Love and Tears รักทั้งน้ำตา

 
 
 
"ถ้าชาติหน้ามีจริงพี่ขอให้เราเกิดมาคู่กันและพี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำร้ายฟางอีก พี่รักฟางน่ะครับ"ป๊อปปี้บอกฟางก่อนจะก้มลงจูบเธออีกรอบพร้อมหยดน้ำตา
 
 
 
"อ่อถอดเครื่องช่วยหายใจเลยมั้ยค่ะ"พยาบาลเดินเข้ามาถามป๊อปปี้อีกรอบ ป๊อปปี้พยักหน้าลงช้าๆก่อนจะถอยห่างออกมาเพื่อให้พยาบาลเข้าไปถอดเครื่องช่วยหายใจได้สะดวก ระหว่างที่พยาบาลกำลังจะถอดเครื่องช่วยหายใจป๊อปปี้เหลือบไปเห็นนิ้วฟางที่ค่อยๆกระดิกไปมา ทำให้ป๊อปปี้รีบบอกพยาบาลทันที
 
 
 
"คุณพยาบาลครับอย่าพึ่งถอดครับ"ป๊อปปี้รีบบอกก่อนที่พยาบาลจะถอด พยาบาลชงักแล้วหันมามองหน้าป๊อปปี้ ก่อนที่มือฟางจะค่อยๆเลื่อนไปเลื่อนมา ทำให้พยาบาลรีบร้องขอให้บุรุษพยาบาลไปตามหมอมาทันที
 
 
 
"เอ่อช่วยไปตามหมอให้หน่อยเร็วๆ"พยาบาลเอ่ยสั่งบุรุษพยาบาลก่อนที่จะเข้ามาดูอาการฟางอีกรอบโดยให้ป๊อปปี้ออกไปรอข้างนอกก่อน ไม่นานหมอก็มาแล้ววิ่งกรู่เข้าไปห้องฉุกเฉินทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"หมอครับภรรยาผมยังไม่ตายใช่มั้ย"ป๊อปปี้รีบวิ่งเข้าไปถามเมื่อหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน
 
 
 
"ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์มากเลยครับ หมอแสดงความยินดีด้วยน่ะครับ งั้นเดี๋ยวหมอจะย้ายคนไข้ไปที่ห้องพิเศษเลยน่ะครับ"หมอบอกก่อนที่ป๊อปปี้จะตอบกลับโดยพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินตามหมอไปที่ห้องพิเศษ
 
 
 
"ขอบคุณครับหมอ"ป๊อปปี้เอ่ยขอบคุณหมอ หมอยิ้มรับเล็กน้อยแล้วเดินออกไป
 
 
 
"รอแค่คนไข้ฟื้นแล้วดูอาการไปอีกสักอาทิตย์ก็จะกลับบ้านได้น่ะค่ะ"พยาบาลเอ่ยบอกแล้วยิ้มให้ป๊อปปี้ก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
"พี่ป๊อปแล้วยัยพิมละ"นัชชาเดินเปิดประตูเข้ามาแล้วถามขึ้น
 
 
 
"พี่คงไม่เอาเรื่อง"ป๊อปปี้เอ่ยบอกก่อนจะหันหน้าไปมองฟาง
 
 
 
"นั้นมันเป็นคนขับรถชนฟางน่ะพี่ป๊อปจะไม่เอาเรื่องได้ไงถ้าพี่ไม่เอาชาจะไปเอาเรื่องมันเอง"นัชชาพูดก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
"ตาป๊อปแม่ฝากดูแลน้องด้วยละกันน่ะแม่กับพ่อจะกลับไปบ้านเดี๋ยวแม่จะสั่งให้คนเอาเสื้อผ้ามาให้"แม่ฟางบอกป๊อปปี้พยักหน้ารับคำเล็กน้อยก่อนที่พ่อแม่ฟางจะเดินออกไป
 
 
 
"พ่อกับแม่ก็จะกลับละน่ะดูแลน้องดีๆละ"พ่อป๊อปปี้เอ่ยบอกก่อนจะเดินออกไปพร้อมแม่ของเค้า
 
