(fic BM) ปฏิบัติการกำจัดยัยสายหมอกหน้าใหม่

สวัสดีค่ะ วันนี้บลูก็จะมาแต่งฟิคนะคะ สำหรับเรื่องนี้ตัวพระ-นางของเราก็คือ!!!! เบลเฟกอล เจ้าชายสุดหล่อของบลูและมาม่อนที่รักค่าาาาา
ใครตั้งใจจะอ่านฟิคนี้ โปรดหายใจเข้าลึกๆ และท่องไว้ว่าเนื้อหาที่จะอ่านต่อไปนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องจริงค่ะ และทำใจนิสนุงว่าเรื่องนี้มาม่อนเป็นหญิงนะคะ ถึงในความจริงแล้วมาม่อนเป็นชาย=_=
เพราะมันคือการเขียนระบายของบลู!! เห็นคนอื่นแต่งฟิค BM บ้าง BF แถมยังมี bel x reader อีก (<<ตัวนี้แหละที่เป็นแรงจูงใจสำคัญ) ใครไม่ชอบ รับไม่ได้ หรือไม่ว่าเหตุผลประการใด!! จะกดออกหรือไม่ก็เรื่องของคุณ!! ตอนนี้บลูใกล้จะบ้าแล้ว มันต้องเขียน!!
***********
"ชิๆๆ มาม่อน อยู่ไหนกันนะ?" เสียงหัวเราะอันมีเอกลักษณ์ที่ไม่ซ้ำใครในโลกดังก้องกลางโถงใหญ่ของปราสาทวาเรีย ชายหนุ่มผมทองเดินเริงร่าเข้ามาหลังจากทำภารกิจเสร็จสิ้น พร้อมฉีกยิ้มกว้างราวกับในหัวกำลังหาเรื่องแกล้งคน
 
แต่ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมานอกจากเสียงสะท้อนของเขาเอง.....เบลเฟกอลชะงักฝีเท้าลงและหุบรอยยิ้ม เขาคว้ามีดเงินเงาวับออกมา "เงียบๆ แบบนี้มันผิดปกตินะเนี่ย หรือพวกมิลฟีโอเล่จะบุก"
 
หมู่นี้พวกมิลฟีโอเล่ปล่อยรังสีนอนทูรีนีเซตเต้ไปทั่ว อัลโกบาเลโน่อย่างมาม่อนจึงถูกบอสสั่งห้ามไม่ให้ออกจากปราสาทที่มีการป้องกันรังสีหากไม่จำเป็นจริงๆ ตอนนี้เขาไม่ห่วงใครเท่าไหร่นอกจากคนที่ชอบนั่งนับตังค์อยู่ทุกวันคนนั้น ยิ่งมาม่อนหัวแข็งชอบออกไปด้านนอกตลอด ร่างกายจึงยิ่งทรุดเข้าทุกวัน
 
"อ้าว! เบลมาแล้วเหรอฮ้ะ?" เสียงชายก็ไม่ใช่ หญิงก็ไม่เชิงแว่วจากด้านหลัง เบลหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะพูดว่า
 
"ชิๆๆ เจ้าชายมารอที่นี่ตั้งนาน ไปไหนมายกขโหยงกันไปไม่เว้นแม้แต่บอสเลย" ชายหนุ่มพูดหยอกเย้าเช่นเคย แต่ก็ต้องหยุดชะงักลงเพราะสังเกตถึงความผิดปกติ "อ้าว? แล้วมาม่อนล่ะ?"
 
"เออ....." ลุซซูเรียอ้ำอึ้งไม่ตอบ ไม่มีใครตอบคำถามของเจ้าชายเลย.......
 
"มาม่อนน่ะแอบออกไปข้างนอกอีกแล้วใช่ไหมล่า มาม่อนนะมาม่อน อย่างงี้สักวันก็ตายน่ะสิ" เบลหัวเราะชอบใจก่อนที่จะหันกลับไปเดินสบายๆ
 
"มาม่อนน่ะ!! มันตายแล้วโว้ย!!!" สควอโล่ตะโกนทำลายความเงียบทุกอย่าง ฝีเท้าของเจ้าชายชะงักลง
 
"ชิๆๆ ไม่น่า.....ม่ามาม่อนน่ะไม่ตายง่ายขนาดนั้นหรอก"
 
"ยอมรับความจริงซะไอ้สวะ เออ พรุ่งนี้จะมีการคัดเลือกผู้พิทักษ์ประจำธาตุหมอกแทนไอ้สวะมาม่อนที่มันตายไปแล้วด้วย แกต้องไปคัดกับลุซซูเรีย" ผู้มีอำนาจสูงสุดกล่าวก่อนจะเดินจากไป ทุกคนแยกย้ายไปประจำงานของตน....ไม่สิ....ยังมีชายอีกคนหนึ่งที่ยืนนิ่งไม่ขยับเลยสักนิด.....
 
"มาม่อน......ชิๆๆ ตายอนาถจริงนะ" ดูจากการพูดแล้วดูเหมือนไม่ไยดี หากแต่ว่าหยดน้ำใสๆ แค่ไม่กี่หยดที่ไหลลงมาเป็นทางบนใบหน้าบอกได้อย่างชัดเจน "น่าสมเพช........"
 
ตุบ
 
เสียงหัวกบสีดำขนาดยักษ์ที่เบลเฟกอลหอบหิ้วมาหวังจะมอบให้วันครบรอบเข้ามาทำงานในวาเรียพรุ่งนี้ของมาม่อน มันหล่นลงมาและกลิ้งไปไม่ไกล หากแต่ว่าไม่มีใครเก็บมันขึ้นมา...
........... 3 ปีผ่านไป......
 
