Love and Tears รักทั้งน้ำตา

9.7

เขียนโดย Loveseen

วันที่ 6 ธันวาคม พ.ศ. 2557 เวลา 16.40 น.

  20 chapter
  86 วิจารณ์
  31.55K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 26 มีนาคม พ.ศ. 2558 17.37 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

7) ทนไม่ได้

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

"พิม พิม เป็นอะไรรึป่าว"ป๊อปปี้วิ่งมาตามเสียงกรี๊ดของพิม

 

 

"อร๊าาาาาายยย ป๊อปรักมันไปแล้ว อร๊าาาายยย ออกไปๆๆ"พิมผลักป๊อปปี้ออกเมื่อป๊อปปี้พยายามจะกอดปลอบพิม

 

 

"ป๊อปไม่ได้รักฟางพิมป๊อปไม่ได้รักฟาง"ป๊อปปี้พูดพลางเขย่าพิมให้ได้สติแต่หารู้ไม่ว่านั่นคือการเสแสร้งของพิม

 

 

"จะกี่วันกี่เดือนกี่ปีพี่ป๊อปก็ไม่เคยคิดที่จะรักฟางเลยหรอค่ะ"ฟางแอบยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะนานซักแค่ไหนเค้าก็ไม่เคยรักเธอเลยสิน่ะเพราะหัวใจของเค้ามอบให้พิมประภาไปหมดแล้ว ฟางก้าวเท้าเดินออกมาจากบริษัทเพราะเธอคงทนดูเหตุการณ์นั้นต่อไม่ได้

 

 

"ฟางต้องปล่อยพี่ป๊อปไปจริงๆใช่มั้ยค่ะ"ฟางเดินเข้ามาในห้องมองไปที่รูปแต่งงานของเธอและเค้าก่อนจะพูดออกมาด้วยความเหนื่อยล้ากับการทำทุกอย่างให้เค้ารักเธอ ฟางค่อยๆนอนลงที่เตียงอย่างเหนื่อยใจทำดีก็แล้ว ทำตัวเข้มแข็งก็แล้ว เค้าก็ยังไม่เห็นค่าของเธออยู่ดี

 

3 วันผ่านไป

 

"นี่คุณไปไหนมาทำไมไม่กลับบ้านไปอยู่ับแม่นั่นมาใช่มั้ย"ฟางโวยวายทันทีเมื่อป๊อปปี้ก้าวเท้าเข้าบ้าน

 

 

"เงียบซักทีได้มั้ยหน้าเบื่อ"ป๊อปปี้ตะหวาดกลับอย่างหน้ากลัว น้ำตาเอ่อล้นออกมาทันทีเมื่อชายหนุ่มเดินขึ้นบ้านไป

 

 

"พี่ป๊อปคนเดิมของฟางไปไหนฮึก พี่ชายที่แสนดีของฟางอยู่ไหนฮือ"ฟางร้องไห้ออกมาอย่างหมดหนทางเธอพยายามทำตัวเข้มแข็งแต่กลับทำไม่ได้ทุกที

 

 

ก๊อกๆ

 

"คุณค่ะลงไปทานข้าวคะ"ฟางเคาะประตูเรียกป๊อปปี้ให้ไปทานข้าวเย็นข้างล่างเธอรู้ดีว่าคำตอบคงเหมือนเดิมแต่ก็ยังเรียกเผื่อซักวันเค้าจะลงมาทานข้าวกับเธออย่างที่เธอหวัง

 

 

"ไม่"คำๆเดียวที่เล็ดลอดออกมาฟางเดินลงไปด้วยสีหน้าเศร้า

 

 

*ได้แต่ตั้งคำถามแต่ไม่กล้าถามเธอสักครั้ง*

 

"ฮัลโลคะ"เสียงโทรศัพท์เครื่องสวยดังขึ้นฟางละสายตาจากทีวีไปมองที่โทรศัพท์ก่อนจะกดรับสาย

 

