Love and Tears รักทั้งน้ำตา

 

 

 

 

"ฟางไม่ต้องไปไหนอีกฟางจะต้องอยู่กับพี่น่ะครับ"ป๊อปปี้พูดจบก็ก้มลงหอมแก้มฟางโดยที่ฟางไม่ขัดขืนแม้แต่นิด

 

 

 

"ทำไมแล้วพิมละค่ะ"ฟางถามอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

"พิมน่ะหรอ ถูกจับข้อหาชนแล้วหนีหนะสิตอนนี้นอนอยู่ในเรือนจำโน้นฝีมือเพื่อนเราเต็มๆ"ป๊อปปี้พูดก่อนจะลูบหัวฟางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

"ฝีมือเพื่อนฟาง"ฟางถามกลับอย่างงงๆพลางเอียงหัวลงเล็กน้อยอย่างน่ารักจนทำให้ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอดหมั่นไส้ไม่ได้"อื้อพี่ป๊อปเจ็บ"ฟางปัดมือป๊อปปี้ออกเมื่อเค้าลงมือบีบจมูกเธออย่างหมั่นไส้

 

 

 

"อืมใช่นัชชาไงพี่บอกว่าจะไม่เอาเรื่องพิมแต่นัชชาไม่ฟังดันวิ่งจ่ำไปแจ้งความพิมก็เลยโดนจับ"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

"อ๋อ แล้วทำไมฟางต้องอยู่กับพี่ป๊อปละค่ะ"ฟางถามด้วยความสงสัย

 

 

 

"ก็พี่รักฟางเข้าแล้วยังไงหละและอีกอย่างฟางก็ยังไม่ได้อย่ากับพี่ด้วยจะหนีพี่ไปได้ยังไงพี่ไม่ยอมหรอกน่ะ"ป๊อปปี้พูดแล้วเดินกอดอกไปนั่งลงที่โซฟา

 

 

 

"ได้ไงอ่ะฟางเซ็นไปแล้วหนิ"

 

 

 

"ได้งี้สิพี่ยังไม่เซ็น"ป๊อปปี้ยักคิ้วใส่สาวน้อยอย่างกวนๆจนฟางต้องยิบหมอนมาปาใส่อย่างหมั่งไส้

 

 

 

"ไอ่พี่ป๊อปบ้า"ฟางพูดก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นแล้วอมยิ้มทันที

 

 

 

"เราจะไม่ไปจากพี่แล้วใช่มั้ย พี่รักฟางน่ะครับ"ป๊อปปี้เดินเข้ามาสวมกอดฟางจากด้านหลังแล้วเอาคางมาเกยไว้ที่ไหล่สาวน้อยแล้วกระซิบข้างหู

 

 

 

"คะฟางจะไม่ทิ้งพี่ป๊อป ฟางรักพี่ป๊อปน่ะค่ะ"ฟางพูดก่อนจะหันหน้ามาสบตากับป๊อปปี้แล้วพูดออกมาอย่างแผ่วเบา แต่สำหรับเค้าคงดังมาจนใจเรียกร้องให้โน้มไปจูบเธอ

 

 

 

"อื้อพี่ป๊อปทำร้ายคนไข้ได้ไงอ่ะนิสัยไม่ดีเลยน่ะ"ฟางพูดพร้อมชี้นิ้วไปทางเค้าอย่างคาดโทษ

 

 

 

 

 

 

 

2อาทิตย์ผ่าไป

 

 

"ฟางว่าเราไปประกันตัวพิมเถอะคะพิมยังต้องหาเงินเลี้ยงแม่ของเธอน่ะค่ะพี่ป๊อปที่เธอทำไปเพราะแรงรักแรงแค้นมากกว่า"ฟางพูดก่อนจะเขย่าแขนชายหนุ่มที่นั่งจิบกาแฟอย่างแรง

 

 

 

"อะอะโอเคแต่เลิกเขย่าได้มั้ยเนี่ยเดี๋ยวกาแฟก็หกเลอะใส่พี่หรอก"ป๊อปปี้รีบยกมือห้ามก่อนที่กาแฟจะหกเลอะใส่เค้าเสียก่อน

 

 

 

"เย้ ไปคะ"ฟางร้องดีใจก่อนจะจับมือชายหนุ่มให้ลุกขึ้นตามเธอ

 

 

 

"ดะ ดะ เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนจะไปไหน"ป๊อปปี้รีบวางแก้วกาแฟและยื้อมือสาวน้อยไว้

 

 

 

"ก็ไปประกันตัวพิมไงค่ะ ไปเถอะ"ฟางพูดจบก็ลากป๊อปปี้ขึ้นรถแล้วมุ่งหน้าไปยังเรือนจำที่พิมอยู่โดยทันที

 

 

 

"นักโทษพิมประภามีคนมาเยี่ยม"ราชทัณฑ์เดินมาบอกทันให้พิมที่นั่งซึมอยู่ยิ้มขึ้นมาทันทีก่อนจะเดินออกมายังห้อมเยี่ยมนักโทษ

 

 

 

"ป๊อป"พิมยิ้มออกมาทั้งน้ำตาเพราะความดีใจที่อย่างน้อยก็ยังมีคนที่ไม่ทิ้งเธอไปไหน"ฟาง"พิมหุบยิ้มทันทีเมื่อฟางเดินเข้ามา

 

 

 

"อย่าหลบหน้าฟางเลยน่ะพิม ฟางขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้พิมต้องมาอยู่ที่นี่"ฟางพูดก่อนที่พิมจะค่อยเงยหน้ามาสบตากับเธอพร้อมน้ำตาที่ไหลรินลง

 

 

 

"พิมขอโทษฮึกพิมขอโทษที่ทำแบบนี้ถ้าพิมย้อนเวลากลับไปได้พิมจะไม่ทำมันเลย"พิมพูดออกมาอย่างถ่อมตนพร้อมน้ำที่ไหลลงมาเป็นทางด้วยความเสียใจ

 

 

 

"ไม่เป็นไรน่ะพิมฟางเข้าใจใครก็เดินไปในทางที่ผิดได้"ฟางพูดพลางเอื้อมมือผ่านช่องเหล็กเข้าไปกุมมือพิมเอาไว้

 

 

 

"พิมจะไม่ยุ้งกับป๊อปอีก ป๊อปเรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ย"พิมพูดออกมาแล้วหันหน้าไปมองอดีตแฟนเก่าของเธอที่ยืนห้านิ่งอยู่

 

 

 

"ได้สิพิมเรายังเป็นเพื่อกันได้น่ะ"ป๊อปปี้พูดแล้วมองพิมพร้อมยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

 

 

 

"วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่พิมจะต้องอยู่ที่นี่แล้วน่ะ"ฟางที่ยังกุมมือพิมไว้มองหน้าพิมพลางยิ้มบางๆให้ ต่างกับพิมที่ยังงงไม่รู้เรื่องอะไร ทำไมวันนี้เธอถึงจะต้องได้อยู่ที่นี่เป็นวันสุดท้ายหละในเมื่อเธอถูกจำคุกตั้ง 2 ปีแต่นี่พึ่งผ่านไปสองอาทิตย์เอง

 

 

 

พิมไม่ได้โหดร้าอย่างที่คิดน่ะ มีมุมอ่อนไหวกับเค้าอยู่บ้าง

อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้วไรเตอร์ขอฝากเรื่องใหม่เลยละกันน่ะ

ช่วยฉันที Can you? (โปรโมทเรื่องใหม่)

อย่าลืมเข้าไปอ่านน๊าาารอคนไปเม้นท์อยู่ 555