รักครั้งใหม่ของยัยนักข่าวและนายซุปตาร์

หลายวันต่อมา โทโมะก็ติดต่อแก้วไม่ได้ก็ทำให้โทโมะซึมลงไปมาก และฟางที่มีสถานะเป็นแฟนก็อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าแฟนตัวเองเป็นอะไร ถึงซึมแบบนี้ ทะเลาะกับพ่อแม่หรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะว่าฟางเป็นแฟนโทโมะแต่ยังไม่เคยไปบ้านโทโมะเลยสักครั้ง
 
 
 
ฟาง 
 
 
 
"เป็นอะไรหรือเปล่าโทโมะ ซึมเชียว"  ฉันที่อดห่วงไม่ได้ก็ถามโทโมะที่กำลังกำมือถือแน่น 
 
 
"เปล่าหรอกฟาง ไม่มีอะไรหรอก"  ถึงโทโมะจะพูดออกมาแบบนั้นฉันก็ไม่อยากซักไซร้อ่ะไรมาก 
 
 
?งั้นหรอ  แต่มีอะไรปรึกษาฟางได้น้ะ งั้นเดี๋ยวฟางไปทำอะไรให้ทาน"  ฉันพูดแค่นั้นก็เดินไปที่ห้องครัว แล้วลงมือทำอาหาร ฉันเลือกทำอาหารที่โทโมะชอบ เพื่อจะทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้น และฉันก็ทำขนมหวานให้เขาด้วยแหละ ฉันฝันว่า ฉันจะเปิดร้านขนมหวาน กับโทโมะ
 
 
โทโมะเสร็จแล้ว ไปกินได้เลย  ฉันพูดแล้วหันไปทางอาหารที่ฉันทำอย่างพรากภูมิใจ แล้วเลือกเดินไปหาที่ห้องนั่งเล่นบ้านฉัน
 
 
"อ้าว"  ฉันอุทานเพราะฉันเห็นโทโมะนอนหลับคือพับคออ่อน แล้วเลือบไปเห็นโทรศัพท์ที่โทโมะวางไว้บนโต๊ะ และฉันเกิดสงสัยบางอย่าง แล้วหยิบโทรศัพท์โทโมะมาดู
 
 
"โอ๊ะ ฮึก"  ฉันเลื่อนโทรศัพท์โทโมะดู แล้วไปดูโทรหาใครบ้าง  แก้ว 157 สาย ไม่ได้รับ   ข้อความที่ส่งถึงแก้วอีก 97 ข้อความ และไม่มีข้อความตอบแม้แต่ข้อความเดียว แล้วข้อความที่โทโมะส่ง ก็มีแต่ โมะขอโทษนะแก้ว  ให้อภัยโมะนะ อย่าโกรธโมะนะ  ประมาณนี้  แล้วฉันก็เลื่อนไปที่แกลเลอรี่ มันมีรูปฉันประมารสิบกว่าได้มั้งแต่รูปแก้ว มีเป็นร้อย ทั้งรูปเผลอ รูปคู่เต็มไปหมด มันทำให้ฉันเจ็บไปหมด
 
 
"ฮึก ฮื่ออออ"  ฉันเผลอปล่อยโฮออกไป ทำให้โทโมะที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมา
 
 
"ฟาง ฟางร้องไห้ทำไม"  โทโมะที่สะลึมสะลือ ก็ตกใจว่าทำไมฉันถึงร้องไห้
 
 
"ฮื่อออ"  ฉันยังร้องไห้ไม่สนอะไร 
 
 
"อ้ะ โทรศัพท์ " โทโมะคงเลื่อนตาไปเห็นที่ฉันถืออยู่ แล้วโทโมะเลื่อนมือไปหยิบ
 
 
"ฮึก ทำไมต้องโกหกกันด้วย ทำไมต้องโกหกห๊า"  ฉันตวาดออกมา
 
 
"ฟาง โมะขอโทษ"
 
 
"ฉันไม่ต้องการ ไอ้นี้มันฮึกคืออะไร"  ฉันชูโทรศัพท์ที่โชว์รูปแก้วอยู่
 
 
"เอ่อ"
 
 
"ทำไม ทำไมฮึกโทโมะ ทำไมต้องฮึกทำแบบนี้"  
 
 
 
"ทามมายยย  ฮื่ออออ"
 
