LOVE!! Her 0r His

 
 
 
 
 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เปลี่ยนทอมให้เป็นเธอคุณเคยได้ยินไหม ???
แล้วเปลี่ยนเธอให้เป็นนายละ เคยคุ้นหูบ้างหรือเปล่า ???
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที่7 !!!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    อากาศยามค่ำคืนของเมืองเพชรบูรณ์ ยิ่เป็นทุ่งเขา มันช่างแสนสวยและผ่อนคลายความเครียดได้อย่างดี แต่มันก็คงช่วยร่างสูงได้เพียงแค่เวลาไม่นาน... เพราะปัญหาของเขาคงหาทางแก้ปัญหายาก... 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ทำไมไม่รับโทรศัพท์ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ก็ไม่อยากรับไงครับ พ่อมีอะไรหรือเปล่าครับ " ป๊อปปี้ตอบกลับไปอย่างไม่พอใจ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แกต้องกลับมาภายในวันพรุ่งนี้ " ป๊อปปี้ถอนหายใจ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เหตุผลละ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แกอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง เหอะ! มัวแต่กกอยู่กับไอ้วิปริตผิดเพศนั่นละสิ มื่อไรแกจะเลิกทไให้ฉันอับอายชาวบ้านเค้าสักทีห้ะ!!! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ถ้าอย่างนั้น พ่อก็ไม่ควรเจอหน้าผมนะ เดี๋ยวความดันขึ้นหึ .." ตื๊ดดด 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ว้าย!! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เอ่อ.. ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท " ฟางล้มไปนั่งกับพื้นแล้วเงยหน้ามามองป๊อปปี้อย่างกล้าๆกลัวๆ ป๊อปปี้ส่ายหน้าเบาๆแล้วเดินเข้ามาช่วยฟางให้ลุกขึ้น 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อ่ เอ่อ... ไม่เป็นไรคะ แค่นี้ฟางเดินไปได้ " ฟางรีบพูดเมื่อเห็นว่าป๊อปปี้จะอุ้มเธอ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ........ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" คุณโกรธฉันหรอคะ ฉันขอโทษนะคะ " ฟางรีบพูดแล้วยกมือขึ้น ป๊อปปี้รีบห้ามเอาไว้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ผมไม่ได้โกรธคุณหรอกครับ ผมแค่อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร .... ช่างมันเถอะแล้วคุณเจ็บข้อเท้าใช่ไหม .." 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อ่า เออคะ ....แต่ไม่เป้นไรคะ ไม่เป็นไรจริงๆๆคะฟางชินแล้วละคะ " ฟางรีบห้ามเมื่อป๊อปปี้ก้มลงเหมือนจะดูแผลที่ข้อเท้าของเธอ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่เป็นไรครับ " ป๊อปปี้เงยหน้ามายิ้มบางๆให้ฟาง ก่อนจะถอดรองเท้าของฟางอย่างเบามือ แล้วค่อยๆนวดให้ ฟางมองป๊อปปี้แล้วอมยิ้ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ถ้าไม่เป็นการเสียมารยาท อ่เอ่อ.. ฟางว่ามีอะไรก็ค่อยๆพูดกันดีกว่านะคะ ยังไงท่านก็ยังเป็นพ่อเป็นแม่เราอยู่ดี " ฟางพูดออกมาอย่างกล้าๆกลัว ป๊อปปี้หัวเราะในลำคอ ก่อนจะ ค่อยๆใส่รองเ้าให้ฟางเหมือนเดิมหลังจากที่นวดเสร็จ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ช่างมันเถอะครับ ผมคงคุยกับเขาดีดีไม่ได้  " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" รับเถอะคะ ท่านอาจจะเป็นห่วงคุณก็ได้นะคะ " ฟางยิ้มแล้วจับมือป๊อปปี้ที่ถือโทรศัพท์อยู่ ป๊อปปี้หันหน้ามามองฟาง ่อนจะกดรับ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แกกล้าตัดสายฉันหรอห้ะ!! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ก็ผม!... เฮ้อ... พอดีมือไปโดนน่ะฮ้ะ แล้วตกลงพ่อต้องการอะไร ถึงอยากให้ผมกลับภายในวันพรุ่งนี้ " ป๊อปปี้ที่ตอนรแกจะขึ้นเสียงใส่ แต่เพาะฟางที่บีบแขนของเขาเพื่อเตือนสนชติ ก่อนที่เขาจะใจเย็นลง ฟางเองก็ยิ้มที่ป๊อปปี้ยอมอ่อนลงเพราะเธอ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พรุ่งนี้หนูมิ้นจะกลับาจากปารีส แกต้องไปรับเธอที่สนามบิน พร้อมกับพาเธอไปทานข้าวแล้วก็ไปส่งเธอที่บ้านสะ " พ่อของป๊อปปี้พูดกับลูกชายตัวดี ที่ไม่ได้เรื่องในชีวิตของตัวเอง แต่สำหรับการงานเขายอมรับว่าลูกชายตัวดีทำงานได้ประสบความสำเร็จ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พ่อครับผมบอกแล้ว วะว .. "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แกต้องกลับมา ไม่อย่างนั้นฉันกับแกตัดพ่อตัดลูกกัน ! "  ป๊อปปี้ส่ายหน้า อย่างไม่ชอบใจ ฟางเองก็พอจะจับประเด็นได้ มองการกระทำของชายหนุ่มข้างกายที่เริ่มจะหงุดหงิดและเหมือนจะอาระวาด ก็รีบออกตัว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ป๊อปคะ ไปนอนกันเถอะคะฟางง่วงแล้ว ..." ฟางตั้งใจพูดเสียงหวานให้ดังผ่านไปถึงปลายสาย เล่นเอาป๊อปปี้หัวขวับมามองด้วยความสงสัย ฟางยิ้มแล้วยักคิ้วให้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" นั่นเสียงใครห้ะ " พ่อของป๊อปปี้ถามกลับมา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อ่ะเอ่อ... " ป๊อปปี้เองก็อึ้งเหมือนกันกับการกระทำของหญิงสาว ฟางยิ้ม แล้วจับโทรศัพท์ของป๊อปปี้ออก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เล่นตามน้ำไปก่อนนะคะ " ฟางกระซิบกับป๊อปปี้ ชายหนุ่มเองก็ดูจะอึ้งๆๆ เลยพยักหน้าเบาๆ ฟางยื่นโทรศัพท์ให้ป๊อปปี้ ก่อนจะหยิบโทรศัพทืของตัวขึ้นมาเขียนจ้อความให้ป๊อปปปี้พุด 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฟะ แฟนผมเองครับ " ป๊อปปี้เองที่พูดไปมองหน้าฟางไปอย่างอึ้งๆ ฟางพยักหน้าเบาแล้วอมยิ้ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ป๊อปคุยกับใครคะ ฟางง่วงแล้วนะ " ฟางเองก็ยังคงเล่นบทลูกอ้อนเหมือนเดิม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เหอะ.. อย่าคิดว่าฉันจะเชื่อแก แกเลิกโกหกฉันสักที เอาเป็นว่าพรุ่งนี้สามโมงเช้าจะมีคนมารับแกไปที่สนามบิน กลับมาเราต้องคุยกันแน่.." 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แหะแหะ.. ฟางขอโทษนะ ที่ทำให้พ่อของคุณป๊อปเข้าใจคุณป๊อปผิดไปใหญ่เลย " ฟางบิ้มแหยๆๆ ป๊อปปี้มองโทรศัพท์แล้วมองหน้าฟางที่เหมือนจะร้องไห้ก็รีบบอก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่ไรเป็นอะไรหรอกครับ ยังไงเขาก็มีอคติกับผมอยู่แล้ว " ป๊อปปี้ยิ้มให้ฟางเพื่อคลายกังวล