"มาๆๆ ครบรอบวันที่ชอร์นได้เข้ามาประจำตำแหน่งผู้พิทักษ์สายหมอก!!" ลุซซูเรียกระเทยประจำวาเรียผู้สร้างสีสันกล่าวพร้อมยกแก้วขึ้นชน
 
วันที่ 8 เมษายน ปี xxxx เป็นวันครบรอบสามปีที่หญิงสาวผู้มีพลังสายหมอกนาม ชอร์น ฟาแรล ได้เข้าประจำตำแหน่งผู้พิทักษ์สายหมอกของหน่วยวาเรียควอริตี้ อันที่จริงไอ้วันครบรอบทำงานอะไรนั้นมันไม่มีตั้งแต่แรกหรอก หากแต่ว่าจัดขึ้นเพื่อให้ใครบางคนลืมเรื่องเศร้าๆ เท่านั้นเอง
 
"ชิๆๆ แล้วเจ้างานหายไปไหนซะล่ะเนี่ย ดูสิ ดื่มกันจนจะเมาแอ๋แล้ว" ชายหนุ่มผมทองไว้ทรงปกปิดหน้าตากล่าวขึ้น
 
"แหม เบลนี่ก็ไม่เข้าใจผู้หญิงนะฮร้า แป๊ปนึงฮ่ะ เดี๋ยวนางก็มา แต่เจ๊ขอตัวไปดูก่อนนะ" ผู้พิทักษ์สายอรุณเอ่ยก่อนจะหายตัวไปผ่านประตูไม้ประณีต ปล่อยทิ้งให้คนอื่นๆ กินเลี้ยงกันทั้งๆ ที่เจ้าภาพยังไม่มา
 
 
"ไหนๆๆ ขอเจ๊ดูหน่อยสิคะว่าหนูสวยขนาดไหน"
 
กระเทยประจำหน่วยเดินฉับไวเข้าไปในห้องของหญิงสาว พบกับร่างบางสวยในชุดเดรสสีดำที่กระเทยวาเรียอุตส่าห์ตัดเองให้โดยเฉพาะ เรือนผมสีดำสลวยและนันต์ตาสีฟ้าแบบลูกครึ่ง และผิวขาวยิ่งขับให้นางดูเด่นในชุดนี้
 
"ต๊ายตาย! สวยแบบนี้ การสารภาพครั้งนี้ไปได้ฉลุ่ยแน่ฮ่ะ"
 
"แหม เจ๊ก็ชมเกินไป เขาเป็นเจ้าชาย ส่วนหนูเป็นสามัญชนเขาจะรับหนูรึเปล่าก็ไม่รู้" หญิงสาวเอ่ยแก้เขิน
 
"เจ้าชงเจ้าชายกับสามัญชนอะไร หนูน่ะคือเจ้าหญิงนะรู้ไหม" ลุซฉีกยิ้มก่อนที่จะหันหลังกลับ "แล้วมัวให้หนุ่มๆ รออะไรอยู่ล่ะ ไปกันเร็ว"
 
 
ด้านนอกปราสาท
 
"เว้ย!! มายังวะ?!" เสียงโวยวายของสเปลบี สควอโล่ดังเสียดแก้วหูอยู่บริเวณล่างปราสาท หากมองโลกในแง่ดีหน่อยคงค่อนข้างโชคดีที่ห้องที่จัดการฉลองครั้งนี้อยู่ห่างพอที่จะทำให้ได้ยินเสียงของเขาเพียงแว่วๆ ไม่งั้นคงมีใครสักคนลงมาเขกกบาลชายหนุ่มผมเงินคนนี้แน่
 
แทบวัดอารมณ์ของสควอโล่ตอนนี้อยู่ในขีดอารมณ์บูดพร้อมแผดเสียงได้ทุกเมื่อ จะไม่ให้โกรธได้ยังไงกัน ในเมื่อเขาอุตส่าห์ตามหาเธอคนนั้นมาตั้งนาน งานการที่เยอะอยู่แล้วก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเพราะสาวเจ้าปัญหาคนนี้ นัดให้มาเจอกันวันนี้ก็มาสาย
 
"ท่านครับ เธอมาแล้วครับ" หนึ่งในลูกน้องของเขาเดินเข้ามารายงานพร้อมกับร่างหนึ่งในชุดคลุมสีดำสนิท
 
"เว็ย!! ไอมาม่อนทำไมถึงมาสายวะ?!" ชายหนุ่มแผดเสียงลั่น หากแต่ว่าอีกฝ่ายไม่สะทกสะท้าน ดูเหมือนชินชาซะมากกว่า
 
"เรื่องของฉัน" หญิงสาวกล่าว "ได้ยินมาว่าพาฉันมาที่นี่เพื่อฉีกหน้ายัยผู้พิทักษ์สายหมอกคนใหม่ใช่ไหมล่ะ"
 
"เออสิ ไม่รู้ว่ายัยนั้นเข้าหน่วยวาเรียได้ยังไง นอกจากสร้างภาพมายาได้นิดหน่อย นอกจากนั้นก็งองแงง ขี้แย น่ารำราญ ขี้ประจบบอส น่าปั๊ดให้รั่วชะมัด"
 
"ฟังแล้วก็น่าเป่าหัวให้ดับคาที่จริงๆ " มาม่อนพูดก่อนจะแค้นเสียง "หึ! บังอาจมากนะที่มาแย่งที่หาตังค์ของฉัน"
 
ชอร์น ฟาแรล ต่อไปนี้ชีวิตของเธอที่วาเรียคงหาสุขไม่!!!