สี่สาวเหนือมนุษย์..

     ณ ห้องพยาบาล

     -ขนมจีน

     ฉันพยุงยัยฟางมาพร้อมกับยัยแก้วที่พยุงยัยเฟย์ จนมาถึงห้องพยาบาล ก็เห็นคุณครูนั่งจดงานอยู่เมื่อคุณครูเงยหน้าหันมามองพวกเราเลยรีบเดินมาช่วยพยุงไปที่เตียงนอนของห้องพยาบาล

     "เกิดไรขึ้นเนี้ย" คุณครูหันมาถามพวกเรา แต่ฉันก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาแหะ สงสัยเพราะพยุงยัยฟางมั้

     "คือเพื่อนหนูสลบนะคะ" ยัยแก้วตอบอาจารย์พร้อมกับนั่งลงที่เตียงข้างๆยัยเฟย์ ฉันเลยนั่งลงไปด้ว

     "อ่อถ้าสลบก็ไม่น่าจะเป็นไรมากน่ะ" แล้วอาจารย์ก็เดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน ฉันกับยัยแก้วเงียบจนน่าอึดอั

     "ยัยจีน ฉันว่ามันแปลกๆน่ะ ทั้งเฟย์ยัยฟางแล้วก็แกรวมถึงฉันด้วย.." ยัยแก้วพูดขึ้นทำลายความเงียบ ฉันหันไปมองหน้ายัยแก้วด้วยความงงว่าหมายความว่าไง

     "ฉันเห็นตอนที่มีอะไรสักอย่างเหมือนหิมะอ่ะตกลงตรงนายจองเบ ฉันว่ามันแปลกน่ะ?" ใช่ ก็จริงฉันก็สงสัย

     "ใช่ ก็จริง" ฉันตอบแก้ว

     "แล้วยังยัยเฟย์ยัยฟางอีก?" แก้วพูดต่อ

     -เฟย์-

     โอ๊ยยยทำไมมันปวดเมื่อยไปหมดอย่างงี้น่ะ เฮ้ออความรู้สึกเหมือนวิ่งรอบโลก3รอบเลย นี่ฉันเปรียบเทียบเกินไปรึป่าวน่ะ?

     "แล้วยังยัยเฟย์ยัยฟางอีก?" เอ่ะ พูดเรื่องฉันรึป่าวน่ะ? เลยค่อยๆลืมตาขึ้นมาโอ๊ยยย ห้องอะไรขาวขนาดนี้เนี้ยย
     "พวกฉันทำไมหรอยัยแก้ว?" ฉันถามยัยแก้วเมื่อเห็นนั่งอยู่เตียงข้างๆ

     "ช่ายยพวกฉันทำไม" อ่าาเสียงยัยฟาง เหมือนยัยแก้วกับยัยจีนจะตกใจน่ะเนี้ย หน้าเหวอเลยย ช็อตเด็ดจริงๆ น่าจะถือกล้องมาถ่ายไว้จริงๆ

     "ตื่นแล้วก็ไม่บอกกันเลยตกใจหมด" ยัยแก้วว่า

     "นี่ก็ตื่นแล้วอธิบายมาสิว่าเกิดไรขึ้น?" ยัยจีนพูดขึ้น แต่ยัยฟางดูจะยังไม่พูดก่อนฉันเลยต้องพูดก่อน

     "คือฉันทะเลาะกับนายเขื่อนจนโมโหอ่ะแล้วทีนี่ใช่ป่ะอยู่ๆเหมือนมีคลื่นพลังบางอย่างมันผลักนายเขื่อนไปฉันไม่ได้คิดไปเองน่ะฉันรู้สึกจริงๆมันเป็นคลื่นพลังที่มองไม่เห็นแต่ฉันรู้สึกได้" หวังว่าคงจะไม่หัวเราะที่ฉันเล่าหรอกน่ะ

     "พวกฉันไม่หัวเราะเรื่องที่แกเล่าหรอกน่า" ห่ะยัยแก้วรู้ได้ไงว่าฉันคิด พวกเราหันไปมองยัยแก้วกันยัยแก้วทำหน้างง

     "มองทำไมก็เมื่อกี้เฟย์บอกว่าคงไม่หัวเราะเรื่องที่มันเล่าไม่ใช่หรอ?" ฉันคิดไม่ได้พูดน่ะ?

     "แก้วแกหูฝาดรึป่าวมันยังไม่ได้พูดเลย" ยัยจีนมองยัยแก้วด้วยความสงสัย

     "แต่ฉันได้ยินนี่ ยัยเฟย์พูดจริงๆ" มันหันมามองหน้าฉัน

     "ใช่ แต่ฉันคิดไม่ได้พูดออกไป?" ยัยนี่อ่านใจได้รึไงเนี้ย

     "เฮ้ยๆฉันไม่ได้อ่านใจได้น่ะยัยเฟย์" ฮ่ะอีกแล้ว มันรู้ได้ไง

     "แก้วฉันว่ามันแปลกๆล่ะ" ยัยจีนพูดขึ้นแล้วหันไปหาฟาง

     "แล้วแกล่ะฟางมันเกิดไรขึ้น" ยัยฟางพยักหน้าแล้วเริ่มเล่า.