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"  ทำไมคุณคิดแบบนั้นละคะ พ่อแม่ทุกคนไม่มีทางมีอคติกับลุกของตัวเองหรอกคะ ท่านก็อยากให้เราได้สิ่งที่ดีที่สุดเท่านั้นเอง " ฟางพูดออกมาจากความคิดของตัวเองแล้วหันมายิ้มให้ป๊อปปี้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ดึกแล้ว งั้นเดี๋ยวผมไปส่งนะครับ ส่วนข้อเท้าผมนวดให้แล้วก็กลับไปใส่ยานะครับมันจะดีขึ้น" ป๊อปปี้พูดแล้วช่วยพยุงฟางไปส่งที่บ้านพัก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฮ้าวว!! อ้าว ฮั่นแหน่ะไปไหนกันมาจร่ะเพื่อนสาวคุณป๊อป " แก้วที่ตื่นขึ้นมาลงมาหาน้ำทานก็ต้องอดแซวเพื่อนไม่ได้ที่เห็นป๊อปปี้พยุงฟางเข้ามาภายในบ้าน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พอดีฟางเค้าข้อเท้าพลิกนะครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ " ป๊อปปี้พูดก่อนจะหันกลับมายิ้มหวานให้ฟางแล้วเดินออกจากบ้านไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อร๊าก!!!! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ยัยฟางบ้าไปแล้วหรือไง " แก้วรีบวิ่งมาหาเพื่อนสาวที่นอนดิ้นอยู่บนโซฟาตัวใหญ่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แก้ว!!! ฉันเขินคุณป๊อปปี้เค้านวดข้อเท้าให้ฉัน " ฟางพูดแล้วทำท่าฟิน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" โถ้ๆๆๆ เพื่อนฉัน แกเค้าทำไปตามมารยาท รู้จักป้ะมารยาทอ่ะ555 ไปๆ ไปนอนได้แล้วไปเริ่มเพ้อละ555 " แก้วพูดก่อนจะเดินหนีขึ้นห้องนอนของตัวเองไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ยัยเพื่อนบ้า " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เฮ้อ... " ป๊อปปี้ถอนหายใจเมื่อเดินเข้ามาภายในที่พัก ก่อนจะเดินเข้าไปห้องนอนแต่เจอกับโทโมะก่อน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไปไหนมา " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไปเดินเล่นหน่ะ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" หรอ.. นึกว่าไปให้แม่กระต่ายป่านั่นอ่อยสะละ " โทโมะพูด 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"  พูดแบบนั้นได้ไงละโมะ คุณฟางเธอไม่ได้เป็นคนแบบนั้นสะหน่อย " ป๊อปปี้เองก็เริ่มเหนื่อยที่จะทะเลาะกับโทโมะ เมื่อพูดจบก็เดินเข้าไปในห้อง โทโมะมองตามนิ่งๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" จบกันก็ดี ... " โทโมะเองก็พูดออกมาเบาๆ หลังจากที่มองป๊อปปี้เดินเข้าไปในห้องนอน ชายหนุ่มถอนหายใจ .. บางทีการที่เป็นอยุ่ทุกวันนี้มันอาจจะไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเขา ระหว่างเขากับป๊อปปี้อาจจะเป้นเพื่อนที่สนิทกันมากจนทำให้คิดกันไปเองว่าความรู้สึกนั้นมันมากเกินเพื่อน.. หรือทุกอย่างที่ผ่านมาเราคิดกันไปเอง....!! 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
สวัสดีค่าาา ยังจำเรื่องนี้ได้ไหม ไรเตอร์ปิดเทอมแล้จะมาอัพใหจบนะ55 อีกเรื่องด้วย ขอบคุณที่ยังติดตามอ่าน ทวง เม้นน และโหวดให้อ่ะคะ ขอบคุณมากคะ ยังไงก็ทักมาได้นะ ไลน์ เฟส..555 ว่าง.!!!