Crazy love ยัยเลือดสีโคลนที่รัก

          "อรุณสวัสดิ์รอน" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวทักรอนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว
          "ไปไหนมาน่ะ ไม่เห็นตื่นแต่เช้าเลย" รอนเอ่ยถาม
          "เอาหนังสือไปคืนที่ห้องสมุดน่ะ" เธอตอบพร้อมกับนั่งลง "น่าแปลกที่วันนี้นายตื่นเช้า"
          "ก็มีซ้อมควิชดิชแต่เช้า เลยต้องรีบไปน่ะ" รอนตอบ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ก็มองหาเพื่อนรักอีกคน รอนรู้ทันว่าอีกเดี๋ยวเธอก็ต้องถามถึงแฮร์รี่ "หมอนั่นไปเดินเล่นกับจินนี่ตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ"
          "อื้ม" เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าพลางมองไปที่โต๊ะตรงข้ามที่มีเด็กหนุ่มผมบรอนด์นั่งจ้องหน้าเธออยู่ จากนั่นเขาก็ล้วงเสื้อคลุมสีดำแล้วหยิบเข็มพรีเฟ็คของเธอมาหมุนเล่นบนโต๊ะ
          "หน๋อย!" เฮอร์ไมโอนี่บ่นพึมพำ
          "เอ็นอะไออึ้เอ่า" (เป็นอะไรรึเปล่า) รอนถามพร้อมยัดขาไก่เข้าไปเต็มปาก
          "รอน! เดี๋ยวนายก็ท้องแตกตายกันพอดี"
          "ไอ้เอ็นไอออก!" (ไม่เป็นไรหรอก)
          "ให้ตายเถอะ!" เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจก่อนจะมองไปที่โต๊ะสลิธีรีนอีกรอบ แต่ก็ไม่เห็นมัลฟอยแล้ว
          "มองหาใครอยู่หรอเกรนเจอร์?" มัลฟอยที่เดินอ้อมโต๊ะและกำลังเดินตรงมาที่เธอกับรอนนั่ง
          "..." เธอนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร
          "นี่! ฉันถามเธออยู่นะยัยเลือดสีโคลน!" มัลฟอยรู้สึกไม่พอใจที่เฮอร์ไมโอนี่กล้าเมินคนอย่างเขา
          "นี่แก! ไปให้พ้นไป ยัยหน้าหมาจูแพนซี่ไปไหนแล้วล่ะไม่ไปอยู่กับยัยนั่นรึไง!?" รอนยอมเห็นเพื่อนตัวเองโดนว่าไม่ได้ เลยย้อนกลับให้แทน
          "หุบปากไปเลยไอ้ยาจกวิสลีย์!" มัลฟอยหันไปตะหวาดใส่
 
          'ให้ตายเถอะ! ทำไมมีแต่คนเอาฉันไปจับคู่กับยัยแพนซี่ พากินสันอยู่เรื่อยเลยนะ!' มัลฟอยคิดในใจ
 
          "พอเถอะรอน! อย่าไปเอาอะไรกับคนพันธุ์นั้นเลย!" เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องโถงใหญ่
 
          "เฮ้! เฮอร์ไมโอนี่" แฮร์รี่ที่นั่งอยู่ในสนามควิชดิชกับจินนี่มองเห็นเพื่อนของเขากำลังเดินผ่านสนามไป
          "ไง!" เฮอร์ไมโอนี่ตอบก่อนจะเดินเข้ามาหา
          "เป็นอะไรรึเปล่า ดูเธออารมณ์ไม่ค่อยดีนะ?"
          "ไม่มีอะไรหรอก แล้วทั้ง2คนกินข้าวเช้ากันแล้วหรอ?" เฮอร์ไมโอนนี่รีบเปลี่ยนเรื่อง
 
          ในหัวของเธอวุ่นอยู่กับคำที่มัลฟอยพูดเมื่อกี้ คำก็เลือดสีโคลน สองคำก็เลือดสีโคลน เธอรู้สึกน้อยใจที่โดนดูถูกแบบนั้นมาตลอด
 
          "กินแล้วล่ะ กำลังรอลูกทีมมาซ้อมกันอยู่น่ะ ว่าแต่...เห็นรอนมั้ย?"
          "อ๋อ กินข้าวอยู่น่ะ ไว้เจอกันอีกทีในคาบปรุงยาของสเนปแล้วกันนะ" เฮอร์ไมโอนี่พูดก่อนจะเดินเลี่ยงไป
 