     -ฟาง-

     นี่มันเกิดไรขึ้นกับฉันเนี้ย!

     "ก็คือฉันทะเลาะกับนายป็อปเหมือยเฟย์นั้นแหละฉันโกรธนายนั้นแล้วจู่ๆเหมือนเก้าอี้มันลอยมาจนหัวนายป็อปแล้วยังลอยค้างกลางอากาศตรงหน้าฉัน ฉันรู้สึกว่าโต๊ะมันลอยขึ้นเพราะฉัน เหมือนฉันเป็นคนทำ" ฉันเล่า ยัยจีนคิ้วขมวดเป็นโบว์เลยค่าาา อยากจะไปช่วยแก้โบว์จริงๆ

     "จะมาแก้โบว์อะไรยัยฟางตลกไหมเนี้ย" เอ้ายัยแก้วรู้ได้ไงว่าฉันคิดอะไรอยู่?
     "แก้วอีกแล้วน่ะ มาอ่านใจฉันได้ไงย่ะ" ยัยแก้วทำหน้างง

     "ฉันรู้ล่ะปัญหาของยัยแก้วคืออะไร" พวกเราหันไปมองหน้ายัยจีนกัน

     "อะไรยัยจีนๆฉันไม่ได้มีปัญหาสักหน่อย" ยัยแก้วโวยขึ้น

     "ฉันคิดว่าแกอ่านใจคนได้.." ยัยจีนพูดขึ้นความเงียบปกคลุมเราทั้ง4จนน่าอึดอัด

     "เอ่อ.. ยัยจีนจะบ้าหรอ" ยัยแก้วพูดขึ้นทำลายความเงียบ

     "ฉันว่าเป็นไปได้" ยัยเฟย์พูดขึ้น

     "บ้าน่าเฟย์" ยัยแก้วยังคงไม่เชื่อ

     "ไม่งั้นแกรู้ได้ไงตอนที่ฉันคิดในใจอ่ะ" ฉันพูดขึ้นบ้าง ยัยแก้วเหมือนจะเถียงไม่ออกจึงเงียบ

     "แล้วฉันล่ะ? แกพอจะรู้ไหมว่าเกิดไรขึ้นกับฉัน" ยัยเฟย์หันไปมองยัยจีน

     "ฉันไม่รู้ฉันแค่คิดเฉยๆ" เฮ้อออนี่มันเกิดไรขึ้นกับพวกฉันเนี้ย..

     "เอางี้พวกแกก็นอนพักเถอะ ค่อยว่ากันงั้นเดี๋ยวพวกฉันจะนั่งเป็นเพื่อน"ยัยจีนพูดต่อแล้วก็นอนลงบนเตียงเมื่อเห็นแบบนั้นพวกเราเลยล้มตัวลงนอนกันและหลับไป..

     -โทโมะ-

     นี่มันเกิดไรขึ้นกับพวกผมเนี้ยยัยผู้หญิง4คนนั้นแปลกจริงๆ หลังจากที่พวกผมมาถึงห้องพยาบาลและไอ้ป็อปกับเขื่อนก็ฟื้นขึ้นมาเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง มันน่าแปลกจริงๆ

     "ฉันว่าพวกเธอไม่ธรรมดา" ไอ้เขื่อนพูดขึ้นพร้อมกับยกแก้วน้ำดื่ม

     "ใช่ฉันด้วย" ไอ้จองเบพูดต่อ

     "คิดไปก็ปวดสมองป่าวๆ" ไอ้ป็อปพูดขึ้นพร้อมจับแผลที่หัว

     "แล้วเราจะทำไงกันต่อ" ผมถาม

     "ฉันจะไปแก้แค้นยัยผู้หญิงคนนั้นที่บังอาจเอาอะไรก็ไม่รู้ทำให้ฉันเจ็บตัวแบบนี้" ไอ้เขื่อนพูดพร้อมวางแก้วน้ำลงกับโต๊ะข้างเตียง

     "ส่วนฉันคงจะแกล้งยั่วโมโหยัยนั้นแน่" ผมพูด

     "ฉันเอาด้วย" ไอ้จองเบกับไอ้เขื่อนตอบพร้อมกัน

     "ก็แล้วแต่สิ ฉันยังไงก็ได้" ไอ้ป็อปพูดพร้อมนอนลงเหมือนเป็นการบอกว่าจะพักไอ้เขื่อนเลยนอนลงไปตาม พวกเราเลยแยกออกมาไปเรียนต่อที่ห้อง แต่ก็ไม่เห็นยัยพวกผู้หญิง4คนนั้น แต่พวกเราก็ยังคงนั่งเรียนไปเรื่อยๆจนเลิก พวกเราทั้ง2เลยเดินไปหาไอ้ป็อปกับเขื่อนที่ห้องพยาบาลและแยกย้ายกันกลับบ้าน