 
"ฟาง" 
 
 
"ออกไป "
 
 
"ฟาง"
 
 
"ออกไป๊"
 
 
"ฟาง"
 
 
 
"ฉันบอกให้ออกไปฮึก  ออกไป๊"  ฉันอาราวาดอย่างหนักก่อนจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร แล้วถึงผ้าปูโต๊ะ แล้วกระชายทำให้อาหาร ที่ฉันทำตกลงพื้นทุกอย่าง ไม่เหลืออะไรที่โต๊ะอาหารเลย ฉันเลือบไปเห็นโทโมะที่ยืนอยู่ อย่างนึกโมโห
 
 
"ยังไ่ม่ไปอีกฮึกหรอ  กลับไป"  ฉันหันไปหยิบไม้กวาดแล้วถือไปทางโทโมะ
 
 
"ฟางใจเย็นๆ"
 
 
"อ๊าก"  ฉันเอาไม้กวาดไปตีโทโมะ แต่โทโมะไม่หลบ ทำให้หัวโดนไม้ทันที 
 
 
"ออกไป" 
 
 
"เอาให้ฟางใจเย็นก่อน ค่อยมาปรับความเข้าใจกัน " โทโมะพูดแล้วเดินออกไป  พอโทโมะออกไปตัวฉันนกลับล้มลงไปเลย ฮึก ฮือออออออออ  แล้วน้ำตาก็ทะลักออกมาอีกอย่างมากมาย
 
 
 
 
 
หลายวันผ่านไป  
 
 
ฟาง 
 
 
 
วันนี้ฉันเลือกที่จะไปหาแก้ว ให้เคลียกันไปเลย
 
 
 
 
 
 
 
ออด ออด  ฉันกดกิ่งบ้านแก้ว 
 
 
 
"ค่ะ มาแล้วค่ะ  อ้าวฟาง"  แก้วที่ออกมา เห็นฉันก็ยิ้มให้อย่างทุกครั้ง
 
 
"ไม่ให้ฟางเข้าไปหน่อยหรอ"  ฉันพยายามพูดแบบปกติ
 
 
"แหม พูดเข้า  ว่าแต่มีอะไรหรอ"    แก้วที่พาฉันมานั่งที่โซฟาแล้วถามเหตุผลที่ฉันมาที่นี่
 
 
"เธอทำเรื่องแบบนั้นทำไม " ฉันเปลี่ยนน้ำเสียง เป็นน้ำเสียงเย็นชาสุดๆ
 
 
"เรื่องอะไรหรอ"  แก้วถามด้วยหน้าที่งง
 
 
"ยังมีหน้ามาถาม ทำเรื่องบัดสีอะไรไว้ล่ะห๊าา"  ฉันพูดอย่างใส่อารมณ์เพราะทนไม่ไว้ กับความตอแหลของคนข้างหน้า
 
 
"ฟาง ฟางกำลังพูดถึงเรื่องอะไร"  แก้วพูดเสียงสั่นๆ 
 
 
"ฉันจะบอกให้เธอรู้ก็ได้ เธอนี่มันโง่จริงๆ ฉันพูดแบบสมเพส  "ก็เรื่องโทโมะไง"  พอฉันพูดเสร็จน้ำตาของฉันกับแก้วกับไหลมาพร้อมกันซะงั้น
 
 
"ฟางรู้ได้ไง "
 
 
"ทำไม ตกใจหรือไงที่ฉันรู้หนะห่ะ"
 
 
"เรื่องนั้น แก้วไม่ได้ตั้งใจ ตอนนั้นฮึก แก้วไม่รู้ว่าฟางคบกับโทโมะ"
 
 
เพลี๊ย  เสียงมือของฉันไปกระทบบนใบหน้าของยัยเพื่อนทรยศ
 
 
"ตอแหล  แกมันเพื่อนทรยศ แกมันเพื่อนเลว เราตัดเพื่อนกัน"  ฉันพูดด้วยอารมณ์โมโห
 
 
"ได้ ถ้าฟางเห็นว่าเรื่องแค่ผู้ชายคนเดียวทำให้มิตรภาพที่เรามีให้กัน 10 กว่าปีที่มีมา ก็ตัดเลย" แก้วพูดเสร็จแล้วเดินออกจากบ้านตัวเอง ปล่อยให้ฟางยืนอยู่แบบนั้น