เราจะมีกันและกัน KF

  ขนมหวานไม่ใช่สิ่งที่ร่างบางชอบเธอจึงเลือกรับประทานแต่ผลไม้...เช่นเดียวกับร่างสูงที่เลือกทานแต่ผลไม้กับน้ำชาแต่เป็นชาฝรั่งถ้วยหรูงดงาม

   "นี่ไม่ทานขนมหวานเหมือนกันทั้งคู่หรือไง"

    มารดาของร่างสูงเอ่ยถามขึ้นเพราะเธอไม่เห็นสองคนนี้แตะขนมหวานเลยรับประทานแต่ผลไม้

  "หนูไม่ค่อยชอบทานของหวานๆค่ะ...ชอบทานแต่ผลไม้"

ร่างบางรีบตอบอย่างเกรงใจ

   "ถ้าอย่างนั้นก็เหมือนกับแก้ว...ขานี้ก็ไม่ชอบทานของหวานๆเหมือนกัน"

เธอยิ้มให้ร่างสูงอย่าง.รู้กัน.แต่ร่างสูงทำเป็นไม่รู้เรื่องอย่างนั้นเอง

   "เดี๋ยวแก้วไปส่งหนูฟางด้วยนะลูก"

มารดาของร่างสูงได้เอ่ยปากบอกร่างสูงหลังจากที่ได้ชวนร่างบางปยู่รับประทานอาหารเย็นด้วยแต่ร่างบางกลับปฏิเสธโดยบอกว่ามีงานค้างอยู่ต้องกับไปทำ

    เมื่อร่างบางเห็นสีหน้าไม่เต็มใจของร่างสูง...เธอจึงรีบปฏิเสธทันที

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณป้า...รบกวนป่าวเดี๋ยวฟางนั่งแท๊กซี่กลับเองดีกว่า"

"แท๊กซี่อะไรจะมาสะดวกกว่ารถของเรา..กว่าจะเรียกได้ผ่อราคากันอีก..แล้วยังต้องเสียสตางค์แพงๆอีกให้แก้วไปส่งเถอะลูก" 

เธอบอกพร้อมกับพยักหับลูกชายเป็นการย้ำหนักแน่นอีกครั้งนึง...ร่างสูงจึงจำเป็นต้องหันไปตัดบทร่างบางว่า

    "ไปเถอะคุณ...ผมจะออกไปข้างนอกอยู่พอดี"

   ร่างบางไม่ได้อยากไปกับเขาสักหน่อย...แต่การที่จะเฝ้าปฎิเสธตลอดเวลาก็ยังไงอยู่...ร่างบางจึงต้องจำไจให้ร่างสูงไปส่ง

"งั้นฟางขอลาเลยละกันนะค่ะ...พรุ้งนี้จะเอาใบเสร็จมาให้คุณป้า"

"จ้ะ.."

มารดาของร่างสูงตอบ...เป็นปลื้มเมื่อได้เห็นทั้งคู่เดินเคียงกายกันออกไปขึ้นรถของร่างสูง..ที่คนใช้ได้ไปนำรถถอยออกมาที่หน้าบันไดใต้ตึก

     หญิงสาวร่างบางก้าวขาขึ้นไปนั่งข้างหน้าข้างๆคนขับตามที่ร่างสูงเปิดประตูให้..แล้วตัวเขาเองก็อ้อมตัวไปประจำตำแหน่งคนขับ

   พอเลี้ยวพ้นรั้วบ้านไปแล้ว..ร่างสูงก็เอ่ยถามขึ้น

"คุณจะให้ผมไปส่งที่ไหน...!?"

"ที่มูลนิธิ..พญาไทค่ะ"

"ทางนั้นรถติดนะ"

   เขาเอ่ยออกมาอย่างชวนคุยมากกว่า..แต่เมื่อร่างบางฟังเขาแล้วเหมือนกับเธอไปรบกวนเขาเธอจึงเอ่ยปากขึ้นว่า

"ถ้าอย่างนั้นคุณจอดที่หน้าปากซอยก็ได้ค่ะ...เดี๋ยวฉันเรียกรถไปเอง"

   ร่างสูงชายตามองร่างบางนิดนึง..แล้วบอกกับตัวเองว่าผู้หญิงคนนี้ยิ่งมองนานๆก็ยิ่งสวย..เพียงแต่ท่าทางเฉยเมยของเทอที่เป็นตัวทำลายความสวยพวกนี้ไปอย่างหน้าเสียดาย

"ดูเหมือนคุณจะเข้าผมผิดนะ.."

"ฉันเข้าใจคุณดีต่างหากแหละค่ะ.."

    ร่างบางหันไปยิ้มให้เขาอย่าง.เอาเรื่อง.

"คุณไม่ชอบฉัน"

"ทุกคนเขาต้องชอบคุณด้วยหรอ!?"

"ไม่จำเป็นหรอกค่ะ...ไม่คุณจะชอบฉันหรือไม่ชอบฉัน...ฉันก็ยังเป็นตัวของฉันอยู่ที่แหละค่ะ..ตอนนี้ถึงหน้าปากซอยแล้วกรถณาจอดรถด้วยค่ะ.."

    ร่างบางบอกเขาเมื่อเขาแล่นรถจนมาถึงหน้าปากซอย

"ผมเปลี่ยนใจละ...ผมอยากไปพญาไท"

   เขาตอบอย่างหน้าตาเฉย...ค่อยสนุกที่ได้ต่อปากต่อคำกับร่างบาง

   ร่างบางไม่ตอบ..แต่จากการชำเลืองตาด้วยหางตาเขาเห็นร่างบางทำหน้าเฉยเมยพักหนึ่งก็หยิบสมุดโน๊ตขึ้นมาเปิดดูไปเรื่อย..เมื่อร่างสูงเห็นอย่างงั้นก็เลยเอ่ยถามขึ้น

"คุณทำอะไรน่ะ.."

"ฉันดูนัดหมายพรุ้งนี้.."

"ไปขอรับบริจาคอีกหรือไง..!? --"

    คราวนี้ร่างบางจ้องหน้าเขานิ่งที่เดียว...ก่อนจะพูดด้วยเสียงเรียบๆว่า

"ฉันทราบค่ะว่าคุณเกิดมาบนกองเงินกองทอง..แ๋คุณก็ไม่น่าเห็นเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องตลกกับการที่เราจะวิ่งหาเงินเพื่อช่วยเหลือเด็กที่น่าสงสารพวกนั้น...คุณเป็นคนโชคดีแล้วก็เก่งด้วยฉันยอมรับในข้อนี้แต่คงจะดีกว่านี้..ถ้าคุณรู้จักแบ่งเวลามองทุกยากของเพื่อนมนุษย์ด้วยกันบ้าง...โดยที่ไม่เห็นว่าการที่เราช่วยเหลือคนอื่นเป็นเรื่องหน้าขำ..."

   ร่างสูงหน้าชา..เพราะเขาเถียงร่างบางไม่ออกสักคำเพราะที่ร่างบางพูดมานั้นมันเป็นเรื่องจริง....
.
.
.
.
.
.

.

.

.

ฮ่าๆ แก้วนิ่งเลย
มาอัพให้แล้วนะฮ๊าฟ :)