Malice love แค้นนี้มีเป้าหมาย......คือนาย

บทนำ

                 
          เสียงดนตรีแนวแจ๊สดังเบาๆ ท่ามกลางแสงไฟอันสลัว แสงเทียนบนโต๊ะสว่างให้ความเป็นโรแมนติก ไวน์องุ่นถูกเทลงบนแก้วใบหรู ก่อนที่ที่มืออันเรียวขาวจะหยิบยกไวน์แก้วนั้นขึ้นมาดื่ม รอยลิปสติกสีแดงได้แต่งแต้มขอบแก้วใบนั้น
“ได้เวลาแล้วสิ”
 เสียงอันนุ่มนวลของเจ้าของที่อยู่ในชุดรัดรูปสีดำ ผมลอนเป็นเกลียวแลดูเซ็กซี่ เข้ากับปากสีแดงเร่าร้อน ใบหน้าที่สวยได้รูปกำลังจ้องมองที่นาฬิกาพร้อมกับกระตุกยิ้มที่มุมปาก
“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มคนหนึ่งได้เดินเข้ามานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของหญิงสาวพร้อมกับกล่าวคำสวัสดี
“สวัสดีค่ะ เอ๊ะ! ทำไม ไม่ใช่คุณป๊อปปี้คะ” หญิงสาวแปลกใจที่ชายตรงหน้าไม่ใช่ชายที่ตนเองต้องการพบ
“คือ คุณป๊อปปี้หัวหน้าของผมเขามีงานด่วนต้องรีบจัดการน่ะครับ เลยส่งผมมาแทน”ชายหนุ่มตรงนั้นพูด
“ฉันไม่ต้องการพบคนอื่นนอกจากคุณป๊อปปี้ค่ะ ฝากไปบอกเขาด้วยนะคะว่า ถ้าไม่อยากให้ฉันล้มเลิกโครงการให้รีบมาพบฉัน” หญิงสาวเสียอารมณ์ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
 
            บ้าจริง ไอ้หมอนั่นไม่มา คอยดูนะฉันไม่มีวันล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆหรอก ฮึ!! ฉันชื่อฟาง คนที่เจ็บแล้วจำ ไม่มีทางยอมเด็ดขาด ดูสิวันนี้อุตส่าห์แต่งตัวบ้าๆนี่มาแต่ดันศูนย์เปล่า
“อ้าว!พี่ฟาง ทำไมออกมาแล้วอ่ะ” เฟย์ น้องสาวของฉันถามอย่างสงสัย
“ก็ไอ้หมอนั่นมันไม่มาน่ะสิเฟย์ ชิ เจ็บใจชะมัด”
“งั้นพี่ฟางรีบขึ้นรถมาก่อน เดี๋ยวเป็นเหยื่อของไอ้พวกลามก”เฟย์ว่า ฉันจึงรีบขึ้นรถไป
            “เจ็บใจจริงๆ หมอนั่นดันไม่มา ฮึ่ย!!”ฉันบ่นเมื่อมาถึงที่บ้าน หลังจากเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว
“เป็นไง ทุกๆอย่างมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดสักหน่อย”โทโมะ ผู้ชายที่ให้คำปรึกษาของฉันกล่าวขึ้น
“ฉันไม่ยอมหรอกน่ะ วันนี้ไม่เจอวันหน้าก็ต้องเจอ เพราะคนอย่างไอ้หมอนั่นมันไม่มีทางทิ้งธุรกิจหรอก”
“ใจเย็นๆก่อนพี่ฟาง”เฟย์เข้ามาบอกให้ฉันสงบอารมณ์
“นี่คุณยังไม่บอกผมเลย ว่าทำไมคุณถึงแค้นคุณป๊อปปี้นักหนา”โทโมะถามขึ้นด้วยความสงสัย
“เพราะอะไรน่ะเหรอ.......” เหอะ
(“ป๊อปปี้ ฉันรักนายนะ นายอย่าเลิกกับฉันได้ไหม” ฉันกอดแขนของป๊อปปี้พร้อมกับร้องไห้ออกมา
“ปล่อยฉันฟาง ฉันไม่ได้รักเธออีกแล้ว เธอมันน่าเบื่อ น่ารำคาญ และที่สำคัญนะ....ยังน่าเกลียด อัปลักษณ์!!!”
“และที่ผ่านมา ที่นายมาขอฉันเป็นแฟน มันคืออะไร!!”
“นี่เธอคิดว่า ฉันพิศวาสในตัวเธออย่างงั้นเหรอ ที่ฉันทำไปก็เพราะขนมจีนสั่งต่างหาก”
“แต่ฉันรักนายนะ” ฉันยังคงร้องไห้
“ปล่อยฉัน ยัยทุเรศ!!” เขาว่าก่อนจะสะบัดแขน ฉันล้มลงไปบนพื้น
“หัดดูสภาพหนังหน้าตัวเองบ้าง ไว้สวยแล้วค่อยมาให้ฉันพิจารณา” ป๊อปปี้ชี้หน้าฉันก่อนจะเดินออกไป)
“เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้ไง” ฉันบอกโทโมะ เรื่องสมัยเมื่อฉันอยู่ ม.5
“นายนั่นพูดจาโหดร้ายมาก”โทโมะว่า
“ใช่ เมื่อก่อนฉันอัปลักษณ์มาก หลังจากจบ ม.6 ฉันก็ดูแลตัวเองจนสวยนี่ไง นี่ไม่ได้ศัลยกรรมเลยนะ”ฉันว่า
“แล้วเธอไม่คิดเหรอ ว่าหมอนั่นจะจำเธอได้” โทโมะว่า
“ไม่หรอก ดูนี่สิ”ฉันว่าก่อนจะหยิบรูปสมัย ม.5 ออกมาเทียบกับหน้าฉันตอนนี้
“โห ผมจำแทบไม่เชื่อเลยนะเนี๊ย ว่าคนตรงหน้ากับคนในรูปเป็นคนๆเดียวกัน”โทโมะ เบิกตากว้างอย่างตกใจ
“นั่นไง แล้วนายนั่นจะจำได้ ไม่มีทาง”ฉันว่าก่อนจะมองออกไปทางหน้าต่าง
 
“ฉันจะทำให้นายเจ็บ ยิ่งกว่าฉัน!!!”
 
แวะมาอ่านสักนิด เม้นต์สักหน่อยนะคะ