วิชาแปรงร่างของศาตราจารย์มักกอนนากัล
 
          คาบนี้เฮอร์ไมโอนี่ต้องเรียนคนเดียว ในห้องก็มีแค่เนวิลด์ที่อยู่กริฟฟินดอร์ด้วยกัน ส่วนใหญ่ก็มีแต่พวกสลิธีรีนที่เป็นศัตรูกับเธอปะปนเต็มไปหมด
          "ไง! ยัยเกรนเจอร์" เสียงยานคางพูด "คาบนี้ไอ้หัวบากพอตเตอร์กับยาจกวิสลีย์ไม่อยู่หรอ?" สักพักก็เริ่มมีเสียงหัวเราะกันใหญ่
          "อย่ามาเรียกพวกเค้าอย่างนั้นนะ!" เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นยืนและหันไปมองหน้ามัลฟอย
          "อะไร? ฮะๆเรียกนิดเรียกหน่อยทำโกรธ" มัลฟอยทำเสียงกวนประสาทใส่ "เลือดสีโคลนอย่างเธอน่ะไม่มีวันที่ฉันจะไปชอบได้หรอก!!!"
          "แล้วใครบอกว่านายชอบฉันกันล่ะ?" เฮอร์ไมโอนี่สวนกลับมาทันควัน
          "ถึงไม่มีก็จะบอกเอาไว้ก่อน เผื่อเธอเกิดสนใจฉันขึ้นมา จะได้จำคำพูดเมื่อกี้ไว้เตือนใจไงล่ะ;)"
          "โถ...ที่แท้ก็เป็นพวกหลงตัวเองนี่นา" เฮอร์ไมโอนี่พูดกวนประสาท ทำให้มัลฟอยถึงกับรีบปรี่ตรงเข้ามาหา
          "อยากจะลองดีกับฉันใช่มั้ย!?" ทันทีที่มัลฟอยพูดจบศาตราจารย์มักกอนนากัลก็เข้าห้องมาพอดี
          "อุ้ยตาย! คุณมัลฟอย คุณเกรนเจอร์ ทำไมคุณ 2 คนยังไม่ประจำที่นั่งของตัวเองอีกคะ?"
          "เอ่อคือ..." เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง
          "ทำไมทุกครั้งที่พวกเธอ 2 คนเรียนด้วยกัน จะต้องทะเลาะกันตลอดเลย ฉันไม่เข้าใจจริงๆ!"
          ศาตราจารย์มักกอนนากัลเดินตรงมาที่เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอย
 
          "เห็นทีจะต้องทำโทษพวกคุณทั้ง 2 แล้วล่ะ!" ศาตราจารย์พูดก่อนจะถอนหายใจ "เย็นนี้ยกเลิกการตรวจพรีเฟ็คกับเครื่องแต่งกาย ให้พวกคุณ 2 คนมาเจอฉันที่นี่ตอนรับประทานข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อย ฉันจะกักบริเวณพวกคุณเข้าใจมั้ยคุณมัลฟอย?" ศาตราจารย์มักกอนนากัลเห็นมัลฟอยทำท่าทีไม่เห็นด้วย
          "..." เขาไม่ตอบอะไรแถมเบือนหน้าอีกต่างหาก
          "ปึก!" เฮอร์ไมโอนี่แกล้งเหยียบเท้ามัลฟอย
          "โอ้ย! ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ยเกรนเจอร์!?" เฮอร์ไมโอนี่ไม่พูดอะไรพร้อมกับเหล่หางตาไปทางศาตราจารย์มักกอนนากัล
          "...." มัลฟอยทำท่าทีเลิกลัก "เข้าใจแล้วครับ" เขาตอบ ทำเอาเฮอร์ไมโอนี่ถึงกับท้องแข็ง เพราะเธอไม่ได้ยินมัลฟอยถ่อมตัวพูดคำว่า 'ครับ' มาก่อน
          "ดี! เอาล่ะเริ่มเรียนได้แล้ว ทุกคนเตรียมไม้กายสิทธิ์" ศาตราจารย์มักกอนนากัลเดินกลับไปที่โต๊ะหน้าชั้นเรียน
          "เพราะเธอแท้ๆเลยยัยเกรนเจอร์! คอยดูเถอะฉันจะเอาคืนให้หนักกว่านี้แน่ จำไว้!!!" มัลฟอยพูดก่อนจะเดินกลับ
          "ใครผิดกันแน่ ชิ!" เฮอร์ไมโอนี่พูดก่อนจะเดินกลับโต๊ะ คาบนี้เธอก็นั่งคนเดียวอีกตามเคย
          "ยัยเลือดสีโคลน!" เสียงกระซิบคนที่นั่งอยู่ข้างหลังพูดขึ้น คงจะเป็นพวกสลิธีรีนแหละ "เรียกแล้วยังไม่สนใจอีก!" เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองก็เจอยัยแพนซี่ พากินสันที่นั่งจ้องเธออยู่
          "อะไร? ยัยหน้าหมาจู"
          "กล้าดียังไงมาว่าฉันน่ะ!!!" แพนซี่เริ่มเสียงดังขึ้น "จบคาบนี้เมื่อไหร่ฉันจะแกล้งให้ร้องไห้กลับไปฟ้องเจ้าหัวบากเลย ฮึ่ย!"
          "ก็เอาสิ!" เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างปัดๆก่อนจะกลับมาตั้งใจที่ศาตราจารย์มักกอนนากัลกำลังอธิบายการใช้คาถาแปรงร่างอยู่
 
          ทันทีที่หมดคาบแพนซี่ก็เริ่มหันมาแกล้งเฮอร์ไมโอนี่ต่อ
 
          "..."
          "แย่จัง! ฉันกะว่าถ้าคาบนี้เจ้ายาจกวิสลีย์อยู่ ฉันจะแกล้งหนูสกปรกของหมอนั่นซะหน่อย" แพนซี่พูดก่อนจะปีนขึ้นมานั่งบนโต๊ะ
          "..."
          "จำใส่สมองอันน้อยนิดของเธอไว้เลยนะ! ว่าอย่ามายุ่งกับเดรโกของฉัน ไม่งั้นเธอโดนแน่!!!" แพนซี่ทำเสียงน่ากลัวใส่
          "ยัยแพนซี่! ชักช้าจริงๆ ต่อไปคาบสเนปนะ" มัลฟอยตะโกนเรียกเธอ
          "ได้เลยเดรโก^0^)/~" แพนซี่รีบหยิบกระเป๋าก่อนจะเดินออกจากห้องไป
          "ไปกันเถอะเฮอร์ไมโอนี่" เนวิลด์เดินมาจากข้างหลัง