"ฟางเป็นยังไงมั่งลูกสบายดีมั้ย"

 

 

"ฟางสบายดีคะแม่แต่ฟางไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว"

 

 

"เป็นอะไรลูก"

 

 

"พี่ป๊อปไม่ได้รักฟางพี่ป๊อปมีแฟนอยู่แล้วฮึกพี่ป๊อปเกียจฟางคะแม่ฮือพี่ป๊อปเกียจฟางฮึกฮือ"ฟางร้องไห้ออกมาเมื่อนึกถึงชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าสามี

 

 

"ใจเย็นๆน่ะลูกถ้าไม่ไหวก็ถอย"ธารินีกล่าวกับลูกสาวด้วยความสงสารจับใจ

 

 

"ฟางจะไปอยู่ที่แม่สลองกับนัชชาคะแม่ถ้าฟางหย่ากับพี่ป๊อปเสร็จฟางจะไปทันที"ฟางกล่าวกับผู้เป็นแม่

 

 

"ทำไมไปอยู่ไกลจังลูกอยู่ที่บ้านเราก็ได้"ธารินีถามด้วยความเป็นห่วงเกรงว่าลูกสาวเธอไปอยู่ไกลแล้วจะเป็นอันตราย

 

 

"ฟางไม่อยากเห็นหน้าเค้าคะแม่แม่อย่าห้ามฟางเลยน่ะค่ะ"

 

 

"ก็ได้ลูกถ้ายังไงก็อย่าลืมโทรบอกแม่น่ะ"

 

 

"คะแม่"หลังจากที่ฟางตัดสายจากแม่ของเธอแล้วเธอก็จัดการโทรไปหานัชชาเพื่อนสนิทสมัยมัธยมของเธอทันที

 

 

"ฮัลโลนัชชา"

 

 

"อ่าวฟางนี่แกไปไงมาไงเนี่ยถึงได้โทรหาฉันได้"

 

 

"ชาที่นั่นมีบ้านที่พร้อมขายมั้ยแก"ฟางเลี่ยงตอบไม่ตรงคำถาม

 

 

"มีสิหลังข้างๆบ้านฉันเค้าจะขายอยู่พอดีทำไมแกจะย้ายมาอยู่นี่หรอ"นัชชาถาม

 

 

"ใช่ยังไงแกช่วยคุยเรื่องราคาให้ฉันหน่อยน่ะถ้าว่ายังไงแกก็โทรมาเบอนี้แหละ"

 

 

"โอเค"

 

 

"นี่แกจะมาอยู่ที่นี่กับพี่ป๊อปใช่มั้ย"นัชชาถาม

 

 

"ไม่ฉันจะไปอยู่คนเดียว"ฟางบอกเสียงเรียบต่างกับเพื่อนสาวของเธอที่ตกใจอย่างมาก

 

 

"หมายความว่าไงฟาง"นัชชาถามอย่างสงสัย

 

 

"เดี๋ยวไว้คุยกันน่ะชาฉันยังไม่พร้อมจะเล่าตอนนี้"ใช่เรื่องมันเศร้าเกินที่เธอจะเล่าได้ ถ้าเลือกได้เธอคงไม่อยากมีชีวิตแบบนี้มันเจ็บและทรมานเหลือเกิน

 

 

"ก็ได้ก็ได้งั้นแค่นี้น่ะ"หลังจากฟางวางสายจากเพื่อนสาว เธอก็ได้แต่นั่งร้องไห้ด้วยความเจ็บที่รุมเร้าเธอ

 

 

"ทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ ฟางไม่อยากเจ็บอีกแล้ว"ฟางพูดออกมาทั้งน้ำตาต่างกับสามีของเธอที่คุยโทรศัพท์กับพิมประภาอย่างกระหนุงกระหนิงโดยไม่สนใจเธอเลย

 

 

 

 

 

อัพแล้วอัพแล้วอัพแล้ว

 

ติดสอบอ่าน่ะเลยไม่ได้อัพหลายวันเลย

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา