Whom does she love 2 ทางเลือก กับ 1 หัวใจ

 
           ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร ซึ่งทำให้เธอหลงใหลในรอยยิ้ม และอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกจนกระทั่ง...
“ตุบ!”
“โอ๊ย!” เธอได้สติกลับมาอีกครั้งหลังจากที่เธอปล่อยของที่ถืออยู่หล่นใส่เท้าของผู้ชายคนนั้น
“โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ”เธอกล่าวขอโทษพร้อมก้มเก็บของ ขณะที่ก้มนั้นบรรดาแฟนคลับก็ชนเธอทำให้เธอล้มในกลางผู้คนมากมาย แต่ก็ไม่มีใครสนใจ เท้าของบรรดาแฟนคลับ บางคนก็เหยียบมือเธอ บางคนก็เหยียบขาเธอ
“โอ๊ย! ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย โอ๊ย!” เธอร้องขอคำช่วยเหลือแต่ไม่มีใครได้ยิน และแล้วก็มีมือคู่หนึ่งฉุดแขนเธอลุกขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นมา ปรากฏว่าเป็นผู้ชายคนนั้น สัมผัสนี้ เหมือนเคยเกิดขึ้นมาแล้ว ที่ไหนสักแห่ง เธอคิด “ขอบคุณค่ะ” เธอก้มหน้าขอบคุณ จนเหลือบไปเห็นสร้อยคอจี้กีตาร์สีแดง ใช่ เธอจำมันได้แล้ว ในความฝันเมื่อคืน พอคิดได้ บรรดาแฟนคลับก็พลักเธอออกไป เธอเลยได้แต่บอกกับตัวเองว่ามันเป็นไปไม่ได้ แล้วก็เดินจากไป
 
 
   “เฮ้อ...ในที่สุดก็ซื้อครบสักที” ฉันเปรยออกมาขณะกลับมาที่รถเมื่อกี้ ผู้ชายที่มีชื่อเสียงคนนั้น มันเหมือนกับคนที่ฉันฝันถึงเมื่อคืนหนิ ฉันว่าฉันฝันบ้าบอไปงั้นแหละ ไม่จริงหรอกน่า เจ็บชะมัด ยังแดงไม่หายเลย คนที่เหยียบก็ไม่ใช่ว่าหุ่นสลิม เพรียว เหมือนนางแบบ แต่หุ่นธิดาช้างชัดๆ  ตอนที่ฉันเปิดประตูจะกลับสู่โรงรถก็เห็นป้ายอันเดิม ‘วันนี้ เชิญชมนักร้องหนุ่ม ป๊อป’ ป๊อป ผู้ชายคนนั้นชื่อป๊อปอย่างงั้นเหรอ อ่ะๆๆๆๆ ไม่คิดให้เสียเวลาละ รีบกลับร้านดีกว่า แต่เช็คของก่อน ครบหรือยัง ฉันหยิบถุงของที่ซื้อขึ้นมาเช็คดู อ๊ะ! นี่มัน.... สร้อยของนายนั่นหนิ สร้อยกีตาร์สีแดง มันอยู่ในถุงได้ยังไง ว่าแต่ช่างเหอะ เดี๋ยวค่อยหาทางเอาไปคืนตอนนี้ต้องรีบกลับร้านก่อน
       พอฉันกลับมาก้พบกับลูกค้ามารออยู่ 6 คน ฉันรีบกล่าวขอโทษและบอกว่าไปซื้อของ ถึงเขาจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ฉันก็ไม่สบายใจอยู่ดี ร้านของฉันมีพนักงานทั้งหมด 4 คน เป็นผู้ชาย 2 หญิง 2 ตั้งแต่ฉันกลับมาถึงร้าน ก็เอาแต่คิดเรื่องนักร้องหนุ่ม ป๊อป นั่นอยู่ได้ ทำไม ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเขาเป็นนักร้อง
“นี่เฟล” ฉันเรียกพนักงานสาวที่เดินผ่านมาพอดี
“คะ คุณฟาง”
“เธอรู้จัก ป๊อป นักร้องหนุ่มไหม???”ฉันลองถามดู
“รู้จักสิคะ ตอนนี้เขาดังมากๆเลย หล่อก็หล่อ น่ารักก็น่ารัก แถมนิสัยดีอีกด้วย ว่าแต่คุณฟางไม่รู้จักเหรอคะ” เฟลถามกลับด้วยความตกใจ
“เออ...เออ รู้จักสิ ดังขนาดนั้นนี่” ฉันโกหกไป
“ใช่ค่ะ ถ้าใครไม่รู้จักนะคะ เชยมากเลยล่ะค่ะ” เฟลเสริม เออ....มันหมายถึงฉันนะยะนั่น
“ไปทำงานได้แล้วจ๊ะ”ฉันรีบตัดบทก่อนที่คำอื่นๆจะตามหลังคำว่าเชยออกมา
“ค่ะๆ” แปลก ฉันไม่เห็นจะได้ยินชื่อเสียงอะไรเลย ฉันว่าเขาไม่ค่อยดังเท่าไหร่แหละนะ
“นี่สายสมร เธอได้รูปป๊อปหรือยัง” มีคุณยายสองท่านเดินเข้ามาในร้าน
“มีแล้วย่ะ พิมอร หล่อมากเลยนะ” ห๊ะ! ถ้าเดาไม่ผิดคุณยายทั้งสองท่านอายุก็ประมาณ 80 กว่าแล้วนะ ยังรู้จักนายนั่นเหรอ เฮ้ย หรือว่าฉันเชยไปจริงๆ งะ  
“นี่นังหนู” จู่ๆคนยายคนหนึ่งก็เรียกฉัน
“คะ คุณยายต้องการอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันถามด้วยความใส่ใจ
“ยายจะมาสั่งเค้กช๊อกโกแล็ตให้หลานน่ะจ๊ะ ที่นี่มีบริการส่งถึงที่หรือเปล่าจ๊ะ” คุณยายบอก เออ..ที่จริงมันก็ไม่มีหรอกนะ
“มีค่ะ วันนี้เป็นโปรโมรชั่นพิเศษค่ะ” ฉันต้องเอาใจลูกค้าสิคะ
“อ่อ งั้นช่วยกรุณาเอาเค้กช๊อกโกแล็ต โกโก้ เขียนหน้าว่า ‘Happy Birthday to โมะจัง ’ แล้วไปส่งตามที่อยู่นี่ด้วยนะคะ”คุณยายบอกพร้อมกับยื่นกระดาษแผนที่มาให้
“ค่ะ” ฉันรับปากก่อนจะเข้าครัวไปทำเค้กด้วยตัวเอง
 
          ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านสไตล์ยุโรป ซึ่งเป็นบ้านของหลานของคุณยายที่มาสั่งเค้กและที่สำคัญบ้านหลังนี้มันตั้งอยู่ตรงข้ามกับบ้านฉันนี่เอง เฮ้อ....นึกว่าจะไกลแต่เป็นตรงข้ามบ้านที่ฉันจะกลับทุกวันเนิ๊ยนะ ถึงไม่ใช่โปรโมรชั่นอะไรแค่นี้ฉันก็จะเอามาส่งให้อยู่แหละ
“ติ๊งต่อง” ฉันเลื่อนมือไปกดออดหน้าบ้าน สักพักก็มีคนวิ่งออกมาเปิดประตูให้ เป็นผู้ชายแต่งตัวคล้ายกับชุดคนใช้
“ออ สงสัยเป็นเพื่อนคุณโทโมะสินะครับ เชิญครับ เข้ามาๆ”ลุงคนนั้นพูดพร้อมกับผายมือเชิญ
“เออ...ขอโทษนะคะ ฉันเป็น...” ฉันกำลังจะพูดต่อ
“เร็วสิครับ ทุกคนกำลังรอเค้กอยู่เลย”เขาพูดขัด แล้วดึงแขนฉันเข้าไป เอ้ย ฉันกำลังจะบอกว่าเป็นแค่คนส่งเค้กเท่านั้น  ตอนนี้ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับฉันที่ถือเค้กเข้าไป ทุกๆสายตามองมาทางฉัน เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน
“สุขสันต์วันเกิดค่ะ คุณโมะจัง” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มออกมา
“คุณยาย....” ฉันกำลังจะบอกว่าคุณยายของคุณฝากมาจู่ๆก็มีเรื่องซะก่อน
“โมะคะ นังนี่เป็นใคร กิ๊กคุณใช่ไหม!!!” เฮ้ย! จู่ๆผู้หญิงคนหนึ่งก็แหกปากลั่นบ้าน
“อย่างี่เง่าได้ไหมคุณ มันไม่ใช่สิ่งที่คุณคิด” ผู้ชายคนหนึ่งน่าจะเป็นเจ้าของวันเกิดมั้ง พยายามอธิบาย
“ถ้าไม่ใช่แล้วมันเป็นใคร คนที่รู้ชื่อ โมะจัง ต้องเป็นสนิทจริงๆเท่านั้น” คราวนี้สาวเจ้าเดิมไม่พูดเปล่า ยังชี้มาที่ฉันด้วย แล้วฉันเงียบทำไมวะ?? เออนั่นดิ
“ผมไม่รู้” เขาบอก
“หึ! คุณไม่รู้ มันเป็นคำแก้ตัวที่แย่มาก” เอ้า เอาเข้าไป คิดเองทั้งนั้นผู้หญิงสมัยนี้นี่
“คือ ฉันเป็น...”
“หุบปาก!!” เอ้า กำลังจะบอกก็โดนตวาดซะงั้น
“คุณกำลังทำตัวน่าเบื่อนะ โฟร์” เขาเริ่มอารมณ์เสีย
“แล้วไงคะ ถ้าเบื่อก็เลิกกัน..” ผู้หญิงคนนั้นพูดได้แค่นี้
“เลิกกันเลยเถอะ รำคาญ” นายโมะอะไรนั่นเอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็น
“นี่คุณบอกเลิกโฟร์เหรอคะ” นี่ฉันกลายเป็นตัวทำลายแล้วเหรอคะ
“ใช่!” เขาพูดทั้งๆไม่หันหน้ามองผู้หญิงเลย
“เหอะ! แล้วคุณจะเสียใจ” ผู้หญิงคนนั้นพูดก่อนจะเดินออกมาและหยุดตรงที่ฉันยืน ฉันเป็นใบ้อยู่เหรอเนิ๊ย
“เพราะแก เพราะแก นังแพศยา” พูดจบยัยนั่น(ขอเรียกอย่างนี้ดีกว่า)ก็กระชากเค้กออกจากมือฉัน แล้วเอาโป๊ะหน้าฉันเต็มเลย ช๊อกโกแล็ตทั้งนั้นนะยะ แล้วฉันก็ล้มลง ยัยนั่นก็เดินออกไปตอนนี้ฉันน่าอายที่สุด
“เอาละครับ เพื่อนๆทุกคน เชิญกลับไปก่อนนะครับ วันนี้เลิกแค่นี้ครับ” นายโมะนั่นประกาศจนทำให้แขกที่มาทยอยกันกลับจนหมด และตอนที่แต่ละคนเดินสวนฉันออกไปต่างก็พากันมองฉันด้วยสายตาประมาณว่า ฉันเป็นคนที่แย่มาก มาทำลายงานวันเกิดจนที่สุดนายโมะนั่นก็เดินเข้ามาหาฉันขณะที่ฉันกำลังปาดเค้กออกจากหน้า เฮ้อ...อุตส่าห์ตั้งใจทำ
“เป็นไงบ้าง ตัวยุ่ง” เขานั่งลงพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรและอ่อนโยน อะไรกัน เขาไม่โกรธหรอกเหรอ
“เออ...ไม่เป็นไรละ ว่าแต่ฉันต้องขอโทษด้วยนะที่มาทำลายงานวันเกิดคุณ ขอโทษจริงๆ แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ฉันแค่มาส่งเค้กน่ะ คุณยายของคุณสั่งเค้กไว้” ฉันรีบอธิบายแต่โดยเร็ว กลัวจะโดนดุ
“หยุดพูดได้แล้ว ไปล้างหน้าก่อนป่ะ ผมไม่ว่าอะไรคุณหรอก” เขาลุกขึ้นและยื่นมือมา ฉันจึงยื่นมือไปจับแล้วพยุงตัวเองขึ้น
“เสียดายจังเลย เค้กเนิ๊ย” ฉันเปรยออกมาเบาขณะที่มองเศษมันที่ตกกระจายและแล้วนายโมะจังก็เอามือมาปาดเค้กตรงแก้มของฉันเข้าปากเขา
“อืม...อร่อยนี่ ของโปรดซะด้วย ร้านอยู่ไหนเหรอ??”เขาถามมาหลังจากชิมเค้กของฉัน
“ให้ฉันไปล้างหน้าก่อนดีกว่าค่ะ”ฉันพูดก่อนจะเดินไปในบ้าน แล้วต้องหยุดทันทีเพราะ....
“ห้องน้ำอยู่ไหนคะ” ฉันหันกลับไปถามนายโมะจัง นายนั่นจึงนำทางฉันไป
“ผมจะรอคุณอยู่ตรงห้องรับแขกเมื่อกี้นะ”เขาบอกแล้วก็เดินออกไป
“ค่ะ” ฉันก้มล้างหน้าตัวเอง เมื่อกี้ที่เขาปาดเค้กออกไปชิม เขาไม่แสดงท่าทีรังเกียจอะไรเลยเหรอ ฉันคิดก่อนที่จะเช็ดหน้าแล้วก็เดินออกไป
“อ้าว มาแล้วเหรอ” เขานั่งอยู่บนโซฟา ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขาดูดีมาก ในชุดซูทสีดำ ผมสีดำขลับ ใบหน้าขาวใส ริมฝีปากสีแดงอาบอิ่ม เขาดูมีเสน่ห์มากทีเดียว
“คุณจะเรียกค่าเสียหายเท่าไหร่ว่ามาค่ะ” ฉันพูดออกไปตรงๆ เพราะจะได้รีบกลับบ้าน
“คุณพูดอะไรกันห๊ะ!” สีหน้าของเขาดูงงเล็กน้อย
“ก็เรื่องที่ฉันมาสร้างความเสียหายไง” ฉันพูดย้ำอีกครั้ง
“เรื่องนั้นผมไม่ได้ว่าอะไร”เขากระตุกมุมปากเล็กน้อย
“อะไรนะ ฉันทำให้คุณเลิกกับแฟนเนิ๊ยนะ คุณยังเฉยๆอีกเหรอ” ฉันว่าด้วยความตกใจ เขาทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นแหละ
“เรื่องนั้นผมจะขอบคุณ คุณด้วยซ้ำ” ห๊ะ! ขอบคุณ แสดงว่าเขาอยากเลิกกับยัยนั่นงั้นเหรอ
“ทำไมล่ะคะ”ฉันเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“ผมเบื่อเขาจะตายไป เอาล่ะ บ้านของคุณมีไหน เดี๋ยวผมจะไปส่ง” เขาลุกขึ้นมองหน้าฉัน
“แน่ใจนะคะ ว่าคุณจะไปส่ง” ฉันหัวเราะออกมานิดๆ แกล้งสักหน่อยแล้วกัน
“อื้ม เออ..แล้วคุณชื่อไรอ่ะ??” พอนึกได้เขาก็ถามทันที
“ฉันชื่อฟางน่ะ”
“ผมชื่อ โทโมะ แต่คุณเรียก โมะจังไปเหอะ”
“ก็ได้ ไม่มีปัญหา” ฉันบอกก่อนจะเดินออกไปหน้าบ้าน  เขาไปยังโรงรถและขับรถพอร์ชสีขาวออกมา โห รวยนะเนิ๊ย ตอนนี้ฉันยืนอยู่ข้างจักรยานยนต์ของฉัน แล้วเขาก็ขับรถมาจอดข้างๆฉัน
“ขึ้นรถมา รถของคุณทิ้งไว้ที่นี่ก่อนเถอะ”เขาเลื่อนกระจกบอกฉัน
“ไม่จำเป็นน่ะค่ะ เดี๋ยวฉันเอารถไปจอดไว้หน้าบ้านฉัน แล้วจะมาขึ้นรถกับคุณนะ” สีหน้าเขาดูงงเล็กน้อย ฉันจึงเข็นรถไปจอดหน้าบ้านก่อนจะวิ่งมาขึ้นรถของนายโมะจัง
“เมื่อกี้คุณบอกว่า จะเอารถไปจอดไว้หน้าบ้านคุณ แล้วค่อยมาขึ้นรถผม” เขาทวนอีกรอบ
“ใช่ไง” ฉันตอบอย่างยิ้มๆ
“งั้นแสดงว่า บ้านคุณก็อยู่”
“ตรงข้ามกับบ้านคุณ” ฉันบอกพร้อมกับหัวเราะออกมา
“เฮ้ย! แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก ว่าคุณอยู่ตรงข้ามกับบ้านผม” เขาพูดด้วยความตกใจ
“อ้าว! ก็คุณรีบไปเอารถออกมาเองช่วยไม่ได้ ไปล่ะ บายๆ นายโมะจัง” ฉันว่าพร้อมกับลงจากรถวิ่งเข้าบ้านตัวเองไปโดยได้ยินเสียงตะโกนตามหลังมาว่า “ฝากไว้ก่อนเถอะคุณ” ฉันนึกแล้วขำในใจ ฮึ!ทำเป็นอวดรวยขับพอร์ชออกมา ฮ่าๆๆๆสนุกจังเลยเมื่อได้แกล้งคน ย้าฮู้!
 
-------------------------------------------------------
#เม้นต์ได้น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา