Love and Tears รักทั้งน้ำตา
เขียนโดย 
Loveseen
วันที่ 6 ธันวาคม พ.ศ. 2557 เวลา 16.40 น.
แก้ไขเมื่อ 26 มีนาคม พ.ศ. 2558 17.37 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
7) ทนไม่ได้
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"พิม พิม เป็นอะไรรึป่าว"ป๊อปปี้วิ่งมาตามเสียงกรี๊ดของพิม
"อร๊าาาาาายยย ป๊อปรักมันไปแล้ว อร๊าาาายยย ออกไปๆๆ"พิมผลักป๊อปปี้ออกเมื่อป๊อปปี้พยายามจะกอดปลอบพิม
"ป๊อปไม่ได้รักฟางพิมป๊อปไม่ได้รักฟาง"ป๊อปปี้พูดพลางเขย่าพิมให้ได้สติแต่หารู้ไม่ว่านั่นคือการเสแสร้งของพิม
"จะกี่วันกี่เดือนกี่ปีพี่ป๊อปก็ไม่เคยคิดที่จะรักฟางเลยหรอค่ะ"ฟางแอบยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะนานซักแค่ไหนเค้าก็ไม่เคยรักเธอเลยสิน่ะเพราะหัวใจของเค้ามอบให้พิมประภาไปหมดแล้ว ฟางก้าวเท้าเดินออกมาจากบริษัทเพราะเธอคงทนดูเหตุการณ์นั้นต่อไม่ได้
"ฟางต้องปล่อยพี่ป๊อปไปจริงๆใช่มั้ยค่ะ"ฟางเดินเข้ามาในห้องมองไปที่รูปแต่งงานของเธอและเค้าก่อนจะพูดออกมาด้วยความเหนื่อยล้ากับการทำทุกอย่างให้เค้ารักเธอ ฟางค่อยๆนอนลงที่เตียงอย่างเหนื่อยใจทำดีก็แล้ว ทำตัวเข้มแข็งก็แล้ว เค้าก็ยังไม่เห็นค่าของเธออยู่ดี
3 วันผ่านไป
"นี่คุณไปไหนมาทำไมไม่กลับบ้านไปอยู่ับแม่นั่นมาใช่มั้ย"ฟางโวยวายทันทีเมื่อป๊อปปี้ก้าวเท้าเข้าบ้าน
"เงียบซักทีได้มั้ยหน้าเบื่อ"ป๊อปปี้ตะหวาดกลับอย่างหน้ากลัว น้ำตาเอ่อล้นออกมาทันทีเมื่อชายหนุ่มเดินขึ้นบ้านไป
"พี่ป๊อปคนเดิมของฟางไปไหนฮึก พี่ชายที่แสนดีของฟางอยู่ไหนฮือ"ฟางร้องไห้ออกมาอย่างหมดหนทางเธอพยายามทำตัวเข้มแข็งแต่กลับทำไม่ได้ทุกที
ก๊อกๆ
"คุณค่ะลงไปทานข้าวคะ"ฟางเคาะประตูเรียกป๊อปปี้ให้ไปทานข้าวเย็นข้างล่างเธอรู้ดีว่าคำตอบคงเหมือนเดิมแต่ก็ยังเรียกเผื่อซักวันเค้าจะลงมาทานข้าวกับเธออย่างที่เธอหวัง
"ไม่"คำๆเดียวที่เล็ดลอดออกมาฟางเดินลงไปด้วยสีหน้าเศร้า
*ได้แต่ตั้งคำถามแต่ไม่กล้าถามเธอสักครั้ง*
"ฮัลโลคะ"เสียงโทรศัพท์เครื่องสวยดังขึ้นฟางละสายตาจากทีวีไปมองที่โทรศัพท์ก่อนจะกดรับสาย
"ฟางเป็นยังไงมั่งลูกสบายดีมั้ย"
"ฟางสบายดีคะแม่แต่ฟางไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว"
"เป็นอะไรลูก"
"พี่ป๊อปไม่ได้รักฟางพี่ป๊อปมีแฟนอยู่แล้วฮึกพี่ป๊อปเกียจฟางคะแม่ฮือพี่ป๊อปเกียจฟางฮึกฮือ"ฟางร้องไห้ออกมาเมื่อนึกถึงชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าสามี
"ใจเย็นๆน่ะลูกถ้าไม่ไหวก็ถอย"ธารินีกล่าวกับลูกสาวด้วยความสงสารจับใจ
"ฟางจะไปอยู่ที่แม่สลองกับนัชชาคะแม่ถ้าฟางหย่ากับพี่ป๊อปเสร็จฟางจะไปทันที"ฟางกล่าวกับผู้เป็นแม่
"ทำไมไปอยู่ไกลจังลูกอยู่ที่บ้านเราก็ได้"ธารินีถามด้วยความเป็นห่วงเกรงว่าลูกสาวเธอไปอยู่ไกลแล้วจะเป็นอันตราย
"ฟางไม่อยากเห็นหน้าเค้าคะแม่แม่อย่าห้ามฟางเลยน่ะค่ะ"
"ก็ได้ลูกถ้ายังไงก็อย่าลืมโทรบอกแม่น่ะ"
"คะแม่"หลังจากที่ฟางตัดสายจากแม่ของเธอแล้วเธอก็จัดการโทรไปหานัชชาเพื่อนสนิทสมัยมัธยมของเธอทันที
"ฮัลโลนัชชา"
"อ่าวฟางนี่แกไปไงมาไงเนี่ยถึงได้โทรหาฉันได้"
"ชาที่นั่นมีบ้านที่พร้อมขายมั้ยแก"ฟางเลี่ยงตอบไม่ตรงคำถาม
"มีสิหลังข้างๆบ้านฉันเค้าจะขายอยู่พอดีทำไมแกจะย้ายมาอยู่นี่หรอ"นัชชาถาม
"ใช่ยังไงแกช่วยคุยเรื่องราคาให้ฉันหน่อยน่ะถ้าว่ายังไงแกก็โทรมาเบอนี้แหละ"
"โอเค"
"นี่แกจะมาอยู่ที่นี่กับพี่ป๊อปใช่มั้ย"นัชชาถาม
"ไม่ฉันจะไปอยู่คนเดียว"ฟางบอกเสียงเรียบต่างกับเพื่อนสาวของเธอที่ตกใจอย่างมาก
"หมายความว่าไงฟาง"นัชชาถามอย่างสงสัย
"เดี๋ยวไว้คุยกันน่ะชาฉันยังไม่พร้อมจะเล่าตอนนี้"ใช่เรื่องมันเศร้าเกินที่เธอจะเล่าได้ ถ้าเลือกได้เธอคงไม่อยากมีชีวิตแบบนี้มันเจ็บและทรมานเหลือเกิน
"ก็ได้ก็ได้งั้นแค่นี้น่ะ"หลังจากฟางวางสายจากเพื่อนสาว เธอก็ได้แต่นั่งร้องไห้ด้วยความเจ็บที่รุมเร้าเธอ
"ทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ ฟางไม่อยากเจ็บอีกแล้ว"ฟางพูดออกมาทั้งน้ำตาต่างกับสามีของเธอที่คุยโทรศัพท์กับพิมประภาอย่างกระหนุงกระหนิงโดยไม่สนใจเธอเลย
อัพแล้วอัพแล้วอัพแล้ว
ติดสอบอ่าน่ะเลยไม่ได้อัพหลายวันเลย
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