     -แก้ว-

     ระหว่างที่เรากำลังแยกย้ายกันจะกลับระหว่างกำลังเดินออกจากห้องพยาบาลก็เจอนายพวกนั้น ฟางกับยัยเฟย์หลบสายตาที่เขื่อนกับป็อปมองฉันกับขนมจีนทำเป็นมองไม่เห็นและเดินผ่านไปยัยเฟย์ฟางเลยเดินหลบหลังพวกฉัน

     'เหอะ แค่นี้ก็ไม่กล้าสบตาผู้หญิง' นี่มันเสียงนายป็อปใช่ไหม คำพูดนี้มันทำให้ฉันหยุดเดินเห็นดังนั้นยัยหนมจีนเลยหยุดแล้วหันมามองหน้าหวังจะถามว่ามีไร

     "แกบอกว่าฉันอ่านใจได้ใช่ไหม?" ฉันหันไปกระซิบยัยจีน

     "ฉันไม่แน่ใจ ทำไม?" ยัยจีนกระซิบตอบ

     "นายป็อปมันด่าเราในใจ" ฉันกระซิบ

     "มันด่าเราว่าอะไรยัยแก้ว!" ยัยฟางกระซิบขึ้นมา

     "มันบอกว่า 'เหอะ แค่นี้ก็ไม่กล้าสบตาผู้หญิง' แบบนี้แหละ" ฉันกระซิบบอก

     "ห่ะ! อะไรน่ะโน่ยยยกล้าดียังไงมาว่าพวกฉันแบบนี้! ไอ้ปอปนั้นใช่ไหม! ดีฉันจะไปฆ่ามันเอง!" ยัยเฟย์ตระโกนขึ้นพร้อมชี้ไปที่ไอ้ปอป เอ้ย ป็อป ทำให้พวกนั้นหันมามองพวกเรา แล้วยัยเฟย์ก็เดินไปหาไอ้ป็อปพร้อมตระโดนถาม

     "ทำไมห่ะ ผู้หญิงอย่างพวกฉันมันทำไม อย่างมีเรื่องรึไง!" ยัยเฟย์ตระโดนใส่หน้าป็อป พวกเราจึงรีบไปห้ามยัยเฟย์

     "เฟย์ๆใจเย็นก่อนๆ" ยัยฟางพยายามดึงเฟย์ออกจากป็อป

     "เหอะเธอพูดอะไรของเธอเพื่อนฉันยังไม่ได้พูดว่าอะไรพวกเธอเลย อย่าเรียกร้องความสนใจ" นายหน้ายาวพูดขึ้นพร้อมเจาะจงไปที่เฟย์ ยิ่งทำให้พวกฉันปรี๊ดแตกโดยฉะเพราะยัยเฟย์

     "นายว่าอะไรน่ะ!" ยัยเฟย์หันไปมองหน้าเขื่อนแทน

     "ฉันพูดใหม่อีกรอบก็ได้ 'อย่าเรียกร้องความสนใจ' ได้ยินชัดรึยัง?" เขื่อนพูดอีกรอบ

     "หยุด" เหมือนจะได้ยินเสียงยัยจีนพูดขึ้นแต่อย่าหวังว่าจะมีใครหยุด

     "บอกให้หยุด!" อยู่ๆต้นไม้เสารอบตัวพวกเราก็มีน้ำแข็งขึ้น ทำให้พวกเราหยุดการกระทำทุกอย่างลงแล้วหันมามองยัยจีนที่สงสายตาเหมือนรำคาญเต็มทีแล้วอยู่ยัยจีนก็ล่มลงเหมือนกำลังหมดสติ ฉันเลยรีบวิ่งไปรับร่างยัยนั้นก่อนที่จะล้มแล้วน้ำแข็งรอบๆตัวก็หายไป พวกเราเลยมาช่วยพยุงยัยจีนกลับบ้านให้พวกนั้นยืนงงกับเหตุการณ์..

     พวกเรากลับคอนโดกัน พวกเราอยู่ด้วยกันที่คอนโดใช่พวกเราช่วยกันจ่ายค่าคอนโด เราวางยัยจีนลงบนเตียง แล้วเราก็ขึ้นเตียงและนอนเพราะความเหนื่อยล้า ไม่มีใครคิดจะอาบน้ำสักคน..
______________________________________________________________
เย้~ เอาไปอ่านอีกตอนนน ติชมได้น่าาา เม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยน่าาา