LOVE!! Her 0r His

 
 
 
 

 
 
 
                        เปลี่ยนทอมให้เป็นเธอ คุณเคยได้ยินไหม???
                       แล้วเปลี่ยนเธอให้เป็นนายละ เคยคุ้นหูบ้างหรือเปล่า ??? 
 
 
 
 
 
 
ตอนที่ 2 !!! 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                              
 
 
               เช้าวันรุ่งขึ้น....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อืมม...ตื่นนานแล้วหรอ" ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆลืมตามองชายหนุ่มอีกคนที่ยืนเช็ดผมอยู่ที่ปลายเตียง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"....^^...." ชายหนุ่มคนนั้นไม่ตอบแต่กลับยิ้มและพยักหน้าให้แทน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไปอาบน้ำไปโมะ เดี๋ยวไปหาอะไรกินกัน" ป๊อปปี้พูดกับคนรัก! ก่อนจะยิ้มให้ โทโมะลุกจากเตียงแล้วเดินไปอาบน้ำแต่โดยดี 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" มาไงว้ะเนี่ย!" ป๊อปปี้ เดินไปแตงตัวก่อนจะต้องสงสัยเมื่อเห็น สร้อยนาฬิกา สีเงินดูเก่าแก่อยู่ในเสื้อของตัวเอง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไปกันหิวแล้ว!" โทโมะเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินเข้าไปหยิบกุญแจรถพร้อมกับโทรศัพท์รวมไปถึงกระเป๋าตังค์ จะเดินออกไปแต่!....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" นี่ของใคร! " ป๊อปปี้พูดแล้วยื่นสร้อยนาฬิกาให้โทโมะ ชายหนุ่มรับมาดูอย่าง งง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" จะรู้ไหมเล่า! แล้วไปเจอไหนมาอ่ะ" โทโมะเงยหน้ามองหน้าป๊อปปี้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"กระเป๋า!" 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ป๊อปซื้อมาแล้วลืมหรือเปล่า โมะไม่มีของแบบนี้หรอกหน่า" โทโมะพูดแล้วส่ายหน้าก่อนจะยื่นสร้อยนาฬิกาให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้รับมาแล้วมองดูอีกครั้ง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่นะ ป๊อปไม่เคยซื้อของแบบนี้ ช่างเหอะ!ไปหาไรกินกันหิว" ป๊อปปี้พูดแล้ววางสร้อยเอาไว้ที่ปลายเตียงก่อนจะจับมือโทโมะเพื่ออ้อน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อ้อนเชียว! หิวมากเลยอ่ะดิแล้วทำไมไม่หาอะไรกินก่อนละ" โทโมะพูดแล้วขยี้ผมป๊อปปี้เบาๆก่อนจะอมยิ้ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ก็รอไปกินพร้อมกันไง จะได้มีคนเลี้ยง55" ป๊อปปี้พูดแล้วดึงโทโมะออกไปจากห้อง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ร้านอาหาร...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ร้านนี้อาหารอร่อยดีนะ" ป๊อปปี้พูดพร้อมกับตักอาหารให้ชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามกัน โทโมะยิ้มรับ  ก่อนจะมองไปรอบๆร้านอย่างระแวง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" มาร้านนี้ไม่กลัวหรือไง?" โทโมะมองหน้าชายหนุ่มอีกคน อย่างสงสัย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" กลัวอะไร?" 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อย่ามาทำเป็นไม่รู้หน่าป๊อป" โทโมะวางช้อนซ้อมแล้วมองหน้าป๊อปปี้ ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะมองไปรอบๆร้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"จะเห็นก็ช่างสิ" ป๊อปปี้ตอบกลับอย่างไม่แคร์ เค้าไม่เคยแคร์ใครอยู่แล้วนอกจากคนตรงหน้าของตัวเอง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แต่!" 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่มีแต่ กินนี้ดีกว่าอร่อย เออใช่ พรุ่งนี้ต้องไปเพรชบูรณ์นิ คิดถึงแย่เลย" ป๊อปปปี้ตักผัดผักให้ชายหนุ่มก่อนจะทำหน้างอ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ก็ไปทำงานนี่หน่า!" โทโมะพูดแล้วอมยิ้ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เอาเหอะ!เดี๋ยวป๊อปเคลียร์งานที่นี่เสร้จจะรีบตามไปนะ" โทโมะไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้าเบาๆ ก่อนที่ทั้ง2คนจะนั่งทานอาหารไปเรื่อย โดยที่มีสายตาของใครหลายๆคนคอยจับจ้องแล้วซุบซิบกันอย่างสนุกสนาน...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เพรชบูรณ์
 