 
 
"ฟางจะไม่จากพี่ไปแล้วจริงๆใช่มั้ย พี่รักฟางน่ะ"ป๊อปปี้เอ่ยถามสาวน้อยที่นานไร้สติอยู่บนเตียงพร้อมบอกรักตามมา
 
 
 
"ฟางฟื้นไวๆน่ะพี่เหงามากเลยนั่งรอฟางตื่นอยู่เนี่ยจนเมื่อยหมดละตื่นมาแล้วนวดให้พี่ด้วยน่ะไม่งั้นพี่งอน"ป๊อปปี้พูดแล้วกอดอกทำหน้างอน
 
 
 
.................
 
 
 
"ตอบพี่สิ"ป๊อปปี้หันมาจ้องตาฟางที่หลับไม่ได้สติอยู่
 
 
 
..................
 
 
 
"เงียบอีก"
 
 
 
ก๊อกๆๆ
 
"คุณภาณุค่ะป้าเอาของเข้าไปเลยน่ะค่ะ"เสียงป้าแจ่มเคาะประตูก่อนจะเอ่ยถามป๊อปปี้อยู่ข้างนอก
 
 
 
"เข้ามาเลยครับป้า"ป๊อปปี้บอกก่อนหญิงสาววัยกลางคนจะเอาของมาวางไว้ที่โต๊ะให้ชายหนุ่มก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
3 วันต่อมา
 
"อื้อ"เสียงครางจากสาวร่างเล็กเล็ดรอดออกมาก่อนที่ชายหนุ่มที่หลับอยู่บนโซฟาจะรู้สึกตัว
 
 
 
"อ่าวฟางฟื้นแล้วหรอหิวน้ำมั้ย"ป๊อปปี้ลุกพรวดลงมาจากโซฟางก่อนจะเอ่ยถามฟางที่พึ่งฟื้น ฟางพยักหน้าเล็กน้อยก่อนชายหนุ่มจะเอาน้ำมาป้อน
 
 
 
"ฮึกพี่ป๊อป ฟางยังไม่ตายใช่มั้ย"ฟางโผล่กอดป๊อปปี้ที่ยืนอยู่ข้างเตียงใกล้เธอพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างขวัญผวาภาพวันนั้นยังคงติดตาติดใจเธอไปตลอดแน่
 
 
 
"ไม่หรอครับฟางยังไม่ตายและยังไม่จากพี่ไปไหน"ป๊อปปี้บอกก่อนจะโอบกอดฟางด้วยความคิดถึง
 
 
 
"ฮึกพี่ป๊อปฟางยังทำใจไม่ได้ที่จะต้องไปจากพี่ฮึกแต่ไม่ต้องห่วงน่ะค่ะออกจากโรงพยาบาลแล้วฟางจะไปโดยทันที"ฟางเอ่ยบอกชายหนุ่มที่เธอโอบกอดอยู่แล้วค่อยๆผละออก ป๊อปปี้ก้มลงเช็ดน้ำตาให้ฟางอย่างเบามือ
 
 
 
"ฟางไม่ต้องไปไหนอีกฟางจะต้องอยู่กับพี่น่ะครับ"ป๊อปปี้พูดจบก็ก้มลงหอมแก้มฟางโดยที่ฟางไม่ขัดขืนแม้แต่นิด
 
 
 
"ทำไมแล้วพิมละค่ะ"
 
 
 
มาอัพแล้วน๊าาาาาที่หายหน้าหายตาไป ไม่ได้ไปไหน 555
ไรเตอร์ไปซ่อมโน๊ตบุ๊คมา โน๊ตบุ๊คพังอ่าาาาา ก็เลยไม่ได้มาอัพ
จะอัพในโทรศัพท์ก็แสนจะลำบาก
ไรเตอร์เลยตัดสินใจรอซ่อมโน๊ตบุ๊คเสร็จก่อนดีกว่าค่อยมาอัพพพพ
ต้องขอโทษน่ะที่ทำให้รอ ฟางไม่ตายน่ะจะบอกให้ปาฏิหาริย์ชัดๆเลย