รอยรัก รอยอดีต

    ''ทำไม ทำไมเธอทำกับฉันแบบนี้!''เสียงชายหนุ่มพร่ำเพ้อกับตัวเอง ตั้งแต่ที่หญิงสาวจากไป

เขาก็เอาแต่พร่ำถามเธอตลอดเวลา ไวน์ชั้นเลิศวางอยู่ตรงหน้า ไม่รู้ว่าเพราะฤิทธิ์ไวน์หรือจากก้น

บึ้งหัวใจของเขากันแน่ สภาพของเขาตอนนี้ไม่ต่างจาก คนบ้าคนหนึ่ง เพื่อนอีกห้าคนนั่งมองการกระ

ทำของเพื่อนอย่างเอื่อมระอา ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยห้ามนะ พวกเขาทำแม้กระทั่งมัดชายหนุ่มไว้

กับเตียง แต่ในที่สุดก็ไม่มีใครหยุดเขาได้ ที่พวกเขาทำได้ตอนนี้คือ คอยปลบและมองดูอยู่ห่างๆ

                         ''ฉันรักเธอ ซอฮยอน กลับมาหาฉันเถอะ''

                         ''ไอ้ด้ง นายดื่มมากเกินไปแล้วนะ พอก่อน''

เสียงแทคยอนพูดด้วยความเป็นห่วง พร้อมดึงแก้วไวน์ออกจากมือของชายหนุ่ม แล้วขว้างทิ้ง

ไม่สนใจว่า แก้วราคาแพงนั้นจะแตกละเอียด เพราะยังไงซะเดี๋ยวพวกเขาก็หาได้ให่อยู่แล้ว ตอนนี้

คนที่น่าเป็นห่วงที่สุด คือชายหนุ่มที่พยายามรินไวน์ใส่แก้วอีกครั้ง แทคยอนหันไปส่งสายตา

อ้อนวอนให้นิชคุณ นิชคุณที่เดียวที่ดูไม่ได้สนใจกับเรื่องนี้มากนัก แต่พอเห็นสายตาอ้อนวอนนั้น

ก็ทำให้เขาอดใจอ่อนไม่ได้

                        ''ไปนอนได้แล้ว.......อูยอง ปิดตาลงซะ''

สิ้นคำพูดของนิชคุณ ร่างสูงของอูยองก็หล่นฮวบไปกองอยู่กับพื้น นิชคุณเก่งเรื่องสะกดจิตอยู่แล้ว

ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยได้ใช้พลังนี้ เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะเขาขี้เกียจน่ะสิ อีกอย่างพลังนี้จะทำให้

เขาเหนื่อยมากเหมือนตอนนี้

                            ''ฉันไปนอนก่อนล่ะ ใช้พลังแล้วเหนื่อย''

ไม่ฟังเสียงตอบของเพื่อน เขาเดินขึ้นห้องไปแล้วปิดประตูห้องดังปั้ง!ใครจะอยากให้คนอื่นไปกวน

การนอนกันล่ะ โดยเฉพาะคนอย่างนิชคุณ เขาไม่อยากให้ใครเข้ามากวนเพราะ....เธอคนนั้น

ตอนนี้เขาไม่ต้องการใครทั้งนั้น เขาไม่อยากเห็นหน้าใครทั้งนั้น เว้นแต่ ผู้หญิงในความฝันคนนั้น

ตอนแรก เขาก็รำคาญ รำคาญความฝันนี้ รำคาญผู้หญิงคนนี้ แต่นานๆเข้า ความรำคาญกลับกลาย

เป็นความรัก เขาไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน ตั้งแต่เธอคนนั้นเข้ามาถึงแม้จะแค่ในความฝันก็ตาม

แต่เธอทำให้เขารู้สึกดีมาก ในที่สุด เขาก็หลับ ในฝัน....เขาเห็นทางเดินทอดยาวไปสุดลูกหูลูกตา

มันยาวเหมือนไม่มีวันสิ้นสุด แต่เพียงเขาเดินเพียงอึดใจเดียวเขาก็เข้ามาถึงใจกลางห้อง มีเฟอร์

นินเจอร์สีขาวสว่างตา เก้าอี้รับแขกทอดยาวและกว้างพอที่จะนั่งได้สักสี่ถึงห้าคน โต๊ะสีขาวมี

แก้วใส่ของเหลวสีแดงวางอยู่ เขายกมันกระดกหมดรวด ระหว่างนั้นร่างบางระหง ก็เดินเข้ามา

หาเขาช้าๆและเงียบเชียบ เธอก้าวมาหยุดที่แ่ผ่นหลังของเขา น้ำตาเริ่มไหลลงมา เธอโอบกอดเขา

จากด้านหลัง ร่างสูงสะดุ้งเฮือก เขาหันกลับมาจ้องมองร่างบาง ยิ่งทำให้เขางุนงงมากขึ้นไปอีก

                              ''เธอ......ร้องไห้ทำไม บอกฉันมาซิ''

เขาถามพร้อมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาอุ่นๆ เธอจับมือหนาแน่น ไม่ยอมปล่อย เหมือนกับว่าเธอจะได้

จับมือนี้เป็นคั้งสุดท้าย หลังจากนิ่งเงียบอบู่นาน ร่างบางในชุดเดรสสีขาวก็พูดขึ้น

                               ''ฉัน....ต้องไปแล้ว...ไปจริงๆแล้ว''

                                         ''......''

    เขานิ่งเงียบ ทุกอย่างดูหยุดนิ่ง น้ำตาเริ่มไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ นี่สินะที่เรียกว่า ใจสลาย

                                 ''ฉัน ไม่อยากไปจากนายเลย ฉัน อือ!''

เสียงเธอขาดห้วงเพราะจุมพิตแผ่วเบา ได้ดูดกลืนคำพูดทั้งหมด เธอน้ำตาไหล ไหลไม่หยุด 

เหมือนกับเขา ทั้งที่ทั้งสองคนรักกันแท้ๆ แต่ทำไม ฟ้าต้องพรากเธอไปจากเขาด้วย

เขาคลายจูบ จับจ้องใบหน้าหวานปานน้ำผึ้ง  แววตาเต็มไปด้วยความปวดร้าว

                                 ''ต้องไปแล้วหรอ ทำไมเวลามันเดิน

                                   เร็วอย่างนี้นะ  ''

                                  ''มันครบกำหนด3ปีของฉันแล้ว ฉันต้องไปเกิดสักที''

เธอพูด ไม่กล้าสบตาชายหนุ่มเพราะน้ำใสๆยังคงไหลลงมาอย่างต่อเนื่อง เขาช้อนหน้าเธอขึ้นมา

เขาใช้นิ้วไล้ไปมาบนแก้มเนียน เธอจ้องเข้าไปในดวงตาของเขา มองเห็นความเศร้าสร้อยปน

ไปกับความปวดร้าว

                                ''ฉันจะได้เจอเธออีกไหม นางฟ้าของฉัน''

                                  ''เจอสิ แต่...ฉันจะจำนายไม่ได้''

                                ''ฉันจะทำให้เธอจำฉันให้ได้ ฉันสัญญา''

เขาพูด ก่อนจะจุมพิตที่หน้าผาก ไล่ลงมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากบาง เขาจุมพิตเธออีกครั้ง

เพื่อบอกลา ถึงแม้เขาจะไม่พูด เธอก็สัมผัสได้ด้วยใจ ร่างกายเธอเรืองแสงจากนั้นก็หายไป

เหลือเพียงสร้อยคอสีขาว ที่สลักตัวอักษร

                                      ''.... N K love Y R....''

เขาก้มลงหยิบสร้อยเส้นนั้นขึ้นมากำไว้แน่น ต่อจากนี้ไป เขาคงจะอยู่อย่างไร้หัวใจ แต่ไม่ว่ายังไง

เขาก็จะเฝ้ารอเวลาที่เธอจะกลับมาสู่อ้อมกอดของเขาอีกครั้ง ถึงเวลาที่เขาจะต้องเผชิญ

ความจริงสักที ถึงแม้มันจะปวดร้าวสักแค่ไหน เขาก็จะทนและเฝ้ารอเธอตลอดไป......

.................................................................................................................

ลงตอนสองแล้ว เม้นหน่อยก็ดีนะคะ ขอร้อง