 
 
 
 
" ปี๋จะนับละเน้อ... หนึ่ง  สอง  สาม  หก... สิบ!" สาวหน้าหวานตะโกนบอกสาวน้อยหนุ่มน้อยที่วิ่งวุ่นหาที่หลบซ่อนตัว กันพัลวัน  บนใบหน้าของหญิงสาวเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ที่นี่คือบ้านเด็กกำพร้า ที่เธอมักจะมาเล่นกับเด็กๆอยู่เป็นประจำ..
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" จ๊ะเอ๋!! "  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อร๊ายย555 ปี๋ฟางขี้จุ๊ ปี๋แอบผ่อน้อง" สาวน้อยคนหนึ่งที่โดนจับได้หัวเราะคิกคักก่อนจะกอดอกมองหน้าฟางอย่างจริงจัง ฟางมองใบหน้าเรียบเนียนของเด็กสาวที่ง้ำงอ ก็หัวเราะออกมา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ปี๋ บ่ได้ขี้จุ๊เน้อ " ฟางยิ้มแล้วมองหน้าเด็กสาว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" บ่ฮู้! น้องบ่เป็นเน้อ ปี๋ขี้จุ๊" เด็กสาวคนนั้นพูดก่อนจะวิ่งไปอีกทาง ฟางหัวเราะ ก่อนจะยิ้มตาม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไปแกล้งอะไรน้องเค้าอีกแล้วฟาง"
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ป่าวเน้อเจ้า  แม่หม่ะเข้าข้างน้องเลยเน้อ น้องน้อยใจ๋แล้ว!" ฟางหันหลับทำหน้าง้องอนใส่มารดา เพียงดาวมองลูกสาววัย25ปี ใบหน้าของเธอช่างสวยหวาน เหมือนกับคนคนนั้นจริงๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"จ้าๆๆ แม่เชื่อเราแล้วกัน... กลับบ้านได้แล้วลูก พรุ่งนี้จะมีวิศวกรมาดูแปลนบ้านที่เราจะสร้างนะ แม่อยากให้เราไปคุมแทนแม่" เพียงดาวบอกลูกสาว ฟางมองหน้าแม่ของเธอก่อนเดินเข้ามากอด 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แม่ค๋า ... ฟางไม่ค่อยชอบเท่าไร แม่ไปคุมเองเถอะนะคะ" 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แม่ไม่ว่างนิคะคุณลูกสาว... เอาเป็นว่าตามนั้นนั่นแหละนะ ไปกลับได้แล้วลูก" เพียงดาวบอกกับลูกสาวที่เอาแต่ทำหน้าเง้าหน้างอ จนคนเป็นแม่อดอมยิ้มไม่ได้ ลุกสาวของเธอไม่ว่าจะทำท่าทางอย่างไร มันก็ช่างน่ารักไปสะทุกส่วนจริงๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ทุกอย่างกำลังจะเริ่มขึ้นใช่ไหม "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ใช่...!! และเจ้าจะต้องช่วยเหลือพวกนางให้สำเร็จ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ข้าจะพยายาม..." 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
                 สวัสดีคะ!! มาแล้วกับตอนที่2 คือขอบคุณมากเลยน่ะ ที่ชอบกันน่ะ ตอนแรกลงมานึกว่าจะไม่มีคนชอบสะแล้ว555 ขอบคุณจริงๆนะคะ คือเราก็ไม่รู้ว่าจะแต่งยังไงให้จิ้น TP ดี55เพราะมันโอ๊ยยย 55เขินเอง55 
 
               โอเค งั้นสุดท้ายก็ฝากไว้ด้วยนะ อาจะจะไม่ค่อยสนุกแ้วละสิ 555 แต่ก็อยากให้ติดตามไปเรื่อยๆนะคะ ^^