่องของผัวเมีย!"  ผมสบัดข้อมือไอ้หมอนี่ออก ทำให้มันเซเกือบล้มลงไปในน้ำพุแล้ว  "หมอนี่นี่ใคร?!"

"ฟะ..แฟนใหม่ฉัน..."

"...."   คำตอบของเธอทำให้ผมอยากตายตรงนี้เลย..

หน้าผมชาไปหมด เหมือนโดนมีดแหลมมาแทงที่หัวใจสักหนึ่งพันเล่ม...

นี่มันอะไรกัน?!...

"พอใจนายแล้วนะแบคฮยอน ฉันขอโทษ! นายคิดว่าจะให้ฉันทนกับแม่ของนายที่เหม็นขี้หน้าฉันหรือไง?!"

"ลูกอม...."

"ต่างคนต่างไปเถอะแบคฮยอน..."

"...."

"ลาก่อน..."

เธอพูดก่อนที่จะสบัดมือผมออกและเดินออกไปช่วยไอ้หมอนี่ที่โดนผมสบัดข้อมือจนเซไป..

อืม มันจบแล้ว ความสัมพันธ์ที่ผ่านมาสองปี มันจางหายไปหมดแล้ว....

ผมวิ่งมาจากตรงนั้นทันที น้ำใสๆที่ตามันค่อยๆไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ผมไม่แคร์สายตาใครทั้งนั้นอ่ะ ผมน่าจะเชื่อคำเตือนของไอ้วีแล้วแท้ๆ T^T 

ผมวิ่งออกมาด้านหน้าของสวน ที่ไอ้วีมันมามาส่งผม ก่อนที่จะหารถเพื่อที่จะกลับบ้าน แต่มันก็ไม่มีรถออกมาสักคัน นี่มันก็ยังไม่เย็นนี่นาแล้วทำไมถึงไม่ค่อยมีรถนะ -^-

ผมหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าเป้สีดำที่ผมสะพายมาด้วย และกดเบอร์ไอ้วีทันที ไม่นานมันก็รับสาย

"ฮัลโหลไอ้วี ฮึก.."

(เฮ้ย! ไอ้พี่แบคเป็นไร)

"ฉันโดนลูกอมบอกเลิก ㅠ ㅠ"

(ผมเตือนพี่แล้วหนิ-3- ร้องไห้ใช่ไหม?)

"สะอื้นขนาดนี้ไม่ร้องมั้ง"

(แล้วตอนนี้อยู่ไหน เดี๋ยวผมไปรับ)

"หน้าสวน"

(โอเค อีกห้านาทีเจอกัน)

ผมกดตัดสายไอ้วีทันที ก่อนที่จะไปหาม้าหินนั่งเพราะตอนนี้ขามันไม่มีแรงแล้ว -^-

บรื้น~ (เสียงรถจอด(?) )

เห? นี่มันผ่านไปแค่สองนาทีเองนะ (นับด้วยหรอ -?- ::ไรท์) 

ผมมองรถที่มาจอดตรงหน้าผมตั้งแต่หัวจรดล้อ (?)

นี่มันไม่ใช่รถไอ้วีนี่ รถแท็กซี่ที่มันกำลังขับก็ไม่ใช่! แล้วรถใคร O.o 

ผมลุกขึ้นและไปส่องที่กระจกหน้ารถ ผมยังไม่ทันจะส่อง กระจกหน้าด้านข้างคนขับก็เปิดซะแล้ว -.-

"นายชื่อแบคฮยอนหรือเปล่า"

"ชะ...ใช่ มีอะไรหรือเปล่า ^^;"

"แม่นายให้ฉันมารับ ขึ้นมาสิ"

"แม่หรอ?"  ผมทำหน้างง  "ดะ...เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่รู้จักนายเลยนะ!"

"เดี๋ยวก็รู้จักเองล่ะน่า ขึ้นมาเถอะ"

"แต่ฉันบอกให้น้องชายมารับแล้ว -3-"

"บอกให้ขึ้นมา!"   เพราะเสียงอันต่ำของเค้า ทำให้ผมต้องจงใจขึ้นไป ผมนั่งเบาะหลังครับ เพราะถ้านั่งเบาะด้านข้างคนขับไอ้ผู้ชายคนนี้อาจจะจี้ผมแล้วเอาเงินไปก็ได้ ใครจะรู้ -3-

หมอนี่จมูกเป็นสัน ผิวขาว (นิดนึง) หน้าตาก็หล่อใช้ได้ และอีกอย่างที่น่าตลก...

หูเค้านี่ไง...

กางจนเป็นไม้กางเขนแล้ว ฮ่าๆๆๆ~

"ยิ้มอะไร -?-"

"เปล่านี่ ออกรถไปเถอะ"

"นี่นายไม่อยากรู้จักฉันหรือไง"

"ไม่อ่ะ ไม่ต้องบอกก็รู้"  ผมทำหน้ากวนใส่เค้า เพราะตอนนี้เค้าหันหน้ามาหาผม "ชื่อนายหูกางไง :P"

"ว่าไงนะ!!!!"

"ล้าาาาา~"

ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่ แกล้งคนนี่มันก็สนุกเหมือนกันแฮะ >3<